Bokstav: Skilnad mellom versjonar

* I fleirstavingsord blir ikkje [[tonelag]]et markert på [[Norsk språk|norsk]] (rota (bunden form av «rot»), rota (fortid av «å rote»))

Mange, men ikkje alle alfabet, opererer med par av bokstavar, som skil seg frå kvarandre i storleik og ofte også i form. Dei store blir kalla [[majuskel|majusklar]], og dei små [[minuskel|minusklar]]. Døme på par med ulik form er ''A, a; B, b, D, D'', mens par med lik form er t.d. ''C, c; O, o; S, s''. I moderne [[norsk språk|norsk]] brukar viein majusklar til å markere starten på ei ny [[setning]], og [[eigennamn]]. Andre språk har andre reglar: I [[tysk språk|tysk]] (og i norsk til [[1917]] og [[dansk språk|dansk]] til [[1949]]) blir alle [[substantiv]] skriveskrivne med initiale majusklar. I [[barokken]] vart namnet på religiøse mytologiske vesen (''GUd, JEsus'') sett på som så spesielle at dei vart skrive med to initiale majusklar.

Dei [[Det latinske alfabetet|latinske]], [[det greske alfabetet|greske]], [[det kyrilliske alfabetet|kyrillisk]] og [[det armenske alfabetet|armenske]], alfabeta skil mellom store og små bokstavar, mens dei [[det georgiske alfabetet|georgiske]] og [[det mongolske alfabetet|mongolske]] alfabeta ikkje gjer det. [[IPA]] skil ikkje mellom store og små bokstavar, og ein del eksperimentelle alfabet bygd på IPA gjorde heller ikkje det (t.d. nokre latinske alfabet for [[Sovjetunionen|sovjetiske]] minoritetsspråk på [[1930-talet]]).