Wikipedia

Hibernian F.C.

szkocki klub piłki nożnej
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Koziarowiec (dyskusja | edycje) o 20:45, 21 lip 2022. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 21 lip 2022, była oparta na tej wersji.

Hibernian Football Club – szkocki zawodowy klub piłkarski z siedzibą w Leith, w Edynburgu. Założony został w 1875 przez irlandzkich imigrantów[3]. Tożsamość irlandzka została później zbagatelizowana[4], ale nadal jest widoczna w nazwie i herbie. Półfinalista Pucharu Europy oraz Pucharu Miast Targowych. Hibernia to łacińska nazwa Irlandii[2].

Hibernian F.C.
ilustracja
Pełna nazwa

Hibernian Football Club

Przydomek

Hibees
Hibs
The Cabbage (Kapusta)[1]

Barwy

       
zielono-białe

Data założenia

1875[2]

Liga

Scottish Premiership

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Szkocja

Siedziba

Edynburg

Stadion

Easter Road Stadium

Sponsor techniczny

Joma

Prezes

Ron Gordon

Trener

Lee Johnson

Asystent trenera

Gary Caldwell
David Gray

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Przydomki piłkarzy to Hibs[5], Hibees[5] oraz The Cabbage[6]. Domowe mecze piłkarze klubu rozgrywają na Easter Road Stadium[7]. Hibernian F.C. czterokrotnie zdobywał mistrzostwo Szkocji, ostatni raz w 1952. Trzy z czterech mistrzostw wywalczył w latach 1948-1952, co było zasługą głównie The Famous Five na czele z Lawriem Reilly, który został wówczas trzykrotnie królem strzelców[8]. Klub trzykrotnie triumfował w rozgrywkach o Puchar Szkocji, jedenaście razy przegrał w finałach, ostatni raz w 2013[9][10][11]. Ostatnie dotąd trofeum klub zdobył w 2016, wygrywając w finale Pucharu Szkocji z Rangers F.C. 3:2.

Historia

Założenie klubu

 
Ulica Cowgate, przy której założono Hibernian Football Club

Hibernian Football Club został założony w sierpniu 1875 przez parafian rzymskokatolickiego kościoła pod wezwaniem Świętego Patryka[12], położonego przy ulicy Cowgate w Edynburgu. Głównymi założycielami Hibernian byli: Canon Edward Joseph Hannan oraz przewodniczący miejscowego stowarzyszenia Catholic Young Men's Association, Michael Whelahan, który stał się również pierwszym kapitanem klubu. Klub początkowo, tak jak większość edynburskich drużyn, rozgrywał swoje mecze w parku The Meadows, położonym na południe od centrum miasta. W 1880 klub przeniósł się do wschodniej dzielnicy Edynburga – Leith, budując Hibernian Park. Stadion znajdował się w miejscu, gdzie obecnie[kiedy?] rozciąga się Bothwell Street. W 1891 Hibees przenieśli się na obecny stadion – Easter Road, położony kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym znajdował się poprzedni obiekt klubu[13].

W latach 70. i 80. XIX wieku jedynymi rozgrywkami, w których uczestniczyły szkockie kluby piłkarskie, był Puchar Szkocji, zainaugurowany w 1874. Występował w nich również zespół Hibernian F.C., nie odnosząc znaczących sukcesów. Dopiero w dwanaście lat od powstania, Hibees zdobyli swoje pierwsze trofeum sportowe. 12 lutego 1887 w finałowym meczu Pucharu Szkocji Hibernian pokonał 2:1 zespół Dumbarton F.C., stając się jednocześnie piątą drużyną, która zdobyła Puchar Szkocji w ciągu jego trzynastoletniego istnienia. Przed Hibernianem Puchar zdobyły jedynie: Queen’s Park F.C., Vale of Leven F.C., Dumbarton F.C. oraz Renton F.C.[14].

Na kolejny sukces sportowy zawodnicy i kibice Hibs nie musieli długo czekać, 13 sierpnia 1887 Hibernian pokonał bowiem angielski Preston North End F.C. w meczu firmowanym przez The Football Association i Scottish Football Association jako „Championship of the World”[15]. Był to pierwszy, a zarazem jedyny triumf Hibernianu w rozgrywkach międzynarodowych.

Powstanie ligi

W 1890 dziesięć zespołów ze Szkocji założyło Scottish Football League – system rozgrywek ligowych, wzorowany na angielskiej The Football League założonej w 1888. Wśród dziesięciu założycieli ligi nie znalazł się Hibernian F.C., był za to lokalny rywal Hibs – Heart of Midlothian F.C. Przez początkowe trzy lata istnienia Scottish Football League składała się z jednego szczebla rozgrywkowego, w wyniku czego drużyna zajmująca ostatnie miejsce w lidze nie miała możliwości spadku. Wzrost popularności piłki nożnej w Szkocji oraz naciski pozostałych klubów niezrzeszonych w Scottish Football League (w tym m.in. Hibernianu) spowodowały, że w sezonie 1893/1894 rozszerzono je o jedną klasę rozgrywkową. Wskutek tych działań powstały: Scottish Division One oraz Scottish Division Two, będąca odpowiednikiem II ligi.

Sezon 1893/94 był debiutem Hibernian F.C. w rozgrywkach ligowych. Klub z dziewięcioma innymi zespołami utworzył Scottish Division Two. W swoim debiutanckim sezonie w Scottish Division Two klub zajął pierwsze miejsce[16]. W 18 spotkaniach zdobył 29 punktów[17], wygrywając 13 meczów, remisując 3 oraz przegrywając 2. Mimo iż klub zwyciężył w rywalizacji ligowej, I ligę zasilił zespół Clyde F.C. Sytuacja ta spowodowana była faktem, że o awansie do Scottish Division Two decydowały kluby Scottish Division One. Poprzez głosowanie wybrały one spośród trzech czołowych drużyn II ligi przyszłego beniaminka – Clyde F.C. Klub w następnym sezonie powtórzył swoje osiągnięcie, ponownie wygrywając Scottish Division Two. Tym razem triumf w lidze dał upragniony awans do I ligi.

W sezonie 1895/96 Scottish Division One Hibs, grając jako beniaminek, odnotowali 11 zwycięstw, 2 remisy oraz 5 porażek, zdobywając łącznie 24 punkty[17]. Pozwoliło to Hibernianowi na zajęcie trzeciego miejsca w lidze[18]. Był to niewątpliwy sukces, szczególnie, że Hibees wyprzedzili lokalnego rywala, a zarazem ustępującego mistrza – Heart of Midlothian F.C., który uplasował się na czwartym miejscu[18]. Obie drużyny spotkały się w finale Pucharu Szkocji. 14 marca 1896, w meczu rozegranym na Logie Green, w jedynym finale rozegranym poza Glasgow, Hibernian przegrał z Hearts 1:3[19]. Był to swoisty rewanż Serc za niepowodzenia w lidze.

W następnych sezonach Hibernian utrzymywał się w czołówce ligi, zajmując w latach 1896-1901 miejsca w ligowej tabeli powyżej piątego[18][20][21][22][23][24]. Hibs prowadzili równocześnie rywalizację z Hearts o prymat w derbach Edynburga. Rywalizacja o wyższe miejsce w tabeli od lokalnego rywala prowadzona była ze zmiennym szczęściem[25]. Do sezonu 1901/02 pojedynki te nie przynosiły Hibernianowi znaczących sukcesów w lidze oraz pucharach. Sezon 1901/02 klub zaliczył do udanych, pomimo zajęcia szóstego miejsca w lidze[26]. 26 kwietnia 1902 Hibs zmierzyli się w finale Pucharu Szkocji z drużyną Celticu. Wygrywając 1:0, zespół przypieczętował swój drugi triumf w tych rozgrywkach[27].

Kolejny sezon 1902/03 w wykonaniu Hibees był bardzo udany – zespół z Edynburga wywalczył swoje pierwsze Mistrzostwo Szkocji w historii[28]. W 22 meczach ligowych Hibernian zgromadził 37 punktów[17], wyprzedzając drugi Dundee F.C. o sześć oczek. Hibs, którzy w mistrzowskim sezonie odnieśli 16 zwycięstw, 5 remisów i jedną porażkę, stali się 5. drużyną, która triumfowała w rozgrywkach ligowych[29].

Początek XX wieku

W 1903 Hibernian zatrudnił pierwszego szkoleniowca, którym został Dan McMichael. McMichael pełnił funkcję trenera w latach 1903-1919. Za jego kadencji klub plasował się wśród ligowych średniaków, zajmując miejsca poniżej piątej pozycji. W początkowym okresie jego rządów, w latach 1903-1910, Hibs dwukrotnie zajmowali piątą lokatę (w sezonach: 1904/05[30] i 1907/08[31]), a raz byli szóstą drużyną ligi (sezon 1908/09[32]). Spadek formy zespół odnotował w kolejnej dekadzie, kiedy to oscylował wokół ostatniej pozycji[33][34].

