Zygmunt Kurnatowski
Zygmunt Aleksander Kurnatowski herbu Łodzia (ur. 1778 w Pożarowie – zm. 1858 Warszawa) – generał dywizji armii Królestwa Polskiego, prezes Heroldii Królestwa Polskiego do połowy 1855 roku[1].
Uczestnik powstania wielkopolskiego 1806, po czym wszedł do 5 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. Uczestnik wszystkich jej kampanii. W 1810 doszedł do stopnia pułkownika swego macierzystego pułku. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego. [2]Generał z 1814 i dowódca Brygady Jazdy. Walczył do końca epopei napoleońskiej, potem powrócił do kraju i jako dowódca Brygady Gwardii Konnej wszedł do armii Królestwa Polskiego.
Od 1823 dowódca brygady w Korpusie Rezerwowym. Od 1828 adiutant cara Rosji Mikołaja I w stopniu generała dywizji. Bezwzględny wykonawca rozkazów każdej władzy nawet wbrew swoim przekonaniom. Był członkiem Sądu Wojennego Najwyższego, w zastępstwie Sądu Sejmowego, powołanego do sądzenia oskarżonych o przynależność do Wolnomularstwa Narodowego.[3]Jako członek sądu wojskowego optował za skazaniem Waleriana Łukasińskiego.
W noc wybuchu powstania listopadowego 1830 wystąpił przeciwko powstańcom i tylko z trudem uniknął losu innych generałów. Złożył przysięgę wierności narodowi polskiemu i podał się do dymisji.
Po klęsce powstania wszedł do służby carskiej, ale w 1832 został zdymisjonowany przez cara. Pochowany w miejscowości Orzeszkowo woj. wielkopolskie.
Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w drugim stopniu rytu ("czeladnik"). [4] Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa[5]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[6].
Zobacz też
Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks' Pruszków 1998
- ↑ Tomasz Demidowicz, Reforma szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, w: Czasopismo Prawno-Historyczne, Tom LXII — 2010 — Zeszyt 2, s. 160.
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 175.
- ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 495.
- ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 219.
- ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]