Wikipedia

Boże Ciało (film)

polski film Jana Komasy (2019)
Ten artykuł dotyczy filmu produkcji polskiej. Zobacz też: inne znaczenie tego słowa.

Boże Ciało – polski psychologiczny film religijny z 2019 w reżyserii Jana Komasy, zrealizowany według scenariusza Mateusza Pacewicza. Tematem filmu – wzorowanego na autentycznych wydarzeniach – są losy Daniela (Bartosz Bielenia), wychowanka zakładu poprawczego. Daniel, zwolniony warunkowo, wykorzystuje tymczasową wolność, aby wcielić się w księdza we wsi na południu Polski. Jego niekonwencjonalne metody prowadzenia mszy i modlitwy zwracają przeciwko niemu społeczność wsi, ale też prowokują ją do zmierzenia się z nieprzepracowaną traumą.

Boże Ciało
Gatunek

dramat psychologiczny
film religijny[1]

Rok produkcji

2019

Data premiery

2 września 2019

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

115 min

Reżyseria

Jan Komasa

Scenariusz

Mateusz Pacewicz

Główne role

Bartosz Bielenia
Aleksandra Konieczna
Eliza Rycembel

Muzyka

Evgueni Galperine
Sacha Galperine

Zdjęcia

Piotr Sobociński Jr.

Scenografia

Marek Zawierucha

Kostiumy

Dorota Roqueplo

Montaż

Przemysław Chruścielewski

Produkcja

Leszek Bodzak
Aneta Hickinbotham

Wytwórnia

Aurum Film

Dystrybucja

Kino Świat

Multimedia w Wikimedia Commons

Boże Ciało, które Komasa sfilmował z pomocą operatora Piotra Sobocińskiego juniora, zostało pozytywnie przyjęte przez krytyków. Chwalono powszechnie pojednawczy ton filmu oraz kreację Bieleni. Ekipa filmowa została uhonorowana dziesięcioma statuetkami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych oraz jedenastoma Orłami, a film znalazł się w ścisłej czołówce utworów nominowanych do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Dzieło Komasy i Pacewicza było też sukcesem frekwencyjnym (ponad 1,5 miliona widzów w Polsce).

Opis fabuły

edytuj

Bohaterem filmu jest 20-letni Daniel, przebywający w zakładzie poprawczym za pobicie ze skutkiem śmiertelnym młodego chłopaka, będącego bratem przestępcy o pseudonimie „Bonus”[2]. Niebawem w poprawczaku pojawia się „Bonus” pragnący pomścić brata. Obawiając się agresywnych zachowań „Bonusa” względem Daniela, władze zakładu przyzwalają na warunkowe zwolnienie tego ostatniego[2]. W międzyczasie Daniel w rozmowie z księdzem Tomaszem, który jest dlań autorytetem, pyta o możliwość posługi kapłańskiej. Ksiądz Tomasz odpowiada, iż jest to niemożliwe, ponieważ zgodnie z przepisami prawa kanonicznego osoby skazane nie mogą być kapłanami[2][3].

Wykorzystując zwolnienie warunkowe, Daniel pragnie zrealizować swe marzenie za wszelką cenę. Z sutanną księdza Daniel udaje się do pewnej wsi na południu Polski, gdzie lokalny proboszcz bierze go za swego zastępcę[4]. Odprawiając po raz pierwszy mszę, unieważnia wszelkie utarte schematy i formułki, wypracowując własny sposób prowadzenia mszy i modlitwy[5]. Jednocześnie dostrzega, że mieszkańcy wsi mierzą się z nieprzepracowaną traumą: wypadek samochodowy niedaleko wsi spowodował śmierć kilkorga nastolatków, których rodzice uważają, że padli oni ofiarą szaleńca drogowego[4]. Wdowa po kierowcy uznanym za winnego spotkała się z ostracyzmem społecznym, a prochy jej męża pochowano poza miastem, gdyż zgody na pochówek nie wyraził ani proboszcz, ani wójt[4][3].

