Verulamium
Verulamium rzymskie miasto znajdujące się na obszarze obecnego miasta St Albans w hrabstwie Hertfordshire w Anglii (Wielka Brytania). Miasto położone było nad rzeką Ver. Verulamium to było największym obok Londinium ośrodkiem rzymskim w Brytanii i 60r. było stolicą rzymskiej Brytanii.[1][2]
Zachowanymi do dziś pozostałościami są: fragment murów miejskich, mozaikowa posadzka z zachowanym hypocaustum, amfiteatr (jedyny widoczny do dziś w Wielkiej Brytanii) oraz zbiory muzeum, w którym znajdują się m.in. mozaikowe podłogi odkryte podczas prac remontowych w centrum miasta.
Historia
Przed rzymskim podbojem znajdował się w tym miejscu fort, otoczony fosą, zwany Verlamion. Był stolicą lokalnego celtyckiego królestwa plemienia Catuvellauni.
Wydobyta podczas wykopalisk archeologicznych biżuteria, monety czy naczynia świadczą o tym, że mieszkańcy tego miejsca prowadzili wymianę handlową z Imperium Rzymskim. Kiedy w 43 n.e. roku naszej ery Rzymianie najechali Brytanię, miasto przeszło w ich władanie. Do roku 50 n.e. uzyskało status municipium.
Znaczącym wydarzeniem w jego historii było powstanie plemion celtyckich pod dowództwem królowej Boudiki w 61 roku. Miasto zostało wtedy doszczętnie zniszczone. Jednak szybko przystąpiono do jego odbudowy wznosząc wiele znaczących budowli, np. forum oraz bazyliki wzniesionej w 79 roku. W mieście zbudowano też trójkątną świątynię, swój unikalny kształt zawdzięczała lokacji na rozgałęzieniu drogi.
Miasto posiadało głównie drewnianą zabudowę z nielicznymi płaskorzeźbami i mozaikami. Ok. 155 Verulamium zostało strawione przez pożar.[3] Odbudowano je, jednak z czasem zaczęło podupadać, zmniejszała się populacja. W III w. miasto otoczono kamiennym murem.
W roku 410, po opuszczeniu Brytanii przez Rzymian, przez pewien czas dbano o budynki prywatne i publiczne, drogi i wodociągi, jednak z biegiem czasu ludność zaczęła się przenosić do powstałego w pobliżu St Albans.
Teatr
Zbudowany w 140 roku naszej ery, mógł pomieścić 2000 widzów. Odbywały się na nim przedstawienia, procesje religijne, pokazy walk czy też tańca. Po roku 400, gdy Rzymianie zaczynali wycofywać sie z Brytanii, a miasto zaczęło podupadać, teatr przestał działać i został zmieniony w wysypisko śmieci.[4] Jego ruiny odkryto w 1847 roku.
Mury miejskie
Zbudowane w latach 257-270 z krzemienia i cegły, wysokie na 5m, otaczały miasto pierścieniem długości 3,6km. Zachowały się dwa fragmenty, krótszy północny i dłuższy od strony wschodniej, wraz z fundamentami bramy londyńskiej.
Muzeum
W lokalnym muzeum (oddziale znajdującym się w parku Verulamium) wystawiono przedmioty znalezione podczas prowadzonych wykopalisk. Przedmioty codziennego użytku, mozaiki, malunki ścienne, monety. Ekspozycje zaprojektowano w bardzo przejrzysty i nowoczesny sposób, co bardzo ułatwia i uprzyjemnia zwiedzanie. Do zwiedzania udostępniono także hypocaustum - rzymski system ogrzewania podłogowego, służący niegdyś w dużym domu miejskim. Hypocaustum ulokowane jest w osobnym budynku w parku i przykryty jest doskonale zachowaną mozaiką.
- ↑ Jane McIntosh: Handbook of Life in Prehistoric Europe. Oxford University Press US, 2009, s. 158. ISBN 0-19-538476-8.
- ↑ Guy de la Bédoyère: Roman towns in Britain. Rowman & Littlefield, 1992, s. 31, seria: English heritage. ISBN 978-0-7134-6893-9.
- ↑ Alan K. Bowman, Peter Garnsey, Dominic Rathbone: The Cambridge ancient history: The High Empire, A.D. 70-192. T. 11. Cambridge University Press, 2000, s. 569. ISBN 0-521-85073-8.
- ↑ Romano-British Towns: Case Studies. W: Daniel G. Russo: Town origins and development in early England, c.400-950 A.D.. Greenwood Publishing Group, 1998, s. 66, seria: Contributions to the study of world history. ISBN 0-313-30079-8.