Wikipedia

Arcybiskupstwo Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej

To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Roman Miller (dyskusja | edycje) o 11:28, 3 lip 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 3 lip 2020, była oparta na tej wersji.
Sprzątanie Wikipedii
Ten artykuł należy dopracować:
→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny,
→ poprawić błędy językowe lub stylistyczne (pomoc: powszechne błędy językowe).
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Arcybiskupstwo Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej – eparchia Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, z siedzibą w Paryżu. Ordynariuszem administratury jest metropolita dubniński Jan (Renneteau).

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Sobór św. Aleksandra Newskiego w Paryżu
Państwo

 Francja
 Belgia
 Holandia
 Niemcy
 Wielka Brytania
 Włochy

Siedziba

Paryż
12, rue Daru
75008 Paris

Data powołania

7 października 2019

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Sobór

św. Aleksandra Newskiego
w Paryżu

Biskup diecezjalny

metropolita dubniński
Jan (Renneteau)

Biskup pomocniczy
Dane statystyczne (2020)
Liczba dekanatów

12

Liczba parafii

63

Liczba klasztorów

3

Położenie na mapie Paryża
Mapa konturowa Paryża, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Ziemia48°52′39,2″N 2°18′07,2″E/48,877556 2,302000
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Historia

Osobny artykuł: Zachodnioeuropejski Egzarchat Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

15 października 1920 r. Tymczasowy wyższy zarząd cerkiewny na południowym wschodzie Rosji wyznaczył zwierzchnika rosyjskich parafii w Europie Zachodniej na prawach biskupa diecezjalnego, arcybiskupa żytomierskiego i wołyńskiego Eulogiusza (Gieorgijewskiego). Nominacja została potwierdzona dekretami patriarchy moskiewskiego i całej Rosji Tichona nr 423 i 424 z 26 marca/8 kwietnia 1921 r. („w związku z uchwałą Wyższego zarządu cerkiewnego za granicą”) — tymczasowo, „odtąd do wznowienia prawidłowych i niezakłóconych stosunków wymienionych Cerkwi z Piotrogrodem” (ponieważ zagraniczne parafie były historycznie podporządkowane eparchii petersburskiej), co zostało przeprowadzone za zgodą metropolity piotrogrodzkiego i gdowskiego Beniamina (Kazanskiego). Przy tworzeniu de facto niezależnego od Moskwy Rosyjskiego Kościoła zagranicznego parafie podległe arcybiskupowi Eulogiuszowi weszły w jego skład. Ich przedstawiciele uczestniczyli w soborze w Sremskich Karlovcach (1921), którego decyzje i przesłania wywołały skrajnie negatywną reakcję kierownictwa politycznego RFSRR.

26 lutego 1924 r., zgodnie z prawem francuskim, została zarejestrowana wspólnota religijna pod nazwą „Union Directrice des Associations Orthodoxes Russes”[1][2].

W 1926 metropolita Eulogiusz poróżnił się z Synodem Arcybiskupim i w 1927 uznał zwierzchnictwo Patriarchatu Moskiewskiego, kierowanego przez locum tenens metropolitę Sergiusza (Stragorodskiego). Część parafii postanowiła jednak pozostać w Cerkwi zagranicznej, tworząc równoległą Eparchię zachodnioeuropejską z siedzibą w Paryżu.

Na początku 1930 metropolita Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego Eulogiusz wziął udział w modlitwach za „cierpiący Kościół rosyjski” odprawionych przez anglikańskiego biskupa Canterbury. Z tego powodu metropolita Sergiusz, locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, deklarujący lojalność wobec władz stalinowskich, odebrał mu godność egzarchy i zawiesił w stanie duchownym. Eulogiusz nie uznał tej decyzji i zdecydował się przejść pod jurysdykcję patriarchy Konstantynopola razem z całą podlegającą mu strukturą. 17 lutego 1931 patriarcha Focjusz II przyjął ją pod swoją zwierzchność, organizując podległe egzarchatowi cerkwie w nowej, tymczasowej strukturze określonej jako Egzarchat Parafii Rosyjskich w Europie Zachodniej. Ten sam dokument nadawał metropolicie godność patriarszego egzarchy[3]. Rosyjski Kościół Prawosławny nie zaakceptował tych wydarzeń i 30 kwietnia 1931 potwierdził odebranie kapłaństwa Eulogiuszowi oraz wykluczenie z Kościoła jego zwolenników (tzw. „eulogian”).

W 1945 Eulogiusz zdecydował się na powrót do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i został do niego ponownie przyjęty. Rosyjski Kościół Prawosławny przywrócił mu godność egzarchy i uznał, że cała podlegająca mu struktura na nowo stała się częścią Cerkwi rosyjskiej. Większość wiernych i kleru egzarchatu nie zaakceptowała jednak tej decyzji i wyraziła wolę pozostania w dotychczasowej jurysdykcji.

18 grudnia 1959 zmarł metropolita Włodzimierz (Tichonicki). 12 czerwca 1960 nadzwyczajnym zjazdem diecezjalnym biskup syrakuski Jerzy (Tarasow) został wybrany jego następcą. 12 października 1960 patriarcha Konstantynopola Atenagoras zatwierdził biskupa Jerzego, ale z podniesieniem do godności arcybiskupa, a nie metropolity.

W 1965, w związku z kontrowersjami wokół statusu kanonicznego parafii, patriarcha Atenagoras zrzekł się zwierzchnictwa nad egzarchatem, rozwiązał go i polecił parafiom powrót do Patriarchatu Moskiewskiego. Kler egzarchatu, na czele z arcybiskupem Jerzym, nie zgodził się jednak na takie rozwiązanie i jednostronnie ogłosił się „Autonomicznym Kościołem we Francji i Europie Zachodniej”, który nie został uznany przez żaden kanoniczny Kościół prawosławny. W związku z tym 22 stycznia 1971 patriarcha Konstantynopola ponownie przyjął pod swoją jurysdykcję parafie rosyjskie, które nie powróciły do patriarchatu moskiewskiego ani nie znalazły się w Rosyjskim Kościele Prawosławnym poza granicami Rosji. Wspólnota nosiła nazwę Rosyjskie Arcybiskupstwo Prawosławne Europy Zachodniej. W 1999 utworzyły one Zachodnioeuropejski Egzarchat Parafii Rosyjskich.

27 listopada 2018 r. Święty Synod Patriarchatu Konstantynopolitańskiego zlikwidował Zachodnioeuropejski Egzarchat Parafii Rosyjskich, co według przedstawicieli struktury stało się bez porozumienia i konsultacji z nimi[4]. Parafie, klasztory i inne wspólnoty podlegające dotąd egzarchatowi w myśl tej decyzji miały zostać podporządkowane eparchiom, w których granicach się znajdują[5]. Już następnego dnia stojący na czele egzarchatu arcybiskup Jan oznajmił, iż nie zamierza podporządkować się decyzji synodu i będzie nadal kierować strukturą w jej dotychczasowym kształcie[6].

23 lutego 2019 r. zgromadzenie przedstawicieli duchowieństwa i świeckich egzarchatu w znacznej większości opowiedziało się za utrzymaniem administratury jako odrębnej struktury kościelnej[7].

1 września 2019 r. Patriarchat Konstantynopolitański potwierdził swoje wcześniejsze decyzje dotyczące egzarchatu, podporządkowując jego parafie metropolicie galijskiemu[8]. 7 września w Paryżu odbyło się nadzwyczajne zgromadzenie duchowieństwa i świeckich, które miało rozważyć możliwość przejścia parafii egzarchatu w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego. Decyzja ta zyskała poparcie większości obecnych, ale nie większość 2/3 głosów, konieczną do podejmowania takich decyzji[9]. 14 września kierujący egzarchatem arcybiskup Jan ogłosił przejście w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego w imieniu własnym i całej podległej struktury[10]. Tego samego dnia Święty Synod Patriarchatu Moskiewskiego przyjął tę prośbę, nadał hierarsze tytuł arcybiskupa dubnińskiego i prawo dalszej kontroli nad parafiami, które faktycznie będą chciały zmiany jurysdykcji[11]. 7 października 2019 r. Święty Synod postanowił przyjąć w skład Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego wszystkie placówki duszpasterskie uznające zwierzchnictwo arcybiskupa Jana, tworząc z nich nową administraturę – Arcybiskupstwo Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej[12].

