Aleksander Narcyz Przezdziecki

polski historyk

Aleksander Przezdziecki, Pierzchała[1], (ur. 29 lipca 1814 w Czarnym Ostrowiu na Podolu, zm. 26 grudnia 1871 w Krakowie), hrabia, czołowy mediewista warszawski okresu międzypowstaniowego, wydawca źródeł historycznych, członek Heroldii Królestwa Polskiego od 1847 roku[2].

Aleksander Przezdziecki
Aleksander Narcyz
Ilustracja
Herb
Pierzchała
Rodzina

Przezdzieccy

Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1814
Czarny Ostrów

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1871
Kraków

Ojciec

Konstanty Przeździecki

Matka

Adelajda Olizar

Żona

Maria Anna Waleria Tyzenhauz

Dzieci

Konstanty, Gustaw Karol, Helena

podpis
Aleksander Przeździecki, 1860 r.

Życiorys

edytuj

Syn Konstantego Przeździeckiego i Adelajdy Olizarówny, córki Filipa Nereusza Olizara i Ludwiki Niemirowiczówny-Szczyttówny (córki Krzysztofa)[1].

Po ukończeniu Liceum Krzemienieckiego (1831), studiował na uniwersytecie berlińskim (1833-1834). Od 1847 mieszkał na stałe w Warszawie.

W 1842 roku założył w pałacu w Czarnym Ostrowie Bibliotekę Ordynacji Przeździeckich.

Mając zapewniony byt dzięki odziedziczonemu majątkowi, poświęcił się badaniom historycznym. Odbywał liczne podróże poszukując w archiwach i bibliotekach Niemiec, Francji, Szwajcarii i Włoch materiałów źródłowych do dziejów polskich. Owocem tych poszukiwań była opublikowana w 1850 praca Wiadomość bibliograficzna o rękopisach zawierających w sobie rzeczy polski przejrzanych po niektórych bibliotekach i archiwach zagranicznych w latach 1846-1849.

Największą wartość dla polskiej nauki miała działalność edytorska Przezdzieckiego. W 1852 wydał Listy Annibala z Kapui arcybiskupa napolitańskiego nuncyusza w Polsce, o bezkrólewiu po Stefanie Batorym i pierwszych latach panowania Zygmunta III; a w 1854 Życie domowe Jadwigi i Jagiełły z rejestrów skarbowych z lat 1388-1414 – rejestry przychodów i wydatków królewskich. W latach pięćdziesiątych rozpoczął pracę nad wydaniem dzieł Jana Długosza. Wyjeżdżał za granicę poszukując rękopisów i najlepszych kopii jego dzieł. W latach 1863–1864 ukazało się Liber Beneficiorum, a w latach 1867-1870 Dzieje polskie w księgach dwunastu w przekładzie Karola Mecherzyńskiego, pierwsze kompletne, polskie wydanie najważniejszego dzieła Jana Długosza. W 1862 wydał Kronikę Wincentego Kadłubka. W 1859 sfinansował reperację kapy z Piotrawina[3].

Był właścicielem dóbr Czarny Ostrów, Falenty i Ojców.

Autor prac

edytuj

Opracowania tekstów źródłowych

edytuj

Opracował i wydał w latach 1863-1964 Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis polskiego historyka Jana Długosza:

  • "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom I, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom VII, wyd. Czas, Kraków, 1863[4],
  • "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom II, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom VIII, wyd. Czas, Kraków, 1864[5],
  • "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom III, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom IX, wyd. Czas, Kraków, 1864[5],

Przypisy

edytuj
  1. a b Aleksander Przeździecki [w:] Wielka Genealogia Minakowskiego
  2. Tomasz Demidowicz, Reforma szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, w: Czasopismo Prawno-Historyczne, Tom LXII — 2010 — Zeszyt 2, s. 160.
  3. Barbara Stolarz, Kapa z Piotrawina, w: Spotkania z Zabytkami, nr 2/1993, s.14
  4. Przeździecki 1863 ↓.
  5. a b Przeździecki 1864 ↓.

Bibliografia

edytuj
  • Aleksander Przeździecki: "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom I, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom VII. Kraków: Czas, 1863.
  • Aleksander Przeździecki: "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom II, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom VIII. Kraków: Czas, 1864.
  • Aleksander Przeździecki: "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" tom III, w serii "Jana Długosza kanonika krakowskiego dzieła wszystkie" tom IX. Kraków: Czas, 1864.

Linki zewnętrzne

edytuj