Արվեստի քննադատ

Արվեստի քննադատ, մարդ ով մասնագիտացած է արվեստը վերլուծելու, մեկնաբանելու և գնահատելու մեջ:Նրանց գրաքննադատությունները կամ ակնարկները նպաստում են արվեստի քննադատությանը, և դրանք հրապարակվում են թերթերում, ամսագրերում, գրքերում, ցուցահանդեսային բրոշյուրներում, կատալոգներում և կայքերում: Ներկայիս արվեստի քննադատներից ոմանք օգտագործում են արվեստի բլոգներ և այլ առցանց հարթակներ՝ ավելի լայն լսարանի հետ կապ հաստատելու և բանավեճն ընդլայնելու համար:

Կարծիքներ

Ի տարբերություն արվեստագիտության, արվեստի քննադատների համար սովորաբար ինստիտուցիոնալ ուսուցում չկա: Արվեստի քննադատները տարբեր մասնագիտական ճանապարհ ունեն և կարող են ունենալ կամ չունենալ համալսարանական կրթություն^[2]։ Պրոֆեսիոնալ արվեստի քննադատներից ակնկալվում է, որ գնահատող հայացք ունենան արվեստի նկատմամբ և արվեստի պատմության խորը գիտելիքներ: Սովորաբար արվեստաբանը դիտում է արվեստը գեղարվեստական ցուցահանդեսներում, պատկերասրահներում, թանգարաններում կամ արվեստանոցներում, և նրանք կարող են լինել Արվեստի քննադատների միջազգային ասոցիացիայի անդամներ, որն ունի ազգային բաժիններ^[3]։ Շատ հազվադեպ են արվեստաբաններն իրենց ապրուստը վաստակում քննադատություն գրելով:

Արվեստաբանների կարծիքները արվեստին առնչվող թեմաների շուրջ բանավեճեր հրահրելու ներուժ ունեն: Սրա միջոցով արվեստաբանների տեսակետները, ովքեր գրում են արվեստի հրատարակությունների և թերթերի համար, հարստացնում են արվեստի և մշակույթի վերաբերյալ հանրային դիսկուրսը: Կոլեկցիոներներն ու հովանավորները հաճախ ապավինում են նման քննադատների խորհուրդներին՝ որպես միջոց՝ բարձրացնելու իրենց գնահատականը արվեստի հանդեպ, որը նրանք դիտում են: Ներկայիս շատ հայտնի և սիրված արվեստագետներ չէին ճանաչվում իրենց ժամանակի արվեստաբանների կողմից, հաճախ այն պատճառով, որ նրանց արվեստը դեռևս չհասկացված կամ չսիրված ոճի մեջ էր։ Ընդհակառակը, որոշ քննադատներ հատկապես կարևոր են դարձել՝ օգնելով բացատրել և խթանել արվեստի նոր շարժումները` Ռոջեր Ֆրայը պոստիմպրեսիոնիստական շարժման հետ և Լոուրենս Ալոուեյը փոփ արտի օրինակներով:

Հակասություններ

Ըստ Ջեյմս Էլկինսի^[4], կա տարբերակում արվեստի քննադատության և արվեստի պատմության միջև՝ հիմնված ինստիտուցիոնալ, համատեքստային և կոմերցիոն չափանիշների վրա. բուհերում դասավանդվում է արվեստի քննադատության պատմություն, սակայն պրակտիկան ինստիտուցիոնալ բացառված է ակադեմիական շրջանակներից: Փորձի հետ կապված հոդված է՝ Agnieszka Gratza^[5]: Ըստ Ջեյմս Էլկինսի, փոքր և զարգացող երկրներում, թերթերի արվեստի քննադատությունը սովորաբար ծառայում է որպես արվեստի պատմություն: Ջեյմս Էլկինսի տեսակետն արտացոլում է նրա անձնական կապը արվեստի պատմության և արվեստի պատմաբանների հետ, և «Ինչ պատահեց արվեստի քննադատությանը» գրքում նա ավելի է ընդգծում արվեստի պատմաբանների և արվեստի քննադատների միջև եղած անջրպետը՝ ենթադրելով, որ առաջինները հազվադեպ են երկրորդին որպես աղբյուր նշում, իսկ երկրորդները բաց են թողնում ակադեմիական առարկան, որին պետք է անդրադառնալ^[6]:

