Vincenzo Nibali

Vincenzo Nibali
	Nibali wint de Ronde van Italië 2016
Persoonlijke informatie
Bijnaam	Lo squalo dello Stretto (De haai van Messina)
Geboortedatum	14 november 1984
Geboorteplaats	Messina, Italië
Lengte	181 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg	Gestopt
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Ronderenner, klimmer, klassiekerrenner
Ploegen
2005; 2006–2012; 2013–2016; 2017–2019; 2020-2021; 2022	Fassa Bortolo; Liquigas; Astana Pro Team; Bahrain-Merida; Trek-Segafredo; Astana Qazaqstan
Beste prestaties
Milaan-San Remo	1e (2018)
Amstel Gold Race	19e (2009)
Luik-Bastenaken-Luik	2e (2012)
Ronde van Lombardije	1e (2015, 2017)
Ronde van Italië	1e (2013, 2016) ; 7 etappezeges
Ronde van Frankrijk	1e (2014) ; 6 etappezeges
Ronde van Spanje	1e (2010) ; 2 etappezeges
WK op de weg	4e (2013)
Overige
Zeges:
GP Ouest France-Plouay; Tirreno-Adriatico; Italiaans kampioenschap	2006; ; 2012, 2013; 2014, 2015
Portaal	Wielersport

Vincenzo Nibali (Messina, 14 november 1984) is een Italiaans voormalig wielrenner, zijn jongere broer Antonio was ook een profrenner.

Nibali staat vooral bekend als een getalenteerd tijdrijder en ronderenner. Hij wordt beschouwd als een van de beste ronderenners in het wielerpeloton, mede dankzij zijn daalkwaliteiten. Na zes jaar gereden te hebben bij Liquigas-Cannondale, kwam Nibali van 2013 tot 2016 uit voor Astana Pro Team.^[1] In 2017 maakte hij de overstap naar Bahrein-Merida Pro Cycling Team. In 2020 ging hij rijden bij Trek-Segafredo. Nibali is een van de zeven wielrenners in de geschiedenis die alle drie de Grote Rondes hebben gewonnen. Hij won de Ronde van Spanje in 2010, de Ronde van Frankrijk in 2014 en de Ronde van Italië in 2013 en 2016. Daarnaast won hij Milaan-San Remo en tweemaal de Ronde van Lombardije. Hij wordt als een van de veelzijdigste renners van de jaren 2010 beschouwd.

Biografie

Vroege jaren

Nibali werd in 2005 prof bij Fassa Bortolo, maar die ploeg hield aan het eind van dat jaar op met bestaan. Vanaf het seizoen 2006 kwam hij uit voor Liquigas.

Nibali bevestigde zijn tijdrittalent in 2002 bij het WK tijdrijden voor junioren, waar hij derde werd. Deze prestatie herhaalde hij twee jaar later in Verona, dit keer bij de beloften. Dat hij echter ook talentvol was als klimmer bewees hij onder meer in een zware bergetappe in de Ronde van Zwitserland van 2005, waar hij na een knappe aanval tweede werd achter Chris Horner.

In het najaar van 2006 reed hij een sterke ENECO Tour, waarin hij derde werd, en won hij de GP Ouest France-Plouay, een eendagswedstrijd die deel uitmaakte van de UCI ProTour.

Nibali begon zich vanaf 2007 ook steeds meer te tonen in het rondewerk. In dat jaar werd hij negentiende in de Ronde van Italië. Een jaar later kwam hij in de Giro tot een elfde plaats. In datzelfde jaar reed hij de Ronde van Frankrijk 2008, waarin hij als twintigste eindigde en in het jongerenklassement de derde plaats behaalde.

In 2009 liet Nibali de Ronde van Italië schieten, en ging hij vol voor de Ronde van Frankrijk. Daarin reed hij sterk, met onder andere een derde plaats in de vijftiende etappe naar Verbier, met aankomst bergop. Hij beëindigde die Tour op de zevende plaats en werd tweede in het jongerenklassement. Nibali verzilverde die goede vorm door na de Tour de GP Camaiore op zijn naam te schrijven.

2010 – 2012

In de Ronde van Italië 2010 won Nibali met zijn ploeg Liquigas de vierde etappe, een ploegentijdrit, waarna hij de roze trui mocht aantrekken. Hij behield de trui drie dagen. In diezelfde Giro was Nibali ook nog de beste in de 14de etappe, een bergrit van Ferrara naar Asolo met onderweg de beklimming van de Monte Grappa. Uiteindelijk behaalde hij de derde plaats in het eindklassement en kwam zo voor het eerst op het podium in een grote ronde.

Midden juni 2010 besloot Nibali dat hij dat jaar de Ronde van Frankrijk aan zich voorbij liet gaan, omdat hij in mei de Giro al had gereden. Hij reed wel de laatste grote ronde, de Ronde van Spanje, die hij uiteindelijk wist te winnen. In 2011 nam Vincenzo Nibali ook deel aan de Ronde van Italië. In die ronde moest hij zijn meerdere erkennen in Alberto Contador en Michele Scarponi, aan wie hij de eer van 'beste Italiaan' moest laten. Na de diskwalificatie van Contador werd Nibali nog een etappezege toegekend en schoof hij in het eindklassement op naar de tweede plaats. Na deze Giro hoorde Nibali bij de kleine groep renners die in deze moderne tijden in vier opeenvolgende grote rondes drie keer op het podium stonden, namelijk in de Giro's van 2010 en 2011 en de Vuelta van 2010, die hij had gewonnen.

In 2012 reed Nibali de Ronde van Frankrijk. Hij eindigde als derde in het algemeen klassement, achter de Britten Bradley Wiggins en Chris Froome. Deze derde plaats betekende dat hij in alle grote rondes op het podium heeft gestaan.

2013 – 2014

In de Ronde van Italië 2013 startte Nibali als een van de favorieten voor de eindoverwinning. In de achtste etappe, een individuele tijdrit, veroverde hij de roze trui, waarin hij later met overmacht de achttiende etappe won, een klimtijdrit. Nibali won tevens de heroïsche bergetappe naar de besneeuwde Tre Cime di Lavaredo. Hij won de Ronde van Italië uiteindelijk met bijna vijf minuten voorsprong op de nummer twee, de Colombiaan Rigoberto Urán.

Tijdens de Ronde van Spanje van 2013 reed Nibali lange tijd in de rode leiderstrui. Tijdens de negentiende etappe verloor hij de trui echter aan de bijna 42-jarige Chris Horner, die eindwinnaar van de Vuelta werd.

In 2014 sloeg Nibali de Giro over en werd de Tour de France zijn hoofddoel van het jaar. Nibali won de tweede etappe door in de slotfase weg te rijden en zijn voorsprong te behouden. Als bonus pakte hij hiermee de gele trui. Later zag hij zijn voornaamste concurrenten Chris Froome en Alberto Contador uitvallen door valpartijen. Nibali liet ook in de Vogezen van zich horen, hij won de eerste aankomst bergop op La Planche des Belles Filles. Ook in de Alpen stond er geen maat op de Italiaan, Nibali won de eerste van twee Alpenritten met bergop aankomst in Chamrousse. Na de tweede Alpenrit had Nibali in het klassement een voorsprong van meer dan drie en een halve minuut op de nummer twee, Alejandro Valverde. In de Pyreneeën kwam Nibali eveneens tot een ritzege, in de laatste bergrit zegevierde hij op de Hautacam. Hij won de Tour met meer dan zeven minuten voorsprong op de tweede in het algemeen klassement, de Fransman Jean-Christophe Péraud.

De Tour was naast de Giro en de Vuelta de laatste grote ronde die Nibali op zijn naam schreef.

2015 – 2016

In 2015 werd Nibali voor het tweede jaar op rij Italiaans kampioen op de weg door in de slotfase weg te rijden bij Francesco Reda en Diego Ulissi.

In juli kwam Nibali terug in de Tour om zijn overwinning van het jaar voorheen te verdedigen. In het eerste deel van de ronde verloor hij echter te veel tijd om nog uitzicht te houden op een tweede Tourzege. In de laatste week in de Alpen won hij nog wel de negentiende etappe op La Toussuire en klom hij in het klassement op tot plaats vier.

Tijdens de Ronde van Spanje 2015 werd Vincenzo Nibali samen met Mikel Landa en Fabio Aru als kopman opgesteld. In de tweede etappe kwam hij echter ten val en moest door ploeggenoten worden teruggebracht naar het peloton. Zijn achterstand was al anderhalve minuut en hij ging 150 meter aan de volgauto hangen met een zogeheten plakbidon. Door dit voorval werd hij uitgesloten in de Ronde van Spanje, net als zijn ploegleider Aleksandr Sjefer. Voor Nibali was dit de eerste grote ronde die hij niet uitreed.

