Barbara Kwiatkowska-Lass

polska aktorka

Barbara Kwiatkowska, pseudonim art. Barbara Lass (ur. 1 czerwca 1940 w Patrowie koło Gostynina[1], zm. 6 marca 1995 w Baldham(inne języki) koło Monachium[2]) – polska aktorka filmowa.

Barbara Kwiatkowska-Lass
Ilustracja
(1961)
Imię i nazwisko

Barbara Kwiatkowska

Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1940
Patrowo

Data i miejsce śmierci

6 marca 1995
Monachium

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Roman Polański
(1959–1962, rozwód)
Karlheinz Böhm
(1963–1980, rozwód)

Lass w filmie Che gioia vivere (1961)
Cmentarz Rakowicki-Aleja Zasłużonych
Grób Barbary Kwiatkowskiej-Lass

Życiorys

edytuj

Początki kariery

edytuj

Po zakończeniu II wojny światowej została tancerką w zespole CRZZ „Skolimów”, uczyła się także w warszawskiej szkole baletowej[3][1].

Zagrała główną rolę w komedii Tadeusza Chmielewskiego Ewa chce spać (1957)[3][4]. Wbrew krążącym pogłoskom, nie trafiła do filmu po udziale w konkursie „Piękne dziewczyny na ekrany” (organizowanym przez tygodnik „Film”), bo wcale się do niego nie zgłosiła[5]. W istocie została wypatrzona przez Chmielewskiego i Andrzeja Czekalskiego podczas kręcenia scen tanecznych do krótkometrażowego filmu Bronisława Broka Epizod[1][6]. Po premierze Ewy… stała się rozpoznawalna w Polsce, a jej zdjęcia pojawiały się na okładkach poczytnych czasopism[7].

Następnie zagrała m.in. studentkę ASP Iwonę Słowikowską w komedii Pan Anatol szuka miliona (1958), Sabinę Lamięcką w Żołnierzu królowej Madagaskaru (1958), babcię klozetową w młodości w dyplomowym filmie Romana Polańskiego Gdy spadają anioły (1959) i bezpruderyjną Jolę w Zezowatym szczęściu (1960) Andrzeja Munka[8].

Kariera za granicą

edytuj

W 1959 była członkinią polskiej delegacji na 7. Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży w Wiedniu[9]. Tam została dostrzeżona przez francuskiego reżysera Roberta Ménégoza(inne języki), który powierzył jej główną rolę – obok Jeana-Louisa Trintignanta – w swoim filmie Tysięczne okno (1960)[3][10]. Następnie wystąpiła, już pod pseudonimem Barbara Lass, jako anarchistka Francai Fossati w filmie Co za radość żyć z Alainem Delonem[3][11].

W 1963 zagrała główną rolę Françoise Merigne w filmie Rififi w Tokio[12]. Na planie zdjęciowym nawiązała romans z aktorem Karlheinzem Böhmem, za którego wkrótce wyszła za mąż, wcześniej rozwodząc się z Romanem Polańskim[12].

Spowolnienie kariery

edytuj

Od połowy lat 60., pod wpływem męża, grała rzadziej, głównie w niemieckich filmach, choć pojawiła się też w Jowicie (1967) Janusza Morgensterna[13].

Grała później m.in. rolę Rosalidy, kobiety lekkich obyczajów, w filmie Krzysztofa Zanussiego Sinobrody (1983) oraz Ines, główną bohaterką Stachel im Fleisch (1981).

Współpracowała z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa w Monachium[14] oraz działała w niepodległościowym Klubie Niezależnej Myśli Politycznej imienia Juliusza Mieroszewskiego. Była wiceprzewodniczącą i jednym z założycieli Stowarzyszenia na Rzecz Porozumienia Niemiecko-Polskiego[14], m.in. jej zasługą było wprowadzenie do monachijskiej telewizji kablowej Telewizji Polonia.

Śmierć i pogrzeb

edytuj

Zmarła nagle na udar mózgu, 6 marca 1995, podczas koncertu Ala Porcino(inne języki)[3][15]. Spoczywa w alei zasłużonych na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3] (kwatera LXIX pas C-1-8)[16]. Jej pomnik nagrobny jest dziełem Mariana Koniecznego, na płycie znajdują się m.in. słowa Jacka Kaczmarskiego: „Ewa chce spać… Basia kochała, żyła – teraz śpi”[17].

Życie prywatne

edytuj

9 września 1959 wyszła za reżysera Romana Polańskiego, jednak rozwiedli się w 1962[3][8]. Miała przelotny romans z artystą-grafikiem Lechem Zahorskim(inne języki), a w trakcie małżeństwa z Polańskim również z reżyserem Gillem Pontecorvo[18]. Na planie filmu Rififi w Tokio zaczęła romans z aktorem Karlheinzem Böhmem, który został jej drugim mężem i z którym miała córkę, Katharinę(inne języki) (ur. 1964), również aktorkę[3][19]. Po drugim rozwodzie na początku lat 80. jej partnerem życiowym został muzyk jazzowy Leszek Żądło, z którym pozostała aż do swojej śmierci[3][15].