W listopadzie 2018 r. w skład Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Parafii Rosyjskich wchodziło 115 placówek (parafii, klasztorów i innych wspólnot). W końcu 2019 r. Arcybiskupstwo Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej grupowało 67 placówek, czyli 58% stanu egzarchatu przed jego likwidacją. Powyższe dane dokładnie odzwierciedlają wynik głosowania przedstawicieli parafii dawnego egzarchatu z 14 września 2019 r. – za przyjęciem jurysdykcji Patriarchatu Moskiewskiego opowiedziało się 58% głosujących. Pozostałe placówki byłego egzarchatu weszły w skład lokalnych administratur Patriarchatu Konstantynopolitańskiego albo przyjęły jurysdykcję innych Cerkwi[13].

Zarządzający

Struktura administracyjna

Główna świątynia

Katedrą arcybiskupstwa jest sobór św. Aleksandra Newskiego w Paryżu[13].

Dekanaty

Arcybiskupstwo dzieli się na 12 dekanatów:[13]

Klasztory

W skład arcybiskupstwa wchodzą następujące monastery i skity:[13]

Inne

Przypisy

  1. ↑ Слово митрополита Дубнинского Иоанна после Божественной литургии в Храме Христа Спасителя в Москве
  2. ↑ STATUTS DE L’UNION DIRECTRICE DES ASSOCIATIONS ORTHODOXES RUSSES. exarchate.eu. [dostęp 2020-07-03]. Cytat: Cette association se trouve sous la direction pastorale d’un Archevêque selon la tradition de l’Eglise orthodoxe de rite gréco-russe. Elle prend pour titre « Union Directrice des Associations Orthodoxes Russes » (plus loin Archevêché), fondée le 26 février 1924 (J.O., 28.2.1924, n° 58, p. 2080) et est constituée d’associations cultuelles orthodoxes d’origine ou de tradition ecclésiale russes, toutes légalement établies, qui se sont regroupées en une Union d’associations, conformément aux dispositions de la loi du 1 juillet 1901 et de la loi du 9 décembre 1905 ainsi que du Décret du 16 mars 1906.
  3. ↑ Tomos patriarchy Focjusza II z 17 lutego 1931
  4. ↑ Archevêché des églises russes en Europe occidentale – Communiqué du Bureau de l’Administration Diocésaine du 28 novembre 2018. exarchat.eu. [dostęp 2020-04-22].
  5. ↑ Communiqué au sujet des églises orthodoxes de tradition russe en Europe occidentale. www.ec-patr.org. [dostęp 2020-04-22].
  6. ↑ Русская архиепископия Константинопольского Патриархата игнорирует синодальное решение о своем роспуске, „Церковно-Научный Центр «Православная Энциклопедия»” [dostęp 2020-04-22] (ros.).
  7. ↑ Архиепископия западноевропейских приходов русской традиции. patriarchia.ru. [dostęp 2020-04-22]. (ros.).
  8. ↑ About the situation in the former Exarchate of Russian Orthodox parishes in Western Europe ⋆ Orthodoxie.com. Orthodoxie.com, 2019-09-09. [dostęp 2020-04-22]. (ang.).
  9. ↑ Communiqué of the Diocesan Administration of September 10, 2019 ⋆ Orthodoxie.com. Orthodoxie.com, 2019-09-11. [dostęp 2020-04-22]. (ang.).
  10. ↑ Archevêché des églises russes en Europe occidentale – Communiqué du Bureau de l’Archevêque du 14 septembre 2019. www.exarchat.eu. [dostęp 2020-04-22].
  11. ↑ ЖУРНАЛ Священного Синода от 14 сентября 2019 года / Официальные документы / Патриархия.ru. Патриархия.ru. [dostęp 2020-04-22]. (ros.).
  12. ↑ Священный Синод принял в состав Русской Православной Церкви Архиепископию западноевропейских приходов русской традиции. patriarchia.ru, 7 października 2019. [dostęp 2020-04-22]. (ros.).
  13. ↑ a b c d e f Опубликована официальная статистика Западноевропейской архиепископии. blagovest-info.ru, 20 stycznia 2020. [dostęp 2020-04-23]. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arcybiskupstwo_Zachodnioeuropejskich_Parafii_Tradycji_Rosyjskiej&oldid=60258542”