In 2016 lag de focus van Nibali op de Ronde van Italië. In de voorbereiding naar deze ronde wist hij onder meer de Ronde van Oman op zijn naam schrijven. De Ronde van Italië begon moeizaam voor Nibali. Hij kwam op redelijk grote achterstand, mede door toedoen van Steven Kruijswijk. Toen Kruijswijk in de negentiende etappe echter over de kop sloeg, kon Nibali tezamen met Esteban Chaves profiteren. Hij won de etappe en Chaves veroverde de roze trui. Nibali had op dat moment nog een achterstand van 44 seconden op Chaves met nog één serieuze etappe te gaan. In de twintigste etappe ontsnapte Nibali aan Chaves en boekte hij zoveel tijdwinst dat hij Chaves in het klassement voorbijging en de roze trui pakte. In de laatste etappe kwam deze trui niet meer in gevaar en won Nibali voor de tweede keer in zijn loopbaan de Ronde van Italië.

In de Ronde van Frankrijk van 2016 bekleedde Nibali een dienende rol ten opzichte van kopman Fabio Aru. In de bergritten reed Nibali aanvallend, maar verloor gedurende de ronde veel tijd. Hij kwam in het klassement niet verder dan de dertigste plaats. In augustus nam Nibali deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Hierin was hij met Sergio Henao in strijd voor de overwinning, echter kwamen beide renners in de laatste afdaling hard ten val. Nibali brak beide sleutelbenen en reed de wedstrijd niet uit.

2017 – 2018

In 2017 nam Nibali wederom deel aan de Ronde van Italië (honderdste editie). Hoewel Nibali de schitterende zestiende etappe over de Stelvio en de Mortirolo won, moest hij na 3 weken genoegen nemen met een derde plaats achter Nairo Quintana en winnaar Tom Dumoulin. Ook reed Nibali de Vuelta waarin hij wederom op het podium eindigde als 2de achter Christopher Froome. Aan het einde van het jaar wist Nibali voor de tweede keer in zijn carrière de ronde van Lombardije op zijn naam te schrijven.

2018 begon uitstekend voor Nibali met winst in Milaan-San Remo. Hierna ging de focus naar de Ronde van Frankrijk. Tijdens de twaalfde etappe viel Nibali op de Alpe d'Huez na een botsing met een toeschouwer. Nibali liep hier bij een gebroken ruggenwervel op en was genoodzaakt de tour te verlaten. Aan het einde van het jaar wist Nibali nog wel tweede te worden in de Ronde van Lombardije.

2018 – 2019

In de Ronde van Frankrijk 2019 won Nibali de 20e etappe naar Val Thorens na een solo.

Palmares

Belangrijkste overwinningen

2002

Eindklassement Giro della Lunigiana
Italiaans kampioen op de weg, Junioren

2003

1e etappe Linz-Passau-Budweis
3e etappe Linz-Passau-Budweis

2004

4e etappe Ronde van Toscane (U23)
Italiaans kampioen op de weg, Beloften

2005

1e etappe deel B Internationale Wielerweek (ploegentijdrit)

2006

2e etappe Internationale Wielerweek
GP Ouest France-Plouay

2007

Jongerenklassement Ronde van Trentino
GP Industria & Artigianato-Larciano
Ronde van Toscane
Coppa Lella Mentasti (koppeltijdrit, met Roman Kreuziger)
1e etappe Ronde van Italië (ploegentijdrit)
3e etappe Ronde van Slovenië
4e etappe Ronde van Slovenië
Puntenklassement Ronde van Slovenië
Jongerenklassement Ronde van Trentino

2008

1e etappe Internationale Wielerweek (ploegentijdrit)
3e etappe Ronde van Trentino
Eindklassement Ronde van Trentino

2009

2010

4e etappe Ronde van San Luis (individuele tijdrit)
Eindklassement Ronde van San Luis
4e etappe Ronde van Italië (ploegentijdrit)
14e etappe Ronde van Italië
3e etappe Ronde van Slovenië
Eindklassement Ronde van Slovenië
Trofeo Melinda
20e etappe Ronde van Spanje
Eindklassement Ronde van Spanje
Combinatieklassement Ronde van Spanje

2011

16e etappe Ronde van Italië (individuele tijdrit)

2012

5e etappe Ronde van Oman
5e etappe Tirreno-Adriatico
Eindklassement Tirreno-Adriatico
Puntenklassement Tirreno-Adriatico
4e etappe Ronde van Padanië
Eindklassement Ronde van Padanië
Puntenklassement Ronde van Padanië
Bergklassement Ronde van Padanië

2013

Eindklassement Tirreno-Adriatico
4e etappe Ronde van Trentino
Eindklassement Ronde van Trentino
Bergklassement Ronde van Trentino
14e etappe Ronde van Italië
18e etappe Ronde van Italië (individuele klimtijdrit)
20e etappe Ronde van Italië
Cima Coppi
Eindklassement Ronde van Italië
1e etappe Ronde van Spanje (ploegentijdrit)

