Botnik Południowy
Botnik Południowy, Morze Botnickie (fiń. Selkämeri, szw. Bottenhavet)[1] – południowa część Zatoki Botnickiej na Bałtyku.
 Lód na Morzu Botnickim, marzec 2010 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Powierzchnia |
66 000 km² |
| Wymiary |
350 × 80–240 km |
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Zasolenie |
4–6‰ |
| Cieki wodne uchodzące | |
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Wyspy | |
| |
Położenie na mapie Szwecji  | |
 62°00′N 19°30′E/62,000000 19,500000
| |
Od Bałtyku właściwego na południu oddzielają go Wyspy Alandzkie, Morze Alandzkie i Morze Archipelagowe. Od północy cieśnina Kvarken Północny oddziela go od Botnika Północnego, który razem z Botnikiem Południowym tworzy Zatokę Botnicką. Zatoka powstała wskutek działania sił tektonicznych, we wczesnym kenozoiku kształtowały ją procesy rzeczne, a dzisiejsze ukształtowanie jest efektem zlodowaceń epoki plejstocenu. Lądolód skandynawski miał największą miąższość w regionie Botnika Północnego i obecnie, po deglacjacji tego obszaru, Zatoka Botnicka nie jest izostatycznie zrównoważona. Dno Botnika Południowego podnosi się w tempie od 5 do 7,5 mm/rok, co powoduje przesuwanie się linii brzegowej i odsłanianie lądu[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej: Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych Świata. Maciej Zych (redaktor). Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 131. ISBN 978-83-254-1988-2.
- ↑ The Baltic Sea – geology and geotourism highlights, Tuuling i inni, Tallinn: NGO Geoguide Baltoscandia, 2011, ISBN 978-9985-9973-8-3 [dostęp 2016-03-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-21].