Grand Prix-wegrace van België 1984

De Grand Prix-wegrace van België 1984 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De races werden verreden op 8 juli 1984 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. Tijdens de training kwam 500cc-coureur Kevin Wrettom ten val. Hij overleed op donderdag 12 juli in het ziekenhuis in Luik.

Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1984
Circuit de Spa-Francorchamps
Officiële naam G.P. Moto 1984
Land Vlag van België België
Datum 8 juli 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Frankrijk Raymond Roche
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Snelste ronde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Eerste Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Nederland Hans Spaan
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott/Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith

Algemeen

bewerken

De trainingen voor de Belgische Grand Prix begonnen al chaotisch, omdat het circuit nog vol modder lag door de vrachtauto's die bij graafwerkzaamheden geassisteerd hadden. De zijspanrijders weigerden dan ook de baan op te gaan. Na enkele uren poetsen werd de baan vrijgegeven, maar toen Egbert Streuer twee ronden had gereden zat zijn hele combinatie onder de modder. Daarop werd er de hele nacht verder gepoetst aan de baan. Ook in het rennerskwartier was de chaos groot. Iedereen die dat wilde had vrije toegang, waarvan vele - veelal dronken - bezoekers gebruikmaakten. Tenten werden kapotgetrokken en spullen gestolen. Nadat de monteur van Steve Parrish een dief had betrapt en eigen rechter had gespeeld, stapten vertegenwoordigers van Honda en Yamaha naar de organisatie met het dreigement te vertrekken als er niet werd ingegrepen. Daarop veegde de gendarmerie het rennerskwartier schoon. Daarmee waren de problemen niet voorbij: van de trainingstijden klopte helemaal niets. De tijdwaarnemers stapten zelfs naar Streuer toe met de vraag of hij zelf dacht dat hij de tweede trainingstijd had gereden. Als dat zo was namen ze dat voetstoots aan. De startopstelling van de 500cc-klasse werd zelfs op de racedag nog gewijzigd. De races werden bezocht door een recordaantal van 100.000 bezoekers. Tijdens de racedag sloeg de gendarmerie opdringerige toeschouwers met de wapenstok achter de hekken, maar de beroepsfotografen hadden niet verwacht dat hen hetzelfde lot zou treffen op het moment dat ze gewoon hun werk deden.

500cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

Takazumi Katayama was naar Japan afgereisd omdat hij na de TT van Assen geconstateerd had dat hij nog te veel last had van zijn blessure. HRC besloot steun te zoeken bij privérijder Raymond Roche door hem de Honda NS 500 van Katayama te geven, maar daarnaast kreeg Wayne Gardner een fabrieksblok, net als Didier de Radiguès[1]. Men moest wel actie ondernemen, want Eddie Lawson had intussen 27 punten voorsprong op Freddie Spencer in het wereldkampioenschap. Spencer zelf trainde zowel met de viercilinder Honda NSR 500 als de driecilinder Honda NS 500. Met die laatste machine zette hij zijn snelste trainingstijd, ruim een seconde sneller dan concurrent Lawson. Men wilde de viercilinder echter nog niet afschrijven: daar trainde Ron Haslam mee. Yamaha-fabrieksrijder Virginio Ferrari wist zijn nieuwe teamgenoot Tadahiko Taira maar net voor te blijven, maar de nieuwe hulptroepen van Honda, Gardner en De Radiguès, stonden in de startopstelling daar nog achter.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Freddie Spencer HRC-Honda 2"31'66
2.   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"32'97
3.   Randy Mamola HRC-Honda 2"33'76
4.   Ron Haslam HRC-Honda 2"34'83
5.   Raymond Roche HRC-Honda 2"35'16
6.   Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 2"35'31
7.   Tadahiko Taira Yamaha 2"36'35
8.   Wayne Gardner HRC-Honda 2"36'37
9.   Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda 2"36'49
10.   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 2"37'08