Upamiętnienie

edytuj

Koncert ku pamięci Barbary Kwiatkowskiej odbył się w Monachium w Teatrze „Kleine Komedie”, 6 marca 2005 w dziesiątą rocznicę jej śmierci[14].

Filmografia

edytuj
  • 1957: Ewa chce spać jako Ewa Bonecka – za tę rolę otrzymała nominację do nagrody Złota Kaczka
  • 1958: Pan Anatol szuka miliona jako Iwona Słowikowska
  • 1958: Żołnierz królowej Madagaskaru jako Sabina Lamięcka
  • 1959: Obrazki z podróży (niewymieniona w czołówce); etiuda szkolna
  • 1959: Tysiąc talarów jako Kasia Wydech
  • 1959: Gdy spadają anioły jako staruszka w młodości; etiuda szkolna
  • 1959: Słoń jako uczennica; etiuda szkolna
  • 1960: Ostrożnie Yeti jako panna młoda (niewymieniona w czołówce)
  • 1960: Zezowate szczęście jako Jola
  • 1960: Tysięczne okno (La Millième fenêtre jako Ania
  • 1961: Co za radość żyć (Che gioia vivere) jako Franca Fossati (jako Barbara Lass)
  • 1961: Lycanthropus jako Priscilla
  • 1962: Spóźnieni przechodnie jako ona sama
  • 1962: Miłość dwudziestolatków jako Basia (nowela Warszawa)
  • 1963: Rififi w Tokio (Du rififi à Tokyo) jako Françoise Merigne
  • 1963: Występek i cnota (Le Vice et la vertu) jako kelnerka (niewymieniona w czołówce)
  • 1965: Serenada dla dwóch szpiegów (Serenade für zwei Spione) jako Tamara
  • 1967: Jowita jako Agnieszka „Jowita”
  • 1970: Der Pfarrer von St. Pauli jako Dagmar
  • 1970: Hauser's Memory jako Angelika (film TV)
  • 1972: Doppelspiel in Paris - Zeugenberichte aus dem gefährlichen Leben der Mathilde Carré jako Renée Borni (film TV)
  • 1973: Thanatos palace hotel jako Kirby Shaw (film TV)
  • 1973: Opowieść o Effi Briest (Fontane Effi Briest) jako polska kucharka
  • 1974: Jak to się robi jako przygodna znajoma
  • 1981: Bolesne relacje (Stachel im Fleisch) jako Ines
  • 1984: Sinobrody (Blaubart) jako Rosalinde (film TV)
  • 1986: Milczenie pisarza (Das Schweigen des Dichters) jako Janina
  • 1986: Róża Luksemburg jako matka Róży
  • 1990: Zwariowana para (Eine Wahnsinnsehe) jako Herta (film TV)
  • 1991: Moskwa - Pietuszki (Moskau - Petuschki) jako Fürstin (film TV)

Przypisy

edytuj
  1. a b c Kienzler 2015 ↓, s. 158.
  2. Barbara Kwiatkowska-Lass w bazie filmpolski.pl
  3. a b c d e f g h i Filip Gańczak: Taka była pierwsza żona Polańskiego. kultura.newsweek.pl, 2010-03-06. [dostęp 2012-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-17)].
  4. Kienzler 2015 ↓, s. 158–160.
  5. Kienzler 2015 ↓, s. 155.
  6. Sonia Miniewicz: Barbara Kwiatkowska-Lass: kochała, żyła – teraz śpi. onet.pl, 2020-06-01. [dostęp 2020-06-02].
  7. Kienzler 2015 ↓, s. 160.
  8. a b Kienzler 2015 ↓, s. 163.
  9. Kienzler 2015 ↓, s. 164.
  10. Kienzler 2015 ↓, s. 164–165.
  11. Kienzler 2015 ↓, s. 165.
  12. a b Kienzler 2015 ↓, s. 166.
  13. Barbara Kwiatkowska - zapomniana gwiazda polskiego kina. polskieradio.pl. [dostęp 2024-08-19].
  14. a b c X rocznica śmierci. polonikmonachijski.de, 2005. [dostęp 2012-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-17)].
  15. a b Kienzler 2015 ↓, s. 168.
  16. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Barbara Kwiatkowska-Lass. rakowice.eu. [dostęp 2019-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  17. Kienzler 2015 ↓, s. 169.
  18. Kienzler 2015 ↓, s. 162, 166.
  19. Kienzler 2015 ↓, s. 167.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj