Alpejski gończy krótkonożny
Alpejski gończy krótkonożny – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji posokowców. Według FCI podlega próbom pracy[1].
 Alpejski gończy krótkonożny | |
| Inne nazwy |
Alpejski jamniko-gończy, Alpenländische Dachsbracke, Alpine Dachsbracke, Basset des Alpes, Perro tejonero alpino |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
15 – 18 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
grupa VI, sekcja 2, |
| AKC |
nie uznana |
| ANKC |
nie uznana |
| CKC |
nie uznana |
| KC(UK) |
nie uznana |
| NZKC |
nie uznana |
| UKC |
Grupa 2 – Scenthound |
| Wzorce rasy | |
Rys historyczny
edytujPsy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względem eksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski gończy krótkonożny został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r.[2]
Wygląd
edytujZe względu na budowę zewnętrzną tych psów, przypominającą formę pośrednią pomiędzy jamnikiem a psem gończym, zalicza się je do grupy psów jamniko-gończych.
Szata i umaszczenie
edytujSierść jest krótka i gładka poza szyją i ogonem na którym występuje szczotka. Umaszczenie jest czarne, brązowe, czarne z rudordzawym nalotem, czerwone lub czerwone z czarnymi znaczeniami.
Zachowanie i charakter
edytujAlpejski gończy krótkonożny jest psem wytrzymałym i upartym, odpornym na niekorzystne warunki atmosferyczne.
Użytkowość
edytujPies używany do polowań w górach, jako posokowiec – do tropienia po "farbie" zranionej zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na dziki, zające i lisy. Nadaje się na psa do towarzystwa, choć z powodu swojej użytkowości jest przeważnie w posiadaniu myśliwych.
Popularność
edytujRasa ta w Polsce jest rzadko spotykana, większą popularnością cieszy się w rejonach z których pochodzi, czyli w alpejskich częściach Austrii czy Bawarii.
Przypisy
edytuj- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 269.
- ↑ Alpenländische Dachsbracke. FCI-Standard N° 254, Thuin: Federation Cynologique International (AISBL), 18 czerwca 1996.
Bibliografia
edytuj- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom II, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2001