Wikipedystka:Soldier of Wasteland/brudnopis9: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m wstawienie informacji o błędnych parametrach |
-? Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
||
Linia 68:
== Pożywienie ==
Ostrygojady czarne żywią się wyłącznie [[bezkręgowce|bezkręgowcami]] żyjącymi w [[Strefa pływów|strefie pływów]]. Szczególnie istotne w ich diecie są [[omułek|omułki]] (''Mytilus''){{r|hbw3}} (zwłaszcza ''[[Mytilus californianus|M. californianus]]'' i ''[[Mytilus trossulus|M. trossulus]]''{{r|bna}}), ślimaki żyjące na skałach (skałoczepy; między innymi ''[[Diadora aspera]]''{{r|assess}} i ''[[Lottia]]''{{r|provi}} oraz czareczki, ''[[Puncturella]]''), ''[[Nucella]]'' ([[rozkolcowate]]), ''[[Littorina]]'' oraz [[chitony]] – ''[[Katharina tunicata]]'', ''[[Tonicella lineata]]'' i ''[[Mopalia]]''. Mimo że pod względem liczbowym największy udział w zdobyczy mają niewielkie ślimaki, to największy odsetek biomasy stanowią małże{{r|assess}}. Ostrygojady czarne zjadają również [[kraby]] (między innymi ''[[Emerita analoga]]''{{r|bna}}, ''[[Oedignathus enermis]]''{{r|sentinel}} i ''[[Hemigrapsus]]''{{r|provi}}, [[jeżowce]], [[równonogi]] i [[wąsonogi]]{{r|bna}}. Na Wyspach Farallońskich wśród dostarczanego pisklętom pożywienia stwierdzono również [[wstężnice]] i [[wieloszczety]] (potocznie i nieprecyzyjnie nazywane „robakami morskimi”) oraz larwy chrząszczy z rodziny [[czarnuchowate|czarnuchowatych]] rozwijające się w glebie{{r|farallon}}.
Bergman i inni (2013) przeprowadzili dotychczas najdokładniejsze i najszerzej zakrojone badania nad składem pożywienia ostrygojadów czarnych. W Strait of Georgia (Kolumbia Brytyjska) nie wykazano znaczących różnic w składzie pożywienia w poszczególnych latach (2004–2010). Pod względem liczbowym skałoczepy stanowić mogły 50–75%, omułki – 14–34%, chitony – 8–18%, ślimaki morskie ''[[Haliotis kamtschatkana]]'' – 1–2%, a pozostałe organizmy – poniżej 1% zdobyczy. Dwie dekady wcześniej ogólny skład pożywienia pod względem proporcji był podobny. W okresie 2004–2010 na 99 terytoriach lęgowych (łącznie; nie wszystkie uwzględniano co roku) zebrano 18222 sztuk zdobyczy. Skałoczepy stanowiły około 57,5%, omułki – 26,3%, chitony – 13,5%, ''H. kamtschatkana'' – 0,8%, pozostałe – 1,8% (kraby, małże, wąsonogi, [[turbany]] oraz po jednym jeżowcu i [[przegrzebkowate|przegrzebku]]){{r|sentinel}}. Hazlitt i inni (2002) zidentyfikowali 1620 sztuk zdobyczy dostarczanej pisklętom. Skałoczepy stanowiły 70%, chitony – 12%, wąsonogi – 13%, pozostałe – 5% sztuk zdobyczy; ich szacunkowy udział w łącznej [[wartość energetyczna|wartości energetycznej]] (kJ) zdobyczy to odpowiednio 70%, 20%, 9% i 2%{{r|provi}}. <<...>>
Linia 80:
W Zatoce Księcia Williama zagęszczenie par jest większe na wybrzeżach niskich. Na odcinkach zdominowanych przez wybrzeża strome zagęszczenie wzrastało wraz z udziałem plaż piaszczysto-żwirowych oraz wraz z liczbą skał i niewielkich wysepek{{r|princeW}}. Zagęszczenie gniazdujących par jest tym mniejsze, im gęstsza jest okrywa roślinna na danym obszarze{{r|bna}}. Negatywnie wpływa na nią również zbyt wysoka temperatura wody – ogranicza dostępność pożywienia, przez co ostrygojady mogą być w niewystarczająco dobrej kondycji, aby przystąpić do lęgów{{r|temp}}. Południowa granica zasięgu występowania ostrygojadów czarnych przebiega przez odcinek wybrzeża, na którym przeważać zaczynają piaszczyste plaże{{r|jehl}}. <<...>>{{r|marin|bcCA|accs|plan}}
O podejmowaniu wędrówek lub zimowaniu blisko miejsc gniazdowania prawdopodobnie decyduje dostępność pożywienia. Co najmniej do 2010 nie poznano dokładnie czynników na nią wpływających w Zatoce Księcia Williama, wzdłuż której wybrzeża występuje częściowo wędrowna populacja. Na wyspie Kodiak (zamieszkanej przez osiadłą populację) dzięki [[Prąd Alaski|Prądowi Alaski]] panuje stosunkowo łagodny klimat w porównaniu do miejsc na podobnej szerokości geograficznej{{r|movements}}. <<...>>{{r|track}}
=== Tryb życia i zachowanie ===