Daniel postanawia dociec prawdy dotyczącej wypadku. Po rozmowie ze znajomymi ofiar dowiaduje się, że winna wypadku mogła być raczej młodzież, będąca pod wpływem alkoholu lub narkotyków[5]. Niebawem Daniel popada w konflikt z poszczególnymi parafianami i ogniskuje przeciwko sobie całą zbiorowość[5]. Sytuacja Daniela pogarsza się, gdy do wsi przybywa „Pinczer", kolega Daniela z poprawczaka, który próbuje szantażować fałszywego księdza i wymusić oddanie pieniędzy zebranych od parafian. Daniel jednak opiera się szantażowi i ogłasza, że prochy rzekomego zabójcy zostaną pochowane na lokalnym cmentarzu[6][3][7].

Kiedy o miejscu ukrywania się Daniela dowiaduje się ksiądz Tomasz, pilnie przybywa na wieś, po czym wymusza na Danielu ujawnienie swojej prawdziwej tożsamości. Już w zakładzie poprawczym „Bonus” zmusza Daniela do pojedynku w tzw. stadzie. Podczas bójki Daniel bije adwersarza do nieprzytomności; wtedy jednak do akcji wkracza policja, w obawie przed którą Daniel biegnie przed siebie[3].

Obsada

edytuj
 
Bartosz Bielenia, odtwórca roli Daniela
 
Łukasz Simlat, odtwórca roli księdza Tomasza

Źródło: Internetowa Baza Filmu Polskiego[8]

Produkcja

edytuj

Scenariusz

edytuj
 
Jan Komasa, reżyser filmu

Pomysł na scenariusz Bożego Ciała wyszedł od scenarzysty Mateusza Pacewicza, na podstawie zasłyszanej anegdoty o chłopaku, który udawał księdza. Bohater tejże anegdoty zgodził się na rozmowę z Pacewiczem, której efektem była książka non fiction, a także opublikowany w „Dużym Formacie” reportaż Kamil, który księdza udawał. Z zarysem fabularyzowanej wersji anegdoty Pacewicz udał się do znanego scenarzysty Krzysztofa Raka, który doradzał mu przy przygotowywaniu projektu. Efektem prac Pacewicza był scenariusz wyróżniony na konkursie scenariuszowym Script Pro. Tekstem zainteresował się reżyser Jan Komasa, doradzając Pacewiczowi w sprawie przepisania scenariusza tak, aby lepiej odzwierciedlał realia życia współczesnej młodzieży[9]. Scenarzysta, deklarujący się jako „katolicki ateista”[9], opisywał swój projekt jako „opowieść o tym, że prawdziwe chrześcijaństwo musi dzisiaj zmagać się z instytucją Kościoła, a nie przez tę instytucję się wyrażać”[9]. Zdaniem Pacewicza „dzięki figurze fałszywego księdza, który wywodzi się z biednej klasy, chciałem dotknąć prawdziwego chrześcijaństwa przeciwstawionego religii instytucjonalnej, legitymizującej porządek społeczny”[10].

Obsada i zdjęcia

edytuj

W roli głównej wystąpił Bartosz Bielenia, którego udział w castingu budził u Komasy pewne wątpliwości: „Kiedy przyszedł na przesłuchanie, miał długie włosy, był bardzo szczupły, nosił długi sweter, czapkę”[11]. Komasa jednak zaufał niepozornej grze Bieleni i zlecił jego charakteryzację tak, aby „sprawić, żeby był dziesięć kilo cięższy i wyższy, bardziej umięśniony, zachowujący się jak chuligan”[11]. Żeby Bielenia wczuł się w rolę, Komasa uzyskał zgodę, aby aktor na dwa dni przenocował w zakładzie poprawczym wraz z osadzonymi[11]. W efekcie, jak relacjonował reżyser, Bielenia „całkowicie przekształcił się” w Daniela[11].

Zdjęcia do filmu realizowano głównie w Jaśliskach w województwie podkarpackim. Wyboru tej lokalizacji dokonali Komasa oraz partnerujący mu operator Piotr Sobociński jr., ponieważ Jaśliska „miały drewnianą architekturę, pastelowe kolory i były bardziej »rozsiane w naturze«”[12]. Ponieważ Kuria nie pozwoliła na kręcenie scen we wnętrzu kościoła w Jaśliskach, wybrano wnętrze innej świątyni pod Warszawą (kościół św. Franciszka z Asyżu w Prażmowie)[12]. Jedną ze scen nakręcono na barce przy jeziorze Rożnowskim w Tabaszowej[13], inną - na drodze pod Komańczą. Sobociński jr. zdecydował się kręcić poszczególne sceny możliwie statycznie, niekiedy z uwzględnieniem naturalnego światła[12].

