Cecil Payne

Cecil McKenzie Payne (ur. 14 grudnia 1922 w Kansas City w stanie Missouri, zm. 27 listopada 2007 w Stratford w stanie New Jersey) – afroamerykański saksofonista i flecista jazzowy. Jeden z najlepszych saksofonistów barytonowych w epoce bebopu.

Cecil Payne

Cecil Payne (2005)
Imię i nazwisko	Cecil McKenzie Payne
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1922 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	27 listopada 2007 Stratford (New Jersey)
Instrumenty	saksofon (barytonowy, altowy), flet poprzeczny
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Savoy, Delmark
Powiązania	Dizzy Gillespie, Randy Weston
Zespoły
Dizzy Gillespie and His Big Band Dameronia

Życiorys

Urodził się i wychował w Brooklynie. Miał siostrę Cavril, przyszłą wokalistkę, z którą sporadycznie występował. W wieku trzynastu lat usłyszał solo Lestera Younga w utworze Honeysucle Rose, wykonywanym przez orkiestrę Counta Basiego. Potem od razu poprosił ojca o saksofon i wkrótce dostał alt. Lekcje gry pobierał u lokalnego lecz znanego saksofonisty altowego – Pete’a Browna. Uczęszczał do prestiżowej The Boys’ High School w dzielnicy Bedford-Stuyvesant. Jego młodszym kolegą szkolnym był Randy Weston, późniejszy słynny pianista jazzowy, z którym współpracował.

Pierwsze kroki w karierze muzyka stawiał grając w zespołach lokalnych. W 1942 otrzymał powołanie do U.S. Army. Przez cztery lata służby grał w orkiestrze wojskowej. Po jej zakończeniu w 1946 zadebiutował jako muzyk studyjny. Był sidemanem w nagraniu płyty puzonisty J.J. Johnsona dla wytwórni Savoy. Podczas krótkiej współpracy z trębaczem Royem Eldridgem zaczął grać na saksofonie barytonowym, który stal się jego głównym instrumentem. Jeszcze w tym samym roku dołączył do orkiestry trębacza Dizzy’ego Gillespiego, poznanego przez Eldridge’a. Występując w big-bandzie współtwórcy stylu bebop, zyskał uznanie dzięki nowemu podejściu do nieporęcznego i przez to nielubianego przez muzyków barytonu, i pełnej wdzięku grze na nim. Uczestniczył w większości najbardziej znaczących nagrań Gillespiego z tego okresu, m.in. dwuczęściowej kompozycji Cubano-Be/Cubano-Bop. Ponadto zagrał wiele oryginalnych partii solowych w szeregu utworów, takich jak Ow! i Stay on It. Mimo powszechnego szacunku, jakim cieszył się wśród znawców jazzu, nigdy nie zaznał sławy.

W 1949 odszedł od Gillespiego i jako lider dokonał nagrań dla wytwórni Decca. Towarzyszyli mu m.in. pianista Duke Jordan i trębacz Kenny Dorham. Następnie współpracował z zespołami pianisty Tadda Damerona i saksofonisty Colemana Hawkinsa. Od 1952 do 1954 występował z formacją saksofonisty Illinois Jacqueta. W 1956 odbył tournée po Szwecji w zespole swojego szkolnego kolegi – Randy Westoa, z którym grał okazjonalnie przez długie lata. W tym samym roku nagrał album Patterns of Jazz. Rok później wraz z innym barytonistą – Pepperem Adamsem wziął udział w powstaniu płyty Dakar Johna Coltrane’a, giganta jazzu nowoczesnego. Niedługo potem porzucił zajęcie muzyka i podjął pracę w firmie ojca, zajmującej się nieruchomościami. Na estradę i do studia nagraniowego wrócił w 1960. W kolejnym roku został dyrygentem zespołu muzycznego grającego w awangardowym przedstawieniu teatralnym The Connection, autorstwa Jacka Gelbera. Sztuka w inscenizacji nowojorskiego, off-broadwayowego, eksperymentalnego The Living Theatre odniosła sukces, m.in zdobyła w 1961 Grand Prix na Festiwalu Teatru Narodów w Paryżu. We Francji dołączył do orkiestry Lionela Hamptona, z którą odbył swoją drugą trasę koncertową w Europie. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych kontynuował pracę w firmie ojca.