Wybuch pierwszej wojny światowej wpłynął znacząco na działalność wielu szkockich klubów. W związku z faktem, że Szkocja nie była zagrożona nalotami bombowymi, kontynuowano rozgrywki ligowe, zmieniając jedynie ich formułę. Z dwóch lig powstała jedna, składająca się z 20 zespołów, która prowadziła rozgrywki pod nazwą Scottish League Division One. Działania, które spowodowały okrojenie ligi, okazały się nader korzystne dla Hibees. Klub od dłuższego czasu przeżywał kryzys, którego ekstremum przypadło na lata wojenne. W sezonie 1915/16 Hibernian zajął 19. – przedostatnie miejsce w lidze[35], natomiast trzy lata później klub uplasował się na ostatnim, 18. miejscu[36]. Zespół uniknął wtedy degradacji do niższej klasy rozgrywkowej tylko i wyłącznie dzięki brakowi II ligi, zawieszonej na czas działań wojennych.

Jedynym znaczącym osiągnięciem trenera Dana McMichaela było dotarcie do finału Pucharu Szkocji w 1914. W spotkaniu rozegranym 11 kwietnia 1914, przeciwko Celtic F.C. padł bezbramkowy remis[37]. O losie Pucharu zadecydował dodatkowy mecz, rozegrany 16 kwietnia 1914. W drugim spotkaniu finałowym Celtic pokonał zespół z Edynburga 4:1[38], zdobywając po raz dziewiąty to trofeum[39].

Kolejne zmiany na stanowisku trenerskim nie przynosiły znaczących zmian w grze drużyny, której forma bardzo się wahała. Ani David Gordon w latach 1919-1920, ani Alex Maley w latach 1920-1925 nie osiągnęli z klubem znaczących sukcesów sportowych. Fakt ten spowodował, że klub zdecydował się na zatrudnienie Bobby’ego Templetona na stanowisku szkoleniowca w 1925. Templeton pomimo ogromnej pracy włożonej w drużynę nie zdołał utrzymać jej w I lidze. W sezonie 1930/1931 Hibees zajęli 19. – przedostatnie miejsce w lidze, gromadząc 25 punktów[17]. W 38 spotkaniach sezonu 1930/1931 Hibernian odnotował 9 zwycięstw, 7 remisów i aż 22 porażki, które skazały go na grę w II lidze[40].

W kolejnym sezonie klub grając w Scottish League Division Two zajął siódmą pozycję, tracąc 11 punktów do lidera[41]. Dopiero sezon 1932/33 przyniósł oczekiwany awans do I ligi. Hibs przypieczętowali go, zajmując pierwszą pozycję, z dziewięciopunktową przewagą nad drugim Queen of the South F.C. W 37 spotkaniach klub wywalczył 60 punktów[17], odnosząc 28 zwycięstw, 4 remisy i 5 porażek[42].

W pierwszym sezonie po awansie Hibernian, występując jako beniaminek, utrzymał się w lidze, zajmując 16. miejsce w tabeli[43]. Przez sześć kolejnych sezonów od powrotu do ligi, aż do wybuchu II wojny światowej, Hibees plasowali na końcu ligowej tabeli, zajmując jednak zawsze miejsca gwarantujące pozostanie w lidze[44]. W latach 1939–1945 rozgrywki ligowe zostały zawieszone na czas wojny światowej.

Era Hugh Shawa – lata świetności

Rozgrywki w Szkocji

W 1946 szkocka liga wznowiła swe rozgrywki. Trener William McCartney, zatrudniony w 1936, powrócił do pracy w klubie. Już w pierwszym sezonie po wojnie, 1946/47, zdołał wywalczyć wicemistrzostwo Szkocji, ustępując jedynie Rangers F.C. Był to niewątpliwy sukces szkoleniowca, który zdołał przekształcić Hibs z drużyny walczącej o utrzymanie pod koniec lat 30. w czołowy klub szkockiej I ligi lat 40. i 50. Kolejnym jego ważnym osiągnięciem było dotarcie do finału Pucharu Szkocji w 1947. W meczu rozegranym 19 kwietnia klub z Edynburga nie sprostał jednak Aberdeen F.C., przegrywając 1:2[45].

Prawdziwy sukces miał nadejść dopiero w kolejnym sezonie 1947/48. Klub, pod wodzą McCartneya, zdobył po 45 latach przerwy tytuł Mistrza Szkocji. Hibernian, gromadząc 48 punktów[17], wyprzedził na finiszu rozgrywek ligowych ustępującego mistrza – Rangers F.C. różnicą dwóch punktów. Z 30 spotkań klub wygrał 22, zremisował 4 i odnotował 4 porażki[46]. Sezon 1947/48 był zapowiedzią powrotu Hibees do czołówki ligi, po 40-letnim okresie niepowodzeń.

W 1948 z klubem pożegnał się trener McCartney, który odszedł w mistrzowskiej sławie. Jego następcą został wybrany Szkot Hugh Shaw. To za jego kadencji, trwającej od 1948 do 1962, klub osiągnął największe sukcesy sportowe.

W sezonie 1948/49 Szkotowi nie powiódł się plan obrony mistrzowskiego trofeum, które wywalczyli Rangersi. Ostatecznie Hibernian zakończył rozgrywki ligowe na trzeciej pozycji[47], którą poprawił w następnym sezonie, zdobywając tytuł wicemistrza Szkocji[48]. O tytule mistrzowskim, który znów przypadł Rangersom, zadecydował jeden punkt różnicy[49]. To właśnie w trakcie sezonu 1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950 derby Edynburga przeciwko Hearts obejrzało 65 860 osób[13][50].

Sezon 1950/51 przyniósł klubowi trzeci tytuł Mistrza Szkocji[51]. Na zakończenie sezonu Hibs zgromadzili 48 punktów[17], wyprzedając drugich w tabeli Rangersów 10 punktami. Oprócz wysokiej pozycji w lidze, klub wystąpił również w finale Pucharu Ligi Szkockiej. Mecz rozegrany 28 października 1950 był debiutem Hibees w finale tych rozgrywek. Pojedynek finałowy zakończył się porażką Hibernianu z zespołem Motherwell F.C. 0:3[52]. Rozgrywki ligowe sezonu 1951/52 udowodniły prawdziwą siłę zespołu, który obronił mistrzowskie trofeum[53]. Hibees zwieńczyli sezon z pulą 45 punktów[17], pokonując na finiszu rozgrywek Rangers F.C. Triumfując w sezonie 1951/52, Hibernian został czwartą drużyną, która w 55-letniej historii rozgrywek ligowych obroniła tytuł mistrzowski[54]. Jak się miało potem okazać, był to zarazem ostatni triumf Hibees w rozgrywkach ligowych.

Sezon 1952/53 przyniósł zaskakującą sytuację – Rangers F.C. oraz Hibernian F.C. zakończyły rozgrywki ligowe z identycznym dorobkiem punktowym, wynoszącym 43 oczka[17]. Obecnie[kiedy?] taką sytuację rozstrzyga dodatkowy mecz, bilans bezpośrednich spotkań lub różnica bramek strzelonych i straconych. W sezonie 1952/53 Hibs dwukrotnie spotykali się z Rangers F.C., wygrywając 11 października 1952 na Ibrox Park 2:1 oraz remisując 1:1 u siebie 17 stycznia 1953. Również bilans bramkowy przemawiał na korzyść klubu z Edynburga, który strzelił 93 bramki przy stracie 51 (różnica 42 bramek). Piłkarze Rangers F.C. strzelili natomiast 80 goli, przy 39 straconych (różnica 41 bramek). W związku z tym, że zaistniała sytuacja miała miejsce pierwszy raz w szkockiej lidze, Scottish Football Association zadecydowała, że losy tytułu mistrzowskiego rozstrzygnie nie różnica, tylko stosunek bramek strzelonych do straconych. Dzięki tej decyzji to właśnie Rangersi mogli cieszyć się ze zdobycia 28. tytułu Mistrzów Szkocji, ponieważ ich stosunek bramkowy wynosił 2,05 przy 1,82 zespołu Hibees[55].

Shaw, pracując z Hibernianem do 1962, nie powtórzył już sukcesów ligowych z początku lat 50. Jedynym osiągnięciem w rozgrywkach ligowych, które zanotował w latach 1953-1962, było dotarcie do finału Pucharu Szkocji w sezonie 1957/58. W finałowym meczu, 26 kwietnia 1958 na Hampden Park, Hibernian uległ zespołowi Clyde F.C. 0:1[56], przegrywając jednocześnie swój piąty z kolei finał Pucharu Szkocji. O ile Hibees słabo spisywali się w lidze, o tyle zespół zupełnie inaczej prezentował się w europejskich pucharach.

Europejskie puchary

W sezonie 1955/1956 wystartował Puchar Europy. W jego rozgrywkach wziął udział Hibernian, jako jedyny klub z Wielkiej Brytanii. Sukces był o tyle większy, że klub dotarł do półfinału Pucharu Europy, pokonując w dwumeczu niemiecki Rot-Weiss Essen oraz szwedzki Djurgårdens IF. Dopiero w spotkaniu z Stade de Reims, musiał uznać wyższość rywali, przegrywając 0:2 na wyjeździe i 0:1 u siebie[57].

W pięć lat później Hibees ponownie wystąpili w europejskich pucharach, tym razem były to już jednak rozgrywki Pucharu Miast Targowych. Przeprawa przez 1/8 nie nastręczyła Hibernianowi poważniejszych problemów. Szwajcarski Lausanne Sports, przegrywając pierwszy mecz 0:2, następny oddał walkowerem. W kolejne rundzie klub natknął się na FC Barcelona. W pierwszym meczu rozegranym 27 grudnia 1960 obie drużyny zmierzyły się na Camp Nou. Hibernian już po 18 minutach spotkania prowadził 2:0, po bramkach Bakera i MacLeoda. FC Barcelona doprowadził do remisu, po bramkach Kocsisa w 36. i 53. minucie. Kolejne trafienia Bairda oraz Bakera spowodowały, że Hibees na szesnaście minut przed końcem prowadzili 4:2. Barcelona odpowiedziała w 83. minucie trafieniem Kocsisa, który skompletował hat-tricka. Duma Katalonii nie dała jednak za wygraną i na minutę przed zakończeniem meczu doprowadziła do remisu, za sprawą gola Evaristo[58].