Պատկերասրահ

Ժան Օնորե Ֆրագոնար, Դենի Դիդրոյի դիմանկարը, 1769, Լուվր, Փարիզ։ Նրա արվեստի քննադատումը մեծ ազդեցություն ունեցավ: Նրա «Essais sur la peinture»-ը Յոհան Վոլֆգանգ ֆոն Գյոթեն նկարագրել է որպես «հոյակապ գործ, որն ավելի օգտակար է խոսում բանաստեղծի, քան նկարչի, թեև նկարչի համար այն նման է բոցավառ ջահի»։ Դիդրոյի սիրելի նկարիչը Ժան Գրյոզ^[7]
Սառա Միրիամ Փիլի Ջոն Նիլի դիմանկարը, 1823թ.: Նիլը համարվում է առաջին ամերիկացի արվեստի քննադատը^[8]^[9] և եղել է նաև ազդեցիկ գրող և գրականագետ
Շառլ Բոդլեր 1855, Լուսանկարը՝ Նադարի։ Բոդլերը կապված է դեկադենտության շարժման հետ։ Նրա «Չարի ծաղիկները» բանաստեղծությունների ժողովածուն ճանաչված է որպես ֆրանսիական գրականության դասական^[10]
Édouard Manet, Portrait of Zacharie Astruc 1866, Kunsthalle Bremen. He was a strong defender of Gustave Courbet, and was one of the first to recognize the talent of Édouard Manet. He also defended Claude Monet, James McNeill Whistler, Carolus-Duran, Fantin-Latour, and Alphonse Legros.
Édouard Manet, Portrait of Émile Zola, 1868, Musée d'Orsay. Émile Zola (1840-1902) was an influential French writer, and art critic. He was a major figure in the exoneration of the falsely accused and convicted army officer Alfred Dreyfus.^[11]
Albert Aurier, c. 1890, Wrote about Vincent van Gogh, and Paul Gauguin.^[12]
Paul Signac, Félix Fénéon, 1890. A French anarchist and art critic in Paris during the late 1800s. He coined the term "Neo-impressionism" in 1886.
Portrait of Clive Bell (1881-1964), by Roger Fry (1924 c.)^[13]
Guillaume Apollinaire (1880–1918), 1914, French poet, writer and art critic he is credited with coining the word surrealism
André Salmon, Modigliani, and Pablo Picasso in Montparnasse (1916), photographed by Jean Cocteau
Roger Fry Self-portrait, 1928. He was described by Kenneth Clark as "incomparably the greatest influence on taste since Ruskin... In so far as taste can be changed by one man, it was changed by Roger Fry".^[14]
Leo Stein (1872–1947), art collector/critic, elder brother of Gertrude Stein. Photo by Carl Van Vechten, November 9, 1937
Frank O'Hara (1926-1966),^[15] Larry Rivers, delivered one of the eulogies, along with Bill Berkson, Edwin Denby, and René d'Harnoncourt.^[16]
Arthur Danto, (1924-2013), Danto laid the groundwork for an institutional definition of art^[17]
John Berger, (1926-2017),^[18]^[19]