De race

bewerken

De Honda NSR 500-viercilinder kwam in België niet aan de start. Ron Haslam, die er ook mee getraind had, koos voor zijn driecilinder Honda NS 500. Dat deed Freddie Spencer ook, maar hij moest eerst het Honda-management overtuigen. Men zag liever niet dat de peperdure viercilinder in de vrachtauto werd geladen. Spencer sloeg de warm-up in de ochtend over wegens hevige hoofdpijn. Raymond Roche plakte zijn startnummer op Spencer's machine en reed er een ronde mee. Randy Mamola startte het snelste, maar bij La Source werd hij ingehaald door Spencer, die zich op driecilinder duidelijk thuis voelde en de race onbedreigd won. Mamola reed naar de tweede plaats met een blok dat duidelijk trager was dan de motor die hij in Assen had gebruikt (dat motorblok was voor revisie in Japan omdat het anders te veel kilometers zou maken). Eddie Lawson had uitzicht op de derde plaats, maar hij werd door Raymond Roche bijna in de vangrail geduwd en besloot voor zijn eigen veiligheid te kiezen. Hij tilde overigens niet zwaar aan dit incident. Dat hij slechts vierde weg weet hij aan de Dunlop-banden, die meer moeite met de warme omstandigheden hadden dan de Michelins die Honda gebruikte.

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Freddie Spencer HRC-Honda 51"33'17 15
2   Randy Mamola HRC-Honda +5'71 12
3   Raymond Roche HRC-Honda[2] +6'76 10
4   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha +20'25 8
5   Ron Haslam HRC-Honda +29'79 6
6   Tadahiko Taira Yamaha +58'61 5
7   Wayne Gardner HRC-Honda +1"20'38 4
8   Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki +1"22'17 3
9   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki +1"40'33 2
10   Gustav Reiner Honda +1"59'64 1
11   Walter Migliorati Suzuki +2"01'44
12   Franck Gross Honda +2"09'40
13   Wolfgang von Muralt Suzuki +2"10'60
14   Dave Petersen Honda +2"19'10
15   Lorenzo Ghiselli Suzuki +2"29'03
16   Steve Parrish Yamaha +2"33'60
17   Eero Hyvärinen Suzuki +2"36'26
18   Fabio Biliotti Honda +1 ronde
19   Mark Salle Suzuki +1 ronde
20   Klaus Klein Suzuki +1 ronde
21   Börge Nielsen Suzuki +1 ronde
22   Brett Hudson Suzuki +1 ronde

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Hervé Moineau Cagiva Versnellingsbak
  Marco Gentile Yamaha
  Reinhold Roth Fath-Honda
  Louis-Luc Maisto Honda
  Leandro Becheroni Suzuki
  Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha Val
  Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda Ketting
  Keith Huewen Honda
  Massimo Broccoli Honda Ongeval
  Attilio Riondato Suzuki Ongeval
  Paul Lewis Suzuki
  Rob Punt Suzuki Val
  Henk van der Mark Honda Krukas
  Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda Vastloper

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Rob McElnea Heron-Suzuki Blessure[3]
  Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[4]
  Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Niet fit[5]
  Chris Guy Honda
  Marco Lucchinelli Cagiva Onbekend[6]
  Boet van Dulmen Bakker-Suzuki Blessure[7]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 107
2   Freddie Spencer HRC-Honda 87
3   Randy Mamola HRC-Honda 81
4   Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
75
5   Ron Haslam HRC-Honda 57
6   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 28
7   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 19
8   Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda /
Chevallier-ELF-HRC-Honda
18
  Wayne Gardner Honda /
HRC-Honda
10   Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 16

250cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

De 250cc-training was zoals altijd spannend, hoewel door het lange circuit de tijden wat verder uit elkaar lagen. Manfred Herweh was de snelste, terwijl WK-leider Christian Sarron wat tegenviel met de vijfde trainingstijd. Thierry Rapicault, die in zijn Sonauto-periode zo slecht gepresteerd had, was met zijn productie-Yamaha TZ 250 de beste privérijder met een achtste trainingstijd.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 2"39'55
2.   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"40'57
3.   Guy Bertin MBA 2"40'62
4.   Toni Mang HB-Yamaha 2"40'81
5.   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 2"41'07
6.   Thierry Espié Chevallier-Yamaha 2"41'31
7.   Sito Pons JJ Cobas-Rotax 2"41'96
8.   Thierry Rapicault Yamaha 2"42'95
9.   Martin Wimmer Yamaha 2"42'55
10.   Bruno Lüscher Yamaha 2"42'63

De race

bewerken

Guy Bertin pakte met zijn (feitelijk acht jaar oude) MBA de kopstart, achtervolgd door Manfred Herweh, Christian Sarron en Sito Pons. Halverwege de race begon de machine van Bertin toeren te verliezen en moest hij de anderen laten gaan, waarbij Pons voornamelijk volgde. Herweh deed het meeste kopwerk, maar in de slotfase probeerde Sarron een aanval in te zetten. Hij werd echter bijna van zijn machine geslingerd en nam genoegen met de derde plaats achter Pons. Iván Palazzese passeerde Bertin ook nog en werd vierde.

