John Mayall

John Mayall
	Mayall in 1967 in Amsterdam
Algemene informatie
Volledige naam	John Brumwell Mayall
Bijnaam	Peetvader van de Britse blues
Geboren	29 november 1933
Geboorteplaats	Macclesfield
Overleden	22 juli 2024
Overlijdensplaats	Los Angeles
Land	Verenigd Koninkrijk
Werk
Genre(s)	blues
Beroep	muzikant
Instrument(en)	gitaar, orgel, piano, mondharmonica
Verwante artiesten	John McVie, Eric Clapton, Peter Green, Aynsley Dunbar
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

John Mayall (Macclesfield, 29 november 1933 – Californië, 22 juli 2024) was een Britse gitarist, toetsenist en componist en een van de mensen die de bluesmuziek in de jaren zestig immens populair maakten. In de invloedrijke, door hem opgerichte band John Mayall's Bluesbreakers, hebben muzikanten gespeeld als Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout. Hij wordt de peetvader van de Britse blues genoemd.^[1]

Biografie

Jeugd

Mayall werd geboren op 29 november 1933 in Macclesfield in het graafschap Cheshire. Hij groeide op in Cheadle Hulme, een voorstadje van Manchester, als zoon van Murray Mayall, een gitarist en verzamelaar van jazz- en bluesplaten. Van jongs af aan werd hij aangetrokken door de klanken van Amerikaanse blueszangers als Lead Belly en boogiewoogiespelers als Albert Ammons en Pinetop Smith, en leerde hij zichzelf piano, gitaar en mondharmonica spelen.

Mayall werd tijdens zijn dienstplicht naar Korea gestuurd,^[2] waar hij tijdens een verlofperiode zijn eerste elektrische gitaar kocht in Japan. Terug in Engeland schreef hij zich in aan het Manchester College of Art waar hij met studiegenoot Peter Ward een semiprofessionele band oprichtte: The Powerhouse Four. Na zijn afstuderen kreeg hij een baan als kunstontwerper, maar hij bleef spelen met lokale muzikanten. In 1963 overtuigde vriend en mentor Alexis Korner hem ervan te kiezen voor een fulltime muzikale carrière en verhuisde Mayall naar Londen. Zijn tijdens zijn studie opgedane kennis gebruikte hij wel bij het ontwerpen van de hoezen van zijn albums.^{[noten 1]}

Beginjaren (1963-1966)

Mayall zou in zijn jonge jaren bekendstaan als een wat autoritaire bandleider.^{[noten 2]} Hij formeerde zijn eerste band onder de naam John Mayall & the Bluesbreakers in 1963 met Peter Ward, John McVie op basgitaar, Bernie Watson op gitaar en Martin Hart als drummer. Hun eerste single Crawling Up a Hill, met Mr. James als B-kant, kwam uit in mei 1964 op Decca Records. Beide composities waren van Mayall zelf. Direct na deze release werd Bernie Watson vervangen door Roger Dean (gitaar), en Martin Hart door Hughie Flint (drums), het begin van honderden wijzigingen in de bezetting van Mayalls bands. In maart 1965 verscheen zijn eerste lp, John Mayall Plays John Mayall. The Bluesbreakers als band stond niet op de albumhoes, maar wel op het platenlabel: John Mayall And The Bluesbreakers, die toen bestonden uit John McVie, Roger Dean en Hughie Flint. Daarna werd op Decca de single Crocodile Walk uitgebracht, met Blues City Shakedown als de B-kant.

Roger Dean verliet de groep en werd in eerste instantie vervangen door Eric Clapton, die echter meerdere projecten had lopen en pas in oktober 1965 echt met de groep optrad en meewerkte aan het nieuwe album John Mayall With Eric Clapton – Blues Breakers. Het album, opgenomen in april 1966 in de Decca-studio's in Londen, werd uitgebracht in juli 1966 toen Eric Clapton de groep alweer verlaten had om te beginnen aan de supergroep Cream.

Wellicht werd het verloop in zijn bands in de beginperiode veroorzaakt door Mayalls experimenteerdrang en zijn zoektocht naar de juiste combinatie en het beste geluid. De band heette ook niet voor niets Bluesbreakers. Steeds weer wist hij talentvolle muzikanten aan te trekken, en in muzikaal opzicht gaf hij hen veel kansen. Feit is dat Mayall Eric Clapton stimuleerde om ook te gaan zingen.

