Atalante Migliorotti
Atalante Migliorotti (ur. ok. 1466[1], zm. 1532[2]) – renesansowy muzyk i pomocnik Leonarda da Vinci w jego pracowni[1].
 Portret muzyka, przypisywany Leonardowi da Vinci. Przypuszcza się, że na obrazie mógł zostać uwieczniony Atalante Migliorotti | |
| Data urodzenia |
ok. 1466 |
|---|---|
| Data śmierci |
1532 |
| Zawód, zajęcie |
pomocnik Leonarda da Vinci, muzyk |
Prawdopodobnie urodził się z nieślubnego związku, jego ojcem był szanowany florencki notariusz[3]. Według relacji Anonima Gaddiano pobierał u Leonarda lekcje muzyki[1]. W 1482 r. pojechał z Leonardem da Vinci do Mediolanu. Artysta wykonał rysunek una testa ritratta d’Atalante che alzava il volto („portret Atalanta unoszącego twarz”), uważanego za prawdopodobny portret Atalante’a Migliorottiego[4]. Rysunek ten znalazł się na liście prac Leonarda z ok. 1482 roku[5]. Prawdopodobnie został również uwieczniony na rysunku nagiego mężczyzny grającego na instrumencie strunowym[4].
Według jednej z hipotez Portret muzyka (przypisywany Leonardowi da Vinci[6][7]) przedstawia Atalanta[8]. Amerykański dziennikarz i autor biografii Leonarda da Vinci Walter Isaacson stwierdził, że w momencie powstania obrazu Atalante nie był znanym muzykiem. Jeżeli pozował on do portretu świadczyłoby to o tym, że Leonardo stworzył portret z własnej inicjatywy i dla własnej przyjemności, zafascynowany urodą asystenta. Wobec tego Portret Atalanta unoszącego twarz mógł być studium do Portretu lub wstępną wersją obrazu[9].
Nie wiadomo, do kiedy przebywał w Mediolanie wraz z Leonardem[4]. Antonina Vallentin podaje, że śpiewak opuścił miasto za sprawą księżnej Mantui Izabeli d’Este. Księżna została później matką chrzestną jego dziecka[10].
Prawdopodobnie brał udział w widowisku dla dworu Charles’a d’Amborise, przygotowanym przez Leonarda da Vinci ok. 1490 roku[11]. W 1491 r. na życzenie Izabeli d'Este zaśpiewał tytułową partię w operze Orfeusz. Zyskał wówczas także uznanie jako lutnik. W 1493 r. Isabella d'Este zamówiła u niego gitarę. W 1505 r. Atalante Migliorotti napisał do markiza Mantui pismo z informacją, że skonstruował lirę z dwunastoma strunami[4]. W tym samym roku został zatrudniony jako nadzorca robót budowlanych w bazylice św. Piotra[12].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Nicholl 2006 ↓, s. 176.
- ↑ Blatt 2018 ↓, s. 25.
- ↑ Vallentin 1959 ↓, s. 43.
- ↑ a b c d Nicholl 2006 ↓, s. 177.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 256–257.
- ↑ Isaacson 2019 ↓, s. 342.
- ↑ Zöllner 2005 ↓, s. 45.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 256.
- ↑ Isaacson 2019 ↓, s. 343.
- ↑ Vallentin 1959 ↓, s. 311.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 454.
- ↑ Nicholl 2006 ↓, s. 481.
Bibliografia
edytuj- Katy Blatt: Leonardo da Vinci and The Virgin of the Rocks: One Painter, Two Virgins, Twenty-Five Years. Cambridge Scholars Publishing, 2018.
- Walter Isaacson: Leonardo da Vinci. Kraków: Insignis Media, 2019. ISBN 978-83-66071-41-4.
- Charles Nicholl: Leonardo Da Vinci. Lot wyobraźni. Warszawa: WAB, 2006.
- Antonina Vallentin: Leonardo da Vinci. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959.
- Frank Zöllner: Leonardo da Vinci 1452–1519. Warszawa: Taschen, Edipresse Polska S. A., 2005. ISBN 83-89571-85-4.