Boże Ciało zostało dofinansowane przez Polski Instytut Sztuki Filmowej kwotą 1 500 000 złotych[14]. Wsparcia w wysokości 40 000 euro udzieliło także francuskie Centre National du Cinéma et de l’Image Animée[15]. Polska kinowa premiera filmu, wyprodukowanego przez studio Aurum Film, odbyła się 11 października 2019 roku[16].

Ścieżka dźwiękowa

edytuj

Muzykę do filmu skomponował duet francuskich kompozytorów: Evgueni i Sacha Galperine. Obaj kompozytorzy byli odpowiedzialni za kompozycje do takich filmów, jak Przeszłość (2013) Asghara Farhadiego oraz Dzięki Bogu (2019) François Ozona[17]. Ścieżka dźwiękowa z muzyką do filmu ukazała się w październiku 2019 roku nakładem wydawnictwa Les Contes Modernes i zawierała pięć utworów nagranych przez duet[18].

Odbiór

edytuj
 
Tablica upamiętniająca film w Jaśliskach, gdzie realizowano zdjęcia

Frekwencja kinowa i dochody

edytuj

Boże Ciało w Polsce było wielkim sukcesem frekwencyjnym. Z raportu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej za rok 2019 wynika, że w owym roku film Komasy i Pacewicza był trzecim najchętniej oglądanym filmem w Polsce (1 592 106 widzów)[19]. Wedle szacunków portalu Box Office Mojo szacunkowy dochód z międzynarodowej dystrybucji Bożego Ciała wyniósł blisko 10 milionów dolarów, z czego w Polsce film zarobił 8 milionów[20].

Recepcja krytyczna w Polsce

edytuj

Według agregatora recenzji Mediakrytyk wszystkie opinie polskich krytyków na temat Bożego Ciała były pozytywne (przy średniej ocen 8,2 na 10 punktów z 70 recenzji)[21].

Boże Ciało spotkało się z bardzo dobrymi ocenami w prasie i portalach poświęconych filmowi, bez emocjonalnych osądów zależnych od opcji politycznej. Łukasz Adamski z prawicowego portalu wPolityce.pl uznał Boże Ciało za „najdojrzalszy film Komasy, bez efekciarstwa, które [...] zarzucano mu w Mieście 44, opowiedział historię bitwy najtrudniejszej. Bitwy o duszę swoją i swoich bliźnich”[22]. Janusz Wróblewski w entuzjastycznej recenzji dla lewicowej „Polityki” pisał, iż „tym, co różni Boże Ciało od Twarzy Szumowskiej czy wielu innych polskich obrazów krytycznie opisujących współczesność, jest wyraźnie pojednawcza nuta. Ludzki, humanistyczny stosunek do bohaterów, brak pychy i jakichkolwiek oznak pogardy do świata, w którym musi się znaleźć miejsce dla wszystkich”[23].

Przemysław Dobrzyński z portalu Spider’s Web orzekł, że Boże Ciało to „film, który swoją empatią jest blisko ludzi. Pokazuje, jaka jest prawdziwa siła wiary, która ma w sobie moc uleczania chorych społeczności. O ile oczywiście jest właściwie przekazywana, nauczana i przeżywana”[24]. Klaudia Rudzka z czasopisma „Głos Kultury” zauważyła, że „zamiast skandalizującego Kleru dostaliśmy przypowieść o poszukiwaniu siebie, współczesnej wierze i umiejętności przebaczenia”[25]. Rudzka przekonywała, że Boże Ciało to „symboliczna, acz dosadna, opowieść o Kościele, o tym, że idealny obraz duchownego, przepełnionego dobrem, oddanego altruisty to fałsz, gdyż nawet troszcząc się o sprawiedliwość, robi to świecki chłopak pod przebraniem księdza”[25]. Rudzka jednak podkreślała, że film nie ma antykościelnego wydźwięku, „nie ocenia i nie krytykuje. Więcej tu szarej, ponurej rzeczywistości niż martyrologii”[25]. Powszechnie chwalona była brawurowa kreacja Bartosza Bieleni[23][24][26].