Jaren 1966-1969

Peter Green maakte in de zomer en herfst van 1965 al deel uit van de Bluesbreakers toen Eric Clapton op vakantie vertrok naar Griekenland, maar toen zijn geld op was en hij terugkeerde naar The Bluesbreakers werd Green weer aan de kant geschoven. Toen Clapton The Bluesbreakers definitief verliet, werd Green opnieuw aangezocht als leadgitarist, en als drummer werd Aynsley Dunbar in de band opgenomen. In die periode werd een 40-tal nummers opgenomen, waarvan er 14 op het album A Hard Road in februari 1967 uitgebracht werden. Het album werd nummer 10 in de UK Albums Chart en werd een klassieker, die in 2006 met 14 bonustracks opnieuw werd uitgebracht.^{[noten 3]} Naast Mayallcomposities en bluesklassiekers bevat het album de "Peter Green"-instrumental The Super-Natural.

In april 1967 verliet Aynsley Dunbar The Bluesbreakers en werd hij korte tijd later vervangen door Mick Fleetwood. Fleetwood werd na twee maanden ontslagen, en Peter Green volgde hem om Fleetwood Mac op te richten. Korte tijd later sloot John McVie zich bij hen aan.

Mayall vond een nieuwe leadgitarist in de jonge Mick Taylor, met wie het album Crusade werd opgenomen, dat uitkwam in september 1967. In diezelfde periode nam Mayall ook een soloalbum op, The Blues Alone, met alleen begeleiding van Keef Hartley op drums; alle andere instrumenten door hem zelf bespeeld. Het album kwam uit in november 1967.

Bare Wires, dat uitkwam in juni 1968, was het laatste album onder de naam The Bluesbreakers, met Mick Taylor op gitaar, en het eerste album dat de Billboard 200 haalde.

In november 1968 werd Blues from Laurel Canyon uitgebracht, waarin Mayall zijn verblijf in California uitvoerig beschreef. De band bestond uit Mick Taylor, Colin Allen (drums, tabla), Steven Thompson (bas) en Peter Green.

Hierna haalde Mick Jagger Mick Taylor over zich bij The Rolling Stones te voegen.

1969-1982

Nadat al zijn Bluesbreakers vertrokken waren, ging Mayall verder met een band in kleinere bezetting, zonder drummer en met akoestische instrumenten.

In oktober 1969 werd een livealbum uitgebracht, The Turning Point, opgenomen in Bill Grahams Fillmore East in New York. Mayall was teleurgesteld met het vertrek van Mick Taylor en liet dat weten in de “album notes”. Hij verzamelde een band zonder heavy leadgitaar en drums. De band bestond uit Jon Mark (akoestische gitaar), Stephen Thompson (bas) en Johnny Almond (tenor-, altsax en fluiten).

Mayall verhuisde naar Laurel Canyon in Los Angeles, waar hij 15 jaar bleef wonen en meerdere albums maakte met voornamelijk Amerikaanse musici en in allerlei stijlen. Als sluitstuk van zijn rol in de Britse bluesrockscene lanceerde Mayall in november 1970 een opnameproject waarbij veel van de muzikanten betrokken waren met wie hij de afgelopen jaren had gespeeld. Op het dubbelalbum Back to the Roots spelen Eric Clapton, Mick Taylor, Gerry McGee en Harvey Mandel op gitaar, Sugarcane Harris op viool, Johnny Almond op houtblaasinstrumenten, Stephen Thompson en Larry Taylor op bas; en Keef Hartley en Paul Lagos op drums. Mayall schreef alle nummers, zong alle vocalen en speelde mondharmonica, gitaar, keyboards, drums en percussie.

1982-2000

In 1982 werd Mayall herenigd met Mick Taylor, John McVie en Colin Allen, drie muzikanten uit zijn line-up uit de jaren '60, voor een tweejarige wereldtournee waaruit tien jaar later een livealbum zou verschijnen. In 1984 herstelde Mayall de naam Bluesbreakers voor een band met twee leadgitaristen: Walter Trout en Coco Montoya, bassist Bobby Haynes en drummer Joe Yuele. In het begin van de jaren '90 werd Buddy Whittington de enige leadgitarist in een formatie met toenmalig organist Tom Canning.

Na 2000

Mayall was tot 2021 met liveoptredens actief in de muziek. Tijdens de covid-19 lockdown kondigde hij aan te stoppen met toeren vanwege de lockdown, maar ook gezien zijn hoge leeftijd van 88.^[3] Mayall nam in die periode nog wel een nieuw album op: The sun is shining down

Mayall overleed op 22 juli 2024 op 90-jarige leeftijd.^[4]

Muzikale invloeden en stijl

Mayall kon piano, orgel en gitaar spelen. Daarnaast wordt zijn spel op bluesharp geroemd.^[5] Zijn liefde voor de blues en de jazz kreeg hij door het beluisteren van zijn vaders verzameling 78-toeren jazz- en bluesplaten. Een bluesman die hem inspireerde, was J.B. Lenoir. Zijn eerste band heette The Hounds Of Sound, waarvan het repertoire geleidelijk van jazz naar blues verschoof. Met zijn volgende band John Mayall & The Bluesbreakers zou hij geschiedenis schrijven.

