Skynet (satélites)
Skynet é unha serie de satélites de comunicacións xeoestacionarios militares do Reino Unido que tivo o seu comezo en 1969.[1]
Características
Os satélites Skynet foron os primeiros en dar servizos de comunicación ao exército británico. Os primeiros estabilizábanse mediante xiro e formaron parte da iniciativa estadounidense IDCSP de satélites de comunicacións.[1]
Skynet 1A e 1B
As dúas primeiras unidades do sistema Skynet foron construídas por Philco Ford Space & Reentry Systems Division. A tecnoloxía de comunicacións estaba baseada na dos satélites IDCSP. Tiñan forma cilíndrica e estabilizábanse mediante xiro. Ambos foron lanzados mediante foguetes Delta M o 22 de novembro de 1969 e o 19 de agosto de 1970. Skynet 1A funcionou durante 36 meses, mentres que Skynet 1B non chegou á súa órbita definitiva debido a un problema no motor de apoxeo, quedando nunha órbita de transferencia elíptica.[2]
Skynet 2A e 2B
Os dous satélites Skynet 2 foron construídos por Marconi Space and Defence Systems con axuda de Philco-Ford. Tiñan unha masa duns 240 kg, eran cilíndricos e estabilizábanse mediante xiro. Usaban, ao igual que os Skynet 1, dous canais de comunicacións, un a 20 MHz e outro a 2 MHz. Skynet 2A foi lanzado o 19 de xaneiro de 1974, pero non chegou a órbita por un problema no seu foguete lanzador, un Delta 2313 que si conseguiu poñer no espazo a Skynet 2B o 23 de novembro de 1974.[3]
Skynet 4A, 4B, 4C, 4D, 4E e 4F
Os satélites Skynet 4 foron a terceira xeración de satélites Skynet. Usaban un transpondedor en SHF e un en UHF con dous canais, así como un tranpondedor en EHF a bordo de Skynet 4A para experimentos de propagación. Foron construídos por British Aerospace. Tiñan unha masa de entre 1250 e 1500 kg, estabilizábanse nos tres eixos e tiñan unhas dimensións de 2,1 x 1,4 m con paneis solares que lles daban unha envergadura de 16 m e producían 1200 W de potencia. Os seis foron lanzados con éxito entre 1990 e 2001 a bordo de foguetes Titan 3, Ariane 4 e Delta 7925, todos con éxito.[4]
Skynet 5A, 5B, 5C e 5D
Os satélites Skynet 5 melloran á anterior xeración proporcionando máis potencia e cobertura. Teñen masas de arredor de 4700 kg, estabilízanse nos tres eixos e usan o bus Eurostar 3000S. Os catro foron lanzados a bordo de foguetes Ariane 5 con éxito entre 2007 e 2012.[5]
Historial de lanzamentos
| Misión[1][2][3][4][5] | Data de lanzamento[1][2][3][4][5] | Foguete lanzador[1][2][3][4][5] | Notas[1][2][3][4][5] |
|---|---|---|---|
| Skynet 1A | 22 de novembro de 1969 | Delta M | Éxito |
| Skynet 1B | 19 de agosto de 1970 | Delta M | Éxito |
| Skynet 2A | 19 de xaneiro de 1974 | Delta 2313 | Fallo |
| Skynet 2B | 23 de novembro de 1974 | Delta 2313 | Éxito |
| Skynet 4A | 1 de xaneiro de 1990 | Titan 3 | Éxito |
| Skynet 4B | 11 de decembro de 1988 | Ariane 4 | Éxito |
| Skynet 4C | 30 de agosto de 1990 | Ariane 4 | Éxito |
| Skynet 4D | 10 de xaneiro de 1998 | Delta 7925 | Éxito |
| Skynet 4E | 26 de febreiro de 1999 | Ariane 4 | Éxito |
| Skynet 4F | 7 de febreiro de 2001 | Ariane 4 | Éxito |
| Skynet 5A | 11 de marzo de 2007 | Ariane 5 | Éxito |
| Skynet 5B | 14 de novembro de 2007 | Ariane 5 | Éxito |
| Skynet 5C | 12 de xuño de 2008 | Ariane 5 | Éxito |
| Skynet 5D | 19 de febreiro de 2012 | Ariane 5 | Éxito |
Notas
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Mark Wade (2021). "SJ" (en inglés). Consultado o 7 de maio de 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Gunter Dirk Krebs (2021). Gunter's Space Page, ed. "Skynet 1A, 1B" (en inglés). Consultado o 7 de maio de 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Gunter Dirk Krebs (2021). Gunter's Space Page, ed. "Skynet 2A, 2B" (en inglés). Consultado o 7 de maio de 2021.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Gunter Dirk Krebs (2021). Gunter's Space Page, ed. "Skynet 4A, 4B, 4C, 4D, 4E, 4F" (en inglés). Consultado o 7 de maio de 2021.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Gunter Dirk Krebs (2021). Gunter's Space Page, ed. "Skynet 5A, 5B, 5C, 5D" (en inglés). Consultado o 7 de maio de 2021.
Véxase tamén
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Skynet |