Discretiva

  dubitandi dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
dubitandī
activa gerundium­ genitivo dubitō (dubitāre)
Forma Modus flexurae originis
dubitandī casus genitivus singularis · genus masculinum gerundivi dubitandus
dubitandī casus genitivus singularis · genus neutrum gerundivi dubitandus
dubitandī casus nominativus pluralis · genus masculinum gerundivi dubitandus
dubitandī casus vocativus pluralis · genus masculinum gerundivi dubitandus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /du.biˈtan.diː/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·bi·tan·dī — morphologica: dubit-and-i

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

  • Tertium dubitandi genus est, cum pugnare videtur cum honesto id, quod videtur esse utile. Cum enim utilitas ad se rapere, honestas contra revocare ad se videtur, fit ut distrahatur in deliberando animus afferatque ancipitem curam cogitandi. —De officiis Ciceronis [1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

  • Nec umquam incidet in hoc genere materiae dubitatio rei quae undique secundum nos sit; nam ubi contradictioni locus non est, quae potest esse causa dubitandi? Ita fere omnis suasoria nihil est aliud quam comparatio, videndumque quid consecuturi simus et per quid, ut aestimari possit plus in eo quod petimus sit commodi, an vero in eo per quod petimus incommodi. —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De officiis ad Marcum filium libri tres. (The Latin Library): Liber primus. III [9] — dubitandi
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: dubitandi.
  3. 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber tertius, VIII. [34] — dubitandi