Serge Gainsbourg: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Radio 2 Top 2000: beter zo |
→Radio 2 Top 2000: tabel vervangen |
||
| (23 tussenliggende versies door 16 gebruikers niet weergegeven) | |||
Regel 14:
| land = [[Frankrijk (hoofdbetekenis)|Frankrijk]]
| jaren-actief = 1957–1991
| genre = [[Popmuziek|Pop]], [[chanson]], [[Jazz (hoofdbetekenis)|jazz]], [[New wave (muziekstijl)|new wave]], [[reggae]]
| beroep = muzikant, acteur, filmregisseur, dichter, schilder, scenarioschrijver, componist
| instrument = piano, gitaar, basgitaar, accordeon, clavinet, harmonica
Regel 37:
Hij werd geboren als Lucien Ginsburg in [[Parijs (hoofdbetekenis)|Parijs]] als de zoon van Joods-Oekraïense ouders uit [[Charkov]] ([[Oekraïne]]) die hun geboorteland waren ontvlucht na de [[Russische Revolutie (hoofdbetekenis)|Russische Revolutie]]. Zijn vader was een pianist die ook aan schilderkunst deed, zijn moeder was [[mezzosopraan]]. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs, waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan een [[conservatorium]]. De Ginsburgs kregen in 1932 de Franse nationaliteit, die hen tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] tijdelijk ontnomen werd door het [[Vichy-Frankrijk|Vichy-regime]]. Onder de Duitse bezetting moesten ze de [[davidster]] dragen in Parijs en doken ze onder om aan deportatie te ontsnappen.
Gainsbourg heeft zijn middelbaar onderwijs niet volledig
Sinds 1947 had hij een relatie met de surrealistische schilderes [[Élisabeth Levitsky]], de dochter van Russische aristocraten, met wie hij in 1951 huwde. Nadat hij in 1957 van haar gescheiden was, begon hij een relatie met [[Françoise-Antoinette Pancrazzi]], met wie hij van 1964 tot 1966 getrouwd was en twee kinderen had (het tweede kwam er toen ze zich na hun scheiding kortstondig verzoend hadden). In 1967 had hij enkele maanden een verhouding met [[Brigitte Bardot]]. In 1968 leerde hij de Engelse actrice [[Jane Birkin]] kennen toen ze samen in een film optraden. Van haar had hij in 1971 zijn dochter [[Charlotte Gainsbourg]]. Ze gingen in 1980 uit elkaar. Het jaar daarop ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar jongere mannequin [[Bambou]] (Caroline Paulus), wier vader een neef zou zijn van [[Friedrich Paulus]] maar deze verwantschap is twijfelachtig en omstreden. Hij was met haar getrouwd van 1981 tot zijn dood
In de laatste tien jaar van zijn leven verscheen hij dikwijls op de Franse tv in talkshows, met zijn controversiële humor en provocaties. Tijdens een liveoptreden deelde hij, zichtbaar [[dronkenschap|stomdronken]], zijn medegenodigde [[Whitney Houston]] mee dat hij haar wilde neuken.<ref>"I want to fuck you": [https://www.youtube.com/watch?v=dHLIHrN95Vg Youtubefilmpje van het voorval]</ref> Zijn liedjes werden steeds excentrieker, van het anti-drug 'Les Enfants de la Chance' tot het dubbelzinnige 'Lemon Incest' met zijn dochter Charlotte. Dit illustreert zijn liefde voor woordspelletjes, soms ook pijnlijk, 'Bowie, Bah Oui' (of: 'Bowie, Beau oui comme Bowie').
