Chelsea F.C.: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Transfery: Miroslav Stoch, przypisy, drobne techniczne
drobne techniczne
Linia 60:
== Historia ==
=== 1905-1930 ===
W 1904 stadion [[Stamford Bridge (stadion)|Stamford Bridge]] został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry AugustuaAugustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożną i zamierzali sprzedać klubowi [[Fulham F.C.|FC Fulham]]. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie "The Rinsing Sun", a klub otrzymał nazwę sąsiedniej dzielnicy - Chelsea. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczął rok później w [[Football League Two|drugiej lidze]] pod opieką trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz ze [[Stockport County F.C.]], który odbył się 1 września 1905. Zaledwie 3 dni później Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonując 4:0 w towarzyskim spotkniu [[Liverpool F.C.]]. 9 września w wygranym 1:0 pojedynku z [[Blackpool FC]], pierwszą bramkę w oficjalnym meczu zdobył grający trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł w [[Wielki Piątek]] podczas meczu z [[Manchester United F.C.]], który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów. W 1907 napastnik [[George Hilsdon]] został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie do [[Reprezentacja Anglii w piłce nożnej|reprezentacji Anglii]]. W sezonie [[1907]]/[[1908|08]] drużyna awansowała na zaplecze [[Premier League]]. Nowy manager zespołu [[David Calderhead]] pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim Duńczyk [[Nils Middelboe]]. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie [[1914]]/[[1915|15]] awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionie [[Old Trafford]], w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przez [[Sheffield United F.C.|Sheffield United]].
 
=== 1931-1960 ===
Do końca roku [[1931]] Chelsea przemieszczała się między [[Football League Two|League Two]] a [[Football League One|League One]]<ref name="historia">{{Cytuj stronę | url = http://www.chelseafc.com/page/History/0,,10268,00.html | tytuł = Chelsea | Club | History | data = | data dostępu = 2009-07-13| autor = | opublikowany = chelseafc.com | język = en}}</ref>., a od [[1931]] r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-lecia [[Wisła Kraków|Wisły Kraków]] londyński klub zagrał z polskim zespołem. Po sezonie [[1951]]/[[1952|52]] trenerem drużyny został [[Ted Drake]], który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępując postać starca grafiką literową. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się "The Drake's Ducklings", co oznacza "kaczki Drake'a". Drake rozwinął system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych zawodników<ref name="historia"/>. W listopadzie [[1954]] r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad broniącym tytułu [[Wolverhampton Wanderers F.C.|Wolverhampton Wanderers]]. Właśnie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z "The Blues" na Stamford Bridge w obecności 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji - [[Billy Wright]], zablokował w polu karnym strzał ręką, a karnego wykorzystał [[Peter Sillett]], zapewniając praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonując [[Sheffield Wednesday F.C.]], a Drake został pierwsząpierwszym osobączłowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener. Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat później. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli także [[Tarcza Wspólnoty|Tarczę Dobroczynności]], natomiast sezon [[1955]]/[[1956|56]] zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake'a zastąpił [[Tommy Docherty]], który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak: [[Terry Venables]], [[Bobby Tambling]], [[Peter Bonetti]], czy [[Jimmy Greaves]]. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie [[1960]]/[[1961|61]] strzelił 41 bramek, co do dziś pozostaje nie pobitym klubowym rekordem<ref name="historia"/>.
 
=== 1961-1990 ===
Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, zdobywająca takieze tytuływzględu na styl otrzymał przydomek ''"Dochery's Diamonds"'' (Diamenty Docherty'ego). Pod wodzą Docherty'ego "The Blues" zdobyli w 1965 jakpierwszy [[Puchar Ligi Angielskiej w piłce nożnej|Puchar Ligi Angielskiej]]. (rokW [[1965]]),1967 Finałangielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finału [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Pucharu Anglii]] ([[1967]]),i półfinału [[Puchar AngliiMiast w piłce nożnejTargowych|PucharPucharu Anglii]]Miast ([[1970Targowych]]), oraza finałodpadnięcie [[Pucharklubu Ligiw Angielskiejtych wrozgrywkach piłcespowodowało, nożnej|Pucharuże Ligi]]nowym zszkoleniowcem został [[1972Dave Sexton]]. Także wW tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarz [[Peter Bonetti]], który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na jego zwinność zyskał sobie przydomek "The Cat" ([[język angielski|ang.]] kot)<ref name="historia"/>.
 
W 1970 londyński zespół mierzył się w finale [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Pucharu Anglii]] z mistrzem kraju - [[Leeds United A.F.C.]]. Na stadionie [[Wembley]] rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem na [[Old Trafford]]. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.
W [[1971]] r. Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł, pokonując w finale [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Pucharu Zdobywców Pucharów]] drużynę [[Real Madryt]] po bramce [[Peter Osgood|Petera Osgooda]]. W latach 70. zmodernizowano stadion [[Stamford Bridge (stadion)|Stamford Bridge]], co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był spadek do [[Football League Two|League Two]] w [[1989]] r.<ref name="historia"/>
 
W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł - [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Pucharu Zdobywców Pucharów]]. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu - [[Manchester City F.C.]], a w finale na stadionie [[Karaiskakis]] w [[Pireus]]ie zmierzył się z [[Real Madryt|Realem Madryt]]. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni później. Chelsea zdobyła trofeum, pokonując madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobył [[Peter Osgood]]. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był kolejno spadek do [[Football League Championship|Championship]] w 1975 oraz do [[Football League Two|League Two]] w 1989<ref name="historia"/>. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub pośrednikowi finansowemu - [[Ken Bates|Kenowi Batesowi] z symbolicznego funta. W sezonie [[1982]]/[[1983|83]] wzmocniona drużyna pod wodzą [[John Neal|Johna Neala]] wygrała [[Football League Championship|Second Division]] i wróciła do [[Premier League]], a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea - [[Kerry Dixon]] strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywając [[Złoty But|Złotego Buta]]. W 1988 klub po raz kolejny spadł z [[Premier League|Premiership]].
 
=== 1991-2002 ===
Na początku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupiono [[Dennis Wise]]'a. W roku [[1993]] zespół awansował do [[Premier League|Premiership]]. W roku [[1999]] klub zajął 3. miejsce w lidze mając w składzie takich zawodników jak [[Didier Deschamps]], [[Gianfranco Zola]], [[Gianluca Vialli]], [[Ruud Gullit]], [[Mark Hughes]] czy [[Dennis Wise]]. Kolejne sukcesy to finał [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Pucharu Anglii]] ([[1994]]), zdobycie [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Pucharu Anglii]] ([[1997]]), w [[1998]] zdobycie [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Pucharu Zdobywców Pucharów]], [[Superpuchar Europy UEFA|Superpucharu Europy]] i [[Puchar Ligi Angielskiej w piłce nożnej|Pucharu Ligi]] oraz w [[2000]] kolejny [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Puchar Anglii]] i kolejna [[Tarcza Wspólnoty|Tarcza Dobroczynności]]<ref name="historia"/>.
 
=== od 2003 ===