Rewanż rozegrano 22 lutego 1961 na Easter Road Stadium w Edynburgu, przy pełnych trybunach. Pierwsi do ataku ruszyli gospodarze, co przyniosło im bramkę już w 10. minucie gry. Przewaga Hibees stopniowo malała, co pozwoliło na strzelenie przez FC Barcelona dwóch bramek przed przerwą. Druga połowa spotkania długo nie przynosiła zmiany rezultatu, do 74. minuty, kiedy to Sammy Baird zdobył wyrównującą bramkę. Następne dziesięć minut spotkania stało na wyrównanym poziomie – żadna ze stron nie uzyskała wyraźnej przewagi. Decydująca o awansie akcja meczu została rozegrana w 85. minucie, kiedy to zawodnik Hibees został faulowany w polu karnym. Skutecznym egzekutorem rzutu karnego okazał się Kmloch, który dał awans swojej drużynie. Wyeliminowanie hiszpańskiego giganta było największym sukcesem klubu z Edynburga na arenie międzynarodowej[59][60].

W półfinale Pucharu Miast Targowych Hibernian spotkał się z włoską AS Roma. Pierwsze dwa mecze zakończyły się remisami, odpowiednio 2:2 i 3:3. Zgodnie z ówczesnymi zasadami o awansie zadecydować miał dodatkowy mecz – play off, który został rozegrany 27 maja 1961 w Rzymie. W spotkaniu tym Hibernian został rozgromiony 0:6, odnotowując jednocześnie najwyższą porażkę w historii swoich występów w europejskich pucharach[59].

Lata 1962-1980

Kolejne lata przyniosły kibicom Hibees wiele rozczarowań. Klub plasował się w środku tabeli ligowej, nie odnosząc żadnych sukcesów w rozgrywkach Pucharu Szkocji oraz Pucharu Ligi. W ciągu dziewięciu lat od ustąpienia trenera Hugh Shawa w 1962 zatrudniono pięciu szkoleniowców. Kolejno: Walter Galbraith, Jock Stein, Bob Shankly, Willie MacFarlane oraz Dave Ewing obejmowali posadę szkoleniowca, nie doprowadzając Hibees do znaczących sukcesów.

W pierwszym sezonie po odejściu Shawa Hibernian pod wodzą Waltera Galbraitha uplasował się, w tabeli liczącej 18 zespołów, dopiero na szesnastym miejscu[61]. Było to ostatnie miejsce dające utrzymanie w I lidze. Mimo katastrofalnej postawy w lidze, Galbraith prowadził zespół w kolejnym sezonie 1963/64, doprowadzając go do dziesiątego miejsca[62]. Stanowisko trenera przejął po nim Jock Stein, który pracował w Edynburgu przez jeden sezon – 1964/65. Klub zajął czwartą lokatę[63], która pozwoliła mu na start w następnym sezonie w Pucharze Miast Targowych, już pod wodzą nowego szkoleniowca. Pojawienie się Boba Shankly'ego ożywiło nadzieje kibiców na sukces. W pierwszych trzech latach pracy na Easter Road Stadium Shankly zajął z drużyną odpowiednio szóste[64], piąte[65] i trzecie[66] miejsce w lidze. Ponadto klub ponownie zaistniał w europejskich pucharach, trzykrotnie grając w Pucharze Miast Targowych, dwukrotnie dochodząc do 1/8 rozgrywek. Najlepszym okresem Shankly'ego z Hibees w Europie był sezon 1968/69, kiedy to klub wygrał pięć z sześciu spotkań pucharowych. O awansie do ćwierćfinału Pucharu Miast Targowych, mimo wygranej 2:1 nad niemieckim Lokomotive Lipsk, zadecydowały bramki strzelone na wyjeździe[67]. O ile w Pucharze klub poczynał sobie dobrze, o tyle sezon 1968/69 w lidze nie należał do najbardziej udanych. Klub zajął 12. miejsce[68], przegrywając 15 z 34 spotkań, co spowodowało dymisję Shankly'ego.

Jego następcą został Willie MacFarlane, który prowadził klub w sezonie 1969/70. Doprowadził on Hibees do zajęcia trzeciego miejsca w lidze[69], dającego awans do kolejnej edycji Pucharu Miast Targowych. Tam, już pod wodzą Davego Ewinga, Hibernian awansował do 1/8 rozgrywek, przegrywając rywalizację z Liverpool F.C.[70] 0:3[71][72].

W 1971 funkcję trenera przejął Eddie Turnbull, który piastował ją przez dziewięć lat. Już w pierwszym sezonie pod wodzą Turnbulla, Hibs zajęli czwartą pozycję w lidze, dochodząc jednocześnie do finału Pucharu Szkocji. 6 maja 1972, w meczu finałowym z Celtic F.C., Hibernian został rozgromiony 1:6[73]. Okazja do rewanżu nadarzyła się już 9 grudnia 1972, kiedy to Hibees zmierzyli się z Celtami, będącymi ówczesnymi mistrzami Szkocji, w meczu finałowym Pucharu Ligi Szkockiej. Pojedynek zakończył się wynikiem 2:1 dla Hibs, którzy tym samym wywalczyli swój pierwszy Puchar Ligi[52]. W kolejnych sezonach ligowych Hibernian spisywał się coraz lepiej, zajmując wysokie pozycje na zakończenie rozgrywek. W sezonie 1972/73 klub zajął trzecią lokatę, ustępując jedynie hegemonom z Glasgow – Celtic F.C. oraz Rangers F.C.[74]. W kolejnych dwóch sezonach Hibees nawiązali równorzędną walkę o mistrzostwo Szkocji z klubami z Glasgow, zdobywając dwukrotnie wicemistrzostwo Szkocji w sezonach: 1973/74[75] oraz 1974/75[76]. W rozgrywkach sezonu 1975/76 Hibernian ostatecznie został zmuszony do uznania wyższości Old Firm w lidze po tym, jak zajął 3. lokatę[77]. Na dokładkę klub ponownie wystąpił w finale Pucharu Ligi. Spotkanie przeciwko Celtic F.C., rozegrane 26 października 1974, zakończyło się porażką klubu z Edynburga 3:6[52].

Wysoka pozycja w lidze, którą Hibees utrzymywali przez kilka lat, przyniosła możliwość zaistnienia klubu w europejskich pucharach na dłużej. Podczas dziewięciu lat pracy Turnbulla klub sześciokrotnie stawał w szranki z europejskimi drużynami, w tym czterokrotnie z rzędu w Pucharze UEFA, w latach 1973-1977. Występując w Pucharze UEFA w sezonie 1974/75 Hibernian odniósł swoje najwyższe zwycięstwo na arenie międzynarodowej, pokonując 2 października 1974 norweski Rosenborg BK 9:1[78].

Pod koniec lat 70. klub nadal znajdował się w czołówce ligi. W sezonie 1977/78 Hibees zajęli 4. pozycję[79], zaś następny sezon zakończyli na piątym miejscu[80], nic więc nie zapowiadało fatalnej postawy drużyny w sezonie 1979/80. W trakcie sezonu zwplniono z posady trenera Eddiego Turnbulla, którego zastąpił Willie Ormond. Ostatecznie Hibernian zajął wtedy ostatnie, 12. miejsce, które oznaczało relegację z I ligi. W 36 spotkaniach ligowych Hibees zdobyli 18 punktów[17], wygrywając 6 spotkań oraz odnosząc jednocześnie 24 porażki[81]. Był to jeden z najgorszych sezonów w wykonaniu klubu z Edynburga w jego historii.

Od Aulda do Millera

W sezonie 1980/81 klub występował w Scottish League Division One – odpowiedniku II ligi. W 39 spotkaniach pod wodzą Bertiego Aulda Hibees zdobyli 57 punktów[17], które zapewniły pierwsze miejsce[82] w Scottish League Division One oraz awans do Scottish Premier Division. Podczas tego sezonu klub zanotował 25 zwycięstw, 8 remisów oraz 6 porażek, tracąc 22 bramki. Auld prowadził Hibernian również w następnym sezonie, kiedy to klub jako beniaminek wywalczył 6. lokatę[83].

Kolejne lata nie przyniosły znaczącej poprawy formy. Klub w latach 80. należał do ligowych średniaków, plasując się siedmiokrotnie na miejscach od 6. do 8. W latach 1982-1986 drużyną kierowali Pat Stanton oraz John Blackley. Jedynym znaczącym osiągnięciem klubu tamtych lat było dotarcie do finału Pucharu Ligi Szkockiej. 27 października 1985 Hibernian przegrał 0:3 z drużyną Aberdeen F.C.[52]. Był to zarazem czwarty przegrany mecz finałowy o to trofeum w historii klubu z Edynburga. Wyróżniającymi się zawodnikami, którzy jednocześnie stanowili o sile zespołu lat 80., byli: Alan Rough, Gordon Durie oraz John Collins.

