3 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie)

3 Dywizja Strzelców Polskich (3 DSP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego na Wschodzie.

3 Dywizja Strzelców Polskich
Historia
Państwo

 Republika Rosyjska

Sformowanie

18 sierpnia 1917

Rozformowanie

1918

Dowódcy
Pierwszy

gen. Gustaw Ostapowicz

Działania zbrojne
Wojna domowa w Rosji
Organizacja
Dyslokacja

Jelnia

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

I Korpus Polski w Rosji

Sztab 3 Dywizji Strzelców Polskich w Jelni; czwarty od lewej dowódca generał - por. Wacław Iwaszkiewicz-Rudoszański

3 Dywizja Strzelców Polskich została sformowana jesienią 1917 roku w Jelni, w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji[1]. 18 sierpnia 1917 roku do Dowództwa 2 Kaukaskiej Dywizji Grenadierów we wsi Łowcowicze przybył generał Józef Leśniewski wraz z kilkuosobową grupą oficerów celem przejęcia majątku dywizji[2]. 11 lutego 1918 roku dywizja wyruszyła z Jelni i 2 marca przybyła do Żłobina. W czasie przemarszu dywizja poniosła trudne do oszacowania straty[3].

Skład organizacyjny

edytuj

W nawiasach podano nazwy repolonizowanych oddziałów armii rosyjskiej.

  • Dowództwo 3 Dywizji Strzelców Polskich (2 Kaukaska Dywizja Grenadierów, ros. 2-я Кавказская гренадерская дивизия)
  • 9 pułk strzelców polskich (23 Manglisski Pułk Piechoty, ros. 23-й гренадерский Манглисский полк)
  • 10 pułk strzelców polskich (24 Nawtługski Pułk Piechoty, ros. 24-й гренадерский Навтлугский полк)
  • 11 pułk strzelców polskich (703 Suramski Pułk Piechoty, ros. 703-й гренадерский Сурамский полк → Surami)
  • 12 pułk strzelców polskich (704 Rioński Pułk Piechoty, ros. 704-й гренадерский Рионский полк)
  • 3 Brygada Artylerii
  • 3 dywizjon parkowy
  • kompania inżynieryjna
  • tabor dywizyjny
  • 1 lazaret 3 Dywizji Strzelców Polskich (2 Lazaret 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców, ros. 2-й лазарет 11-й Сибирской стрелковой дивизии)
  • oddział opatrunkowy 3 Dywizji Strzelców Polskich (rozformowany z końcem marca 1918 roku)
  • 1 czołówka 14 Oddziału Czołowego (rozformowana 28 grudnia 1917 roku)
  • 42 oddział epidemiczny WZZ - dr Kazimierz Parnowski
  • szpital polowy PKPS (rozformowany 8 kwietnia 1918 roku)
  • 72 oddział czołowy PKPS (rozformowany 8 kwietnia 1918 roku)
  • 72 czołówka sanitarna PKPS

W grudniu 1917 dywizja etatowo liczyła: 320 oficerów, 29 lekarzy, 44 urzędników, 14771 żołnierzy frontowych, 2002 żołnierzy niefrontowych, około 2350 koni. Stan faktyczny wynosił odpowiednio: 329, 10, 22, 2264, 1151, ok. 1590[4]

Obsada personalna dowództwa 3 DSP

edytuj
Dowódcy dywizji
Zastępca dowódcy dywizji
Szef sztabu
Szefowie intendentury
Naczelni lekarze dywizji
  • dr Rudziński (cz.p.o. od 1 X 1917)
  • płk dr Michał Niedźwiecki (do 13 III 1918[a])
  • dr Żołądkowski
Naczelni lekarze Oddziału Opatrunkowego 3 DSP
  • dr Edmund Boczkowski
  • dr Tadeusz Sroczyński
Naczelni lekarze 1 Lazaretu 3 DSP
  1. Płk dr Michał Niedźwiecki został przez dowódcę I Korpusu Polskiego usunięty ze stanowiska naczelnego lekarza dywizji za to, że w czasie marszu z Jelni do Żłobina, wbrew rozkazowi dowódcy dywizji, pojechał do Moskwy zamiast do Mińska. → Adrian Konopka, Służba zdrowia ..., s. 60.

Przypisy

edytuj
  1. Bagiński 1921 ↓, s. 154.
  2. Adrian Konopka, Służba zdrowia ..., s. 51.
  3. Adrian Konopka, Służba zdrowia ..., s. 56, 59.
  4. Bagiński 1921 ↓, s. 171.
  5. Bagiński 1921 ↓, s. 246.
  6. a b Jarno 2020 ↓, s. 229.

Bibliografia

edytuj