Łukasz Maciejewski z portalu Onet.pl wskazywał wprawdzie błędy scenariuszowe: „zbyt wiele spraw odbywa się w trybie życzeniowym. Fałszywy ksiądz działa na parafii, ale nikt go nie kontroluje, a dotychczasowy kapłan [...] niemal jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyjeżdża, żeby ustąpić młodemu pola, nie wiadomo skąd koloratka w plecaku chłopca z poprawczaka [...]”[27]. Maciejewski jednak podkreślał, że „ten znakomicie wyreżyserowany i opowiedziany film (zdjęcia Piotra Sobocińskiego juniora, kostiumy Doroty Roqueplo), wymyka się oczekiwaniom przyczynowo-skutkowym”[27]. Michał Walkiewicz z portalu Filmweb rozpatrywał Boże Ciało jako przejaw cywilizowania katolicyzmu polskiego: „jeśli coś poza filmową publicystyką może przekłuć dziś balonik katolickiego gung-ho, jest to właśnie historia owieczki, od której pasterze mogliby się uczyć fachu. Parafrazując klasyka z innego świata i innego kina, Boże Ciało to elegancki film na mało cywilizowane czasy”[26].

Recepcja krytyczna w krajach anglosaskich

edytuj

W anglojęzycznym serwisie Rotten Tomatoes 98% z 99 agregowanych recenzji anglojęzycznych było przychylnych[28], natomiast w serwisie Metacritic średnia ocen przyznawanych przez amerykańskie czasopisma wyniosła 77 na 100 punktów (z 20 recenzji), co oznaczało przewagę przychylnych recenzji[29].

Ann Hornaday w recenzji dla „The Washington Post” argumentowała, iż:

Boże Ciało stawia odwieczne pytania o świętość i hierarchię, dogmaty i prawdziwą pobożność […] Komasa filmuje swoich podopiecznych w stonowanym, mlecznym świetle, które nadaje im nimb eteryczności, często przerywając akcję lirycznymi, panoramicznymi ujęciami polskich, bukolicznych krajobrazów. Siła i chwała Bożego Ciała tkwi jednak w postaci głównego bohatera filmu, którego niewysłowione połączenie dzikości i czystości stanowi absolutnie elektryzującą kreację[30].

Leslie Felperin z „The Guardiana” również zwracała uwagę na bladą kolorystykę filmu, która podkreślała „urzekającą aurę i wzmacnia inteligentnie napisane, niepokojąco realistyczne dzieło”[31]. Zdaniem Mike’a A. Angelo z A.V. Club odtwarzający główną rolę Bartosz Bielenia przypomina swoją posturą Elijaha Wooda, z tym że kreacja polskiego autora „wygląda przerażająco nawet w chwili odpoczynku”[32]. Anthony Lane w recenzji dla „The New Yorkera” traktował Boże Ciało jako diagnozę rzekomej i faktycznej pobożności Polaków, w której kontekście postać Daniela nabiera wiarygodności: „szybko można się zorientować, że Daniel nie jest zwykłym oszustem. […] Dla Daniela życie zakonne jest czymś więcej niż tylko wygodną przykrywką, czy schronieniem, gdzie może zejść na ziemię. To jest lub mógłby być jego naturalny dom”[33].

Peter Debruge w recenzji dla „Variety” zarzucał z kolei filmowi, że posługa kapłańska Daniela jest nie pojednawcza, lecz destrukcyjna dla lokalnej społeczności: „Film sugeruje, że społeczność, którą Daniel oszukuje, jest lepsza dzięki jego wpływowi, podczas gdy w rzeczywistości pozostawia ją w większym chaosie niż ją zastał”[34]. Debruge stwierdzał również ze sceptycyzmem, iż „Komasie i spółce nie udaje się jednak wyrazić, dlaczego czyny Daniela są […] niewybaczalne”[34].

