Korfu

Korfu
{{{nazwa oryginalna}}}
	; {{{opis zdjęcia}}}
Kontynent	Europa
Państwo	Grecja
Akwen	{{{akwen}}}
Archipelag	{{{archipelag}}}
Powierzchnia	{{{powierzchnia}}} km²
Długość linii brzegowej	{{{długość brzegu}}}
Najwyższy punkt	{{{najwyższy punkt}}} m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności; • gęstość	; {{{liczba ludności}}}; {{{gęstość zaludnienia}}} os./km²
	Położenie na mapie Grecji Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|}
	[[Plik:{{{mapa wyspy}}}\|240x240px\|alt=Mapa wyspy\|]]; {{{opis mapy wyspy}}}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]
	Informacje w Wikipodróżach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 30 lis 2016, była oparta na tej wersji.

Korfu^[1], starożytna Kerkyra^[2] (gr. Κέρκυρα = Kerkira, łac. Cercyra; wł. Corfu) – górzysta wyspa w Grecji, w północnej części Morza Jońskiego u wybrzeży Albanii. Łącznie z kilkoma pobliskimi wysepkami tworzy gminę Korfu, w jednostce regionalnej Korfu, w regionie Wyspy Jońskie, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie.

Stolicą wyspy jest miasto Korfu (zwane też Kerkirą). Najwyższy szczyt na wyspie to Pantokrator (906 m n.p.m.).

Historia

Starożytność od kolonizacji do rzymskiego podboju

Wyspa Korkyra skolonizowana została przez Korynt w połowie VIII wieku p.n.e. Greckie kolonie zazwyczaj utrzymywały zażyłe więzi ze swymi metropoliami, jednak dążącą do niepodległości Korkyrę łączyły z Koryntem wrogie stosunki. Koryncki tyran Periander zmusił Korkyrę do uległości (koniec VII wieku p.n.e.), ale wkrótce odzyskała ona niezależność^[3].

Ok. 575 r. p.n.e. w Korkyrze powstała świątynia Artemidy, "najstarszy zachowany przykład rozwiniętego porządku doryckiego, z kamiennymi kolumnami, belkowaniem i wystrojem rzeźbiarskim"^[4].

Na początku V wieku p.n.e. tyran Hippokrates próbował podporządkować sobie Syrakuzy, jednakże wspólna interwencja Koryntu i Korkyry temu zapobiegła.

W obliczu wyprawy Kserksesa (480-479 r. p.n.e.) Korkyra zachowała neutralność, co w praktyce oznaczało opowiedzenie się po stronie perskiej^[5].

W 435 r. p.n.e. nastąpiła eskalacja konfliktu z Koryntem. Przyczyną był spór o kontrolę nad miastem Epidamnos, założonym wspólnie przez osadników z obu polis (drugą wspólną kolonią Korkyry i Koryntu była Apollonia Iliryjska). Rywalizacja między Korkyrą (wspieraną przez Ateny) a Koryntem (sojusznikiem Sparty) była jednym z wydarzeń bezpośrednio poprzedzających wybuch II wojny peloponeskiej.

W wyniku pokoju zawartego po I wojnie iliryjskiej (229-228 r. p.n.e.) Korkyra znalazła się pod panowaniem rzymskim.

Stara forteca w Korfu

Późniejsze dzieje

W kolejnych wiekach wyspa znajdowała się pod rządami kolejno Rzymu, Bizancjum, Wenecji i Turcji Osmańskiej. W latach 1800-1807 była częścią Republiki Siedmiu Wysp. Po Kongresie wiedeńskim znalazła się pod panowaniem Anglii, które trwało do 1864 roku. Następnie wyspa stała się częścią Grecji.

Od mniej więcej połowy XIX wieku wyspa stała się popularnym miejscem wypoczynkowym dla zamożnych Europejczyków – przede wszystkim Austriaków, Francuzów i Włochów. Na wyspie znajdują się dzięki temu pałace niegdyś należące do zamożnych rodów – takich jak Habsburgowie czy di Savoia.

Geografia

Korfu to najdalej wysunięta na północ wyspa z Wysp Jońskich, położona między „obcasem włoskiego buta” a zachodnim wybrzeżem Grecji. Wyspa ma powierzchnię 592 km². Zamieszkuje ją ok. 110 tys. mieszkańców (z czego ok. 35 tys. w mieście Korfu).

Klimat

Korfu ma wyższe średnie opady niż reszta Grecji. Największe opady występują w grudniu (240mm). Średnie dziennie usłonecznienie w miesiącach maj-wrzesień wynosi 10 godzin. Średnia temperatura w miesiącach czerwiec-sierpień (VI-VIII) wynosi 32 stopnie Celsjusza.

Gospodarka

Niemal 65% powierzchni wyspy zajmują użytki rolne, z czego 55% to uprawy oliwek. Pozostałe użytki rolne to między innymi winnice, plantacje owoców (głównie cytrusów) oraz pastwiska.

Bardzo duże znaczenie dla wyspy ma turystyka. W latach 60. XX w. jako jedna z pierwszych stała się celem ekspansji turystyki masowej. Korfu jest odwiedzane każdego roku przez ponad milion turystów, a jedna trzecia mieszkańców wyspy zajmuje się turystyką i innymi usługami z nią związanymi. Na wyspie znajduje się ponad 15 tys. miejsc noclegowych.

Korfu w literaturze

Podobno właśnie Korfu była pierwowzorem miejsca wygnania Prospera i Mirandy, bohaterów Szekspirowskiej "Burzy". O wyspie pisali także Spenser, Milton, Edward Lear, Miller, Zbigniew Herbert oraz Gerald i Lawrence Durrell. Ten ostatni, angielski pisarz znany w Polsce z cyklu powieściowego Kwartet Aleksandryjski, poświęcił Kérkirze książkę pod tytułem Jaskinia Prospera, opiewając jej przepyszne krajobrazy. Ocena ta jest do dziś aktualna, plaże Kérkiry należą do najatrakcyjniejszych na całym archipelagu. Brat Lawrence'a, Gerald, przyrodnik i pisarz, w wydanych również w Polsce książkach "Moje ptaki, zwierzaki i krewni" oraz "Moja rodzina i inne zwierzęta", z sentymentem wspomina lata dzieciństwa spędzone na wyspie i pierwsze fascynacje tamtejszą przyrodą.

Galeria

Mysia Wyspa (Pontikonisi)
Mapa Korfu
Krajobraz wyspy Korfu
Korfu (miasto)

Zobacz też

Bibliografia

Des Hannigan: Korfu. Global PWN.

Linki zewnętrzne

Strona o Korfu

↑ Urzędowy egzonim ustalony przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych, na X posiedzeniu.
↑ W polskiej historiografii funkcjonuje powszechnie wersja „Korkyra”.
↑ Historia starożytna, pod red. Marii Jaczynowskiej, TRIO, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7436-221-4, s. 302.
↑ Adam Ziółkowski, Historia powszechna. Starożytność, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-01-16401-0, s. 444.
↑ Ibidem, s. 433.

[1] Urzędowy egzonim ustalony przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych, na X posiedzeniu.

[2] W polskiej historiografii funkcjonuje powszechnie wersja „Korkyra”.

[3] Historia starożytna, pod red. Marii Jaczynowskiej, TRIO, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7436-221-4, s. 302.

[4] Adam Ziółkowski, Historia powszechna. Starożytność, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-01-16401-0, s. 444.

[5] Ibidem, s. 433.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]