2014

2015

2016

4e etappe Ronde van Oman
Eindklassement Ronde van Oman
1e etappe Ronde van Trentino (ploegentijdrit)
19e etappe Ronde van Italië
Eindklassement Ronde van Italië

2017

2018

Milaan-San Remo

2019

20e etappe Ronde van Frankrijk

2021

4e etappe Ronde van Sicilië
Eindklassement Ronde van Sicilië

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2005
2006
2007	19e
2008	10e	19e
2009		6e
2010	3 ↑ (1)		↑ (1)
2011	2 ↑ (1)		6e
2012		3 ↑
2013	↑ (3)		2 ↑
2014		↑ (4)
2015		4e (1)	uitgesloten
2016	↑ (1)	30e
2017	3 ↑ (1)		2 ↑ (1)
2018		opgave	59e
2019	2 ↑	39e (1)
2020	7e
2021	18e	opgave
2022	4e		45e

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Ronde van Vlaanderen	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Waalse Pijl	Clásica San Sebastián	Strade Bianche	WK op de weg	Wereldranglijsten
2005				113e	80e	70e	69e
2006	70e		opgave	opgave	opgave	112e	52e			25e (UPT)
2007				71e	34e					122e (UPT)
2008				10e	37e		27e	24e
2009	49e		19e	39e		31e				36e (UWK)
2010	28e		21e	28e	5e	12e	76e	37e	40e	5e (UWK)
2011	8e			8e	40e					7e (UWT)
2012	3 ↑		104e	2 ↑	26e	8e		15e	29e	4e (UWT)
2013	opgave			23e	opgave				4e	5e (UWT)
2014	44e		52e	30e		14e			40e	5e (UWT)
2015	45e		65e	13e	1 ↑	20e		40e	42e	19e (UWT)
2016	33e			51e				15e		12e (UWT)
2017					1 ↑			44e		5e (UWT)
2018	1 ↑	24e	32e	32e	2 ↑	43e		opgave	49e	44e (UWT)
2019	8e			8e	55e			31e		32e (UWR)
2020	23e				6e			opgave	15e
2021	35e				13e
2022				30e	24e	34e	21e

Nibali droeg in de Ronde van Frankrijk 2008 4 etappes de witte trui en in 2014 19 etappes de gele trui en 1 etappe de bolletjestrui.

Resultaten in kleinere rondes

Jaar	Ronde van San Luis	Ronde van Oman	Parijs-Nice	Tirreno-Adriatico	Ronde van Trentino	Critérium du Dauphiné	Ronde van Slovenië	Ronde van Polen	Ronde van Denemarken	Eneco Tour	Ronde van Padanië	Ronde van Romandië
2006			66e			opgave		8e	8e	3 ↑
2007				17e	8e		2 ↑	28e	34e	15e
2008					(1)
2009	14e			10e		7e				opgave
2010	(1)			8e			↑ (1)
2011				5e	24e		opgave	34e
2012	5e	2 ↑ (1)		↑ (1)		28e					(1)
2013	10e	7e		↑	(1)			53e
2014	44e	12e				7e						5e
2015		20e		16e		12e						10e
2016		(1)		6e	21e
2017				26e				9e
2018		12e		11e		24e
2019				15e
2020			4e	19e
2021				9e

Ploegen

2005 – Fassa Bortolo
2006 – Liquigas
2007 – Liquigas
2008 – Liquigas
2009 – Liquigas
2010 – Liquigas-Doimo
2011 – Liquigas-Cannondale
2012 – Liquigas-Cannondale
2013 – Astana Pro Team
2014 – Astana Pro Team
2015 – Astana Pro Team
2016 – Astana Pro Team
2017 – Bahrain-Merida
2018 – Bahrain-Merida
2019 – Bahrain-Merida
2020 – Trek-Segafredo
2021 – Trek-Segafredo
2022 – Astana Qazaqstan

Externe link

Commons heeft mediabestanden in de categorie Vincenzo Nibali.

(en) Profiel van Vincenzo Nibali op ProCyclingStats

Bronnen, noten en/of referenties

↑ "Nibali van Liquigas naar Astana", NUsport.nl, 2 augustus 2012

Voorganger:

Chris Froome
2013

Winnaar van de Ronde van Frankrijk
Vincenzo Nibali
2014

Opvolger:

Chris Froome
2015

Voorganger: Ryder Hesjedal 2012	Winnaar van de Ronde van Italië Vincenzo Nibali 2013	Opvolger: Nairo Quintana 2014
Voorganger: Alberto Contador 2015	Winnaar van de Ronde van Italië Vincenzo Nibali 2016	Opvolger: Tom Dumoulin 2017