Recepcja krytyczna we Francji

edytuj

We Francji Boże Ciało było również dobrze odbierane. W konserwatywnym „Le Figaro” redakcja określiła film mianem „uświęconego”, choć „nie do końca można go nazwać filmem świętym”[35]. Guillemette Odicino z pisma „Télérama” twierdziła, że „niesiony nieustannym napięciem [...] i naturalistyczną, ale pełną precyzji reżyserią, […] film fascynuje tajemnicą kapłaństwa”[35]. Ariel Schweitzer w recenzji dla „Cahiers du cinéma” stwierdzał, że „O ile styl jest stonowany, a reżyseria raczej statyczna, o tyle film czerpie siłę ze sprzeczności swojego scenariuszowego pomysłu”[35]. Bernard Génin z lewicowego „Positif” był bardziej sceptyczny, wytykał bowiem twórcom rozciągnięcie akcji w czasie oraz drastyczną przemoc[35].

Recepcja krytyczna w Rosji

edytuj

Również w Rosji film został dobrze odebrany. Wadim Bogdanow z portalu InterMedia stwierdził, że „Komasa komunikuje się z widzem prostym i przystępnym językiem, który będzie bliski nie tylko widzom z jego rodzinnego kraju, ale też w każdym zakątku świata, gdzie kwestie wiary nie straciły na aktualności”[36]. Alisa Tajeżna z portalu Afisza Daily porównała natomiast film do Lewiatana. Jej zdaniem, na niewielkim terenie (wsi) zostały ukazane typowe problemy Polski i całej Europy Wschodniej. Porównując film do biblijnej przypowieści, nazwała go budującym filmem „o tym, że drugą, trzecią i czwartą szansę dostajemy każdego dnia”[37].

Nagrody

edytuj
Rok Festiwal Nagroda Odbiorca Wynik[8]
2019 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Nagroda Europe Cinemas Label Jan Komasa Wygrana[38]
Nagroda Inclusion Award Jan Komasa Wygrana[38]
Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Nagroda za reżyserię Jan Komasa Wygrana[39]
Nagroda za scenariusz Mateusz Pacewicz Wygrana[39]
Nagroda za drugoplanową rolę kobiecą Eliza Rycembel Wygrana[39]
Nagroda Onetu „Odkrycie twórczości” Bartosz Bielenia Wygrana[39]
Kryształowa Gwiazda Elle Bartosz Bielenia Wygrana[39]
Nagroda Festiwali i Przeglądów Filmu Polskiego za Granicą Jan Komasa Wygrana[39]
Don Kichot, Nagroda Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych Jan Komasa Wygrana[39]
Nagroda Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych Jan Komasa Wygrana[39]
Nagroda Dziennikarzy Jan Komasa Wygrana[39]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[39]
El Gouna Film Festival Srebrna Gwiazda Jan Komasa Wygrana[40]
Nagroda dla najlepszego aktora Bartosz Bielenia Wygrana[8]
Central and Eastern European Film Festival „CinEast” w Luksemburgu Nagroda Specjalna Jury Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda Krytyków Jan Komasa Wygrana[8]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Chicago Nagroda dla najlepszego aktora Bartosz Bielenia Wygrana[8]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Tofifest” „Złoty Anioł” w konkursie filmów polskich „From Poland” Jan Komasa Wygrana[41]
Festiwal Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa we Wrocławiu „Złoty Szczeniak” za pierwszoplanową kreację aktorską kobiecą Aleksandra Konieczna Wygrana[8]
„Złoty Szczeniak” za pierwszoplanową kreację aktorską męską Bartosz Bielenia Wygrana[8]
Fundacja Kino Nagroda im. Zbigniewa Cybulskiego Bartosz Bielenia Wygrana[42][43]
Świdnicki Festiwal Filmowy „Spektrum” Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Listapad” w Mińsku Nagroda Specjalna Jury Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda za najlepszą reżyserię Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
Festiwal Polskich Filmów „Ekran” w Toronto Nagroda dla najlepszego filmu Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda za rolę męską Bartosz Bielenia Wygrana[8]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sztokholmie Nagroda dla najlepszego aktora Bartosz Bielenia Wygrana[44]
Festiwal „KinoPolska” w Paryżu Nagroda Główna Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
Houston Film Critics Awards Nominacja dla filmu obcojęzycznego Jan Komasa Wygrana[8]
Stowarzyszenie „Kina Polskie” Platynowy Bilet Jan Komasa Wygrana[8]
Festiwal Filmu Polskiego w Ameryce „Złote Zęby” dla najbardziej interesującego filmu fabularnego Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
2020 Tygodnik „Polityka” Paszport Polityki Bartosz Bielenia Wygrana[45]
Koło Piśmiennictwa Filmowego Stowarzyszenia Filmowców Polskich Złota Taśma dla filmu polskiego Jan Komasa Wygrana[8]
Palm Springs International Film Festival Nagroda FIPRESCI dla najlepszego aktora w międzynarodowym filmie fabularnym Bartosz Bielenia Wygrana[8]
Young Cineastes Award Jan Komasa Wygrana[8]
Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej Oscar dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego Jan Komasa Nominacja[46][23][24]
Polska Akademia Filmowa Orzeł za najlepszy film Jan Komasa Wygrana[47]
Orzeł za najlepszą reżyserię Jan Komasa Wygrana[47]
Orzeł za najlepszy scenariusz Mateusz Pacewicz Wygrana[47]
Orzeł za najlepsze zdjęcia Piotr Sobociński jr Wygrana[47]
Orzeł za najlepszy montaż Przemysław Chruścielewski Wygrana[47]
Orzeł za najlepszą główną rolę kobiecą Aleksandra Konieczna Wygrana[47]
Orzeł za najlepszą główną rolę męską Bartosz Bielenia Wygrana[47]
Orzeł za drugoplanową rolę kobiecą Eliza Rycembel Wygrana[47]
Orzeł za drugoplanową rolę męską Łukasz Simlat Wygrana[47]
Orzeł za odkrycie roku Mateusz Pacewicz Wygrana[47]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[47]
Orzeł za najlepszą scenografię Marek Zawierucha Nominacja[8]
Orzeł za najlepsze kostiumy Dorota Roqueplo Nominacja[8]
Orzeł za najlepszą muzykę Evgueni Galperine

