Wikipedystka:Soldier of Wasteland/brudnopis14
Myioborus miniatus | |
(Swainson, 1827) | |
Osobnik z północnej części zasięgu (czerwony brzuch) | |
Osobnik z południowej części zasięgu (Panama; żółty brzuch) | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Rodzina | |
Rodzaj |
Myioborus |
Gatunek |
pleszówka ciemngłowa |
Kategoria zagrożenia (CKGZ) | |
Zasięg występowania | |
Pleszówka ciemnogłowa (Myioborus miniatus) – gatunek ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). <<...>>
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek opisał William Swainson w 1827. Jako miejsce pochodzenia holotypu wskazał woods of Valadolid[1]; jest to dawna nazwa miasta Morelia (Michoacán)[2]. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Setophaga miniata[1]
Obecnie (2022) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza pleszówkę ciemnogłową w rodzaju Myioborus[3]. <<...>>
Podgatunki
Większość autorytetów uznaje 12 podgatunków pleszówki ciemnogłowej[3][4][5][2][6]. Ich przedstawiciele różnią się głównie ubarwieniem spodu ciała oraz zasięgiem białego pola na ogonie. <<...>>
- pleszówka ciemnogłowa, M. m. miniatus (Swainson, 1827)
- M. m. molochinus Wetmore, 1942
- pleszówka meksykańska, M. m. intermedius (Hartlaub, 1852)
- M. m. hellmayri Van Rossem, 1936
- pleszówka różana, M. m. connectens Dickey & Van Rossem, 1928
- M. m. comptus Wetmore, 1944
- pleszówka kostarykańska, M. m. aurantiacus (Baird, 1865)
- M. m. ballux Wetmore & Phelps, 1944
- M. m. sanctaemartae Zimmer, 1949
- M. m. pallidiventris (Chapman, 1899)
- M. m. subsimilis Zimmer, 1949
- pleszówka żółtobrzucha, M. m. verticalis (d'Orbigny & Lafresnaye, 1837)
<<...>>. Ponieważ przedstawicieli środkowoamerykańskich podgatunków cechuje słabe zróżnicowanie genetyczne, przynajmniej w mtDNA, ich odrębność może być kwestionowana[7]. Są jednak osobnymi jednostkami ewolucyjnymi. Zmienność w zasięgu bieli na ogonie wydaje się wynikać z doboru różnicującego oraz – jak pokazały eksperymenty terenowe w Kostaryce – mieć związek z efektywnością żerowania (płoszenie i ściganie zdobyczy)[7][8]. Część podgatunków z Ameryki Środkowej ma jednak niejasny status; reprezentantów M. m. comptus (północna i środkowa Kostaryka) i M. m. aurantiacus (południowa Kostaryka, zachodnia Panama) bardzo trudno odróżnić na podstawie ubarwienia spodu ciała i ogona oraz sekwencji mtDNA i niełatwo uzasadnić ich rozdzielanie[7]. Duża część zmienności w ubarwieniu spodu ciała i wzorze na ogonie w populacji z Ameryki Południowej ma charakter klinowy. Być może konieczne będzie połączenie kilku podgatunków, o ile ich odrębności nie potwierdzą wyniki badań genetycznych[2].
Filogeneza
Pleszówka białoskrzydła (M. pictus) stanowi klad bazalny rodzaju Myioborus, który obejmuje 12 gatunków. W grupie siostrzanej wobec M. pictus kladem bazalnym jest pleszówka ciemnogłowa[9][10][11]. Pozycję pleszówki ciemnogłowej w rodzaju Myioborus przedstawiono na poniższym kladogramie, który stanowi uproszczony wycinek drzewa filogenetycznego dla kilku rodzin uzyskanego przez Barkera i innych (2015)[10]:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pérez-Emán i inni (2005) uzyskali odmienne wyniki, jednak pozycja pleszówki białoskrzydłej i ciemnogłowej była taka sama[9], podobnie jak u Jetza i innych (2012)[11]. Przy rekonstrukcji filogenezy rodzaju Myioborus różnymi metodami otrzymano zbliżone wyniki. Prawdopodobnie kolonizacja zachodziła w kierunku południowym przez obszary górskie krainy neotropikalnej. Przedstawiciele wszystkich 10 gatunków z grupy siostrzanej wobec M. miniatus występują na terenach wysokogórskich. Pleszówki ciemnogłowe zamieszkują niżej położone partie gór[9]. W wielu miejscach wraz ze wzrostem wysokości zastępowane są przez wysokogórskie gatunki, jednak co najmniej do 2022 nie odnotowano przypadków hybrydyzacji między nimi[2]. <<...>>
Morfologia
<<...>>
-
Mapa występowania z uwzględnieniem zmiany barwy spodu ciała
-
M. m. connectens(?); Gwatemala
-
Monteverde, Kostaryka
-
M. m. miniatus
-
M. m. connectens
-
M. m. aurantiacus
-
M. m. verticalis
Zasięg występowania
Pleszówki ciemnogłowe występują w górskich lasach Ameryki Środkowej i Południowej. Na północy obszar ich występowania sięga północnego Meksyku (północno-zachodni stan Chihuahua w Sierra Madre Zachodniej oraz Monterrey w Sierra Madre Wschodniej). Dalej na południe ciągnie się przez Amerykę Środkową (Gwatemala, Honduras, Salwador, północna Nikaragua, Kostaryka i Panama) oraz północną Amerykę Południową (Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru). Południowa granica obszaru występowania przebiega przez południowo-środkową Boliwię (departament Chuquisaca), tepui południowej Wenezueli oraz przyległe obszary północnej Brazylii i zachodniej Gujany. Niewielka populacja – prawdopodobnie lęgowa, wędrowna – zamieszkuje odizolowany obszar w Sierra del Carmen, w stanie Coahuila w północno-wschodnim Meksyku[2].
