Estuco

O estuco é unha pasta de gran fino composta de cal apagado (normalmente, cales aéreos graxos), mármore pulverizado, xeso, pigmentos naturais, etc. que se endurece por reacción química ó entrar en contacto o hidróxido de calcio do cal co dióxido de carbono (CO2) [Ca(OH)2 + CO2 → CACO3 + H2Ou] e utilízase sobre todo para decorar paredes e teitos.

Decoración feita con estuco.

O estuco admite numerosos tratamentos, entre os que salientan a modelaxe e tallado para obter formas ornamentais, o puído para darlle unha aparencia semellante ó mármore e o pintado polícromo con fins decorativos.

O estuco máis famoso é o veneciano, tamén chamado «lustro veneciano». É un revestimento que se inventou en Venecia (Italia) a comezos do século XV. O seu acabado mostra unha parede plana, lisa e brillante como un mármore puído, con diferentes tonalidades de cor, de gran beleza.

Emprego histórico

Durante o Renacemento italiano vólvese a utilizar o estuco como complemento arquitectónico, xunto coa pintura, seguindo a moda orixinada polo descubrimento arqueolóxicos. Perfeccionáronse un gran número de técnicas, que máis tarde se difundiron por toda Europa. O estuco branco utilizouse moito nos muros das igrexas, en ocasións para pintar figuras de anxos. Rafael e outros artistas da época utilizaron frisos de estuco coloreado para decorar palacios e pavillóns. Entre os máis relevantes salientan os relevos de Francesco Primaticcio (1533–1565) para o castelo de Fontainebleau, preto de París.