Նշանավոր արվեստի քննադատներ

Ծանոթագրություններ

↑ «Turner Whistler Monet». Tate. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-12-ին. Վերցված է 2009-04-12-ին.
↑ James Elkins, What happened to art criticism, Prickley Paradigm Press, 2003, p. 8.
↑ «Organisation Chart 2012–2013 – AICA international». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-12-ին. Վերցված է 2013-12-12-ին.
↑ James Elkins, "Introduction" in Is Art History Global?, dir. James Elkins, Routledge Taylor & Francis Group, 2007, pp. 5–15.
↑ Gratza, Agnieszka (17 October 2013). «Frieze or faculty? One art critic's move from academia to journalism». The Guardian.
↑ James Elkins, What Happened to Art Criticism, Prickley Paradigm Press, 2003, pp. 4–5, 9.
↑ Edmond and Jules de Goncourt, French Eighteenth-Century Painters. Cornell Paperbacks, 1981, pp. 222–225. 0-8014-9218-1
↑ Dickson, Harold Edward (1943). Observations on American Art: Selections from the Writings of John Neal (1793–1876). State College, Pennsylvania: Pennsylvania State College. էջ ix.
↑ Sears, Donald A. (1978). John Neal. Boston, Massachusetts: Twayne Publishers. էջ 118. ISBN 080-5-7723-08.
↑ Joanna Richardson, Baudelaire, St. Martin's Press, New York, 1994, p. 191, 0-312-11476-1.
↑ J'accuse letter at French wikisource
↑ Lunn, Margaret Rauschenbach (15 October 1982). «G.-Albert Aurier, Critic and Theorist of Symbolist Art» (PDF) (PhD thesis). Massachusetts Institute of Technology. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 4 June 2011-ին.
↑ Grayling, A.C; Goulder, Naomi; Pyle, Andrew, eds. (2006). Bell, Arthur Clive Heward – Oxford Reference (անգլերեն). doi:10.1093/acref/9780199754694.001.0001. ISBN 9780199754694. Վերցված է 2018-09-17-ին.
↑ Ian Chilvers, ed. (1990). «Fry, Roger». The Concise Oxford Dictionary of Art and Artists. Oxford and New York: Oxford University Press. էջ 169.
↑ [1], Refurbished Reputation for a Nervy Painter.
↑ From "A Short Chronology", in Donald Allen: The Collected Poems of Frank O'Hara.
↑ This theory has been described as an "influential theory about the nature of art", according to Philosophy Now, November 2013
↑ «John Berger obituary». The Guardian. 2 January 2017. Վերցված է 3 January 2017-ին.
↑ «I think the dead are with us": John Berger at 88». The New Statesman. 11 June 2015. Վերցված է 3 January 2017-ին.

Արտաքին հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Արվեստի քննադատ կատեգորիայում։

Good audio version of symposium on contemporary (2007) art criticism entitled "Empathy and Criticality", sponsored by the Frieze Foundation

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Արվեստի քննադատ» հոդվածին։

[1] «Turner Whistler Monet». Tate. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-01-12-ին. Վերցված է 2009-04-12-ին.

[2] James Elkins, What happened to art criticism, Prickley Paradigm Press, 2003, p. 8.

[3] «Organisation Chart 2012–2013 – AICA international». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-12-ին. Վերցված է 2013-12-12-ին.

[4] James Elkins, "Introduction" in Is Art History Global?, dir. James Elkins, Routledge Taylor & Francis Group, 2007, pp. 5–15.

[5] Gratza, Agnieszka (17 October 2013). «Frieze or faculty? One art critic's move from academia to journalism». The Guardian.

[6] James Elkins, What Happened to Art Criticism, Prickley Paradigm Press, 2003, pp. 4–5, 9.

[7] Edmond and Jules de Goncourt, French Eighteenth-Century Painters. Cornell Paperbacks, 1981, pp. 222–225. 0-8014-9218-1

[8] Dickson, Harold Edward (1943). Observations on American Art: Selections from the Writings of John Neal (1793–1876). State College, Pennsylvania: Pennsylvania State College. էջ ix.

[9] Sears, Donald A. (1978). John Neal. Boston, Massachusetts: Twayne Publishers. էջ 118. ISBN 080-5-7723-08.

[10] Joanna Richardson, Baudelaire, St. Martin's Press, New York, 1994, p. 191, 0-312-11476-1.

[11] J'accuse letter at French wikisource

[12] Lunn, Margaret Rauschenbach (15 October 1982). «G.-Albert Aurier, Critic and Theorist of Symbolist Art» (PDF) (PhD thesis). Massachusetts Institute of Technology. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 4 June 2011-ին.

[13] Grayling, A.C; Goulder, Naomi; Pyle, Andrew, eds. (2006). Bell, Arthur Clive Heward – Oxford Reference (անգլերեն). doi:10.1093/acref/9780199754694.001.0001. ISBN 9780199754694. Վերցված է 2018-09-17-ին.

[14] Ian Chilvers, ed. (1990). «Fry, Roger». The Concise Oxford Dictionary of Art and Artists. Oxford and New York: Oxford University Press. էջ 169.

[test-15] [1], Refurbished Reputation for a Nervy Painter.

[16] From "A Short Chronology", in Donald Allen: The Collected Poems of Frank O'Hara.

[17] This theory has been described as an "influential theory about the nature of art", according to Philosophy Now, November 2013

[John_Berger_obituary-18] «John Berger obituary». The Guardian. 2 January 2017. Վերցված է 3 January 2017-ին.

[newstatesman-19] «I think the dead are with us": John Berger at 88». The New Statesman. 11 June 2015. Վերցված է 3 January 2017-ին.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]