Ostrygojady czarne są monogamiczne (również w znaczeniu społecznym), a stopień przywiązania zarówno do partnera, jak i miejsca gniazdowania{{r|movements|BCfidel}} i zimowania jest stosunkowo wysoki{{r|movements
Ostrygojady czarne z populacji gniazdującej w południowej części Alaski i w Kolumbii Brytyjskiej często podejmują średniej lub znacznej długości (powyżej 200 km) wędrówki{{r|movements}}. Szacunkowo około 75% osobników gniazdujących na Alasce jest wędrowne. Zagęszczenie ostrygojadów czarnych w Kolumbii Brytyjskiej może się podwajać na jesieni, kiedy na zimowiska docierają ptaki gniazdujące na Alasce{{r|greenlab}}. Wyspy [[Kodiak (wyspa)|Kodiak]] i [[Vancouver (wyspa)|Vancouver]] zamieszkują osiadłe populacje. Ostrygojady z części Zatoki Księcia Williama, Middleton Island i [[Juneau]] są wędrowne i po sezonie lęgowym przemieszczają się na 130 do około 1700 km{{r|movements}}. W [[Park Narodowy Pacific Rim|Parku Narodowym Pacific Rim]] na wyspie Vancouver ostrygojady czarne w zimie nie wydają się utrzymywać terytoriów, chociaż przebywają blisko swoich terytoriów lęgowych lub na nich{{r|assess|movements}}. <<...>>
== Lęgi ==
Linia 109 ⟶ 111:
Wzrost młodych można zobrazować [[krzywa Gompertza|krzywą Gompertza]]. Ich przyrost masy ciała jest szybszy niż przyrost długości dzioba i skoku. Między 14. a 21. dniem życia pisklęta osiągają największe przyrosty – około 9% docelowej masy ciała dziennie. Młode, które do 20. dnia życia osiągnęły masę co najmniej 200 g mają większą szansę na dożycie opierzenia niż te o mniejszej masie ciała. Na przyrosty ma wpływ wielkość lęgu oraz hierarchia w jego obrębie. Pisklęta wychowujące się samotnie w wieku 14 dni mają przeciętnie większą masę ciała niż te z lęgów z dwoma młodymi{{r|bna}}.
<!--
=== Sukces lęgowy i przeżywalność ===
<<...>> [https://ca.audubon.org/sites/default/files/2020_slo_black_oystercatcher_report_v2_10_5_2020.pdf hrabstwo San Luis Obispo, 2012–2020] [https://academic.oup.com/condor/article/108/3/623/5563634 Kenai Fjords] [https://www.jstor.org/stable/23259691 Triangle Island]{{r|triangle}} [https://www.researchgate.net/publication/232678841_Colonization_population_growth_and_nesting_success_of_Black_Oystercatchers_following_a_seismic_uplift Middleton Island]{{r|middle}}
W 2018 opracowano model dynamiki liczebności populacji ostrygojadów czarnych. Jeżeli w populacji lokalnej średnia roczna przeżywalność osobników w 1. roku życia i dorosłych jest typowa, to produkcja młodych na parę powyżej 65% jest korzystna, a poniżej 35% – niepokojąca{{r|model}}. Sukces klucia i produkcja młodych różnią się znacznie zarówno między różnymi miejscami gniazdowania, jak i w poszczególnych latach w obrębie jednego miejsca{{r|assess}}. Na wzrost liczebności populacji szczególny wpływ mają zmiany w sukcesie klucia, sukcesie lęgowym (tu: odsetku młodych, które dożyły opierzenia) oraz średniej rocznej przeżywalności osobników dorosłych przystępujących do lęgów{{r|model}}. Przykładem może być sytuacja populacji lęgowej z Middleton Island. W 2004 odnotowano tam najwyższy – w porównaniu reszty alaskańskiej populacji – sukces lęgowy oraz najwyższe zagęszczenie par lęgowych. Warunki na wyspie są szczególnie korzystne dla ostrygojadów czarnych: niewiele drapieżnych ptaków, brak drapieżnych ssaków, stosunkowo duża powierzchnia odpowiednich siedlisk lęgowych, rzadkie wymywanie gniazd przez przypływ lub podczas sztormu oraz niewiele niepokojenia ze strony człowieka{{r|middle}}.▼
wskaźniki rozrodcze (sukces lęgowy, liczba młodych na parę z sukcesem, liczba młodych na parę lęgową) <<???>>
Linia 198 ⟶ 201:
|
|}
-->
== Status, zagrożenia i
[[Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody|IUCN]] nie klasyfikuje ostrygojada czarnego{{r|birdlife}}, a jego populacja w systematyce uznanej przez organizację należy do ostrygojada czarniawego. Ten jest uznawany za [[gatunek najmniejszej troski]] (LC, Least Concern). [[BirdLife International]] ocenia trend liczebności jego populacji za trudny do określenia całościowo, jednak w przypadku ostrygojada czarnego – za stabilny{{r|birdlife2}}.
