Լեյկոպենիա, (հուն. λευκός – սպիտակ, πενία – աղքատություն), լեյկոցիտոպենիա, լեյկոցիտների բացարձակ քանակի նվազումը շրջանառու արյան մեջ։ Լինում է ֆիզիոլոգիական տարբեր վիճակների ժամանակ (թափառող նյարդի տոնուսի բարձրացում, մակերիկամային գեղձերի և սիմպաթիկ նյարդային համակարգի ֆունկցիայի նվազում, քաղց ևն) արյան վերաբաշխման հետևանքով։ Գոյություն ունի նաև ընտանեկան «կոնստիտուցիոն» լեյկոպենիա։ Երբեմն զարգանում է վարակիչ հիվանդություններից հետո, արյան կրկնակի փոխներարկումից, որոշ դեպքերում՝ դեղանյութերի (ամիդոպիրին, սուլֆանիլամիդային պատրաստուկներ) ընդունումից։ Գրիպի, ընդերային լեշմանիոզի, որովայնային տիֆի, բրուցելոզի, մալարիայի և այլ հիվանդությունների դեպքում Լեյկոպենիան ունի ախտորոշիչ նշանակություն։ Ծանր Լեյկոպենիա զարգանում է ոսկրածուծի ճարպային կազմափոխման՝ ապլազիայի դեպքում, առաջանում է որպես ինքնուրույն հիվանդություն (ապլաստիկ անեմիա) իոնացնող ճառագայթների ազդեցության, ինչպես նաև ծանր թունավորումների (բենզոլ, որոշ դեղանյութեր) հետևանքով։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 535)։