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 43"16'45 15
2   Sito Pons JJ Cobas-Rotax +0'48 12
3   Christian Sarron Sonauto-Yamaha +2'18 10
4   Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +2'95 8
5   Guy Bertin MBA +12'30 6
6   Thierry Espié Chevallier-Yamaha +16'06 5
7   Toni Mang HB-Yamaha +19'89 4
8   Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha +30'90 3
9   Jacques Bolle Pernod +33'13 2
10   Thierry Rapicault Yamaha +41'22 1
11   Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
12   August Auinger Bartol-MBA
13   Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha
14   Harald Eckl Rotax
15   Siegfried Minich Yamaha
16   Martin Wimmer Yamaha
17   Stéphane Mertens Yamaha
18   Jean-François Baldé Pernod
19   Patrick Fernandez Yamaha
20   Karl-Thomas Grässel Yamaha
21   Mario Rademeyer Yamaha
22   Neil Robinson Yamaha
23   Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha
24   René Delaby Yamaha
25   Michel Siméon Honda

Niet gekwalificeerd

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Jean-Louis Guignabodet Yamaha 37
  Fausto Ricci Yamaha 38
  Jean-Marc Toffolo Yamaha 39
  Tony Head Rotax 40
  Lucio Pietroniro Yamaha 41
  Donnie Robinson Yamaha 42
  Bernard Denis Yamaha 43
  Keith Huewen Yamaha 44

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Carlos Lavado Venemotos-Yamaha Vastloper 2
  Eric de Doncker Yamaha 34
  Bruno Lüscher Yamaha 10
  Teruo Fukuda Yamaha Val[8] 14
  Richard Hubin Yamaha 19
  Tony Rogers Armstrong-Rotax Koeling 16
  Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha Koeling 20
  Peter Looijesteijn Rotax 24
  Roland Freymond Honda 29
  Mar Schouten Yamaha Val 36
  Donnie McLeod Yamaha Vastloper 26

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Loris Reggiani Kawasaki
  Maurizio Vitali MBA

Top tien tussenstand 250cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 82
2   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 70
3   Toni Mang HB-Yamaha 58
4   Sito Pons JJ Cobas-Rotax 53
5   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 51
6   Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 38
7   Martin Wimmer Yamaha 33
8   Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9   Guy Bertin MBA 20
10   Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 17

80cc-klasse

bewerken

De training

bewerken

Stefan Dörflinger was weer ongenaakbaar in de training in Francorchamps, ruim drie seconden sneller dan Jorge Martínez. Hans Spaan haalde zijn gram ten opzichte van HuVo-Casal-fabrieksrijder Pier Paolo Bianchi. Die had zijn team verboden Spaan nog eens een fabrieksracer te geven, maar met zijn productie-HuVo met Hummel-cilinder was Spaan ruim een seconde sneller dan Bianchi.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 2"55'84
2.   Jorge Martínez Derbi 2"58'95
3.   Hans Spaan HuVo-Casal 3"00'87
4.   Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 3"01'92
5.   Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 3"02'17
6.   Gerhard Waibel Seel 3"02'78
7.   Paul Rimmelzwaan Harmsen 3"04'50
8.   Hans Müller Bakker-Sachs 3"04'66
9.   Willem Heykoop HuVo-Casal 3"06'68
10.   George Looijesteijn HuVo-Casal 3"06'68

De race

bewerken

Om nog kans op de wereldtitel te behouden moest Pier Paolo Bianchi in België winnen. Daarom had hij zijn team (HuVo-Casal, waaraan hij veel geld had betaald om een fabrieksracer te krijgen) verboden een machine ter beschikking te stellen aan Hans Spaan, die hem in Assen verslagen had. De getergde Spaan had met zijn privémachine al een snellere trainingstijd gereden, maar startte slecht. Bianchi had kopstart, maar werd meteen terechtgewezen door Stefan Dörflinger, die de race zonder problemen won, voor Jorge Martínez. Spaan rukte intussen op naar voren: na de eerste ronde was hij negende, maar na de vierde ronde reed hij al op de vierde plaats achter Bianchi, die problemen met zijn koppeling had. In de achtste ronde ging Spaan voorbij. Willem Heykoop versloeg de tweede Zündapp-rijder Hubert Abold op de streep en werd vijfde.