W 1986 roku posadę trenerską objął Alex Miller i piastował ją przez dekadę. Mimo tej zmiany klub nadal nie błyszczał w rozgrywkach ligowych, gdzie plasował się w dolnej części tabeli. Najwyższą lokatą, którą Hibees zajęli pod wodzą Millera, było trzecie miejsce w sezonie 1994/95[84], kiedy to przegrali rywalizację o mistrzostwo Szkocji z Rangers F.C. oraz Motherwell F.C. Znacznie lepiej wiodło się Hibernianowi w rozgrywkach pucharowych. Dzięki zajęciu piątego miejsca w lidze w sezonie 1988/89[85] klub wystąpił, po dziesięcioletniej przerwie, w rozgrywkach Pucharu UEFA. W 1/32 Szkoci dwukrotnie pokonali Videoton FC, odpowiednio: 1:0 na Easter Road oraz 3:0 na wyjeździe. W kolejnej fazie klub z Edynburga toczył zaciętą rywalizację w R.F.C. de Liège. W pierwszym spotkaniu rozegranym w Belgii padł bezbramkowy remis. W rewanżu, po 90 minutach regulaminowego czasu gry, również utrzymywał się bezbramkowy remis. O awansie Belgów do dalszej fazy rozgrywek zadecydowała bramka strzelona w dogrywce[86].

W krajowych pucharach Hibernian spisywał się zdecydowanie lepiej niż w lidze, dwukrotnie dochodząc do finału Pucharu Ligi Szkockiej. 27 października 1991 klub zdobył swój drugi Puchar Ligi, pokonując 2:0 zespół Dunfermline Athletic F.C.[52]. W dwa lata później, 24 października 1993, Hibernian ponownie awansował do finału tych rozgrywek. W decydującym meczu edynburski klub musiał uznać wyższość Rangersów, którzy wygrali to spotkanie 2:1[52]. Puchar Ligi w 1991 był pierwszym trofeum zdobytym po 19-letniej przerwie.

Klub na przełomie wieków

W 1996 trenerem Hibernianu został Szkot Jim Duffy. W debiutanckim sezonie pracy na Easter Road zajął z klubem 9. lokatę z dorobkiem 38 punktów[87]. Zgodnie z przepisami ligowymi klub musiał rozegrać baraż o pozostanie w I lidze z drugą drużyną II ligi sezonu 1996/97 – Airdrieonians F.C. Pierwsze spotkanie zostało rozegrane na Edynburgu i zakończyło się wygraną gospodarzy 1:0. W rewanżu, 22 maja 1997 Hibees wygrali 4:2. Dzięki temu zwycięstwu piłkarze z Edynburga utrzymali się w lidze[88].

W sezonie 1997/98 klub spisywał się fatalnie w rozgrywkach ligowych. W 36 spotkaniach Hibernian zdobył 30 punktów, odnosząc 6 zwycięstw, 12 remisów i aż 18 porażek. Bilans ten spowodował, że klub uplasował się na ostatniej – 10. lokacie w lidze, co wiązało się z relegacją do II ligi[89]. Był to drugi spadek do niższej ligi w historii klubu. Z pracą szkoleniowca drużyny pożegnał się natomiast Jim Duffy, który został zastąpiony przez Alexa McLeisha.

Sezon 1998/99 klub spędził w Scottish League Division One. Hibernian zakończył go zajmując pierwszą lokatę[90], dającą awans do zreformowanej I ligi – Scottish Premier League. W 36 spotkaniach klub odnotował 28 zwycięstw przy 3 porażkach, co pozwoliło mu na zgromadzenie 89 punktów. Przewaga nad drugim w tabeli – Falkirk F.C. – wyniosła 23 oczka, co dobitnie pokazało, że miejsce Hibs jest w pierwszej lidze.

W debiucie w Scottish Premier League – szkockim odpowiedniku Premier League – klub uplasował się na szóstym miejscu[91]. Kolejny sezon 2000/01 należał do bardzo udanych. Hibees zajęli trzecią lokatę, ustępując jedynie potentatom z Glasgow – Celtic F.C. oraz Rangers F.C.[92]. Klub odnotował również udany start w Pucharze Szkocji, dochodząc do finału tych rozgrywek, gdzie 26 maja 2001 uległ mistrzowi Szkocji – Celticowi 0:3[93].

Z sezonem 2001/02 kibice i działacze Hibs wiązali duże nadzieje na ligowy sukces. Jak się okazało, złudne, ponieważ klub uplasował się na trzecim miejscu od końca tabeli[94]. Zespołowi nie wiodło się również w rozgrywkach pucharowych – klub odpadł z rozgrywek Pucharu Szkocji, w 1/8 przegrywając z Rangers F.C. 1:4[95]. W Pucharze UEFA nie sprostał natomiast w pierwszej rundzie greckiemu AEK Ateny. Mimo wygranej 3:2 w Edynburgu, klub nie zdołał awansować, gdyż wcześniej przegrał na wyjeździe 0:2[96]. Do tego doszły również roszady na stanowisku trenera. W trakcie sezonu zwolniony został Alex McLeish. Drużynę tymczasowo objął Donald Park, do czasu sprowadzenia byłego piłkarza Hibees – Francka Sauzée. Francuz, w związku ze słabą postawą drużyny, został zdymisjonowany przed zakończeniem sezonu 2001/02. Funkcję trenera ponownie objął Donald Park, który pełnił ją do zakończenia rozgrywek ligowych. W oknie transferowym Hibernian zatrudnił długoletniego szkoleniowca Kilmarnock F.C. – Bobby’ego Williamsona.

Prowadził on klub w sezonach: 2002/03 oraz 2003/04, nie odnosząc znaczących sukcesów ligowych. Jedynym jego osiągnięciem było dotarcie do finału Pucharu Ligi Szkockiej, w którym Hibernian uległ Livingston F.C. 0:2[97].

Od 2004 do 2006

 
Telebim pokazujący wynik półfinału Pucharu Szkocji w sezonie 2005/06.
 
Konferencja prasowa na której ogłoszono, że nowym trenerem Hibs został John Collins.
 
Radość piłkarzy po wywalczeniu Pucharu Ligi Szkockiej w 2007.

24 maja 2004 stanowisko trenera Hibees objął Tony Mowbray, zastępując niepopularnego wśród kibiców Williamsona[98]. Nominacja ta okazała się dużym zaskoczeniem, ponieważ media od dłuższego czasu spekulowały na temat innych kandydatów do objęcia funkcji trenera. Wśród wymienianych znaleźli się: John Gorman[99], David Hay oraz Tommy Burns[100] Zmiany przyniosły efekty już w pierwszym sezonie pracy nowego szkoleniowca. W sezonie 2004/05 Hibernian wywalczył trzecią lokatę w lidze, zdobywając 61 punktów[101]. Zapewniło to klubowi z Edynburga start w rozgrywkach Pucharu UEFA w następnym sezonie.

Początek sezonu 2005/06 w wykonaniu Hibees okazał się rewelacyjny. W 14 pierwszych meczach klub odnotował 10 zwycięstw. Wielu komentatorów upatrywało w Hibernianie pretendenta do tytułu mistrzowskiego, sam Mowbray stwierdził jednak, że Hibs będzie trudno walczyć o mistrzowską koronę z klubami mającymi o wiele większe budżety – Celtic F.C., Rangers F.C. oraz Heart of Midlothian F.C.[102] Kontuzje oraz sprzedaż Garry’ego O’Connora do Łokomotiwu Moskwa spowodowały, że zespół stracił skuteczność z początku sezonu. Rozczarowująca druga połowa sezonu sprawiła, że klub ostatecznie zajął czwarte miejsce w lidze, plasując się z 56 punktami za: Celtic F.C., Hearts oraz Rangers F.C.[103]. Wywalczenie czwartej pozycji pozwoliło jednak klubowi na zakwalifikowanie się do rozgrywek Pucharu Intertoto w następnym sezonie.

W 1. rundzie rozgrywek Pucharu UEFA Hibernian nie sprostał Dnipro Dniepropietrowsk, remisując bezbramkowo u siebie i przegrywając 1:5 na wyjeździe[104] Bardzo obiecująco wyglądały natomiast występy Hibees w Pucharze Szkocji w piłce nożnej. W drodze do półfinału tych rozgrywek klub pokonał 6:0 Arbroath F.C., 3:0 Rangers F.C. oraz 5:1 Falkirk F.C. W półfinałowym meczu Hibernian zmierzył się z lokalnym rywalem – Heart of Midlothian F.C. Półfinałowy pojedynek derbowy, rozegrany 2 kwietnia 2006 na Hampden Park w obecności 43 180 widzów, zakończył się porażką Hibs 0:4. Bramki dla Hearts zdobyli: Paul Hartley (hat-trick) oraz Edgaras Jankauskas[105]

Od 2006 do dnia dzisiejszego

Sezon 2006/07 rozpoczął się dość nieoczekiwanie dla klubu – ze stanowiska szkoleniowca drużyny zrezygnował Tony Mowbray. Funkcję trenera objął były piłkarz Hibs – John Collins. W 38 spotkaniach klub odnotował 13 zwycięstw, 10 remisów oraz 15 porażek, co pozwoliło na zajęcie 6. miejsca w lidze[106]. Zupełnie inaczej wiodło się Hibees w rozgrywkach Pucharu Ligi Szkockiej. Klub dotarł do finału tych zawodów, pokonując po drodze: 4:0 Peterhead F.C.[107] 6:0 Gretna F.C.[108], 1:0 Hearts[109] oraz 3:1 St. Johnstone F.C.[110]. W finale przeciwnikiem Hibernianu okazał się zespół Kilmarnock F.C. W decydującym meczu, rozegranym 18 marca 2007 na Hampden Park przy 52-tysięcznej widowni, Hibs wygrali 5:1, zdobywając tym samym swój trzeci Puchar Ligi Szkockiej. Bramki dla zwycięzców zdobyli: Abdessalam Benjelloun (dwie), Steven Fletcher (dwie) oraz Rob Jones[111].