Gainsbourg overleed op 2 maart 1991 aan een hartaanval en werd begraven op het [[Cimetière du Montparnasse|kerkhof]] van [[Montparnasse]] te [[Parijs (hoofdbetekenis)|Parijs]], alwaar hij werd bijgezet in het graf van zijn ouders. Zijn huis op het beroemde adres 5bis Rue de Verneuil is nog steeds volledig bedekt met graffiti en gedichten.▼
== Werk ==
Gainsbourg schreef soundtracks voor meer dan veertig films. Zelf regisseerde hij vier films: ''[[Je t'aime
Zijn grootste hit, ''[[Je t'aime... moi non plus]]'' veroorzaakte veel ophef vanwege het suggestieve gehijg en een tekst met een dubbele bodem. Hoewel het lied oorspronkelijk in 1967 werd opgenomen met [[Brigitte Bardot]], werd deze versie niet uitgebracht, omdat de toenmalige echtgenoot van Brigitte Bardot, [[Gunter Sachs]], het lied verbood. In 1969 bracht Gainsbourg de song opnieuw uit, ditmaal gezongen door zijn toekomstige vriendin [[Jane Birkin]]. In deze versie zingt zij op verzoek van Gainsbourg een octaaf hoger dan Bardot om het effect van een koorknaap te bewerkstelligen. Omdat het als 'te heet' beschouwd werd, werd dit lied in verschillende landen gecensureerd en Frankrijk werd de meest expliciete versie geheel onthouden. De controverse zorgde voor veel bekendheid en droeg eraan bij dat het de nr. 1 werd in verscheidene hitlijsten, waaronder die van het [[Verenigd Koninkrijk (hoofdbetekenis)|Verenigd Koninkrijk]]. De negatie van de tekst "moi non plus" werd eerder geciteerd door [[Salvador Dalí|Salvador Dali]] en was voor Gainsbourg de inspiratie voor de tekst van dit lied. Het citaat luidde als volgt : " [[Pablo Picasso|Picasso]] is een schilder, ik ook. Picasso is Spaans, ik ook. Picasso is een communist, ik ook niet".
''[[Histoire de Melody Nelson]]'' werd uitgebracht in 1971. Het was een conceptalbum samengesteld door Jean-Claude Vannier en vooral gebaseerd op [[Vladimir Nabokov|Nabokov]]s roman [[Lolita (roman)|Lolita]]. Het heeft artiesten zoals [[Air (Franse band)|Air]], [[David Holmes (componist)|David Holmes]] en [[Beck Hansen|Beck]] beïnvloed. In 1975 bracht hij het album ''[[Rock Around the Bunker]]'' uit, een rockalbum dat volledig gewijd is aan het [[Nationaalsocialisme|nazisme]], waarin hij met zwarte humor herinneringen bovenhaalt van zijn leed en van zijn familie tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]]. Het daaropvolgende jaar werd ''[[L'Homme à tête de chou]]'' uitgebracht met Marilou als een nieuw karakter en met veel bombastische, [[orkest]]rale muziek.
In 1978 nam hij in Jamaica een reggaeversie op van het Franse volkslied, de '[[Marseillaise]]', 'Aux Armes et cetera' , samen met de band van [[Bob Marley]], The Wailers. Hierom kreeg hij doodsbedreigingen van rechtse veteranen uit de [[Algerijnse Oorlog|Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog]]. Kort daarna kocht Gainsbourg het originele manuscript van de ''Marseillaise''. Hiermee toonde hij de critici aan dat zijn versie dichter bij het origineel was omdat in het origineel de woorden "Aux armes et cætera..." voorkomen in het refrein. Het jaar daarop werd zijn ''Gainsbarre''-look officieel voorgesteld in de film ''[[Ecce Homo (film)|Ecce Homo]]''. In deze periode bracht hij ''[[Love On The Beat]]'' en zijn laatste studioalbum ''[[You're Under Arrest]]'' uit, evenals twee live-cd's.
Toen [[Zizi Jeanmaire]] zich ging toeleggen op het [[chanson]] koos ze bij voorkeur liederen van Serge Gainsbourg, die centraal staan in haar albums ''Au Casino de Paris'' (1972) en ''Bombino'' (1977). Een van de vertolkers van zijn muziek was ook [[Petula Clark]], wier succes in Frankrijk vooral te danken was aan het zingen van Gainsbourgs muziek. In 2003 schreef ze 'La Chanson de Gainsbourg' als een eerbetoon aan de componist van sommige van haar grootste hits. Gainsbourg is ook de componist van ''Poupée de cire, poupée de son'', waarmee [[France Gall]] het [[Eurovisiesongfestival]] won voor [[Luxemburg (land)|Luxemburg]].
[[Bestand:Gainsbourg Serge tombe.jpg|thumb|Graftombe van Serge Gainsbourg en zijn ouders Olga en Joseph Ginsburg op het kerkhof van Montparnasse in Parijs]]
==Overlijden==
▲Gainsbourg overleed op 2 maart 1991 aan
== Discografie ==
===
* 1958 - Du chant à la une!