Uitslag 80cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 39"12'68 15
2   Jorge Martínez Derbi +19'80 12
3   Hans Spaan HuVo-Casal +36'53 10
4   Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal +41'57 8
5   Willem Heykoop HuVo-Casal +1"13'66 6
6   Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp +1"13'92 5
7   Gerhard Waibel Seel +1"21'35 4
8   Serge Julin HuVo-Casal +1"21'61 3
9   Hans Müller Bakker-Sachs +1"27'87 2
10   Theo Timmer HuVo-Casal +1"34'45 1
11   Zdravko Matulja Ziegler
12   Bertus Grinwis Casal
13   Jos van Dongen Sachs
14   Otto Machinek Kreidler
15   Hans Koopman Kreidler
16   Johann Auer Eberhardt
17   Chris Baert Eberhardt +1 ronde
18   Bernd Rossbach Casal +1 ronde
19   Günter Schirnhofer Honda +1 ronde
20   Georges Fisette Casal +1 ronde

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  George Looijesteijn HuVo-Casal Koppeling 10
  Reiner Koster Casal 26
  Rainer Kunz FKN 17
  Paul Rimmelzwaan Harmsen 7
  Hans Stevens Casal 24

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Reinhard Koberstein Seel
  Thomas Engl Sachs

Top tien tussenstand 80cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 76
2   Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp/
Krauser-LCR-Zündapp
65
3   Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 63
4   Jorge Martínez Derbi 50
5   Hans Spaan HuVo-Casal/
Kreidler
47
6   Gerhard Waibel Seel 46
7   Willem Heykoop HuVo-Casal 27
8   Hans Müller Sachs/
Bakker-Sachs
18
9   George Looijesteijn HuVo-Casal 16
10   Henk van Kessel HuVo-Casal 12

Zijspanklasse

bewerken

De training

bewerken

Alain Michel, Rolf Biland en Egbert Streuer waren de enigen die tijden onder de 2 minuut 40 seconden reden. Theo van Kempen brak bij een crash in de training zijn sleutelbeen, waarop bakkenist Geral de Haas besloot in het zijspan van Graham Gleeson te stappen. Gleeson's bakkenist Kurt Rothenbühler was ook geblesseerd geraakt. De verschillen tussen de top vier en de rest van het veld waren nog steeds erg groot: Steve Abbott moest bijna vijf seconden toegeven op Alain Michel.

Trainingstijden

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd
1.   Alain Michel/  Jean-Michel Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"39'08
2.   Rolf Biland/  Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 2"39'15
3.   Egbert Streuer/  Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"39'63
4.   Werner Schwärzel/  Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 2"40'50
5.   Steve Abbott/  Shaun Smith Windle-Yamaha 2"43'99
6.   Derek Bayley/  Brian Nixon LCR-Yamaha 2"44'12
7.   Alfred Zurbrügg/  Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"44'74
8.   Steve Webster/  Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"45'63
9.   Derek Jones/  Brian Ayres LCR-Yamaha 2"45'88
10.   Hans Hügli/  Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"46'07

De race

bewerken

Egbert Streuer en Bernard Schnieders hadden vanaf de tweede startrij een goede start, maar de vreugde was van korte duur. Al na de eerste ronde kwamen ze de pit in met een machine die vast zat in de derde versnelling. Rolf Biland en Kurt Waltisperg hadden toen al een voorsprong van drie seconden op de combinatie Alain Michel/Jean-Marc Fresc, die werd achtervolgd door Werner Schwärzel/Andreas Huber, Steve Abbott/Shaun Smith en Derek Bayley/Brian Nixon. Bayley viel echter uit door een oververhitte motor. Biland leek op een eenvoudige overwinning af te gaan, tot hij in de tiende ronde zijn combinatie parkeerde. Een gebroken slangenklem (van Franse makelij) veroorzaakte waterlekkage. Alain Michel profiteerde hier natuurlijk van, maar ook Werner Schwärzel, die door zijn tweede plaats nog maar twee punten achterstand op Streuer had. Daarmee leek een herhaling van het seizoen 1982 op til. Toen was Schwärzel zonder een enkele overwinning wereldkampioen geworden. De kansen van Biland op de wereldtitel waren verkeken.