Sacha Galperine

Nominacja[8]
Orzeł za najlepszy dźwięk Tomasz Wieczorek

Kacper Habisiak

Marcin Kasiński

Nominacja[8]
Orzeł za drugoplanową rolę męską Tomasz Ziętek Nominacja[8]
Stowarzyszenie Autorów Zdjęć Filmowych Nagroda PSC Piotr Sobociński jr Wygrana[8]
Brasilia International Film Festival Nagroda Główna Jan Komasa Wygrana[48]
Nagroda Krytyków Jan Komasa Wygrana[8]
Festiwal Filmów Polskich „Wisła” w Moskwie Nagroda Główna Jan Komasa Wygrana[8]
Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
Zielonogórski Festiwal Filmu i Teatru Nagroda za najlepszą drugoplanową kreację aktorską Barbara Kurzaj Wygrana[8]
Tarnowska Nagroda Filmowa Nagroda Publiczności Jan Komasa Wygrana[8]
Europejska Nagroda Filmowa Film europejski Jan Komasa Nominacja[49]
Europejski reżyser Jan Komasa Nominacja[49]
Europejski scenarzysta Mateusz Pacewicz Nominacja[49]
Europejski aktor Bartosz Bielenia Nominacja[49]
2021 Hiszpańska Akademia Sztuki Filmowej Goya za najlepszy film europejski Jan Komasa Nominacja[8]
Empik Bestseller Empiku za film polski Jan Komasa Wygrana[8]
Francuska Akademia Sztuki i Techniki Filmowej Cezar za najlepszy film zagraniczny Jan Komasa Nominacja[8]
The New York Polish Film Festival Nagroda im. Elżbiety Czyżewskiej dla najlepszego aktora Bartosz Bielenia Wygrana[8]

