„Árni Oddsson“: Munur á milli breytinga

Árið [[1617]] sigldi hann til [[Kaupmannahöfn|Kaupmannahafnar]] til að reka erindi fyrir föður sinn, sem átti í útistöðum við Herluf Daa, og kom aftur til landsins árið eftir og unnu þeir feðgar svo málið gegn Daa eða Herlegdáð eins og Íslendingar áttu til að kalla hirðstjórann í háðungarskyni. Frásagnir af heimkomu hans eru allar með miklum þjóðsagnablæ en þær segja að Herluf Daa hafi bannað kaupmönnum að flytja Árna til landsins en honum tókst á endanum að komast í Vopnafjarðarskip og lenti í [[Vopnafjörður|Vopnafirði]] þegar fjórir dagar voru til þings (í sumum sögunum er hann jafnvel sagður hafa komist með göldrum til Íslands). Hann keypti tvo úrvalshesta en þegar upp á [[Jökuldalur|Jökuldal]] kom hafði hann sprengt þá báða undan sér. Þá keypti hann brúnan hest og reið honum einhesta þvert yfir landið og stóðst á endum að hann kom í [[Almannagjá]] þegar kallað var á hann í þriðja og síðasta sinn og vann málið. Hvað sem til er í þessu er víst að Árni hlaut mikla sæmd og frægð af málinu.

 

 

Sumarið 1662, þegar Árni stóð á sjötugu, kom [[Henrik Bjelke]] höfuðsmaður til landsins til að láta Íslendinga undirrita erfðahyllingu við konung. Sögur segja að ýmsir hafi verið tregir til, þar á meðal Árni Oddsson, en Bjelke hafi hótað að beita hervaldi og þá hafi Árni undirritað yfirlýsinguna og tárfellt um leið. Samtímaheimildir staðfesta ekki þessa frásögn en Árni sagði af sér lögmannsembættinu á næsta þingi; hafði reyndar verið búinn að segja því af sér áður en látið undan óskum almennings um að hann sæti lengur. Sögunni um tárvota vanga Árna var hins vegar mjög haldið á lofti í sjálfstæðisbaráttu Íslendinga á 19. öld.