Szarlotta (wielka księżna Luksemburga)

Szablon:Władczyni infobox Szarlotta, właśc. Charlotte Aldegonde Élise Marie Wilhelmine (ur. 23 stycznia 1896 w zamku Berg, zm. 9 lipca 1985 w Fischbach) – wielka księżna Luksemburga, ostatnia monarchini tego kraju z dynastii Nassau.

Biografia

Szarlotta została wielką księżną w wieku 23 lat, 14 stycznia 1919, kiedy abdykowała jej starsza siostra – Maria Adelajda. Wkrótce po tym, 22 września 1919, ponad 77,8% głosujących w referendum poparło dalsze istnienie monarchii.

6 listopada 1919 księżna poślubiła swego kuzyna księcia Feliksa Burbon-Parmeńskiego (28 października 1883 – 8 kwietnia 1970). Ich matki były rodzonymi siostrami, córkami Michała I Uzurpatora, króla Portugalii, i księżniczki Adelajdy Löwenstein-Wertheim-Rosenberg.

Ich dziećmi byli:

• Jan, wielki książę Luksemburga w latach 1964–2000
• Elżbieta Hilda Zyta Maria Anna Antonina Fryderyka Wilhelmina Ludwika (1922–2011), żona księcia Hohenberg, Franciszka (1927–1977)
• Maria Adelajda Luiza Teresa Wilhelmina (ur. 21 maja 1924 na zamku Berg – zm. 28 lutego 2007), żona śląskiego arystokraty, hrabiego Karola Józefa Henckel von Donnersmarcka, syna hrabiego Łazarza V, ostatniego pana na zamku w Nakle Śląskim
• Maria Gabriela (ur. 1925), żona Knuda hrabiego Holstein-Ledreborg (1919–2001)
• Karol (1927–1977), drugi mąż Joan Dillon, córki C. Douglasa Dillona, amerykańskiego sekretarza skarbu
• Alix Maria Anna Antonina Charlotta Gabriela (ur. 1929), żona Antoniego Marii Joachima Lamoral, 14. księcia de Ligne (1925–2005)

Po zajęciu terytorium kraju przez wojska hitlerowskie 10 maja 1940 księżna wraz z rodziną udała się do Londynu, potwierdzając tym samym wolę dalszej walki u boku aliantów. Rychło stała się wielkim autorytetem w okupowanym kraju, w którym działał jeden z najprężniejszych ruchów oporu w ówczesnej Europie. Powróciła do ojczyzny w 1944.

12 listopada 1964 abdykowała na rzecz swego syna Jana (który w czasie wojny służył w armii brytyjskiej). Zmarła na raka.

W 1932 odznaczona Orderem Orła Białego.