Dujkery

plemię ssaków z podrodziny antylop

Dujkery[7] (Cephalophini) – plemię ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).

Dujkery
Cephalophini
J.E. Gray, 1871
Ilustracja
Przedstawiciel plemienia – dujker żółtopręgi (Cephalophus silvicultor)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

wołowate

Podrodzina

antylopy

Plemię

dujkery

Typ nomenklatoryczny

Cephalophus C.H. Smith, 1827

Synonimy
Rodzaje

6 rodzajów – zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

edytuj

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce[8][9].

Charakterystyka

edytuj

Gatunki zaliczane do dujkerów to w większości bardzo małe i małe antylopy (najmniejsze osiągają masę ciała ok. 4 kg, największe 45–80 kg) o niezbyt długich kończynach, krótkich rogach występujących u przedstawicieli obydwu płci oraz o łukowato wygiętym grzbiecie. Dujkery, z wyjątkiem gryma szarego, żyją w gęstych lasach (stąd angielska nazwa forest duikers), na terenie Czarnej Afryki, zwykle pojedynczo lub w parach. Zaniepokojone kryją się w gęstwinach. W odróżnieniu od pozostałych krętorogich, dujkery są wszystkożerne.

Podział systematyczny

edytuj

Do plemienia należą następujące rodzaje[10][8][7]:

  1. Typ nomenklatoryczny: Sylvicapra Ogilby, 1837.
  2. Pisownia oryginalna, takson zdefiniowany jako odrębna rodzina.

Przypisy

edytuj
  1. C.J. Sundevall. Öfversigt af däggdjursordningen Pecora. „Öfversigt af Kongl. Vetenskaps-Akademiens Forhandlingar”. 2 (3), s. 31, 1845. (szw.). 
  2. E. Blyth: Catalogue of the Mammalia in the Museum Asiatic Society. Calcutta: Savielle & Cranenburgh, 1863, s. 167. (ang.).
  3. J.E. Gray. Notes on Bush-bueks (Cephalophoridæ) in the Britisli Museum, with the Deseription of two new Species from Gaboon. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1871, s. 588, 1871. (ang.). 
  4. J.E. Gray: Catalogue of ruminant Mammalia (Pecora, Linnæus) in the British Museum. London: British Museum, 1872, s. 21. (ang.).
  5. T. Knottnerus-Meyer. Über das Tränenbein der Huftiere. Vergleichend-anatomischer Beitrag zur Systematik der rezenten Ungulata. „Archiv für Naturgeschichte”. 73 (1), s. 48, 1907. (niem.). 
  6. G.G. Simpson. The principles of classification and a classification of mammals. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 85, s. 159, 1945. (ang.). 
  7. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 183–184. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  8. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 370–376. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  9. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Subfamily Cephalophinae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).
  10. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-04]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • K. Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
  • H. Komosińska, E. Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.