Sezon 2007/08 zaczął się od zwycięstwa w Derbach Edynburga nad Hearts 1:0. Brian Kerr, który zadebiutował w tamtym meczu w barwach Hibs, ustalił wynik spotkania w drugiej minucie meczu na Tynecastle Stadium[112]. Następnie Hibernian wygrał z Gretna F.C. 4:2, pomimo że przegrywał w tym meczu 0:2. Następne dwa mecze zremisował – 0:0 z Dundee United F.C. na wyjeździe i 3:3 z Aberdeen F.C. u siebie. W meczu przeciwko Inverness CT, wygranym 1:0, Yves Ma-Kalambay obronił rzut karny wykonywany przez Mariusa Niculae. Dotychczasową skuteczność piłkarze potwierdzili w meczu z Celtic F.C., wygranym 3:2 po dwóch błędach Artura Boruca. W Pucharze Ligi Szkockiej Hibs pokonał Kilmarnock F.C. 4:1 między innymi dzięki hat-trickowi Claytona Donaldsona. Później wygrał z Rangers F.C. na Ibrox Park 1:0, przedłużając serię bez porażki do dziesięciu meczów. W Hibernian F.C. następnie doszło do załamania formy u piłkarzy, którzy przegrali z Motherwell F.C. i St. Mirren F.C. Po zwycięstwie nad Gretna F.C. 1:0, drużyna nie wygrała kolejnych jedenastu meczów w lidze, co spowodowało spadek poniżej Top Six, a pracę w klubie stracił John Collins pod koniec grudnia 2007.

Nowego menedżera powołano 10 stycznia 2008, został nim Fin Mixu Paatelainen[113]. Klub wygrał 3:0 z Inverness w Pucharze Szkocji, a następnie przegrał derbowe spotkanie z Hearts 0:1 na Tynecastle Stadium. Hibs wygrali cztery mecze w lutym – z Gretna F.C. 4:2, z Aberdeen F.C. 3:1, z Inverness CT 2:0 i 2:0 z Falkirk F.C. Następnie przegrali 0:2 z Celtic F.C., by wygrać przeciwko Motherwell F.C. 1:0 i 2:0 przeciwko Kilmarnock F.C., wygrywając sześć z siedmiu rozegranych meczów w lidze pod wodzą nowego szkoleniowca. Później przegrali dwa mecze – z Rangers F.C. i Motherwell F.C., ale pokonali St. Mirren F.C. 2:0 w ostatnim meczu przed podzieleniem Scottish Premier League na dwie części – spadkową i mistrzowską. Hibernian F.C., zajmując szóste miejsce, zagwarantowali sobie miejsce w grupie mistrzowskiej i udział w rozgrywkach Pucharu Intertoto.

Szóste miejsce w sezonie 2008/2009[114], w tym odpadnięcie z krajowych pucharów[115][116], spowodowało, że wielu kibiców Hibernian F.C. chciało, by trener, Mixu został zwolniony[117]. Jednak klub zdołał awansować do grupy mistrzowskiej na koniec sezonu[118]. Mika-Matti Paatelainen zrezgnował z pracy po zakończeniu sezonu[119]. Wraz z początkiem sezonu, na stanowisko trenera drużyny mianowany został John Hughes, który, podobnie jak Mixu Paatelainen, był wcześniej piłkarzem Hibs[120].

Hughes kupił Antony’ego Stokesa[121] oraz Liama Millera[122], którzy przyczynili się do zajęcia trzeciego miejsca w pierwszej połowie sezonu 2009/2010. Pojawiły się komentarze, że istnieje możliwość zajęcia drugiego miejsca w lidze na koniec sezonu i rozdzielenia między sobą Old Firm[123].

Kibice i kultura

Hibernian F.C. jest jednym z dwóch zawodowych klubów piłkarskich pochodzących ze stolicy Szkocji i drugiego pod względem wielkości miasta w tej części składowej Wielkiej Brytanii[124].

Klub mógł poszczycić się piątą średnią frekwencji na stadionie w sezonie 2008/2009, która wyniosła 12 684 widzów[125].

W latach 80. oraz 90. XX wieku, uformowała się grupa chuligańska pod nazwą Capital City Service i działa do dnia dzisiejszego[126].

Bibliografia

Powieść Irvine’a Welsha, Trainspotting, zawiera kilka odniesień do Hibernian F.C.. Zespół był często wspominany w nieformalnych rozmowach. Adaptacja Trainspotting, wykonana przez Danny’ego Boyle’a również została wzbogacona o kilka wzmianek na temat klubu[127].

W finale książki The Acid House, Coco Bryce, chłopak z grupy chuligańskiej Hibernian F.C., został porażony piorunem pod wpływem LSD w parku Pilton, znajdującym się w Edynburgu. Jego dusza została przeniesiona do ciała nienarodzonego dziecka, znajdującego się w jednej z najbardziej zamożnych dzielnic Edynburga[128].

Hibernian F.C. został również często wspominany w serii dzieł Iana Rankina o Inspektorze Rebusie. Sam Rebus był fanem Raith Rovers F.C.[129], natomiast jego koleżanka, sierżant Siobhan Clarke, była kibicem Hibernian F.C. i posiadała karnet na mecze rozgrywane na Easter Road Stadium. W telewizyjnej adaptacji z 2006 roku, Rebus proponował wejście na stadion Hibernian[130]. Ken Stott, fan Heart of Midlothian F.C., grał w trzech seriach adaptacji[131].

Muzyka

Hymn Hibernian F.C., Glory, Glory to the Hibees napisany i po raz pierwszy wykonany został przez szkocką komik, Hector Nicol[132]. Wokalista zespołu Marillion, Fish jest fanem Hibs[133]. Fish wspomniał o Easter Road Stadium w piosence Lucky z albumu Internal Exile.

Fanami Hibees są również członkowie zespołu The Proclaimers[134]. Tytułowy utwór z albumu Sunshine on Leith stał się hymnem klubu i jest tradycyjnie rozgrywany przed meczami o wysoką stawkę. Został on również odegrany po triumfie w Pucharze Ligi Szkockiej w sezonie 2006/2007, wygranym przez Hibernian F.C. 5:1 przeciwko Kilmarnock F.C.[135]

Jednym z fragmentów innego utworu The Proclaimers, Cap in Hand, również pochodzącego z albumu Sunshine on Leith, jest:

I can understand why Stranraer lie so lowly
They could save a lot of points by signing Hibs' goalie

[136].

Jednym z fragmentów utworu Joyful Kilmarnock Blues zespołu The Proclaimers, jest:

I'd never been to Ayrshire
I hitched down one Saturday
Sixty miles to Kilmarnock
Just to see Hibernian play

[137].

Kolory oraz herb

Główne kolory Hibernian F.C. to zielony i biały, które po raz pierwszy zostały użyte w 1875 roku, gdy utworzono klub[138]. Koszulka ma zazwyczaj zielony środek, białe rękawy oraz biały kołnierzyk[138]. Spodenki są przeważnie białe, zielone natomiast są używane w ostatnich kilku sezonach[138]. Skarpety są zielone, z dodatkami w kolorze białym[138]. Piłkarze Hibernian F.C. używali żółtych, fioletowych, czarnych, białych i ciemnozielonych jako strojów alternatywnych[139]. Stroje alternatywne po raz pierwszy zostały użyte w 1977 roku po tym, gdy telewizja odmówiła transmisji meczów „Hibees”, ponieważ piłkarze używali strojów domowych w tych samych kolorach, co reklamy sponsora[138][140].

W pierwszych latach istnienia klubu, piłkarze nosili białe i zielone, prążkowane koszulki[138]. Było to inspiracją dla stylu przyjętego później przez Celtic F.C.[141]. Piłkarze Hibernian F.C. nosili wszystkie zielone koszulki od 1879 roku, natomiast białe mankiety zostały dodane w 1938 roku[138].

W 2004 roku, zmieniono kolor skarpet i spodenek na zielony, dla uczczenia czterdziestej rocznicy wygranego 2:0 meczu z Realem Madryt[142].

Herb klubu zmieniał się co kilka lat. Jednym z głównych czynników jest tożsamość klubu i jego identyfikacja z Irlandią, albo obawa o oskarżenie o sekciarstwo[143]. Irlandzka harfa została po raz pierwszy usunięta w latach 50. XX wieku, następnie ponownie wprowadzona do herbu w 2000 roku[143]. Dyrektor Scottish Football Museum, Ged O’Brien w 2001 powiedział, iż obecny projekt herbu jest zgodny ze wszystkimi aspektami klubowej tradycji[143].

Sukcesy

Finały pucharów z udziałem klubu

Finały Pucharu Szkocji
Data[144] Przeciwnik Wynik

12 lutego 1887

Dumbarton F.C.

2:1

14 marca 1896

Heart of Midlothian F.C.

