Danuta Waniek

polska działaczka państwowa i polityczna

Danuta Waniek (ur. 26 października 1946 we Włocławku) – polska polityczka i nauczycielka akademicka, doktor habilitowana nauk humanistycznych. Posłanka na Sejm I, II i III kadencji, w latach 1995–1997 szef Kancelarii Prezydenta RP, w latach 2003–2005 przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Danuta Waniek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 października 1946
Włocławek

Szef Kancelarii Prezydenta RP
Okres

od 23 grudnia 1995
do 31 października 1997

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Poprzednik

Stanisław Iwanicki

Następca

Danuta Hübner

Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
Okres

od 26 marca 2003
do 31 grudnia 2005

Poprzednik

Juliusz Braun

Następca

Elżbieta Kruk

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Wielki Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Danuta Waniek i prezydent Aleksander Kwaśniewski (2001)

Życiorys

edytuj

Wykształcenie i praca naukowa

edytuj

Maturę uzyskała w Liceum im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku. Skończyła także Państwową Szkołę Muzyczną we Włocławku w klasie fortepianu prowadzonej przez Zygmunta Bojakowskiego[1]. W 1969 ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień doktora nauk prawnych otrzymała na UW w 1977. Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych uzyskała w Akademii Nauk Społecznych w 1988 na podstawie pracy Kompromis w systemie politycznym RFN: partnerstwo czy walka. W latach 1974–1976 studiowała politologię w Wiedniu (w ramach dwuletnich podyplomowych studiów politologicznych w Institut für Höhere Studien und Wissenschaftliche Forschungen). Była pracownikiem naukowym Instytutu Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu oraz ANS[2]. Pod koniec lat 80. otrzymała stypendium Fundacji im. Friedricha Eberta w Bonn. Na początku lat 90. kierowała Samodzielną Pracownią Praktyki Konstytucyjnej w ISP PAN.

Działalność polityczna i zawodowa

edytuj

Była działaczką Zrzeszenia Studentów Polskich. W latach 1967–1990 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Pełniła m.in. funkcję I sekretarza POP PZPR[2]. W latach 80. uczestniczyła w reformatorskim tzw. Ruchu 8 Lipca. W 1990 wstąpiła do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1991 do 2001 sprawowała mandat posłanki na Sejm I, II i III kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Była założycielką Demokratycznej Unii Kobiet, uczestniczyła w pracach Parlamentarnej Grupy Kobiet. W latach 1994–1995 pełniła funkcję podsekretarza stanu do spraw parlamentarnych w Ministerstwie Obrony Narodowej. W 1995 kierowała sztabem wyborczym Aleksandra Kwaśniewskiego w trakcie kampanii prezydenckiej. Po jego zwycięstwie objęła urząd szefa Kancelarii Prezydenta RP (sprawowała go do 1997).

W maju 2001 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski powołał ją w skład Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, w związku z czym utraciła mandat poselski, a także wystąpiła z SLD[3]. Od 26 marca 2003 do 31 grudnia 2005 zajmowała stanowisko przewodniczącej KRRiT.

Po odejściu z tego stanowiska wróciła do pracy naukowej. Została profesorem na Wydziale Politologii ALMAMER Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Warszawie. Pełniła funkcję dziekana tego wydziału[4]. Wykładowczyni przedmiotów z zakresu systemu politycznego Polski oraz przywództwa politycznego w Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Członkini Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego, Towarzystwa Kultury Świeckiej oraz Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej. Jest autorką i współautorką kilku książek oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych. Została też członkinią rady programowej Kongresu Kobiet[5] i ministrem obrony narodowej w tzw. gabinecie cieni tej organizacji. W wyborach parlamentarnych w 2011 jako bezpartyjna kandydatka z ramienia SLD wystartowała do Senatu[6]. Do SLD wstąpiła ponownie w 2017[7].

W wyborach samorządowych w 2018 była kandydatką SLD do sejmiku mazowieckiego, nie uzyskała wówczas mandatu[8].

Autorka tekstów w „Dzienniku Trybuna[9] i w „Res Humana”.

Odznaczenia

edytuj

Publikacje

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Waniek Danuta. wyborcza.pl, 2 lipca 2001. [dostęp 2021-05-06].
  2. a b c Agnieszka Metelska, Ewa Nowakowska: Gdzie diabeł nie może. Warszawa: BGW, 1992, s. 126.
  3. „Nowe otwarcie” wg Waniek. wp.pl, 30 września 2011. [dostęp 2019-05-07].
  4. Dr hab. Danuta Waniek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-05-06].
  5. Rada Programowa. stowarzyszeniekongreskobiet.pl. [dostęp 2011-03-05].
  6. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-11-06].
  7. Prof. Danuta Waniek ponownie w SLD!. lewica.org.pl, 4 października 2017. [dostęp 2021-05-06].
  8. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2019-05-07].
  9. Danuta Waniek. trybuna.info. [dostęp 2019-10-22].
  10. Zasłużeni dla rozwoju mediów audiowizualnych odznaczeni. prezydent.pl, 8 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-08].
  11. Apdovanotų asmenų duomenų bazė. lrp.lt. [dostęp 2020-10-22]. (lit.).
  12. Tildelinger av ordener og medaljer. kongehuset.no. [dostęp 2024-09-27]. (norw.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj