Saltar ao contido

Gran Premio do Canadá de 1988

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Competición deportivaGran Premio do Canadá de 1988
Nome oficialMolson Brewery Canadian Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio do Canadá Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1988 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento69 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto Gilles Villeneuve (Montreal) 45°30′02″N 73°31′21″O / 45.5006, -73.5225 Editar o valor en Wikidata
Lonxitude4,361 km Editar o valor en Wikidata
PaísCanadá Editar o valor en Wikidata
Data12 de xuño de 1988 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaAyrton Senna Editar o valor en Wikidata

O Gran Premio do Canadá de 1988 (oficialmente o 1988 Formula 1 Grand Prix du Canada) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou o 12 de xuño de 1988 no Circuíto Gilles Villeneuve, Montreal, Canadá. A carreira foi a quinta rolda da tempada 1988.

Cualificación

[editar | editar a fonte]

A Fórmula Un regresou ao Canadá logo dunha ausencia dun ano do calendario. Durante ese período os boxes e as instalacións do circuíto Gilles Villeneuve melloraran e trasladáronse máis arriba na pista e leváronse a cabo algunhas modificacións como a eliminación de dúas curvas co fin de facer unha nova recta de boxes. Como era habitual, a sesión de cualificación foi para os McLaren. Ayrton Senna logrou a súa quinta pole consecutiva sobre Alain Prost cun tempo de 1:21.681, 2´4 segundos máis rápido que o tempo da pole de Nigel Mansell en 1986 cando non había restricións nos turbos, aínda que había dúas curvas menos no circuíto. Como era de esperar os Ferraris de Gerhard Berger e Michele Alboreto ocuparon a segunda fila, seguido polo Benetton - Ford de Alessandro Nannini no quinto, o máis rápido dos coches con motor de aspiración natural cun tempo de 1:23.968, 2´3 segundos máis lento que Senna.

Ambos pilotos de Williams sufriron continuos problemas coa suspensión reactiva do FW12 deixando a Mansell e Riccardo Patrese 9º e 11º, respectivamente, con Mansell, 3´2 segundos máis lento que o tempo da pole de Senna e 0´8 máis lento que o seu tempo na pole de 1986 no Williams - Honda.

Derek Warwick sufriu un grave accidente na nova recta de boxes na sesión do sábado cando o seu coche voou por encima dos bordos logo de que o seu Arrows A10B perdera o control na zona de freada da chicana nunha mancha de aceite que deixara momentos antes o AGS de Philippe Streiff. Thierry Boutsen no Benetton - Ford seguía ao AGS viu o que pasou e evitou a sucidade que Streiff deixara na pista. Warwick foi o seguinte en chegar momentos máis tarde sen poder evitar o derramo de aceite o Arrows foise da parte traseira, Warwick estaba negociando a chicana dereita-esquerda. O Arrows rebotou sobre a beirarrúa interior e levantouse no aire. Cando golpeou o chan o impacto causoulle a Warwick un desmaio. O coche, seguiu volveu a saír polo aire antes de aterrar de novo e golpear o que é agora o "Mur du Québec" (Muro do Quebec) ou "O Muro dos Campións", xunto aos novos boxes sen diminuír a velocidade. Xusto en fronte estaba o box Williams, Nigel Mansell, que sufrira un accidente similar na práctica para o Gran Premio do Xapón de 1987. Sabendo que o mellor que Warwick podía facer era non moverse, inmediatamente saltou a vala que separaba a pista dos boxes e foi o primeiro en axuda a un Warwick agora consciente, quitándose o casco e dándolle instrucións para permanecer no coche ata a chegada do equipo médico da F1 na pista dirixido polo profesor Sid Watkins. Valentemente, Warwick, que se lesionou as costas no accidente e admitiu nunha entrevista na mañá da carreira que estaba moi ríxido e dorido, comezou na súa 16ª posición de cualificación ao día seguinte no mesmo coche co que chocou, o equipo Arrows logrou reparalo durante a noite.

Resumo da carreira

[editar | editar a fonte]

Neste circuíto notoriamente consumidor de combustible para os coches turbos, os enxeñeiros de Honda decidiron poñer a válvula de sobrepresión a 2´3 bar para diminuír a posibilidade de quedar sen combustible. Aínda que isto deixou tanto a McLaren como a Lotus aproximadamente con 40 CV (30 kW; 41 PS) menos dos que utilizaron na clasificación, esperábase que a potencia dos Honda permitiría a McLaren funcionar unha vez máis comodamente fronte aos seus rivais. Malia isto, no equipo líder con motor atmosférico, Benetton, estaban razoablemente confiados na carreira e os B188s de Nannini e Boutsen supostamente presentáronse na grella con 215 litros de combustible a bordo. A teoría era que o tempo inicialmente máis lento debido ao peso, cando se alixeirara a carga de combustible os coches atmo podían seguir empuxando, mentres que os coches turbo irían máis lentos co fin de terminar antes de quedar sen combustible.

Prost liderou desde o principio, diante de Senna, os Ferrari e os Benetton, aínda que logo de dez voltas Gerhard Berger comezou a ter problemas co sistema de combustible do seu Ferrari. Na volta 19, Senna logrou pasar ao seu compañeiro de equipo na forquita L'Epingle para tomar unha vantaxe que non perdería. Alessandro Nannini retirouse da cuarta posición con problemas eléctricos na volta 15, mentres que Berger retirouse por problemas de motor na volta 23. Mentres tanto, Nigel Mansell gozou pasando ao seu antigo compañeiro de equipo Nelson Piquet no Honda turbo de Lotus, aínda que isto só durou seis voltas antes de que o seu motor fallara deixando ao británico co seu sexto abandono en seis carreiras. O mesmo ocorreu cinco voltas máis tarde ao seu compañeiro de equipo Riccardo Patrese.

Na volta 34, retirouse Michele Alboreto, o seu Ferrari experimentou un problema de motor similar ao de Berger permitindo a Thierry Boutsen tomar o terceiro lugar, que mantivo ata o final da carreira. Con moitos dos pilotos de cabeza fóra, os equipos menores tiñan unha clara ocasión de sumar puntos. No medio da carreira Philippe Streiff levou o seu AGS ata a quinta posición, por diante de Andrea de Cesaris no Rial sexto. A súa sorte non durou, Streiff retirouse logo de fallo na suspensión traseira que causoulle un trompo na volta 41, mentres que de Cesaris, cun coche coñecido por ter un depósito de combustible demasiado pequeno, quedou sen combustible a 3 voltas do final. Isto permitiu a Ivan Capelli facer a máis sorprendente actuación do día, levando o seu March-Judd ao quinto lugar.

Ayrton Senna gañou, 5´9 segundos por diante de Prost con Boutsen 45,5 segundos detrás de Prost en terceiro lugar. Piquet foi cuarto no Lotus, aínda que cunha volta perdida con Senna, Capelli terminou quinto no March. O último punto foi sorprendentemente para Jonathan Palmer no problemático Tyrrell 017. O ferido Derek Warwick logrou co seu Arrows - Megatron terminar xusto fóra dos puntos no sétimo posto logo dun longo duelo de media carreira co seu compañeiro de equipo Eddie Cheever, que terminou cando Cheever se retirou co cable do acelerador roto na volta 31. Warwick tamén tivo que soportar o corte da válvula pop-off do turbo ao principio que o deixou con menos potencia da desexable no seu motor turbo e unha dor nas costas cada vez maior debido ao seu accidente do día anterior.

Senna fixou o récord de volta no circuíto con 1:24.973 na volta 53 das 69 da carreira. En comparación coa anterior marca da pista establecida por Nelson Piquet en 1986 de 1:25.443, nun Williams-Honda cando os coches turbo tiñan aproximadamente 400 CV (298 kW; 406 PS) máis que en 1988. Con todo , os cambios no circuíto entre as carreiras de 1986 e 1988 eliminaran as curvas 5 e 6 que foron substituídas ao facer a nova recta de boxes máis longa, deixando só un xiro á esquerda que conduce á curva 2 a forquita L´Epingle.

O terceiro posto de Boutsen foi a primeira vez desde o Gran Premio dos Países Baixos de 1983 de que un coche con motor de aspiración natural terminaba legalmente nun podio de Fórmula Un.

Clasificación

[editar | editar a fonte]
Ayrton Senna logrou a pole position e gañou a carreira para McLaren.
Alain Prost finalizou a seis segundos do seu compañeiro de equipo.
Thierry Boutsen logrou a última posición do podio para Benetton.
Gerhard Berger retirouse co seu Ferrari con problemaseléctricos na volta 23.