John Mayall was een bekwaam componist en arrangeur. Zijn bluescomposities bleven niet hangen in de geijkte bluesschema's. Verder had hij een grote platen- en cd-productie. Zijn stem had een wat nasale klank en geen groot bereik, maar had toch zeggingskracht en paste goed bij zijn composities.

Op veel van zijn oude albums staan nummers gewijd aan zijn toenmalige vriendin Christine Perfect, zoals hij zingt in Leaping Christine: "It was little Christine who was leapin' all on my mind..."

Andere voorbeelden zijn:

op Blues Breakers with Eric Clapton: Little Girl, Key To Love en Have You Heard;
op A Hard Road: You Don't Love Me. Dit nummer is overigens niet door Mayall geschreven maar door Willie Cobbs.

Eerbetoon

In 2005 werd Mayall benoemd tot officier in de Orde van het Britse Rijk.^[6]
In 2016 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame.

Radio 2 Top 2000

Nummer met notering(en) in de NPO Radio 2 Top 2000^{[noot 1]}	'99	'00	'01	'02	'03	'04	'05	'06	'07	'08	'09	'10	'11	'12	'13	'14	'15	'16	'17	'18	'19	'20	'21	'22	'23
Room to Move	898	637	1072	1095	703	968	1015	828	1108	908	1236	1165	1413	1636	1538	1713	-	-	-	-	-	-	-	-	-

↑ Een getal geeft de plaats aan en een '-' dat het nummer niet genoteerd was. Een vetgedrukt getal geeft aan dat dit de hoogste notering betreft.

Dvd's

Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
70th birthday concert	2009	21-02-2009	30	1	met The Bluesbreakers and Friends

Zie ook

Bronnen

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel John Mayall op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
(en) Officiële website
Mayall, John, CD inlay, John Mayall: Blues Breakers with Eric Clapton (DERAM), pp. 5-6.

Referenties

↑ John Mayall - Room To Move. Gearchiveerd op 5 april 2023. Geraadpleegd op 5 april 2023.
↑ The Guinness Who's Who of Blues, Second. Guinness Publishing (1995), p. 256/7. ISBN 0-85112-673-1.
↑ Jos Verhagen, Recensie: John Mayall – The sun is shining down (1 februari 2022). Gearchiveerd op 4 april 2023. Geraadpleegd op 3 april 2023.
↑ (en) John Mayall, British Blues-Rock Legend and 2024 Rock and Roll Hall of Fame Inductee, Dies at 90
↑ Jos Verhagen, Album Recensie: John Mayall and the Bluesbreakers – Live In 1967 Vol. 3 (3 september 2023). Geraadpleegd op 10 november 2023.
↑ (en) Lars Brandle, Queen’s List Honors For Ure, May, Page (13 juni 2005). Gearchiveerd op 3 april 2023. Geraadpleegd op 5 april 2023.

Noten

↑ In de beginjaren samen met Peter Ward
↑ Een anekdote uit onbevestigde bron vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden weleens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen.
↑ Onder de bonustracks zijn de 4 nummers van de zeldzame ep met Paul Butterfield opgenomen.

Zie de categorie John Mayall van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[T2000-10] Een getal geeft de plaats aan en een '-' dat het nummer niet genoteerd was. Een vetgedrukt getal geeft aan dat dit de hoogste notering betreft.

[1] John Mayall - Room To Move. Gearchiveerd op 5 april 2023. Geraadpleegd op 5 april 2023.

[LarkinBlues-2] The Guinness Who's Who of Blues, Second. Guinness Publishing (1995), p. 256/7. ISBN 0-85112-673-1.

[6] Jos Verhagen, Recensie: John Mayall – The sun is shining down (1 februari 2022). Gearchiveerd op 4 april 2023. Geraadpleegd op 3 april 2023.

[7] (en) John Mayall, British Blues-Rock Legend and 2024 Rock and Roll Hall of Fame Inductee, Dies at 90

[8] Jos Verhagen, Album Recensie: John Mayall and the Bluesbreakers – Live In 1967 Vol. 3 (3 september 2023). Geraadpleegd op 10 november 2023.

[9] (en) Lars Brandle, Queen’s List Honors For Ure, May, Page (13 juni 2005). Gearchiveerd op 3 april 2023. Geraadpleegd op 5 april 2023.

[3] In de beginjaren samen met Peter Ward

[4] Een anekdote uit onbevestigde bron vermeldt dat hij in het busje op de weg terug van een optreden weleens aan bandleden opdracht gaf een gitaarversterker op schoot te nemen zodat hij languit kon liggen.

[5] Onder de bonustracks zijn de 4 nummers van de zeldzame ep met Paul Butterfield opgenomen.

[1]

[2]

[noten 1]

[noten 2]

[noten 3]

[3]

[4]

[5]

[6]

[noot 1]