1:3

26 kwietnia 1902

Celtic F.C.

1:0

11 kwietnia 1914

Celtic F.C.

0:0

16 kwietnia 1914

Celtic F.C.

1:4

31 marca 1923

Celtic F.C.

0:1

19 kwietnia 1924

Airdrieonians F.C.

0:2

19 kwietnia 1947

Aberdeen F.C.

1:2

26 kwietnia 1958

Clyde F.C.

0:1

6 maja 1972

Celtic F.C.

1:6

12 maja 1979

Rangers F.C.

0:0

16 maja 1979

Rangers F.C.

0:0

28 maja 1979

Rangers F.C.

2:3

26 maja 2001

Celtic F.C.

0:3

19 maja 2012

Heart of Midlothian F.C.

1:5

26 maja 2013

Celtic F.C.

0:3

21 maja 2016

Rangers F.C.

3:2

22 maja 2021

St. Johnstone

0:1

Finały Pucharu Ligi Szkockiej
Data[145] Przeciwnik Wynik

28 października 1950

Motherwell F.C.

0:3

5 kwietnia 1969

Celtic F.C.

2:6

9 grudnia 1972

Celtic F.C.

2:1

26 października 1974

Celtic F.C.

3:6

27 października 1985

Aberdeen F.C.

0:3

27 października 1991

Dunfermline Athletic F.C.

2:0

24 października 1993

Rangers F.C.

1:2

14 marca 2004

Livingston F.C.

0:2

18 marca 2007

Kilmarnock F.C.

5:1

13 marca 2016

Ross County F.C.

1:2

19 grudnia 2021

Celtic F.C.

1:2


Derby Edynburga

Osobny artykuł: Derby Edynburga w piłce nożnej.
 
Jeden z meczów derbowych

Za najsłynniejsze derby Szkocji uznaje się Old Firm, czyli potyczki między klubami: Celtic F.C. i Rangers, jednak dużo starsze od nich są WeeTeam, czyli rywalizacja między Hibernian F.C. i Heart of Midlothian F.C.

Pierwszy raz obie drużyny napotkały na siebie tuż po ich utworzeniu (drużyny powstały w 1875 i 1874 roku), dnia 24 grudnia 1875 roku. Mimo że gospodarzem meczu był Hibernian F.C., zwycięzcą meczu okazał się klub Heart of Midlothian F.C., wygrywając to spotkanie 1:0. Mecz rozegrany w Wigilię Bożego Narodzenia zapoczątkował długą tradycję pojedynków derbowych.

Derby Edynburga swym charakterem i kontekstami znacząco przypomina rywalizację Old Firm. Podłoże obu wydarzeń ma charakter religijny. Hibernian F.C., podobnie jak Celtic F.C., to klub utożsamiany z katolicką częścią szkockiego społeczeństwa, natomiast Hearts uważani są za klub typowo protestancki[146]. Klub znajdujący się we wschodniej części Edynburga – The Hibees zdecydowanie gorzej wypada na tle swojego przeciwnika pod względem sportowym. Hearts zdobywali czterokrotnie mistrzostwo Szkocji, czterokrotnie Puchar Ligi oraz sześciokrotnie Puchar Szkocji. Hibernian, pomimo iż zdobył tyle samo mistrzostw Szkocji co „Serca”, ma skromniejszy dorobek pucharowy – trzy Puchary Ligi oraz dwa Puchary Szkocji.

Podteksty te sprawiły, że każdy klub traktuje je prestiżowo.

Statystyki

stan na 5 marca 2010

Wszystkie mecze[147]
Mecze Zwycięstwa Hearts Remisy Zwycięstwa Hibernian
613[148] 271 138 198

Rekordy

Easter Road Stadium

Osobny artykuł: Easter Road Stadium.
 
Easter Road Stadium

Piłkarze Hibernian F.C. przez pierwsze dwa lata istnienia klubu grali na The Meadows[152], potem przenieśli się na Newington (Mayfield Park)[153] i Bonnington Road w Leith (Powderhall)[154] w latach 1877-1879. Po wygaśnięciu okresu dzierżawy Mayfield Park, Hibernian F.C. przenieśli się do Hibernian Park, obecnie[kiedy?] pod nazwą Bothwell Street[155]. Klub stracił na tej podstawie umowy najmu, które przyczyniły się do upadku starego klubu Hibernians[156].

Po tych wydarzeniach nowym stadionem, na którym rozgrywają mecze do dziś piłkarze Hibernian F.C., został Easter Road Stadium popularnie zwanym przez kibiców The Leith San Siro. Inauguracja stadionu odbyła się 1892[13]. Najlepszy okres w historii klubu przypadł na lata 40. i 50., kiedy to Hibees święcili swoje największe triumfy. W trakcie sezonu 1949/50 został ustanowiony rekord frekwencji obiektu. 2 stycznia 1950 derby Edynburga przeciwko Hearts obejrzało 65 860 osób[13][50]. W owym okresie dokonnano również przebudowy obiektu. Skutkiem tego była większa pojemność stadionu, na którym mogło być jednocześnie ponad 60 000 widzów[157]. Natomiast po wydaniu Raportu Taylora, nakazano, by wszystkie miejsca na stadionach były siedzące, skutkiem tego była przebudowa i zmniejszenie pojemności obiektu, która wynosi obecnie[kiedy?] około 14 000 miejsc[158][159].

Oprócz meczów klubowych, na obiekcie od 1998 organizowano również spotkania międzynarodowe. Mecz Korea Południowa – Ghana 6 czerwca 2006 był ostatnim dotąd spotkaniem międzynarodowym rozegranym na Easter Road Stadium[160].

W 2007 władze klubu rozpoczęły konsultacje z kibicami w sprawie przebudowy wschodniej trybuny[157]. Po opublikowaniu sprawozdania finansowego za rok 2008, Rod Petrie zawiesił procedurę przebudowy aż do czasu uzyskania wystarczających środków finansowych na ten cel[161].

Podczas walnego zgromadzenia władz w 2009, Petrie ogłosił inicjację negocjacji z przedsiębiorstwem budowlanym w celu ustalenia kosztów przebudowy[162]. Po zakończeniu negocjacji w lutym 2010, rozpoczęły się prace mające na celu powiększenie objętości stadionu do 20 250 miejsc siedzących[162].

Trenerzy

Lista menedżerów Klubu[163]

Lp. Lata urzędowania Trener Lp. Lata urzędowania Imię i nazwisko
1.
1903 – 1919
   Dan McMichael 19.
1997 – 1998
   Jim Duffy
2.
1919 – 1920
   David Gordon 20.
1998 – 2001
   Alex McLeish
3.
1920 – 1925
   Alex Maley 21.
2001 – 2002
   Franck Sauzée
4.
1925 – 1936
   Bobby Templeton 22.
2002 – 2004
   Bobby Williamson
5.
1936 – 1948
   William McCartney 23.
2004 – 2006
   Tony Mowbray
6.
1948 – 1962
   Hugh Shaw 24.
2006 – 2007
   John Collins
7.
1962 – 1964
   Walter Galbraith 25.
2008 – 2009
   Mixu Paatelainen
8.
1964 – 1965
   Jock Stein 26.
2009 – 2010
   John Hughes
9.
1965 – 1969
   Bob Shankly 27.
2010 – 2011
   Colin Calderwood
10.
1969 – 1970
   William MacFarlane 28.
2011 – 2013
   Pat Fenlon
11.
1970 – 1971
   Dave Ewing 29.
2013 – 2014
   Terry Butcher
12.
1971 – 1980
   Eddie Turnbull 30.
2014 – 2016
   Alan Stubbs
13.
1980
   Willie Ormond 31.
2016 – 2019
   Neil Lennon
14.
1980 – 1982
   Bertie Auld 32.
2019
   Paul Heckingbottom
15.
1982 – 1984
   Pat Stanton 33.
2019 – 2021
   Jack Ross
16.
1984 – 1986
   John Blackley 34.
2021 – obecnie
   Shaun Maloney
17.
1986 – 1996
   Alex Miller
18.
1996
   Jocky Scott


Obecny skład

Stan na 29 grudnia 2021[164]

Nr Poz. Piłkarz
1 BR   Matt Macey
3 OB   Josh Doig
4 OB   Paul Hanlon (kapitan)
5 OB   Ryan Porteous
6 OB   Paul McGinn (wicekapitan)
7 PO   Kyle Magennis
8 PO   Drey Wright
9 NA   Christian Doidge
10 NA   Martin Boyle
11 PO   Joe Newell
13 PO   Alex Gogić
15 NA   Kevin Nisbet
16 OB   Lewis Stevenson
17 PO   Daniel MacKay
Nr Poz. Piłkarz
18 NA   Jamie Murphy
19 NA   Jamie Gullan
20 PO   Melker Hallberg
21 BR   Kevin Dąbrowski
22 PO   Jake Doyle-Hayes
23 PO   Scott Allan
24 OB   Darren McGregor
25 NA   James Scott
26 OB   Sean Mackie
27 PO   Chris Cadden
29 PO   Steven Bradley
31 BR   David Mitchell
32 PO   Josh Campbell
PO   Dylan Tait

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz
OB   Jack Brydon (wypożyczony do Civil Service Strollers F.C.)
PO   Innes Murray (wypożyczony do Edynburg City F.C.)
Nr Poz. Piłkarz
NA   Jayden Fairley (wypożyczony do Civil Service Strollers F.C.)

