Jump to content

vincio

E Victionario

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈwinkioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: vin·ci·ō — morphologica: vinc-io

Verbum transitivum

[+/-]

vinc|iō, -īre, vinxī, vinctum,[1] etiam vīnxī, vīnctum.[2]

  1. Ligare, constringere.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
vinc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. vinciō vinciam   vinciēbam vincīrem vinciam  
II. sing. vincīs vinciās vincī! vinciēbās vincīrēs vinciēs vincītō!
III. sing. vincit vinciat   vinciēbat vincīret vinciet vincītō!
I. plur. vincīmus vinciāmus   vinciēbāmus vincīrēmus vinciēmus  
II. plur. vincītis vinciātis vincīte! vinciēbātis vincīrētis vinciētis vincītōte!
III. plur. vinciunt vinciant   vinciēbant vincīrent vincient vinciuntō!
Thema Vox passiva
vinc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. vincior vinciar   vinciēbar vincīrer vinciar  
II. sing. vincīris vinciāris vincīre! vinciēbāris vincīrēris vinciēris vincītor!
III. sing. vincītur vinciātur   vinciēbātur vincīrētur vinciētur vincītor!
I. plur. vincīmur vinciāmur   vinciēbāmur vincīrēmur vinciēmur  
II. plur. vincīminī vinciāminī vincīminī! vinciēbāminī vincīrēminī vinciēminī
III. plur. vinciuntur vinciantur   vinciēbantur vincīrentur vincientur vinciuntor!
Thema Vox activa
vinx- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. vinxī vinxerim vinxeram vinxissem vinxerō
II. sing. vinxistī vinxeris vinxerās vinxissēs vinxeris
III. sing. vinxit vinxerit vinxerat vinxisset vinxerit
I. plur. vinximus vinxerimus vinxerāmus vinxissēmus vinxerimus
II. plur. vinxistis vinxeritis vinxerātis vinxissētis vinxeritis
III. plur. vinxērunt vinxerint vinxerant vinxissent vinxerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
vincīre vinxisse vinctūrum,
-am, -um esse
vinciēns   vinctūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
vincīrī vinctum,
-am, -um esse
vinctum īrī   vinctus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
vinciendī vinciendus, -a, -um vinctum vinctū

Dictiones collatae

[+/-]

Composita

Dictiones derivatae

[+/-]

Composita

Translationes

[+/-]

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 994 — “VINCĬO, vincis, vinxi, vinctum, vincire, a. 4.”
  2. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — vincio, vīnxī, vīnctum, īre (tom. 2, p. 3492)