W następnych latach jako lider nagrał niewiele płyt. Najlepszą z nich był zarejestrowany w 1969 album Zodiac. Pozostał jednak cenionym sidemanem. Od 1963 do 1966 współpracował z formacją kubańsko-amerykańskiego bandlidera Machito. Przez następne dwa lata grał z zespołem klarnecisty Woody’ego Hermana. W 1969 dołączył do składu orkiestry Counta Basiego, z którą grał do 1972. W 1974 został członkiem The New York Jazz Repertory Orchestra. Odbył także europejskie tournée z przedstawieniem teatru muzycznego, pt. The Musical Life of Charlie Parker. Przez całe następne dziesięciolecie był związany z zespołem Dameronia, założonym przez perkusistę Philly'ego Joe Jonesa w hołdzie Taddowi Dameronowi i jego muzyce. Po śmierci Jonesa w 1985 został nieformalnym kierownikiem zespołu. Jednocześnie przez dłuższy czas ponownie pracował z Jacquetem. Założył także i prowadził własną grupę – The Bebop Generation, z którą występował w różnych klubach Nowego Jorku. Na początku lat 90. nagrał w wytwórni Delmark kilka dobrze ocenionych płyt. Jednak ok. 1985 był rzadko widywany. Dopiero po pewnym czasie znajomi dotarli do jego brooklyńskiego domu, w którym żył jak pustelnik, samotny, niedożywiony i ze słabnącym wzrokiem. Będąc człowiekiem dumnym i niezależnym, niechętnie przyjął pomoc finansową ze strony Jazz Foundation of America. Na szczęście jego stan zdrowia szybko się poprawił i z czasem wrócił do pracy. W listopadzie 2001 w znanym nowojorskim klubie jazzowym, 55 Bar, dał dwa występy ze swoją siostrą – Cavril. Regularnie koncertował niemal do śmierci.

Zmarł na raka prostaty. Miał 84 lata.

Wybrana dyskografia

Jako lider lub współlider

• 1957
  • Cecil Payne (Signal)
  • Patterns of Jazz (Savoy)
• 1961 Cecil Payne – Performing Charlie Parker Music (Charlie Parker Records)
• 1962 The Connection (Charlie Parker Records)
• 1972 Brookfield Andante (Spotlite)
• 1973
  • Zodiac (Strata-East)
  • Cecil Payne–Duke Jordan – Brooklyn Brothers (Muse)
• 1976 Bird Gets the Worm (Muse)
• 1980 Bright Moments (Spotlite)
• 1995 Cerupa (Delmark)
• 1997 Scotch and Milk (Delmark)
• 2000 Cecil Payne – The Brooklyn Four Plus One (Progressive Records)
• 2001 Chic Boom – Live At The Jazz Showcase (Delmmark)

Jako sideman

Z „Cannonballem” Adderleyem

• 1955 Julian Cannonball Adderley (EmArcy)

Z Genem Ammonsem

• 1965 Sock! (Prestige)

Z Countem Basiem

• 1970 High Voltage (MPS)

Z Kennym Burrellem

• 1957 Kenny Burrell (Prestige)

Z Jimmym Clevelandem

• 1956 Introducing Jimmy Cleveland and His All Stars (EmArcy)

Z Johnem Coltranem

• 1957 Baritones and French Horns (Prestige)
• 1963 Dakar (Prestige)

Z Taddem Dameronem

• 1949 Cool Boppin’ (Fresh Sound)
• 1956 Fontainebleau (Prestige)

Z Dameronią

• 1982 To Tadd with Love (Uptown)
• 1983 Look Stop Listen (Uptown)
• 1994 Live at the Theatre Boulogne-Billancourt Paris (Soul Note)

Z Dizzym Gillespiem

• 1948 Pleyel 48 (Vogue)
• 1957 Dizzy Gillespie and His Big Band (GNP)
• 1968 The Dizzy Gillespie Reunion Big Band (MPS)
• 1995 The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird)

Z Illinois Jacquetem

• 1956 Groovin’ with Jacquet (Clef)
• 1968 The Soul Explosion (Prestige)

Z Jimmym Smithem

• 1990 Six Views of the Blues (Blue Note)

Z Sonnym Stittem

• 1955 Sonny Stitt Plays Arrangements from the Pen of Quincy Jones (Roost)

Z Idrisem Suliemanem

• 1958 Roots (New Jazz)

Z Clarkem Terrym

• 1966 Clark Terry (EmArcy)

Z Leonem Thomasem

• 1973 Blues and the Soulful Truth (Flying Dutchman)

Z Randym Westonem

• 1956
  • With These Hands... (Riverside)
  • Jazz à la Bohemia (Riverside)
• 1957 The Modern Art of Jazz by Randy Weston (Dawn)
• 1960 Uhuru Afrika (Roulette)
• 1994 Monterey ’66 (Verve)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Bibliografia

• Cecil Payne, allmusic.com
• Cecil Payne, Blue Note

Linki zewnętrzne

• Cecil Payne – dyskografia, Discogs