Sztab szkoleniowy

Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2021/2022[165]

Funkcja Imię i nazwisko
Trener   Shaun Maloney
Asystent   David Gray
Asystent   Gary Caldwell
Trener bramkarzy   Craig Samson
Trener przygotowania fizycznego   Valerio Zuddas
Szef wsparcia technicznego   Brian Doogan
Menedżer ds. operacji piłkarskich   Finlay Stark
Funkcja Imię i nazwisko
Szef Działu Analiz Wyników i Rekrutacji   Calvin Charlton
Analityk ds. wydajności zespołu i rekrutacji   Euan Fotheringham
Szef działu medycyny sportowej   Nathan Ring
Naukowiec sportowy   Colin Clancy
Lekarz Klubu   Dr Duncan Reid
Lekarz Klubu   Dr Stephen Miller
Dietetyk   Paola Rodriguez
Główny Fizjoterapeuta   Alix Ronaldson
Kitman   Peter Logan

Piłkarze w historii

Osobna strona: Kategoria:Piłkarze Hibernian F.C..

Statystyki

Rekordy klubowe

Europejskie puchary

Osobny artykuł: Hibernian F.C. w europejskich pucharach.

Dotychczas Hibees wystąpili w 18 sezonach europejskich pucharów, grając 9-krotnie w Pucharze UEFA, 7-krotnie w Pucharze Miast Targowych oraz jednokrotnie: w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów oraz Pucharu Europy.

Do największych osiągnięć klubu w europejskich pucharach zalicza się dotarcie do półfinału rozgrywek Pucharu Europy w sezonie 1955/56[170]. W debiutanckim sezonie Pucharu Europy, Hibernian był jedynym klubem z Wielkiej Brytanii[170]. W sześciu meczach Hibernian odnotował 3 zwycięstwa, jeden mecz zremisował oraz dwa spotkania przegrał[170].

Spektakularnym sukcesem było również dotarcie Hibees do półfinału Pucharu Miast Targowych, poprzednika Pucharu UEFA w sezonie 1960/61[171]. Klub w trakcie rywalizacji pucharowej wyeliminował hiszpańskiego hegemona – FC Barcelona – remisując na Camp Nou 4:4[171] i wygrywając u siebie 3:2[171]. W półfinale potrzeba było trzech meczów, aby wyłonić zwycięzcę rywalizacji Hibernianu z włoskim AS Roma[171]. Ostatecznie to właśnie Włosi awansowali dalej gromiąc Hibees w dodatkowym meczu 6:0[171].

Mecze Hibernianu w europejskich pucharach[172]
Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki
78 37[173] 16 25