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Corpus Christi (2020) – Jan Komasa [online], Allmovie [dostęp 2020-08-31] (ang.).
  2. ↑ a b c Borowiecki 2020 ↓, s. 60.
  3. ↑ a b c d Jan Komasa, Mateusz Pacewicz, Boże ciało, wyd. DVD, Warszawa: Kino Świat, 2020.
  4. ↑ a b c Borowiecki 2020 ↓, s. 58.
  5. ↑ a b c Borowiecki 2020 ↓, s. 59.
  6. ↑ Borowiecki 2020 ↓, s. 61.
  7. ↑ Łukasz Kaliński, To już pewne! Boże Ciało Jana Komasy powalczy o Oscara! [online], Viva.pl, 13 stycznia 2020 [dostęp 2022-01-19] (pol.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al Boże Ciało w bazie filmpolski.pl
  9. ↑ a b c Anna Tatarska, Scenarzysta „Bożego ciała”: Bez dogmatu i bez publicystyki [online], Vogue Polska, 16 października 2019 [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  10. ↑ Jan Pelczar, Piętnaście oblicz Daniela – rozmowa z Mateuszem Pacewiczem [online], Przekrój, 14 grudnia 2019 [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  11. ↑ a b c d Gregory Ellwood, Scammers or spiritually motivated, fake priests figure in Poland's 'Corpus Christi' [online], Los Angeles Times, 2020 [dostęp 2021-11-27] (ang.).
  12. ↑ a b c James Behr, Natalia Kozanecka, Piotr Sobociński Jr., autor zdjęć do „Bożego Ciała” w ELLE MAN: Film powinien mowić sam za siebie [online], Elle Man, 13 stycznia 2020 [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  13. ↑ Natalia Sekuła, Film Boże Ciało, który ma szansę na Oscara, kręcono w Tabaszowej. Znaleźliśmy słynną barkę. [online], Dobry Tygodnik Sądecki, 24 października 2019 [dostęp 2019-11-10] (pol.).
  14. ↑ PRIORYTET 3 FILMY FABULARNE – SESJA 2/2017 [online], Polski Instytut Sztuki Filmowej [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  15. ↑ Comités de chiffrage aide aux cinémas du monde | CNC [online], www.cnc.fr [dostęp 2021-11-27].
  16. ↑ Boże Ciało [online], Stowarzyszenie Filmowców Polskich [dostęp 2021-11-27].
  17. ↑ "Boże Ciało" w reż. Jana Komasy polskim kandydatem do Oscara [online], Radio Kraków [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  18. ↑ Evgueni Galperine, Sacha Galperine, Corpus Christi (Original Score) [online], Amazon Music, 2019 [dostęp 2021-11-27].
  19. ↑ PISF – Boxoffice [online], Polski Instytut Sztuki Filmowej [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  20. ↑ Corpus Christi [online], Box Office Mojo [dostęp 2021-11-27].
  21. ↑ Boże Ciało (2019) – Mediakrytyk [online], mediakrytyk.pl [dostęp 2020-02-09] (pol.).
  22. ↑ Łukasz Adamski, „Boże Ciało”. Komasa prowokacyjnie i poważnie o wierze [online], wPolityce.pl [dostęp 2020-08-31].
  23. ↑ a b c Janusz Wróblewski, „Boże Ciało”. Ten film powstał wyłącznie z serca i miłości, „Polityka”, 12 października 2019 [dostęp 2020-08-31] (pol.).
  24. ↑ a b c Przemysław Dobrzyński, „Boże Ciało” to głębokie filmowe rekolekcje z wiary – recenzja [online], Spider’s Web, 11 października 2019 [dostęp 2020-08-31] (pol.).
  25. ↑ a b c Klaudia Rudzka, Świat dobrze znany, a jednak wciąż pełen nadziei – Jan Komasa – „Boże Ciało”, „Głos Kultury”, 22 października 2019 [dostęp 2020-08-31] (pol.).
  26. ↑ a b Michał Walkiewicz, Ciało i krew – Recenzja filmu Boże Ciało (2019) [online], Filmweb [dostęp 2020-08-31] (pol.).
  27. ↑ a b Łukasz Maciejewski, „Boże Ciało”: ksiądz człowiek [RECENZJA] [online], Onet Kultura, 21 września 2019 [dostęp 2020-08-31] (pol.).