Uitslag Zijspanklasse

bewerken
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Alain Michel   Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 46"04'08 15
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 46"24'88 12
3   Steve Abbott   Shaun Smith Windle-Yamaha 47"07'82 10
4   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 8
5   Markus Egloff   Urs Egloff LCR-Yamaha 6
6   Masato Kumano   Helmut Diehl LCR-Yamaha 5
7   Hans Hügli   Andreas Schütz LCR-Yamaha 4
8   Wolfgang Stropek   Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 3
9   Frank Wrathall   Phil Spendlove LCR-Suzuki 2
10   Steve Webster   Tony Hewitt LCR-Yamaha 1

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
  Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha Versnellingsbak
  Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Koeling[9]
  Graham Gleeson   Geral de Haas Windle-Yamaha Vastloper
  Jos Modder   Dick van 't Klooster LCR-Yamaha
  Martin Kooy   Raimond van der Groep Kova-Yamaha Ongeval
  Derek Bayley   Brian Nixon LCR-Yamaha Koeling
  Rolf Steinhausen   Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse

bewerken
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 52
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 50
3   Alain Michel   Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 47
4   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 30
5   Masato Kumano   Helmut Diehl LCR-Yamaha 25
  Steve Abbott   Shaun Smith Windle-Yamaha
7   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 20
8   Markus Egloff   Urs Egloff LCR-Yamaha 12
9   Steve Webster   Tony Hewitt LCR-Yamaha 11
10   Theo van Kempen   Geral de Haas LCR-Yamaha 10

Herrie in de tent

bewerken

Pier Paolo Bianchi was woedend op het HuVo-team nadat hij tijdens de TT van Assen niet alleen verloren had van Hans Spaan, maar ook van Willem Heykoop. Spaan had voor de gelegenheid een fabrieksracer gekregen, maar Heykoop was de vaste teamgenoot van Bianchi. Bianchi solliciteerde in België openlijk naar een plek in het Derbi-team, voor het geval dat de ernstig geblesseerde Ricardo Tormo niet zou terugkeren. HuVo-teamleider Jan Huberts had daar geen probleem mee: "Als hij naar Derbi wil, gaat hij maar."

Duikeling

bewerken

Toen Egbert Streuer in de pit hard remde duikelde bakkenist Bernard Schnieders voorover uit het zijspan. Schnieders was alvast begonnen de pennen uit de stroomlijnkuip te draaien om de oorzaak van het probleem op te sporen. Daardoor had hij zich niet goed vastgehouden.

Succes voor Hummel

bewerken

De cilinders die Hans Hummel had ontwikkeld vonden steeds meer aftrek onder Yamaha-rijders, maar Hans Spaan was met zijn privé-HuVo-Casal met Hummel-cilinder ook sneller dan de fabrieksracers. Ook zijspancoureur Alain Michel gebruikte cilinders van Hummel, maar hij had daarnaast samen met importeur Sonauto elektronische powervalves ontwikkeld, die ook op de Yamaha van Christian Sarron werden gebruikt. De elektronische bediening was voor de viercilinder Yamaha TZ 500-motor echter anders. Die had Michel zelf ontwikkeld.

Kevin Wrettom

bewerken

Kevin Wrettom, die op donderdag na de race overleed aan zijn verwondingen, had nog niet veel GP-ervaring. Hij had een enkele maal in de Britse Grand Prix gereden, maar in 1984 reed hij ook in Assen en Spa-Francorchamps. Dat had te maken met zijn woonplaats: hij woonde in Eindhoven en werkte daar bij DAF Trucks. Hij was ook al eens zwaargewond geraakt tijdens de TT van Man van 1979, waarna hij drie jaar niet kon racen. In 1983 had hij een oude Suzuki van Boet van Dulmen gekocht, waarmee hij zijn carrière voortzette. Wrettom was 28 jaar en liet zijn vrouw Julie en een zoontje van drie jaar achter.

Arrestaties

bewerken

Onderweg van Francorchamps naar Italië werd Walter Migliorati door de Italiaanse douane opgepakt. Men vond 18 kg hasjiesj en een halve kilo cocaïne in zijn motorhome. Na ondervraging werd ook Felice Agostini, de broer van Giacomo en begeleider van het Marlboro-Yamaha-team, gearresteerd. Migliorati werd in november veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf en een boete van (omgerekend) ruim 29.000 Euro.

Vorige race:
TT Assen 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1983
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1985