Cualificación

[editar | editar a fonte]
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 12 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:22.392 1:21.681
2 11 Francia Alain Prost McLaren-Honda 1:22.499 1:21.863 +0.182
3 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 1:22.719 1:22.785 +1.038
4 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 1:23.976 1:23.296 +1.615
5 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:25.561 1:23.968 +2.287
6 1 Nelson Piquet Lotus-Honda 1:24.166 1:23.995 +2.314
7 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 1:25.173 1:24.115 +2.434
8 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 1:24.679 1:25.068 +2.998
9 5 Nigel Mansell Williams-Judd 1:24.844 1:25.251 +3.163
10 14 Francia Philippe Streiff AGS-Ford 1:25.878 1:24.968 +3.287
11 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Judd 1:24.971 1:25.471 +3.290
12 22 Italia Andrea de Cesaris Rial-Ford 1:26.039 1:24.988 +3.307
13 2 Satoru Nakajima Lotus-Honda 1:25.373 1:26.650 +3.692
14 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 1:25.609 1:26.815 +3.928
15 33 Italia Stefano Modena EuroBrun-Ford 1:26.652 1:25.713 +4.032
16 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 1:26.052 1:25.740 +4.059
17 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 1:27.543 1:25.765 +4.084
18 15 Maurício Gugelmin March-Judd 1:25.910 1:25.982 +4.229
19 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 1:27.230 1:26.092 +4.411
20 25 Francia René Arnoux Ligier-Judd 1:26.716 1:26.327 +4.646
21 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 1:26.822 1:26.437 +4.756
22 9 Italia Piercarlo Ghinzani Zakspeed 1:28.400 1:26.786 +5.105
23 4 Julian Bailey Tyrrell-Ford 1:28.737 1:27.139 +5.458
24 32 Oscar Larrauri EuroBrun-Ford 1:27.676 1:27.321 +5.640
25 26 Stefan Johansson Ligier-Judd 1:28.614 1:27.637 +5.956
26 31 Italia Gabriele Tarquini Coloni-Ford no time 1:27.655 +5.974
NSC 23 España Adrián Campos Minardi-Ford 1:27.885 1:27.979 +6.204
NSC 21 Italia Nicola Larini Osella 1:39.782 1:27.981 +6.300
NSC 29 Francia Yannick Dalmas Lola-Ford no time 1:28.012 +6.331
NSC 31 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed 1:29.110 1:28.215 +6.534
NSCP 36 Italia Alex Caffi Dallara-Ford
Podio da carreira: Prost (2º), Senna (gañador), Boutsen (3º)
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 12 Ayrton Senna McLaren-Honda 69 1:39:46.618 1 9
2 11 Francia Alain Prost McLaren-Honda 69 + 5.934 2 6
3 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 69 + 51.409 7 4
4 1 Nelson Piquet Lotus-Honda 68 + 1 volta 6 3
5 16 Italia Ivan Capelli March-Judd 68 + 1 volta 14 2
6 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 67 + 2 volts 19 1
7 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 67 + 2 voltas 16
8 31 Italia Gabriele Tarquini Coloni-Ford 67 + 2 voltas 26
9 22 Italia Andrea de Cesaris Rial-Ford 66 Sen combustible 12
10 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 66 Eléctrico 17
11 2 Satoru Nakajima Lotus-Honda 66 + 3 voltas 13
12 33 Italia Stefano Modena Euro Brun-Ford 66 + 3 voltas 15
13 24 España Luis Pérez-Sala Minardi-Ford 64 + 5 voltas 21
14 9 Italia Piercarlo Ghinzani Zakspeed 63 Motor 22
Ret 15 Maurício Gugelmin March-Judd 54 Caixa de cambios 18
Ret 14 Francia Philippe Streiff AGS-Ford 41 Suspensión 10 ;
Ret 25 Francia René Arnoux Ligier-Judd 36 Transmisión 20
Ret 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 33 Motor 4
Ret 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Judd 32 Motor 11
Ret 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 31 Acelerador 8
Ret 5 Nigel Mansell Williams-Judd 28 Motor 9
Ret 26 Stefan Johansson Ligier-Judd 24 Motor 25
Ret 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 22 Eléctrico 3
Ret 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 15 Encendido 5
Ret 32 Oscar Larrauri Euro Brun-Ford 8 Chasis 24
Ret 4 Julian Bailey Tyrrell-Ford 0 Colisión 23
NSC 23 España Adrián Campos Minardi-Ford
NSC 21 Italia Nicola Larini Osella
NSC 29 Francia Yannick Dalmas Lola-Ford
NSC 10 Alemaña Bernd Schneider Zakspeed
NSCP 36 Italia Alex Caffi Dallara-Ford
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira

[editar | editar a fonte]
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
  1. "1988 Canadian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]


Carreira anterior:
Gran Premio de México de 1988
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1988
Carreira seguinte:
Gran Premio de Detroit de 1988
Carreira anterior:
Gran Premio do Canadá de 1986
Gran Premio do Canadá Carreira seguinte:
Gran Premio do Canadá de 1989