Brązownictwo
Brązownictwo – dział rzemiosła zajmujący się wykonywaniem odlewów z brązu, zwłaszcza pomników oraz pokrywaniem przedmiotów brązem (brązowanie). W Polsce głównym ośrodkiem brązowniczym i siedzibą cechu brązowników była Warszawa[1].
Rozwój brązownictwa warszawskiego nastąpił w okresie Królestwa Kongresowego, gdy brązownictwo wyodrębnione z mosiężnictwa stało się w Warszawie odrębną profesją. Powstało szereg firm odlewniczych na czele z Zakładem Norblina i Łopieńskich[2]. Źródłem wiedzy o zabytkach brązownictwa starożytnego, historii brązu w Polsce i na świecie oraz o brązownictwie warszawskim są wspomnienia Tadeusza Łopieńskiego, nestora rodu stołęcznych brązowników[3].
W latach 50. XX wieku na skutek zmian ustrojowych większości ocalałych po wojnie lub reaktywowanych prywatnych firm brązowniczych zlikwidowano lub przekształcono w przedsiębiorstwa państwowe[1].
Rzemieślnik zajmujący się brązownictwem to brązownik.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Andrzej. Sołtan, Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku: od Norblina do Łopieńskich, Warszawa: Wydawn. DiG, 1999, ISBN 83-7181-084-9, OCLC 47521055 [dostęp 2020-11-12].
- ↑ Warszawska Firma Brązownicza Bracia Łopieńscy : 1862-1978 - katalog wystawy, Muzeum Woli Oddział Muzeum Historycznego m.st. Warszawy, 1978.
- ↑ Tadeusz. Łopieński, Okruchy brązu, wyd. 1, Warszawa: Pánstwowe Wydawn. Nauk, 1982, ISBN 83-01-03127-1, OCLC 229645746 [dostęp 2020-11-12].
