Centrum Biblijne „Jezus Jest Panem”
Centrum Biblijne „Jezus Jest Panem” – Kościół neopentekostalny prawnie działający w Polsce od 7 maja 1990 r. Inspiracją dla jego utworzenia był Ulf Ekman. Pierwszym liderem i zarazem założycielem był Tomasz Zadurowicz[2]. Po nim funkcję tę sprawował Marek Ciesiółka, następnie Andrzej Wojciechowski. W 2010 roku liczył 29 wiernych[1].
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||||
| Chrześcijaństwo └ Protestantyzm └ Pentekostalizm | |||||||||||
| Członkostwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| |||||||||||
Historia
edytujW roku 1988 około 20 osób wystąpiło z warszawskiego zboru Kościoła Bożego w Chrystusie i utworzyli własny związek religijny pod nazwą Centrum Biblijne „Jezus Jest Panem”. Związek zarejestrowany został w 1990 roku. Na czele wspólnoty stanął Tomasz Zadurowicz[3]. Jednym z powodów rozłamu była akceptacja wszystkich tez „teologii sukcesu”, w sytuacji gdy pozostała część zboru reprezentowała tradycyjne podejście w tej kwestii[4]. Grupa zaleca modlitwy o powodzenie materialne i to wyróżniało ją od dotychczas istniejących pentekostalnych ugrupowań w Polsce. Bliskim ideowo był wtedy zbór Franka Olszewskiego we Wrocławiu (należący do KBWCh)[2]. Ruch ten od samego początku był marginalnym zjawiskiem w polskim ruchu zielonoświątkowym[5].
W 1995 roku nastąpił rozłam we wspólnocie[6], w jego wyniku powstał Kościół Chrześcijański w Warszawie[3]. W 2003 roku miał miejsce kolejny rozłam, w którego wyniku wyłonił się Chrześcijański Kościół Reformacyjny (od 2013 Kościół Chwały)[7][3].
Wiosną 2011 roku pastorem Centrum został Zbigniew Łapiński[8].
Statystyki
edytujW 1995 roku kościół liczył około 200 wyznawców, w 2010 roku liczył 29 osób[4].
Podczas powszechnego spisu ludności z 2021 roku 149 osób przyznało się do tego związku religijnego[9].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Paweł Ciecieląg, dr Mikołaj Haponiuk, Olga Lewandowska, Małgorzata Krzysztofik: Wyznania religijne. Stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009-2011. Warszawa: GUS, 2013, s. 104. ISBN 978-83-7027-519-8.
- ↑ a b Pasek 1992 ↓, s. 188.
- ↑ a b c Jańczuk 2016 ↓, s. 25.
- ↑ a b GUS 2013 ↓, s. 104.
- ↑ Pasek 1992 ↓, s. 189.
- ↑ Pasek 2004 ↓, s. 25.
- ↑ GUS 2013 ↓, s. 175.
- ↑ Kościoły i związki wyznaniowe wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych. mswia.gov.pl. [dostęp 2015-09-04].
- ↑ Informacja o wstępnych wynikach Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań 2021 GUS 2021.
Bibliografia
edytuj- Leszek Jańczuk. Procesy integracyjne oraz dezintegracyjne w polskim środowisku ewangelikalnym. „Ex Nihilo”. 2(16), s. 8–35, 2016. UJ.
- Zbigniew Pasek: Ruch Zielonoświątkowy: Próba monografii. Kraków: Zakład Wydawniczy NOMOS, 1992, s. 188-189. ISBN 978-83-85527-04-6.
- Zbigniew Pasek: Wspólnoty ewangelikalne we współczesnej Polsce. W: Tadeusz Jacek Zieliński: Ewangelikalny protestantyzm w Polsce u progu XXI stulecia. pod. red. T.J. Zieliński. Warszawa - Katowice: Credo, 2004, s. 25. ISBN 978-83-92016-43-4.
- Wyznania religijne stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009-2011. Warszawa: GUS, 2013, s. 104.