August Gorayski
August Gorayski herbu Korczak (ur. 27 listopada 1832 w Moderówce lub Szebniach, zm. 21 marca 1915 w Jaśle) – polityk okresu zaborów, działacz katolicki.
.jpg) August Gorajski (przed 1908) | |
 Korczak | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Ludwika Bogusz |
| Żona |
Maria Borowska |
| Dzieci |
Jan Gorajski |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie szlacheckiego rodu Gorayskich, jako syn Ludwika Gorajskiego (1794–1879) i Ludwiki Bogusz h. Półkozic (córki szambelana Stanisława Bogusza). Jego żoną została w 1869 Maria Borowska herbu Jastrzębiec (ur. ok. 1850). Ich synem był Jan Gorayski (ur. 23 marca 1871 w Moderówce, zm. 25 października 1929), ożeniony z Marią Elonorą Jabłonowską i córki Helena i Maryna.
August Gorayski nauki pobierał w domu, a następnie w Krakowie. Uczestnik powstania styczniowego. Następnie pracował w gospodarstwie rolniczym rodzinnym w Moderówce.
Poseł, polityk, marszałek c. k. powiatu krośnieńskiego[1], przemysłowiec i finansista, działacz polityczny, radny Krosna, w latach 1881–1915 prezes Krajowego Towarzystwa Naftowego w Galicji i od 1909 prezes Banku Krajowego Królestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim we Lwowie[2]. W Jaśle współtworzył w 1893 Towarzystwo Techników Naftowych, a w 1895 Towarzystwo Magazynowania Ropy i Produktów Naftowych (wraz z nim Stanisław Olszewski)[3]. Członek austriackiej Izby Panów, poseł do Sejmu Krajowego Galicji IV, V, VI[4], VII, VIII, IX kadencji. Właściciel dóbr: Moderówka[5], Bajdy, Jaszczew[6], Szebnie wraz z klasycystycznym dworkiem. Uzyskał tytuł Tajnego Radcy.
W 1853 założył w Męcinie Wielkiej kopalnię ropy naftowej, a jej szyby osiągały rekordową wówczas głębokość 230 metrów.
Pod koniec życia chorował obłożnie. Podczas I wojny światowej przewieziony do Jasła, gdzie zmarł 21 marca 1915. Został pochowany w Szebniach.
Z domu wyniósł głębokie przywiązanie do wiary katolickiej. Był jednym z założycieli i członkiem Sodalicji Mariańskiej w Starej Wsi w 1892, przez 23 lata pełnił urząd prefekta; po latach jego nazwisko zostało wymienione w grupie zasłużonych członków SM na tablicy ich upamiętniającej w tamtejszej bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1893 był marszałkiem pierwszego wiecu katolickiego w Krakowie.
Odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Wystawa powiatowa w Krośnie. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 7 z 14 lutego 1904.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 955.
- ↑ Wiesław Hap: Życie i działalność Ignacego Łukasiewicza na tle początków światowego i jasielskiego przemysłu naftowego. s. 21. [dostęp 2015-03-30].
- ↑ Przegląd polityczny. „Gazeta Przemyska”, s. 1, Nr 46 z 11 lipca 1889.
- ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 264 z 19 listopada 1893.
- ↑ Lista uprawnionych do wyboru posła sejmowego z większych posiadłości. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 248 z 23 października 1873.
- ↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, Nr 277 z 3 grudnia 1898.
- ↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Echo Przemyskie”, s. 1, Nr 97 z 4 grudnia 1898.
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Piliński: R. 1892–1917. Dwudziestopięciolecie działalności Sodalicyi Maryańskiej panów Ziemi Sanockiej. Miejsce Piastowe: Sodalicja Mariańska, 1917, s. 6, 14-15, 16-20.