Przypisy

  1. ↑ Scotland – Club Nicknames. rsssf.com. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  2. ↑ a b OUR CLUB. hibs.co.uk. [dostęp 2009-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 grudnia 2008)]. (ang.).
  3. ↑ Erin Go Bragh. hibernianfc.co.uk. [dostęp 2010-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-16)]. (ang.).
  4. ↑ Hibernian Football Club: The Forgotten Irish?. informaworld.com. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  5. ↑ a b Scotland – Club Nicknames. rsssf.com. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  6. ↑ Top 10 Club Nicknames (British). midfielddynamo.com. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  7. ↑ Hibernian. scottishgrounds.co.uk. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  8. ↑ Bobby Johnstone. independent.co.uk. [dostęp 2010-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-26)]. (ang.).
  9. ↑ Hibs' Cup of woe adds to strife of Reilly. guardian.co.uk. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  10. ↑ Losers, Inc.: The biggest non-winners in sports. thestar.com. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  11. ↑ Celtic lift cup to complete Treble. news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-04-02]. (ang.).
  12. ↑ St Patrick’s Roman Catholic Church
  13. ↑ a b c d History of Easter Road Stadium. scotprem.premiumtv.co.uk. [dostęp 2007-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 sierpnia 2007)]. (ang.).
  14. ↑ 1886/87. rsssf.com. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  15. ↑ World Championship in 1887. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  16. ↑ Hibernian 1893-1894: Scottish Division Two (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  17. ↑ a b c d e f g h i j k W latach 1890-1994 za zwycięstwo przyznawano 2 punkty, za remis 1 punkt, za porażkę nie przyznawano punktów
  18. ↑ a b c Hibernian 1895-1896: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  19. ↑ 1894-1904. heartsfc.premiumtv.co.uk. [dostęp 2009-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 marca 2009)]. (ang.).
  20. ↑ Hibernian 1896-1897: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  21. ↑ Hibernian 1897-1898: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  22. ↑ Hibernian 1898-1899: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-04)]. (ang.).
  23. ↑ Hibernian 1899-1900: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  24. ↑ Hibernian 1900-1901: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  25. ↑ W latach 1896-1901 trzykrotnie wyżej w tabeli był Hibernian, dwukrotnie Hearts.
  26. ↑ Hibernian 1901-1902: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  27. ↑ 1901/02. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  28. ↑ Scotland 1902/03. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  29. ↑ Wcześniej tytuł wywalczyli: Dumbarton F.C., Rangers F.C., Celtic F.C. oraz Heart of Midlothian F.C.
  30. ↑ Hibernian 1904-1905: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  31. ↑ Hibernian 1907-1908: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  32. ↑ Hibernian 1908-1909: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  33. ↑ Hibernian 1916-1917: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  34. ↑ Hibernian 1917–1918: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  35. ↑ Scotland 1915/16. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  36. ↑ Scotland 1918/19. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  37. ↑ Scottish FA Cup – Final. soccerbase.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  38. ↑ Scottish FA Cup – Finalreplay. soccerbase.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  39. ↑ Wcześniej Celtic zdobywał Puchar Szkocji w latach: 1892, 1899, 1900, 1904, 1907, 1908, 1911 oraz 1912
  40. ↑ Hibernian 1930-1931: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  41. ↑ Hibernian 1931-1932: Scottish Division Two (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  42. ↑ Hibernian 1932-1933: Scottish Division Two (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  43. ↑ Hibernian 1933-1934: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  44. ↑ Hibernian 1935-1936: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  45. ↑ 1946/47. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  46. ↑ Hibernian 1947–1948: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  47. ↑ Hibernian 1948-1949: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  48. ↑ Hibernian 1949-1950: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  49. ↑ Rangers F.C. zdobył 50 punktów, natomiast drugi – Hibernian 49 punktów
  50. ↑ a b Easter Road Stadium. stadiumguide.com. [dostęp 2007-06-25]. (ang.).
  51. ↑ Hibernian 1950–1951: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-10)]. (ang.).
  52. ↑ a b c d e f Scotland – List of League Cup Finals. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  53. ↑ Hibernian League Table 1951-1952 – Statto.com. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  54. ↑ Wcześniej w historii udało się to tylko klubom: Dumbarton F.C., Rangers F.C. oraz Celtic F.C.
  55. ↑ Hibernian 1952-1953: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  56. ↑ 1957/58. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  57. ↑ Champions' Cup 1955-56. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  58. ↑ Fairs' Cup 1960-61. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  59. ↑ a b Fairs' Cup 1960/61. rsssf.com. [dostęp 2007-07-04]. (ang.).
  60. ↑ Hibernian F.C. Results Database. hibs.co.uk. [dostęp 2007-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2007)]. (ang.).
  61. ↑ Hibernian 1962-1963: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  62. ↑ Hibernian 1963–1964: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  63. ↑ Hibernian 1964-1965: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  64. ↑ Hibernian 1965-1966: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  65. ↑ Hibernian 1966-1967: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  66. ↑ Hibernian 1967-1968: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  67. ↑ Inter-Cities Fairs Cup 1968-69. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  68. ↑ Hibernian 1968-1969: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  69. ↑ Hibernian 1969-1970: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  70. ↑ Hibernian 1971-1972: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  71. ↑ Inter-Cities Fairs Cup 1970-71. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  72. ↑ Hibernian – Liverpool 0:1, Liverpool – Hibernian 2:0
  73. ↑ 1971/72. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  74. ↑ Hibernian 1972-1973: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  75. ↑ Hibernian 1973-1974: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  76. ↑ Hibernian 1974-1975: Scottish Division One (old) Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  77. ↑ Hibernian 1975-1976: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  78. ↑ UEFA Cup 1974-75. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  79. ↑ Hibernian 1977-1978: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  80. ↑ Hibernian 1978-1979: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  81. ↑ Hibernian 1979-1980: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  82. ↑ Hibernian 1980-1981: Scottish Division One Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  83. ↑ Hibernian 1981-1982: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  84. ↑ Hibernian 1994-1995: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  85. ↑ Hibernian 1988-1989: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  86. ↑ UEFA Cup 1989-90. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  87. ↑ Hibernian 1996-1997: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  88. ↑ Hibernian F.C. Results Database Nr 283. www.hibs.co.uk. [dostęp 2007-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2007)]. (ang.).
  89. ↑ Hibernian 1997-1998: Scottish Premier Division Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  90. ↑ Hibernian 1998-1999: Scottish Division One Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  91. ↑ Hibernian 1999-2000: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  92. ↑ Hibernian 2000-2001: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  93. ↑ Celtic lift cup to complete Treble. www.bbc.co.uk. [dostęp 2007-07-12]. (ang.).
  94. ↑ Hibernian 2001-2002: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  95. ↑ Scotland FA Cup 2001/02. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  96. ↑ UEFA Cup 2001-02. rsssf.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  97. ↑ Livingston lift CIS Cup. www.bbc.co.uk. [dostęp 2007-07-12]. (ang.).
  98. ↑ Few Hibees will mourn Williamson. BBC Sport. [dostęp 2007-06-05]. (ang.).
  99. ↑ Gorman backed for Hibs. BBC Sport, 12 maja 2004. [dostęp 2007-07-30]. (ang.).
  100. ↑ Hay and Burns ponder Hibs. BBC Sport, 24 kwietnia 2004. [dostęp 2007-07-30]. (ang.)..
  101. ↑ Hibernian 2004-2005: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  102. ↑ Games played. www.londonhearts.com, 2004-04-24. [dostęp 2007-06-05]. (ang.)..
  103. ↑ Hibernian 2005-2006: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  104. ↑ Dnipro 5-1 Hibernian. BBC Sport, 29 września 2005. [dostęp 2007-08-06]. (ang.)..
  105. ↑ Hibernian 0-4 Hearts. BBC Sport, 2 kwietnia 2006. [dostęp 2007-08-06]. (ang.)..
  106. ↑ Hibernian 2006-2007: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  107. ↑ Hibernian 4-0 Peterhead. BBC Sport, 22 sierpnia 2006. [dostęp 2007-08-06]. (ang.).
  108. ↑ Hibernian 6-0 Gretna. BBC Sport, 20 września 2006. [dostęp 2007-08-06]. (ang.).
  109. ↑ Hibernian 1-0 Hearts. BBC Sport, 8 listopada 2006. [dostęp 2007-08-06]. (ang.).
  110. ↑ St Johnstone 1-3 Hibernian. BBC Sport, 31 stycznia 2007. [dostęp 2007-08-06]. (ang.).
  111. ↑ Kilmarnock 1-5 Hibernian. BBC Sport, 18 marca 2007. [dostęp 2007-08-06].
  112. ↑ Strzelcy. igol.pl. [dostęp 2009-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 czerwca 2008)]. (pol.).
  113. ↑ Mixu Paatelainen resigns as Hibernian boss. guardian.co.uk. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  114. ↑ Hibernian 2008-2009: Scottish Premier League Table. statto.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  115. ↑ Hibernian – Morton 3-4 (aet). news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  116. ↑ Hibernian – Hearts 0-2. news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  117. ↑ Paatelain held culpable as Hibs toil to break out of spiral of decline. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  118. ↑ The joy of sixth in the SPL. news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  119. ↑ Paatelainen opuszcza Hibernian. szkocja.goal.pl. [dostęp 2010-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 grudnia 2017)]. (pol.).
  120. ↑ Hughes appointed Hibernian boss. news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  121. ↑ John Hughes’ resurgent Hibernian face early test from Celtic. www.guardian.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  122. ↑ The world’s a stage for Miller. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  123. ↑ Hibs must seize the initiative against weak Old Firm. sport.stv.tv. [dostęp 2010-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 października 2009)]. (ang.).
  124. ↑ Population density by area. www.scotland.org. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  125. ↑ Attendance – (Average). www.scotprem.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  126. ↑ Hibs thugs boast of violence on internet. news.scotsman.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  127. ↑ Would the real Irvine Welsh shoot up. www.guardian.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  128. ↑ Irvine Welsh. www.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 stycznia 2009)]. (ang.).
  129. ↑ Rebus. www.mirror.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  130. ↑ rebus the hibee. youtube.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  131. ↑ Born to be Rebus. www.dailyrecord.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  132. ↑ Hibernian FC: Glory Glory to the Hibees. www.amazon.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  133. ↑ Fish 2007 – Return of the magpies. www.the-company.com. [dostęp 2010-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-07)]. (ang.).
  134. ↑ The Proclaimers – The Story. www.proclaimers.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  135. ↑ Scotland League Cup 2006/07. rsssf.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  136. ↑ Tekst I słowa piosenki Cap in Hand By The Proclaimers (Song Lyrics). lyricskeeper.pl. [dostęp 2010-02-15]. (pol.).
  137. ↑ The Proclaimers – The joyful kilmarnock blues. www.teksty.org. [dostęp 2010-02-15]. (pol.).
  138. ↑ a b c d e f g Historical Football Kits. www.historicalkits.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  139. ↑ New Hibernian 07/08 Shirts. www.football-shirts.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  140. ↑ Football Shirt Culture – By James Bailey. www.footballshirtculture.com. [dostęp 2010-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 grudnia 2008)]. (ang.).
  141. ↑ Nicking the shirts off their backs. www.guardian.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  142. ↑ Hiberian reach the first European Cup semi-finals 1956. www.bbc.co.uk. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  143. ↑ a b c Whose grass-roots are the greener. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-02-15]. (ang.).
  144. ↑ Scotland – List of Cup Finals. rsssf.com. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  145. ↑ Scotland – List of League Cup Finals. rsssf.com. [dostęp 2009-04-28]. (ang.).
  146. ↑ Niekiedy w stosunku do Hearts używa się określenia: „mini-Rangers”.
  147. ↑ Statystyki z derbów. londonhearts.com. [dostęp 2007-06-20]. (ang.).
  148. ↑ 6 spotkań zostało przerwanych i niedokończonych
  149. ↑ Hibs 7 Hearts 0. londonhearts.com. [dostęp 2009-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 września 2007)]. (ang.).
  150. ↑ Hibs 2 Hearts 10. londonhearts.com. [dostęp 2009-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2007)]. (ang.).
  151. ↑ Crowd. londonhearts.com. [dostęp 2009-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 stycznia 2009)]. (ang.).
  152. ↑ Lugton (1999), s.226–227.
  153. ↑ Lugton (1999), s.227–232.
  154. ↑ Lugton (1999), s.229–230
  155. ↑ Lugton (1999), s.232
  156. ↑ Lugton (1999), s.275
  157. ↑ a b Hibs announce new dawn at Easter Road with East Terrace to host final match this week. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  158. ↑ Hibernian. scottishgrounds.co.uk. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  159. ↑ Mixed emotions at Easter Road, as Hibs' East Terrace is torn down. news.stv.tv. [dostęp 2010-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-29)]. (ang.).
  160. ↑ Essien's delight at Easter Road. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  161. ↑ Hibs accounts delay stand plans. news.bbc.co.uk. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  162. ↑ a b Easter Road design will create 'wall of sound' for Hibs fans. sport.scotsman.com. [dostęp 2010-04-03]. (ang.).
  163. ↑ Hibernian FC – Manager history [online], worldfootball.net [dostęp 2021-12-29] (ang.).
  164. ↑ Men's First Team [online], Hibernian FC [dostęp 2021-12-29] (ang.).
  165. ↑ Club Directory [online], Hibernian FC [dostęp 2021-12-29] (ang.).
  166. ↑ David Ross: The Roar of the Crowd: Following Scottish football down the years. Argyll publishing, 2005, s. 94. ISBN 978-1-902831-83-1.
  167. ↑ a b c d e f Honours & Records. hibs.co.uk. [dostęp 2009-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 czerwca 2008)]. (ang.).
  168. ↑ Celtic win race for Hibs' Brown. bbc.co.uk. [dostęp 2009-07-20]. (ang.).
  169. ↑ Hibs set to buy De la Cruz. bbc.co.uk. [dostęp 2009-07-20]. (ang.).
  170. ↑ a b c Champions' Cup 1955-56. rsssf.com. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  171. ↑ a b c d e European Champions' Cup and Fairs' Cup 1960-61 – Details. rsssf.com. [dostęp 2009-08-15]. (ang.).
  172. ↑ Hibernian. [dostęp 2007-06-20]. (ang.).
  173. ↑ Do liczby zwycięstw doliczono 1 walkower (spotkanie z Lausanne Sports w sezonie 1960/1961)

Bibliografia

  • Morris Beja, David Norris: Joyce in the Hibernian Metropolis: Essays. Ohio State U.P., lipiec 1996. ISBN 978-0-8142-0685-0.
  • John H. Campbell: History of the Friendly Sons of St. Patrick and of the Hibernian Society for the Relief of Emigrants from Ireland, March 17, 1771-March 17, 1892. ISBN 978-1-4254-9494-0.
  • Jim Jeffrey: Hibernian FC: Classic Matches. Tempus Publishing Ltd, 2007. ISBN 978-0-7524-4452-9.
  • Jim Jeffrey: Hibernian FC (Men Who Made). NPI Media Group, 28 listopada 2003. ISBN 978-0-7524-3091-1.
  • Jim Jeffrey: Hibernian Greats. Breedon Books Publishing Co Ltd, październik 2006. ISBN 1-85983-535-X.
  • John R. Mackay: Hibees: History of the Hibernian Football Club. John Donald Publishers Ltd, 24 października 1985. ISBN 978-0-85976-144-4.
  • Simon Pia: Sunshine on Leith: Hibernian's Finest Sons. Mainstream Publishing, 1 listopada 2000. ISBN 978-1-84018-423-5.
  • Eddie Turnbull, Martin Hannan: Eddie Turnbull: Having a Ball. Mainstream Publishing, 5 października 2006. ISBN 978-1-84596-187-9.
  • Official Hibernian FC Annual 2007. Grange Communications Ltd, 1 października 2006. ISBN 978-1-905426-24-9.
  • Alan Lugton: The Hibees. John Donald Publishers Ltd, 1999. ISBN 0-85976-144-4.
  • Strona oficjalna (ang.)

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hibernian_F.C.&oldid=67641281”