Robert de Montesquiou: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 81.82.193.80 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door KlaasZ4usV
red.
 
(8 tussenliggende versies door 8 gebruikers niet weergegeven)
Regel 1:
[[Bestand:Le Comte Robert de Montesquiou (musée d'Orsay) (12997850855).jpg|thumb|210px|Robert de Montesquiou, door [[Giovanni Boldini]], [[Musée d'Orsay]], Parijs.]]
 
'''Marie Joseph Robert Anatole, comte de Montesquiou-Fézensac ''' ([[Parijs]], [[7 maart]] [[1855]] – [[Menton]], [[11 december]] [[1921]]) was een [[Frankrijk|Frans]] schrijver, dichter en essayist. Verder stond hij vooral bekend als [[dandy]]. Hij stond model voor ''Barondes de CharlusEsseintes'' in [[MarcelJoris-Karl ProustHuysmans]]’s' ''[[À la recherche du temps perdurebours]]'' (1884) en voor ''desBaron Esseintesde Charlus'' in ''[[Joris-KarlÀ Huysmansla recherche du temps perdu]]' '' (1908-1922) van [[ÀMarcel reboursProust]]''.
 
== Leven ==
Montesquiou stamde uit een roemrijk geslacht, waar ook [[Charles de Batz de Castelmore| Charles de Batz-Castelmore d'Artagnan]] toe behoorde, die later model stond voor een van [[Alexandre Dumas, père|Dumas']] [[De drie musketiers|musketiers]]. Zijn grootvader was [[Adjudant (functie)|adjudant]] onder [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]]. Zijn achternicht [[Comtesse Greffulhe]] stond model voor gravin de Guermantes in Proust’s ''À la recherche du temps perdu'', waarin hij zelf prominent figureerde als Baron de CharlesCharlus.
 
[[Bestand:Arrangement in black and gold.jpg|thumb|left|200px|''Arrangement in black and gold'', portret van Montesquiou door [[James McNeill Whistler|Whistler]]]]
Montesquiou was een bekende figuur in de Parijse beau monde van het [[fin de siècle]] en stond bekend als het prototype van de dandy. Proust-kenner William Samson omschreef hem als volgt: "Lang, zwartharig, rouge op de wangen, met een keizersnor, kakelde en schreeuwde hij in onmogelijke houdingen, giechelend als een sopraan, zijn kleine zwarte tand verbergend achter zijn prachtig geschoeide hand. Er werd gezegd dat hij ooit het bed had gedeeld met [[Eleonora Duse]] en dat hij daarna een week lang had moeten overgeven".
 
Montesquiou had talrijke connecties met vooraanstaande personen, waaronder [[Alphonse Daudet]], [[Edmond de Goncourt]], Eleonora Duse, [[Sarah Bernhardt]],<ref>Aan haar droeg hij een ongepubliceerd gedicht, "à Sarah Bernhardt (pour sa fête en 97)" op, dat zich in de nalatenschap van de actrice bevond. Met haar nalatenschap werd dit geveild in 1923: ''Bibliothèque de Mme Sarah Bernhardt''. Paris, Librairie Henri Leclerc. 1923 [25-27 juin]. 2 volumes [veilingcatalogus met als n° 229: Robert de Montesquiou, A Sarah Bernhardt (pour sa fête en 1897) - poème manuscrit inédit)]. Dit manuscript van Montesquiou werd opnieuw geveild op 9 november 2010 bij [[Christie's]] in Parijs.</ref> [[Gabriele d'Annunzio]], [[Anna de Noailles]], [[Marthe Bibesco]], [[Luisa Casati]], [[Jean Cocteau]] en [[Maurice Barrès]]. Hij had grote invloed op de Franse glaskunstenaar [[Émile Gallé]], van wie hij veel werk bezat (Montesquiou was een fervent kunstverzamelaar) en van wie hij honderden adoratiebrieven ontving. Hij was nauw bevriend met kunstschilder [[James McNeill Whistler]], van wie hij veel van zijn excentrieke 'maniertjes' overnam, en die in 1892 zijn portret schilderde.
Regel 18 ⟶ 19:
Als dichter werd Montesquiou wel gerekend tot de [[symbolisme|symbolisten]], maar literair gezien lag zijn werk eigenlijk dichter bij de [[Parnasse|Parnassiens]]. Zijn werk werd sterk beïnvloed door [[Charles Baudelaire]] en [[Paul Verlaine]]. Typerend voor zijn werk is het cultiveren van het bizarre en het precieuze, vaak tot in het overmatige. Door zijn streven naar subtiliteit en suggestieve beelden groeide hij uit tot een schoolvoorbeeld van het [[decadentisme]].
 
In zijn bekendste bundel ''Les Chauves-Souris'' (1892) zijn de thema’s divers en enigszins onsamenhangend: hij bezingt vleermuizen als koninginnen van de nacht, maar ook [[Lodewijk II van Beieren]], en geeft hoog op van zijn eenzaamheid “in de nacht van het heelal en binnen het mysterie van het leven”. In literaire kringen hoog aangeslagen werd ook zijn bundel ''Les Hortensias bleus'' (1896), maar deze is toch enigszins ongelijk qua inspiratie en kwaliteit.<ref>Cf. Encyclopedie van de wereldliteratuur.</ref>.
 
Een aantal van zijn gedichten werden door [[Gabriel Fauré]] op muziek gezet, in diens ''[[Pavane]]''.
Regel 83 ⟶ 84:
* A. Bachrach e.a.: ''Encyclopedie van de wereldliteratuur'', Bussum, 1980
* Patrick Chaleyssin: ''Robert de Montesquiou, mécene et dandy'', Somogy, 1992
* Mathilde Bertrand: ''Correspondance M. Proust - R. de Montesquiou'', Payot-Rivages, 2018
 
==Externe links==
Regel 88 ⟶ 90:
 
== Noot ==
{{References|90%}}
 
{{Bibliografische informatie}}
 
{{Commonscat}}