  28. ↑ Corpus Christi (Boze cialo) (2020) [online], Rotten Tomatoes [dostęp 2020-03-06].
  29. ↑ Corpus Christi [online], Metacritic [dostęp 2020-03-06].
  30. ↑ Ann Hornaday, Oscar nominee ‘Corpus Christi’ is an absorbing, spiritually attuned drama, Washington Post, 3 marca 2020, ISSN 0190-8286 [dostęp 2022-01-12].
  31. ↑ Leslie Felperin, Corpus Christi review – from parole to the priesthood [online], The Guardian, 17 października 2019 [dostęp 2022-01-12] (ang.).
  32. ↑ The Oscar-nominated Corpus Christi is a moving redemption story [online], The A.V. Club [dostęp 2022-01-12] (ang.).
  33. ↑ Condé Nast, Harley Quinn Isn’t the Most Criminal Thing in “Birds of Prey” [online], The New Yorker, 5 lutego 2020 [dostęp 2022-01-12] (ang.).
  34. ↑ a b Peter Debruge, ‘Corpus Christi’: Film Review [online], Variety, 14 stycznia 2020 [dostęp 2022-01-12] (ang.).
  35. ↑ a b c d La Communion: Les critiques presse. AlloCine [dostęp 2022-01-12].
  36. ↑ Рецензия на фильм Яна Комаса «Тело Христово»: Второй шанс. InterMedia, 2020-02-15. [dostęp 2022-01-12]. (ros.).
  37. ↑ Alisa Tajeżna: «Тело Христово»: польский «Левиафан», который претендовал на «Оскар». Afisza Daily, 2020-02-13. [dostęp 2022-01-12]. (ros.).
  38. ↑ a b Piotr Pacewicz, „Boże ciało”, 2 nagrody w Wenecji. Komasa: „Potrzebujemy kogokolwiek o czystych intencjach, nawet oszusta” [online], oko.press, 7 września 2019 [dostęp 2021-11-27].
  39. ↑ a b c d e f g h i j Laureaci 44. FPFF [online] [dostęp 2019-09-22] (pol.).
  40. ↑ Oscary 2020: „Boże Ciało” Jana Komasy z nominacją [online], Rzeczpospolita, 13 stycznia 2020 [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  41. ↑ Angelika Jasiulewicz, Złote Anioły rozdane – Gala Zamknięcia 17. MFF TOFIFEST [online], Tofifest [dostęp 2021-01-27].
  42. ↑ Maciej Nycz, Bartosz Bielenia zdobywcą Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego! [online], rmf24.pl, 3 grudnia 2019 [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  43. ↑ Komunikat prasowy z 7 listopada 2019 [online], nagrodacybulskiego.pl, 7 listopada 2019 [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  44. ↑ „Oczarował swoim blaskiem i energią”. Bartosz Bielenia z kolejną nagrodą za „Boże Ciało” [online], Onet Kultura, 16 listopada 2019 [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  45. ↑ Paszporty Polityki 2019 rozdane. Bartosz Bielenia nagrodzony za rolę w „Bożym Ciele” [online], Gazeta.pl [dostęp 2021-11-27] (pol.).
  46. ↑ Film „Boże ciało” Jana Komasy trafił na oscarową listę. Będzie nominacja do Oscara? [online], pinbook.pl [dostęp 2019-12-17] (pol.).
  47. ↑ a b c d e f g h i j k Orły 2020. Mnóstwo nagród dla „Bożego Ciała” i pierwszy w historii remis! Nie obyło się bez wpadki [online], Gazeta.pl [dostęp 2020-03-04] (pol.).
  48. ↑ „Corpus Christi” awarded at a festival in Brazil [online], Polski Instytut Sztuki Filmowej, 8 maja 2020 [dostęp 2021-11-27] (ang.).
  49. ↑ a b c d Gabriela Czarnecka, Europejskie Nagrody Filmowe: Boże Ciało Jana Komasy z czterema nominacjami! [online], Viva.pl, 11 listopada 2020 [dostęp 2021-11-27] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Artur Borowiecki, Systematyka i funkcje konfliktów w filmie „Boże Ciało” Jana Komasy, „Kultura–Media–Technologia” (43), 2020, s. 50–64, DOI: 10.21697/kmt.43.3, ISSN 2081-8971 [dostęp 2021-11-27].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Boże_Ciało_(film)&oldid=72666625”