Blauwhelm: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Versie 39572284 van JulianDeclercq (overleg) ongedaan gemaakt - Voegt niets toe. De grammatica wordt er totaal niet beter op. |
k Wijziging van 217.100.229.214 (Overleg) teruggedraaid naar de laatste versie van Arjuno3 |
||
| (29 tussenliggende versies door 20 gebruikers niet weergegeven) | |||
Regel 1:
Een '''blauwhelm''' is een
De blauwhelmen worden zo genoemd omdat ze [[VN-blauw|blauwe]] helmen of
Blauwhelmen werden onder meer ingezet in Congo van 1960 tot 1964, en in 1964 aan de grens tussen Pakistan en India, als onderdeel van de [[UNIPOM]]-missie, die er echter niet in slaagde de [[Tweede Kasjmiroorlog]] tussen beide staten in 1965 te voorkomen. Het aantal groeit sinds de jaren negentig sterk. Later waren zij actief in landen zoals Irak, Somalië en Kosovo. Nederland zond onder meer "blauwe baretten" naar [[Libanon]] als onderdeel van de [[UNIFIL]]-missie en naar de [[Sinaï (schiereiland)|Sinaï]].
== Ontwikkelingen sinds 1991 ==
Het einde van de [[Koude Oorlog]] veroorzaakte een dramatische verschuiving in de VN en multilaterale vredeshandhaving. In een nieuwe geest van samenwerking zette de [[Veiligheidsraad van de Verenigde Naties|Veiligheidsraad]] van de VN grotere en complexere VN-vredesmissies op, vaak om alomvattende vredesovereenkomsten tussen oorlogvoerende partijen in intrastatelijke conflicten en burgeroorlogen te helpen uitvoeren. Bovendien kwamen er bij vredeshandhaving steeds meer niet-militaire elementen kijken die zorgden voor het goed functioneren van maatschappelijke functies, zoals verkiezingen. Het [[UN Department of Peacekeeping Operations|VN-departement voor vredesoperaties]] werd in 1992 opgericht om aan deze toegenomen vraag naar dergelijke missies te voldoen.
In [[El Salvador]] en [[Mozambique]] bood vredeshandhaving manieren om zelfvoorzienende vrede te bereiken. Sommige pogingen mislukten, misschien als gevolg van een te optimistische inschatting van wat de VN-vredeshandhaving zou kunnen bereiken. Terwijl complexe missies in [[Cambodja]] en Mozambique aan de gang waren, stuurde de Veiligheidsraad vredeshandhavers naar conflictgebieden zoals [[Somalië]], waar noch een staakt-het-vuren, noch de instemming van alle conflictpartijen was verzekerd. Deze operaties beschikten niet over de mankracht en werden niet ondersteund door de vereiste politieke wil om hun mandaat uit te voeren.
De mislukkingen – met name de [[Rwandese genocide|genocide in Rwanda in 1994]] en het [[Val van Srebrenica|bloedbad in Srebrenica]] in 1995 – leidden tot een periode van bezuinigingen en zelfonderzoek bij de VN-vredeshandhaving. Als gevolg hiervan ontving het relatief kleine [[UNTAES]]-overgangsbestuur in Oost-[[Slavonië]] een hoog niveau van toezeggingen en werd het "proeftuin voor ideeën, methoden en procedures". Het bleek te worden bestempeld als de meest succesvolle VN-missie en werd gevolgd door andere ambitieuzere overgangsregeringen in [[Kosovo]] ([[UNMIK]]) en [[Oost-Timor]] ([[UNTAET]]).
Die periode leidde gedeeltelijk tot de [[United Nations Peacebuilding Commission|Vredesopbouwcommissie van de Verenigde Naties]], die werkt aan het implementeren van stabiele vrede door middel van een aantal van dezelfde maatschappelijke functies waar vredeshandhavers ook aan werken, zoals verkiezingen. De commissie werkt momenteel samen met zes landen in Afrika.
<gallery>
Regel 8 ⟶ 19:
Bestand:Congopeacekeepers.jpg|VN-peacekeepers in Congo
</gallery>
[[Categorie:Verenigde Naties]]
| |||