* 1959 - N°2
Regel 103 ⟶ 105:
(SG) = albums geschreven door Serge Gainsbourg voor Jane Birkin
=== Albums in de Vlaamse Ultratop 50 ===
{{Tabel Vlaamse Ultratop 50 Albums}}
|-
Regel 129 ⟶ 131:
|}
=== NPO Radio 2 Top 2000 ===
{{Tabel
== Filmografie ==
=== Als regisseur ===
* 1976 - ''[[Je t'aime moi non plus
* 1981 - ''Le Physique et le Figuré'' (kortfilm)
* 1983 - ''Équateur ''
* 1986 - ''Charlotte for Ever''
* 1990 - ''Stan the flasher''
=== Als acteur ===
Regel 147:
* 1961 - ''Sansone'' van Gianfranco Parolini: Warkalla
* 1962 - ''La furia di Ercole'' van Gianfranco Parolini: Menistus
* 1963 - ''Strip-tease'' van Jacques Poitrenaud:
* 1963 - ''L'Inconnue de Hong Kong'' van Jacques Poitrenaud:
* 1966 - ''Carré de dames pour un as'' van Jacques Poitrenaud:
* 1966 - ''Le Jardinier d'Argenteuil'' van Jean-Paul Le Chanois: Patrick Gérard
* 1967 - ''L'Inconnu de Shandigor'' van Jean-Louis Roy: "chef des Chauves"
Regel 155:
* 1967 - ''Estouffade à la Caraïbe'' van Jacques Besnard: Clyde
* 1968 - ''Ce sacré grand-père'' van Jacques Poitrenaud: Rémy
* 1968 - ''Erotissimo'' van Gérard Pirès:
* 1968 - ''Vivre la nuit'' van Marcel Camus: Mathieu
* 1968 - ''Le Pacha'' van Georges Lautner: zichzelf
Regel 163:
* 1969 - ''Paris n'existe pas'' van Robert Benayoun: Laurent
* 1970 - ''Cannabis'' van Pierre Koralnik: Serge Morgan
* 1971 - ''19 djevojaka i mornar'' van Milutin Kosovac:
* 1971 - ''Romance of a Horsethief'' van Abraham Polonsky: Sigmund
* 1972 - ''[[The Day the Clown Cried]]'' van [[Jerry Lewis]] (onvoltooid)
* 1972 - ''Trop jolies pour être honnêtes'' van Richard Balducci: Albert
* 1973 - ''La morte negli occhi del gatto'' van Antonio Margheriti:
* 1974 - ''La Dernière Violette'' (kortfilm) van André Hardellet:
* 1975 - ''Sérieux comme le plaisir'' van Robert Benayoun:
* 1980 - ''Je vous aime'' van [[Claude Berri]]: Simon
* 1982 - ''[[Le Grand Pardon]]'' van Alexandre Arcady: cambio
* 1986 - ''Charlotte for Ever'' van hemzelf: Stan
* 1988 - ''[[Jane B. par Agnès V.]]'' van Agnès Varda
* 1990 - ''Stan the flasher'' van hemzelf: een vriend van David
===
▲* Joann Sfar, ''Gainsbourg, vie héroïque'', 2010 (biografische film).
== Literatuur ==
*{{fr}} Lucien Rioux, ''Serge Gainsbourg'', Seghers, 1986.
*{{fr}} Stephan Streker, ''Gainsbourg - Portrait d'un artiste en trompe-l'oeil'', De Boeck, 1990.
Regel 199:
*{{fr}} Pierre Mikaïloff, ''Gainsbourg confidentiel - Les 1001 vies de l’homme à tête de chou'', Prisma, 2016.
*{{nl}} Rudolf Hecke, ''Parcours Gainsbourg'', EPO, 2016.
*{{fr}} Jean-Pierre Prioul, [[Charlotte Gainsbourg]], Tony Frank, ''Gainsbourg 5 bis, rue de Verneuil'', EPA, 2017.
*{{fr}} Loïc Picaud, ''Gainsbourg l'intégrale - L'histoire de ses disques'', E/P/A, 2019.
*{{fr}} Christophe Geudin, Sébastien Merlet, Jérémie Szpirglas, Andy Votel, ''Le Gainsbook'', Seghers, 2019.
| |||