Pleszówki ciemnogłowe w zależności od podgatunku zamieszkują:
- pleszówka ciemnogłowa, M. m. miniatus (Swainson, 1827) – zachodni Meksyk (południowy stan Sonora, południowo-zachodni Chihuahua po Guerrero, Oaxaca i zachodni Chiapas)[5][4]
- M. m. molochinus Wetmore, 1942 – wschodni Meksyk (Sierra de los Tuxtlas w południowo-wschodnim stanie Veracruz)[5][4]
- pleszówka meksykańska, M. m. intermedius (Hartlaub, 1852) – południowy Meksyk (skrajnie wschodnia część stanu Oaxaca, północny i wschodni Chiapas), wschodnia Gwatemala[5][4]
- M. m. hellmayri Van Rossem, 1936 – południowa Gwatemala po południowo-zachodni Salwador[5]
- pleszówka różana, M. m. connectens Dickey & Van Rossem, 1928 – Salwador, Honduras, środkowo-północna Nikaragua[5]
- M. m. comptus Wetmore, 1944 – zachodnia i środkowa Kostaryka[5] (Kordyliera Środkowa i Guanacaste[4])
- pleszówka kostarykańska, M. m. aurantiacus (Baird, 1865) – wschodnia Kostaryka (Cordillera de Talamanca), zachodnia Panama[5][4]
- M. m. ballux Wetmore & Phelps, WH, 1944 – południowo-wschodnia Panama (Darién[4], Kolumbia (oprócz Sierra Nevada de Santa Marta), zachodnia Wenezuela, północno-zachodni Ekwador[5]
- M. m. sanctaemartae Zimmer, JT, 1949 – północna Kolumbia (Sierra Nevada de Santa Marta)[5]
- M. m. pallidiventris (Chapman, 1899) – góry wzdłuż wybrzeża północnej Wenezueli (Falcón po Monagas)[5][4]
- M. m. subsimilis Zimmer, JT, 1949 – zachodnie Andy od południowo-zachodniego Ekwadoru (El Oro) po północno-zachodnie Peru (Piura)[5]
- pleszówka żółtobrzucha, M. m. verticalis (d'Orbigny & Lafresnaye, 1837) – wschodnie Andy od południowego Ekwadoru (Loja) po Boliwię (Cochabamba), do tego południowa Wenezuela, północna Gujana, północna Brazylia (Roraima)[5]
Ekologia i zachowanie
<<...>>
Lęgi
<<...>>
<<...>>[12]
Status i zagrożenia
IUCN uznaje pleszówkę ciemnogłową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2022). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie spadkowy[13]. <<...>>
Przypisy
- ↑ a b William Swainson , Synopsis of the Birds of Mexico, „The Philosophical magazine”, 1827, s. 368 .
- ↑ a b c d e Harrod, W. D. & R. L. Mumme: Slate-throated Redstart (Myioborus miniatus), version 2.0.. [w:] J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana (red.). Birds of the World [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 13 października 2022].
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): New World warblers, mitrospingid tanagers. IOC World Bird List (v12.2), 11 sierpnia 2022. [dostęp 13 października 2022].
- ↑ a b c d e f g h Clements i inni, The eBird/Clements Checklist of Birds of the World: v2021 [online], 2021 [dostęp 2022-10-13] .
- ↑ a b c d e f g h i j k l m PARULIDAE - New World Wood Warblers (18:108), [w:] Edward C. Dickinson & Les Christidis (red.), {{{tytuł}}}, wyd. 4, t. 2, 2014 [dostęp 2022-10-13] .
- ↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 6 [online], grudzień 2021, s. 565 [dostęp 2022-07-27] .
- ↑ a b c Pérez-Emán, J. L. , R.L. Mumme & P.G. Jabłoński , Phylogeography and adaptive plumage evolution in Central American subspecies of the Slate-throated Redstart (Myioborus miniatus), „Ornithological Monographs”, 67, The American Ornithologists' Union, 2010, s. 90–102, DOI: 10.1525/om.2010.67.1.90 .
- ↑ Mumme i inni, Evolutionary significance of geographic variation in a plumage-based foraging adaptation: An experimental test in the Slate-throated Redstart (Myioborus miniatus), „Evolution”, 60, 2006, s. 1086–1097, DOI: 10.1111/j.0014-3820.2006.tb01185.x .
- ↑ a b c Jorge L. Pérez-Emán , Molecular phylogenetics and biogeography of the Neotropical redstarts (Myioborus; Aves, Parulinae), „Molecular Phylogenetics and Evolution”, 37 (2), 2005, s. 511–528, DOI: 10.1016/j.ympev.2005.04.013 (ang.).
- ↑ a b F. Keith Barker i inni, New insights into New World biogeography: An integrated view from the phylogeny of blackbirds, cardinals, sparrows, tanagers, warblers, and allies, „The Auk”, 132 (2), 2015, s. 333–348, DOI: 10.1642/AUK-14-110.1, ISSN 0004-8038 (ang.).
- ↑ a b W. Jetz i inni, The global diversity of birds in space and time, „Nature”, 491 (7424), 2012, s. 444–448, DOI: 10.1038/nature11631, ISSN 0028-0836 [dostęp 2022-06-20] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-08] (ang.).
- ↑ Ronald L. Mumme , Breeding Biology and Nesting Success of the Slate-Throated Whitestart (Myioborus miniatus) in Monteverde, Costa Rica, „The Wilson Journal of Ornithology”, 1, 122, 2010, s. 29-38, DOI: 10.1676/09-030.1 .
- ↑ Slate-throated Whitestart Myioborus miniatus. BirdLife International. [dostęp 13 października 2022].