Linia 206 ⟶ 210:
* Oregon: 463–560 osobników (2016){{r|assessOR}}
* Kalifornia: 4749–6067 osobników (2014){{r|assessCA}}
▲W 2018 opracowano model dynamiki liczebności populacji ostrygojadów czarnych. Jeżeli w populacji lokalnej średnia roczna przeżywalność osobników w 1. roku życia i dorosłych jest typowa, to produkcja młodych na parę powyżej 65% jest korzystna, a poniżej 35% – niepokojąca{{r|model}}. Sukces klucia i produkcja młodych różnią się znacznie zarówno między różnymi miejscami gniazdowania, jak i w poszczególnych latach w obrębie jednego miejsca{{r|assess}}. Na wzrost liczebności populacji szczególny wpływ mają zmiany w sukcesie klucia, sukcesie lęgowym (tu: odsetku młodych, które dożyły opierzenia) oraz średniej rocznej przeżywalności osobników dorosłych przystępujących do lęgów{{r|model}}. Przykładem może być sytuacja populacji lęgowej z Middleton Island. W 2004 odnotowano tam najwyższy – w porównaniu reszty alaskańskiej populacji – sukces lęgowy oraz najwyższe zagęszczenie par lęgowych. Warunki na wyspie są szczególnie korzystne dla ostrygojadów czarnych: niewiele drapieżnych ptaków, brak drapieżnych ssaków, stosunkowo duża powierzchnia odpowiednich siedlisk lęgowych, rzadkie wymywanie gniazd przez przypływ lub podczas sztormu oraz niewiele niepokojenia ze strony człowieka{{r|middle}}.
=== Ochrona ===
<<...>><!--Parks Canada Ecological Monitoring Program-->{{r|greenlab}}
== Przypisy ==
Linia 246 ⟶ 255:
<ref name=provi>{{cytuj | autor = Hazlitt, S.L. & Ydenberg, Ronald & Lank, David | data = 2002 | tytuł = Territory structure, parental provisioning, and chick growth in the American Black Oystercatcher <em>Haematopus bachmani</em> | czasopismo = Ardea | wolumin = 90 | s = 219-227}}</ref>
<ref name=sentinel>{{cytuj | autor = Bergman, C. M., Pattison, J., & Price, E. | data = 2013 | tytul = The Black Oystercatcher as a Sentinel Species in the Recovery of the Northern Abalone - <em>Haematopus bachmani</em>: Contemporary Diet of Black Oystercatchers on Haida Gwaii Includes an Endangered Prey Species | czasopismo = The Condor | wolumin = 115 | wydanie = 4 | s = 800–807 | doi = 10.1525/cond.2013.120182}}</ref>
<ref name=greenlab>{{cytuj | url = https://davidgreensfu.com/m3bloy/ | tytuł = MIGRATION, MOVEMENT and MONITORING of BLACK OYSTERCATCHERS | opublikowany = The Green Lab | data dostępu = 18 lipca 2022}}</ref>
<ref name=track>{{cytuj | url = https://summit.sfu.ca/item/22103 | autor = Ware, L. | tytuł = Satellite telemetry reveals habitat selection decisions by black oystercatchers across seasonal, diel, and tidal cycles | data = 2021 | opublikowany = Simon Fraser University {{!}} Biological Sciences Department}}</ref>
<ref name=farallon>{{cytuj | autor = Morrell, S.H.; Huber, H.R.; Lewis, T.J. ; Ainley, D.G. | tytuł = Feeding Ecology of Black Oystercatchers on South Farallon Island, California | czasopismo = Studies in Avian Biology | wolumin = 2 | data = 1979 | s = 185-186}}</ref>
<ref name=></ref>
<ref name=></ref>
| |||