Wikipedia

Bob Backlund

Amerykański wrestler

Bob Backlund, właśc. Robert Louis Backlund (ur. 14 sierpnia 1949 w Princeton) – amerykański wrestler. Był drugim najdłużej panującym głównym mistrzem WWWF i WWF. W 2013 został wprowadzony do galerii sławy WWE Hall of Fame.

Bob Backlund
Ilustracja
Bob Backlund w ringu NXT w 2015
Imię i nazwisko

Robert Lee Backlund

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1949
Princeton, Minnesota

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Bob Buckland,
The Golden Boy,
Mr. Bob Backlund[1]

Wzrost

185 cm[2]

Masa ciała

109 kg[2]

Zapowiadany z

Princeton, Minnesota[3]

Debiut

1973

Emerytura

2007

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wczesne życie

edytuj

Urodził się 14 sierpnia 1949 jako Robert Lee Backlund[4] w mieście Princeton w stanie Minnesota[1]. W młodości trenował zapasy i futbol[2]. Studiował na North Dakota State University. Na uniwersytecie wygrał zawody zapaśnicze[3].

Kariera wrestlerska

edytuj
 
Bob Backlund prezentujący chwyt Cross Face Chicken Wing w 1998

Debiutował jako wrestler w 1973 w organizacji American Wrestling Association w Minneapolis. Jako swój finisher zaadaptował chwyt Cross Face Chicken Wing[1].

20 lutego 1978 w organizacji World Wide Wrestling Federation (WWWF), późniejszej World Wrestling Federation (WWF), pokonał Superstara Billy’ego Grahama w walce o główne mistrzostwo organizacji. W czasie swojego prawie sześcioletniego panowania mistrzowskiego bronił tytułu w walkach między innymi przeciwko Sgt. Slaughterowi, Gregowi Valentine, Antonio Inoki, Donowi Muraco i Jimmy’emu Snuce. Obronił też tytuł w walkach przeciwko zawodnikom innych organizacji, takim jak Harley Race i Ric Flair z National Wrestling Alliance oraz Nick Bockwinkel z American Wrestling Association[5].

30 listopada 1979 został pokonany przez Antonio Inokiego w walce o mistrzostwo WWWF Heavyweight. 1 grudnia, w walce rewanżowej, Backlund wygrał i odzyskał tytuł. Ponieważ w walce rewanżowej interweniował Tiger Jeet Singh, prezes WWWF w kayfabe, Hisashi Shinma, chciał zwrócić mistrzostwo Inokiemu, ale przegrany odmówił przyjęcia tytułu. Panowanie mistrzowskie Inokiego nie jest uznawane przez WWE (dawniej WWWF)[6].

Jego panowanie zakończyło się w 1983 wraz z przegraną walką przeciwko The Iron Sheikowi[3], który więził mistrza w chwycie Camel Clutch, aż jego manager, Arnold Skaaland, rzucił ręcznik na ring, co oznaczało poddanie[5].

Niespodziewanie powrócił do WWF w 1992. Publiczność była mu jednak wówczas mniej przychylna. Po przegranej walce o główne mistrzostwo przeciwko Bretowi Hartowi Backlund zmienił styl. Przyjął pseudonim Mister Backlund, zaczął nosić muszkę oraz celowo drażnił widownię[3]. 24 stycznia 1993 wziął udział w walce Royal Rumble. Wszedł jako drugi i wyeliminował Fatu oraz Ricka Martela, a sam został wyeliminowany jako dwudziesty ósmy przez Yokozunę[7].

22 stycznia 1994 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako ósmy i został wyeliminowany jako siódmy przez Diesela[8]. W tym samym roku wprowadził do WWE Hall of Fame swojego byłego managera, Arnolda Skaalanda[9], ale innego dnia zaatakował go oskarżając o przyczynienie się do utraty przez niego tytułu 10 lat wcześniej. Na gali Survivor Series odzyskał główne mistrzostwo w podobny sposób, w jaki stracił je 11 lat wcześniej. Uwięził ówczesnego mistrza, Breta Harta, na ponad osiem minut w chwycie Cross Face Chicken Wing i zmusił go do poddania się. Ręcznik sygnalizujący poddanie rzuciła na ring matka Breta Harta. Drugie panowanie Backlunda było krótkie – trwało trzy dni. Potem Backlund został pokonany w walce o mistrzostwo przez Disela.

W późniejszych latach w WWF brał udział w wątku fabularnym, zgodnie z którym miał kandydować na prezydenta w 1995, a następnie był managerem Kurta Angle[3].

22 stycznia 1995 ponownie wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako dwudziesty piąty i został wyeliminowany jako siedemnasty przez Lexa Lugera[10]. Kolejny raz 21 stycznia 1996 wziął udział w głównej walce na Royal Rumble. Wszedł jako trzeci i został wyeliminowany jako trzeci przez Yokozunę[11]. Ostatni raz wziął udział w głównej walce na Royal Rumble 23 stycznia 2000. Wszedł jako czternasty, pomógł wyeliminować Rikishiego i został wyeliminowany jako dziewiąty przez Chrisa Jericho[12].

Na emeryturę oficjalnie przeszedł w 2007[2].

W 2013 został wprowadzony przez Marię Menunos do galerii sławy WWE Hall of Fame[13].

Wytrenował wrestlera Paula Orndorffa[2].

Inne media

edytuj

W 2007 wystąpił w komedii In the Land of Merry Misfits w roli Brudera Chucka[2].

Gry komputerowe

edytuj

Przedstawiająca go grywalna postać pojawiła się w trzech grach o wrestlingu: Fire Pro Wrestling (GB, GBA, 2001), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends Of Wrestling (Xbox, PS2, 2004)[2]. W Fire Pro Wrestling odpowiadająca mu postać nazywała się Shamrock Moss McLand[14].

Mistrzostwa i osiągnięcia

edytuj
 
Bob Backlund w latach 70. XX wieku, trzymający WWWF Heavyweight Championship

Bibliografia

edytuj
  • Robert Harrax Miller, Roddy Piper, Backlund : from all-American boy to professional wrestling's world champion, Nowy Jork 2015, ISBN 978-1-61321-695-8, OCLC 922010000.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Bob Backlund [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-20] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i Bob Backlund [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  3. ↑ a b c d e Bob Backlund [online], WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  4. ↑ Axel Saalbach, Bob Backlund [online], The World’s Largest Wrestling Database [dostęp 2018-05-12] (ang.).
  5. ↑ a b The Iron Sheik [online], WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  6. ↑ Antonio Inoki [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  7. ↑ Rumble Match 1993 [online], WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  8. ↑ Rumble Match 1994 [online], WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  9. ↑ Arnold Skaaland [online], WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  10. ↑ Rumble Match 1995 [online], WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  11. ↑ Rumble Match 1996 [online], WWE [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  12. ↑ Royal Rumble 2000, [w:] Royal Rumble Entrance & Elimination Information, prowrestlinghistory.com [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  13. ↑ Daniel Pena, WWE Upset With Negative Crowd Reaction To Maria Menunos At Hall Of Fame Induction Ceremony [online], WrestlingInc.com, 17 kwietnia 2013 [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  14. ↑ Human Entertainment, Spike, Spike Chunsoft, Fire Pro Wrestling. Human Entertainment, Spike, BAM! Entertainment, Agetec, 505 Games, 1989-06-22. Game Boy. (ang.).
  15. ↑ Hall Of Famers [online], Professional Wrestling Hall of Fame, 30 czerwca 2017 [dostęp 2019-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-30] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bob_Backlund&oldid=73591365”