Chodzenie

Szła dzieweczka do laseczka…

Przyśpiewka ludowa o spacerze młodej dziewczyny

Chodzenie – niezwykle popularna czynność, zarówno wśród ludzi jak i nie-ludzi.

O co chodzi?

Ktoś kiedyś powiedział, że chodzi o to, o co biega, ale nie o to przecież idzie, bo byłoby to chodzenie w kółko. Tak więc, chodzą ludzie. Ludzie chodzą na nogach, niektórzy potrafią nawet na rękach. Chodzą do sklepów, do kościoła. Chodzą samotnie, z osobą towarzyszącą, czasem grupami. Poza ludźmi chodzą też zwierzęta. Nad strumień, do lasu, na polanę. Bo w końcu gdzie one mogą chodzić? Poza istotami żywymi chodzą także zegarki. Zegarek jest niezwykle pożytecznym urządzeniem, ponieważ możemy, na przykład, użyć go przed spotkaniem z ewentualnym pracodawcą i nie spóźnić się na umówione spotkanie. I od razu mamy u niego „chody”.

Inne odmiany chodu

Przez to między innymi, zegarki są tak chodliwym towarem. Są także samochody, które mimo swej nazwy wcale nie chodzą, tylko jeżdżą. Ale można powiedzieć, że koła są taką „odmianą” nóg, od biedy więc nazwę „samochód” można uznać za poprawną. Oczywiście aby jeździć samochodem, nie wystarczy prawo jazdy. Trzeba mieć także, poza wyżej wymienionym papierkiem, rozum. A rozum każe jeździć w obuwiu. Kto widział kiedyś rozumnego człowieka jeżdżącego boso? Tak więc, najlepszym obuwiem będą chodaki. Chodaki są wygodne i ciężkie, dzięki czemu nie trzeba przemęczać mięśni stóp do ciągłego naciskania, za przeproszeniem, pedałów. Wtedy wszystko idzie jak z płatka, ewentualnie jak po maśle. A kiedy już wyjdziemy z samochodu, wchodzimy na chodnik. Wyjść można jeszcze z wielu innych rzeczy.

Wychodzenie

Można wyjść z siebie, można wyjść z domu, można wyjść z partii. Wyjście z siebie nie jest łatwe. Aby wyjść z siebie musimy się dobrze zdenerwować, ponieważ wychodzenie ze skóry (czyli z siebie) jest bardzo praco- i energochłonne. Wychodzenie z partii zaś, jest ostatnio modne wśród polityków rozpadającego się, pożal się Boże, SLD. Archimedes przed ogłoszeniem swego odkrycia, musiał najpierw wyjść z wanny. I pewnie dzięki temu wyszedł na ludzi. Są też tacy co wychodzą z domu i nie wracają. Ci to się nachodzą!

Oni chodzili i przeżyli

Nachodził się też nasz słynny sportowiec Robert Korzeniowski. Uprawia chód sportowy, więc chodzenie weszło mu w krew. Jego przeciwieństwem był Forrest Gump. Ten, jak wiemy, „zawsze jak gdzieś szedł, to biegł”. Ale to był jego wybór. Wychodzić także można, a czasem trzeba, coś w jakimś urzędzie. Znaczy to, że załatwienie jakiejś sprawy wymaga chodzenia od drzwi do drzwi, aby jakaś panna Zosia zrobiła sobie przerwę w porannej kawie (poranna kawa trwa od 7.00 do 12.00. Później urząd jest zamykany) i przybiła pieczątkę na arcyważnym dokumencie. A ta panna Zosia jest bliską krewną baby co to przychodziła do lekarza. Też taka „upierdliwa” (czasem nawet „upiordliwa”). Ta upierdliwość może doprowadzić do omawianego już wyjścia z siebie. A wtedy krzyczymy na pannę Zosię i... wychodzimy na idiotów.

Wejście po wyjściu

No tak to właśnie głupio wygląda: niby siedzą a chodzą. Ale kto powiedział, że ma w tym być jakakolwiek logika...

Poza chodzeniem i wychodzeniem, jest też wchodzenie. Wejść można w jakiś układ. Układ doprowadzi do tego, że pójdziemy do więzienia (by po pewnym czasie z niego wyjść). Wchodzi się też w związek małżeński. Przeważnie następuje to po tzw. chodzeniu ze sobą. Ale jeśli małżeństwa nie poprzedza chodzenie ze sobą, to możemy na tym nie najlepiej wyjść. I przeważnie dopiero wtedy idziemy po rozum do głowy. Wychodzi więc na to, że chodzenie to sprawa nader ważna w każdej chyba dziedzinie życia. I jeszcze jedno, ale już tak mimochodem: tekst napisany jest ciągiem, z pominięciem akapitów by lepiej oddać monotonię chodu.

Zobacz też

• Podryw – chodzenie grupowe, zwykle w parach, w celach (że tak powiem) kulturalno-towarzyskich; czasami kończy się bardzo smutno: węzłem małżeńskim.
• Spacer