Sagitta

Sagitta
Nome latino	Sagita
Abreviatura	Sge
Xenitivo	Sagittae
Simboloxía	A Frecha
Ascensión recta	19.8333 h
Declinación	18.66°
Área	80 graos cadrados Rango 86º
Número de estrelas (magnitude < 3)	0
Estrela máis brillante	γ Sge (magnitude ap. 3.47)
Choiva de meteoros	Ningunha
Constelacións lindeiras	Vulpecula Hércules Aquila Delphinus
Visible en latitudes entre +90° e −70° Mellor visibilidade ás 21:00 (9 p.m.) durante o mes de Agosto

Sagitta, a frecha, é unha das tres constelacións máis pequenas, despois de Equuleus e Crux. Atopase dentro do perímetro do Triángulo de Verán, o gran asterismo formado por Deneb (α Cygni), Vega (α Lyrae) e Altair (α Aquilae). Localizada non moi ó norte do ecuador, esta constelación é visible dende calquera parte da Terra excepto no Círculo Polar Antártico.

Estrelas principais

• α Sagittae (Sham), aínda que con designación de Bayer Alpha é só a terceira estrela máis brillante da constelación, con magnitude 4,37. É unha xigante amarela cunha clasificación espectral G1 II a 610 anos luz e xunto con β Sge (de tamén 4,37 de magnitude) forman as plumas da vara dunha frecha ou as frechas de dobre punta usadas polo exercito romano.
• γ Sagittae, a máis brillante con magnitude 3,47 e de tipo espectral M0 III, unha xigante vermella a 170 anos luz, que con δ Sge e ε Sge forman a vara da frecha.
• δ Sagittae, binaria espectroscópica composta por unha xigante vermella e unha estrela branca, do tipo espectral M2 II+A0 V e magnitude 3,82.
• ε Sge: de tipo espectral G8 III e magnitude 5,66, estrela múltiple (con 4 compoñentes; compoñente B é óptica)
• η Sge: estrela de clase espectral K2 III con magnitude 5.1 que pertencen ó grupo en movemento Hyades.
• 13 Sagittae (VZ Sagittae), xigante vermella e variable irregular cunha magnitude que varía entre 5,27 e 5,57.
• 15 Sagittae, con magnitude 5,8 é unha estrela binaria formada por unha anana amarela semellante ó Sol e unha anana marrón.
• U Sagittae, unha interesante variable eclípsante composta por una estrela azul e outra laranxa, cunha magnitude que oscila entre 6,5 e 9,3 en pouco máis de tres días e nove horas.
• FG Sagittae, estrela dunha nebulosa planetaria cunha cor e temperatura que foi mudando ó longo dos últimos 100 anos.
• HD 231701, estrela amarela cun planeta extrasolar.
• WR 124, estrela de Wolf-Rayet rodeada pola nebulosa M1-67.

Obxectos Notables do espazo profundo

• Cúmulo globular M71, bastante difuso o cal fai que ás veces sexa confundido cun cúmulo aberto denso, está a uns 13.000 anos luz da Terra, situado o bastante preto da Terra como para poder distingui-las súas estrelas xigantes vermellas con calquera telescopio. As súas dimensións aparentes son coma un quinto do diámetro da lúa chea. Foi descuberto polo astrónomo francés Philippe Loys de Chéseaux no ano 1745 ou 1746.

Historia

No pasado A Farsa (Sham) designaba a toda a constelación no canto de só a α Sge. Esta constelación é un dos casos onde Johann Bayer errou ó nomea-la estrela máis brillante nun simple status γ. Outro exemplo do mesmo tipo de erro dáse na constelación Sagittarius.

Mitoloxía

Os antigos hebreos, persas, árabes, gregos e romanos xa consideraron que este grupo de estrelas era unha frecha.

Segundo Eratóstenes, era a frecha que Apolo utilizou para matar ós Cíclopes, en vinganza porque o seu fillo Asclepio fora matado. Apolo despois escondeu a frecha no país dos hiperbóreos e recuperouna despois de que Zeus o tivese perdoado por este acto unha vez que Apolo rematara de servir ó rei Admeto.

É lembrada coma a tradicional frecha coa que Hércules matou a aguia (Aquila) de Xúpiter que devoraba a perpetuidade ó fígado de Prometheus. A frecha atopase un pouco abaixo da Aguia. Algúns ven a frecha apuntando ó leste e outros o oeste. En concordancia coa historia de Aquila, esta debería apuntar ó oeste, ameazando á Aguia. Outro pensaban que a frecha era o disparo efectuado por Hércules contra os paxaros de Estínfalo (6ª tarefa) que tiñan plumas, pico e garras de aceiro, e vivían de carne humana nas marismas de Arcadia. Algunhas veces tamén é tomada por unha frecha de Cupido.

Véxase tamén

Outros artigos

• Sagittarius

Bibliografía

• Ian Ridpath and Wil Tirion (2007). Stars and Planets Guide, Collins, London. ISBN 978-0007251209. Princeton University Press, Princeton. ISBN 978-0691135564.

Ligazóns externas

• The Deep Photographic Guide to the Constellations: Sagitta (en inglés)
• Star Tales – Sagitta (en inglés)