Drwęca

rzeka w północnej Polsce, dopływ Wisły

Drwęca (niem. Drewenz) – rzeka w północnej Polsce na Pojezierzu Mazurskim i Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim, prawy dopływ dolnej Wisły. Długość rzeki wynosi 207 km, a powierzchnia dorzecza 5536 km². Wypływa ze wschodnich stoków Góry Dylewskiej (Czarci Jar) na wysokości 191 m n.p.m., płynie na południowy zachód i uchodzi do Wisły na wysokości 36,6 m n.p.m., a jej końcowy odcinek stanowi granicę Torunia i Złotorii. Wyznacza południową granicę ziemi chełmińskiej.

Drwęca
Ilustracja
Ujście Drwęcy do Wisły w miejscowości Złotoria
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Rzeka
Długość 207 km
Powierzchnia zlewni

5536 km²

Źródło
Miejsce Drwęck
Wysokość

191 m n.p.m.

Współrzędne

53°32′40,5″N 20°11′02,5″E/53,544583 20,184028

Ujście
Recypient Wisła
Miejsce

Złotoria[1]

Wysokość

36 m n.p.m.

Współrzędne

52°59′55″N 18°41′27″E/52,998611 18,690833

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”

Przepływa przez województwo warmińsko-mazurskie i województwo kujawsko-pomorskie.

Obszar dorzecza Drwęcy ukształtowany został podczas zlodowacenia wistuliańskiego – stadium poznańskiego. Drwęca jest połączona z Zalewem Wiślanym poprzez Kanał Elbląski. Są na niej organizowane spływy kajakowe. Rzeka od 1961 na całej długości jest najdłuższym ichtiologicznym rezerwatem przyrody w Polsce, objęta jest programem Natura 2000 jako specjalny obszar ochrony siedlisk Dolina Drwęcy (PLH280001) i na odcinku od Jajkowa do Brodnicy jako obszar specjalnej ochrony ptaków Bagienna Dolina Drwęcy (PLB040002).

Jedna z dwóch wież obronnych (MG-Turm/Blokhauz) mostu kolejowego na Drwęcy w Samborowie, tego typu obiekty znajdują się także na moście kolejowym w Tomarynach

Dopływy Drwęcy

edytuj
 
Drwęca w Brodnicy
 
Drwęca w Golubiu

Miasta położone nad Drwęcą

edytuj

Większe miasta leżące w dorzeczu Drwęcy:

Historia

edytuj

Drwęca była rzeką graniczną w latach 1815–1920, oddzielając terytoria zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okolicy Złotorii i Lubicza działało kilkanaście posterunków granicznych obu zaborców (część budynków jest zachowana jako mieszkalne). Główne posterunki drogowe istniały w Lubiczu Górnym (rosyjskie) i Dolnym (pruskie). Wykopano też tzw. kordon graniczny – wał ziemny z nasypami po bokach, dla wyodrębnienia granic Prus[2].

Krzyżacy Drwęcę wykorzystywali do transportu płodów rolnych, runa leśnego, skór oraz mięsa. Szkuty dostarczały sól i stal[3].

W okolicach Lubicza na rzece wybudowano ujęcie wody Toruń-Jedwabno, pobierające wodę dla ok. 250 tysięcy ludzi, wybudowane w latach 60. Zostało zmodernizowane ze środków UE w 2006. Chlorowanie zastąpiono ozonowaniem, pozbawiając wodę niemiłego smaku[4][5].

 
Most drogowy na Drwęcy w Toruniu

Turystyka

edytuj

Drwęca jest jednym z piękniejszych szlaków kajakowych w Polsce. Dostępna do spływania od miejscowości Rychnowska Wola (8 km za źródłem) do samego ujścia w Wiśle, na długości 199 km. Początkowy odcinek dość uciążliwy z powodu mocno zarośniętego koryta rzeki. Nieco łatwiej robi się od miejscowości Idzbark, gdzie można zwodować kajaki przy ujściu rzeki Grabiczek. Jest rzeką o łatwym stopniu trudności, stosunkowo dobrze zagospodarowaną pod kątem noclegów i zaopatrzenia.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Henryka Wojtczak: Drwęca ujście. Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Bydgoszczy, 2015. [dostęp 2018-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (pol.).
  2. Okres zaborów ciekawostki. nasze.kujawsko-pomorskie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-13)]. (pol.).
  3. Tadeusz Peter: Z dziejów powiatu ostródzkiego – historia i współczesność gminy Ostróda. Ostróda: [s.n.] ; Olsztyn: Wydawnictwo WPW C. Porycki, P. Wasześcik: na zlec. Stowarzyszenia Inicjatyw Kultury Fizycznej i Turystyki Warmii i Mazur, 2004. ISBN 83-917924-7-1.
  4. Wodociągi zrobiły wrażenie. torun.pl. [dostęp 2013-07-22]. (pol.).
  5. Skąd czerpiemy wodę. wodociągi.torun.com.pl. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj