Wikipedia

Cultivo celular

O cultivo celular é o complexo proceso polo cal se cultivan células en condicións controladas, xeralmente fóra do seu ambiente natural, in vitro. Tamén se lle chama cultivo celular ao conxunto de células resultantes dese proceso. Na práctica, o termo "cultivo celular" actualmente refírese ao cultivo de células derivadas de eucariotas pluricelulares, especialmente células animais. Porén, existen tamén cultivos de cultivos de tecidos de plantas, fungos e microbios, como bacterias, protistas e virus. O desenvolvemento histórico e os métodos do cultivo celular están estreitamente interrelacionados cos do cultivo de tecidos e o cultivo de órganos.

Cultivo celular nunha placa de Petri.
Células epiteliais en cultivo, con marcaxe para a queratina (vermello) e o ADN (verde).

O cultivo de células animais converteuse nunha técnica de laboratorio común na década de 1950 [1] pero o concepto de manter liñas de células vivas separadas do seu tecido orixinal xa se descubrira no século XIX.[2]

Historia

editar

O fisiólogo inglés do século XIX Sydney Ringer desenvolveu solucións salinas que contiñan cloruros de sodio, potasio, calcio e magnesio axeitadas para manter o latexo dun corazón illado de animal fóra do corpo. [1] En 1885, Wilhelm Roux retirou unha porción da placa medular dun polo embrionado e mantívoa nunha solución salina quente durante varios días, establecendo os principios do cultivo de tecidos.[3] Ross Granville Harrison, cando traballaba na Johns Hopkins Medical School e despois na Universidade Yale, publicou os resultados dos seus experimentos desde 1907 a 1910, establecendo a metodoloxía dos cultivos de tecidos.[4]

As técnicas de cultivo celular avanzaron significativamente nas décadas de 1940 e 1950 para aplicalas á investigación en viroloxía. O cultivar virus en cultivos celulares permitiu a preparación de virus purificados para a produción de vacinas. A vacina da polio inxectable desenvolvida por Jonas Salk foi un dos primeiros preparados producidos en masa utilizando técnicas de cultivo celular. A produción desta vacina foi posible grazas á investigación en cultivos celulares levada a cabo por John Franklin Enders, Thomas Huckle Weller, e Frederick Chapman Robbins, que foron galardoados co Premio Nobel polos seus descubrimentos sobre métodos de cultivo de virus en cultivos de células de ril de mono.

Conceptos usados no cultivo de células de mamífero

editar

Illamento de células

editar

As células poden illarse dos tecidos de diversos modos para facer cultivos ex vivo. As células poden purificarse doadamente do sangue, pero só os glóbulos brancos poden crecer en cultivo. As células mononucleares poden obterse de tecidos brandos por dixestión encimática con encimas como colaxenase, tripsina, ou pronase, que degradan a matriz extracelular. Alternativamente, cachos de tecido poden situarse en medio de cultivo, e as células que xorden poden utilizarse para o cultivo. Este método coñécese como cultivo de explantes.

As células que se cultivan directamente a partir das dun individuo denomínanse células primarias. Coa excepción dalgunhas derivadas de tumores, a maioría dos cultivos de células primarias teñen unha vida limitada. Despois de certo número de duplicacións da poboación celular (chamado límite de Hayflick), as células sofren o proceso de senescencia e deixan de se dividir, aínda que xeralmente reteñen a súa viabilidade.

Unha liña celular inmortalizada ou establecida é a que adquiriu a capacidade de proliferar indefinidamente quer por causa dunha mutación aleatoria quer por unha modificación deliberada, como a expresión artificial do xene da telomerase. Hai numerosas liñas celulares ben establecidas representativas de determinados tipos celulares.

Mantemento das células en cultivo

editar

As células cultívanse e mantéñense a unha temperatura apropiada e nunha mestura de gases determinada (normalmente, 37 °C, 5% CO2 para as células de mamífero) nunha incubadora celular. As condicións de cultivo varían amplamente para cada tipo celular, e a variación das condicións para un determinado tipo celular poden orixinar diferentes fenotipos.

Ademais da temperatura e unha mestura de gases, o factor que máis comunmente se varía nos sistemas de cultivo é o medio de cultivo ou crecemento. As receitas para un medio de crecemento poden variar no pH, concentración de glicosa, factores de crecemento, e a presenza doutros nutrientes. Os factores de crecemento utilizados para suplementar os medios derivan con frecuencia do sangue de animais, como o soro de tenreira. Unha complicación destes ingredientes derivados do sangue é o seu potencial para contaminaren o cultivo con virus ou prións, especialmente en aplicacións de biotecnoloxía médica. A práctica actual é minimizar ou eliminar o uso destes ingredientes sempre que sexa posible e usar medios definidos quimicamente, mais isto non sempre se pode facer. Estratexias alternativas implican obter o sangue animal de países cun mínimo risco de encefalopatía esponxiforme bovina/encefalopatía esponxiforme transmisible, como Australia e Nova Zelandia, e utilizar concentrados de nutrientes purificados derivados de soro en lugar de utilizar o soro animal completo para os cultivos celulares.[5] Ademais, o uso de alternativas completamente definidas universais e libres de produtos animais desenvolvidas recentemente como Serum-Free evita estas complicacións.

A densidade de placa (número de células por volume de medio de cultivo) xoga un papel fundamental para algúns tipos celulares. Por exemplo, unha densidade de placa baixa fai que as células da granulosa produzan estróxeno, e unha densidade de placa máis alta failles comportarse como células luteínicas da teca produtoras de proxesterona.[6]

As células poden cultivarse en suspensión ou en cultivos adherentes. Algunhas células viven de forma natural en suspensión, sen estaren adheridas a ningunha superficie, como é o caso das células do sangue. Hai tamén liñas celulares que foron modificadas para poder subrevivir en cultivos en suspensión e poden cultivarse en densidades maiores ca as permitidas en condicións adherentes. As células adherentes requiren unha superficie, como plástico para o cultivo celular ou microcarrier (matrices de soporte con microesferas), que pode estar cuberto con compoñentes da matriz extracelular para incrementar as propiedades de adhesión e proporcionar outros sinais necesarios para o crecemento e diferenciación. A maioría das células derivadas de tecidos sólidos son adherentes. Outro tipo de cultivo adherente é o cultivo organotípico, o cal implica o cultivo das células nun medio tridimensional en lugar de nas placas de cultivo bidimensionais. Estes sistemas de cultivo tridimensionais son bioquimica e fisioloxicamente máis similares aos tecidos in vivo, pero mantelos supón un reto técnico debido a moitos factores, como, por exemplo, a difusión.

Contaminación cruzada entre liñas celulares

editar

A contaminación cruzada entre liñas celulares é un problema para os científicos que traballan con cultivos celulares. Varios estudos suxiren que do 15 ao 20% das veces as células utilizadas nos experimentos son incorrectamente identificadas ou están contaminadas con outras liñas celulares.[7][8][9] Identificáronse problemas de contaminación entre liñas celulares nas liñas do panel NCI-60 (National Cancer Institute-60), que se utilizan rutineiramente para os estudos de fármacos.[10][11] Os principais repositorios de liñas celulares, incluíndo a Colección de Cultivos Tipo Americana (ATCC) e a Colección de Cultivos Celulares e Microorganismos Alemá (DSMZ), recibiron dos investigadores entregas de liñas celulares que foran incorrectamente identificadas.[10][12] Estas contaminacións supoñen un problema para a calidade da investigación realizada utilizando liñas de cultivo celular, e os principais repositorios están agora autentificando todas as entregas de liñas celulares.[13] A ATCC utiliza análises de pegada dactilar do ADN de Repeticións en tándem curtas (Short tandem repeats, STR) para autentificar as liñas celulares.[14]

Para enfrontarse a este problema, recoméndase aos investigadores que autentifiquen as súas liñas celulares nunha pasaxe previa para establecer a identidade da liña celular. A autentificación debería repetirse antes de conxelar os stocks da liña celular, cada dous meses durante o seu cultivo activo e antes de calquera publicación de datos de investigacións realizadas utilizándoas. Úsanse moitos métodos para identificar liñlas celulares, como as análises con isoencimas, determinación do antíxeno leucocitario humano (HLA), análise cromosómica, cariotipado, morfoloxía e análise de STR (Repeticións en tándem curtas do xenoma, Short Tandem Repeats).[14]

Unha das liñas celulares humanas máis contaminantes é a liña celular inmortal HeLa.

Manipulación das células cultivadas

editar

As células xeralmente continúan dividíndose en cultivo ata que enchen toda a área ou volume dispoñible. Isto pode xerar varios problemas:

Entre as manipulacións comúns levadas a cabo nos cultivos celulares están os cambios de medio, as pasaxes de células, e a transfección de células. As manipulacións dos cultivos realízanse xeralmente utilizando métodos de cultivo celular que usan técnicas de esterilización. As técnicas de esterilización pretenden evitar a contaminación con bacterias, lévedos, ou outras liñas celulares. As manipulacións lévanse a cabo nunha campá de fluxo laminar para así evitar a contaminación por microorganismos. Tamén se engaden aos medios de crecemento antibióticos (como a penicilina e a estreptomicina) e antifúnxicos (como a anfotericina B).

Todas as células sofren procesos metabólicos que producen ácidos e diminúen o pH. Con frecuencia, engádese un indicador de pH ao medio para medir a diminucuón dos nutrientes.

Cambios de medio

editar

Nos cultivos adherentes, o medio pode ser retirado directamente por aspiración, e despois é substituído por outro. Os cambios de medio nos cultivos non adherentes implican a centrifugación do cultivo, e despois a resuspensión das células en medio fresco.

Pasaxe de células

editar

A pasaxe (tamén chamada subcultivo ou separación das células) é a transferencia dun pequeno número de células do cultivo a un novo recipiente con medio de crecemento para formar un novo cultivo. As células poden cultivarse durante un tempo máis longo se son separadas regularmente, o que evita a senescencia asociada a unha elevada densidade de células por tempo prolongado. Os cultivos en suspensión transfírense doadamente tomando unha pequena cantidade de cultivo que conteña unhas poucas células que son diluídas nun maior volume de medio fresco. Para os cultivos adherentes, as células primeiro necesitan ser despegadas; isto faise xeralmente cunha mestura de tripsina-EDTA; porén, disponse agora doutras mesturas de encimas para este propósito. Despois pode utilizarse unha pequena cantidade de células despegadas para sementar un novo cultivo.

Transfección e transdución

editar
Artigos principais: Transfección, Transdución xenética e Transformación xenética.

Outro método común de manipulación das células implica a introdución de ADN alleo por transfección. Isto realízase a miúdo para facer que as células expresen unha proteína de interese. Máis recentemente, realízase a transfección de produtos de interferencia de ARN como un mecanismo útil para a supresión da expresión dun determinado xene/proteína. O ADN pode tamén inserirse nas células utilizando virus, con métodos denominados transdución, infección ou transformación. Os virus, como axentes parasíticos que son, son moi axeitados para a introdución de ADN nas células, xa que isto é parte do curso normal da súa reprodución.

Liñas celulares humanas establecidas

editar
 
Células HeLa cultivadas tinguidas con Hoechst co seu núcleo azul, que son unha das primeiras liñas celulares humanas descendentes de mostras de cancro cervical extraídas da paciente Henrietta Lacks.

As liñas celulares de orixe humana teñen creado algunhas controversias bioéticas, xa que poden sobrevivir ao individuo do que proceden e despois utilizarse no descubrimento de tratamentos médicos lucrativos. Nunha famosa decisión xudicial da Corte Suprema de California estableceuse que os pacientes humanos non teñen dereitos de propiedade sobre as liñas celulares derivadas de órganos extraídos co seu consentimento.[15]

Xeración de hibridomas

editar

É posible fusionar células normais con células dunha liña celular inmortalizada. Este método utilízase para producir anticorpos monoclonais. Resumindo, os linfocitos illados do bazo (ou sangue) dun animal inmunizado combínanse con células B dunha liña celular de mieloma inmortal para producir un hibridoma, o cal ten a especificidade de anticorpos do linfocito primario e a inmortalidade característica do mieloma. Utilízase un medio de crecemento selectivo (HA ou HAT) para seleccionar en contra das células de mieloma non fusionadas; os linfocitos primarios morren rapidamente no cultivo e só sobreviven as células fusionadas. Estas son examinadas para a produción dos anticorpos requiridos, xeralmente en poboacións para empezar, e despois con clonacións dunha soa célula.

Aplicacións dos cultivos celulares

editar

Os cultivos en masa de liñas celulares animais son fundamentais para a produción de vacinas virais e outros produtos de biotecnoloxía.

Os produtos biolóxicos producidos pola tecnoloxía do ADN recombinante (ADNr) en cultivos de células animais inclúen encimas, hormonas sintéticas, produtos inmunobiolóxicos (anticorpos monoclonais, interleucinas, linfocinas), e axentes anticanceríxenos. Aínda que moitas das proteínas máis simples poden producirse utilizando ADNr en cultivos bacterianos, as proteínas máis complexas que están glicosiladas (modificadas con carbohidratos) actualmente deben producirse en células animais. Un exemplo importante desas proteínas complexas é a hormona eritropoetina. O custo de facer cultivos de células de mamífero é alto, polo que están en marcha investigacións para intentar producir proteínas complexas con células de insectos ou de plantas superiores, e utilizando células embrionarias.

Cultivos celulares bidimensionais

editar

A investigación en enxeñaría de tecidos, células nai e bioloxía molecular implica principalmente cultivos de células en placas de plástico planas. Esta técnica coñécese como cultivo celular bidimensional, e foi desenvolvido inicialmente por Wilhelm Roux, quen, en 1885, extraeu unha porción da placa medular dun polo embrionado e mantívoa nunha solución salina quente durante varios días nunha placa de cristal plana. Co avance na tecnoloxía dos polímeros empezaron a usarse placas de plástico para o cultivo celular, que son o material estándar hoxe, coñecidas como placas de Petri. A súa invención atribúese ao bacteriólogo alemán Julius Richard Petri cando estaba traballando como axudante de Robert Koch.

Ademais das placas de Petri, as células cultiváronse en matrices de derivados biolóxicos como o coláxeno e a fibrina, e máis recentemente, en hidroxeles sintéticos como a poliacrilamida ou PEG. Utilízanse para obter fenotipos que non se expresan nos substratos rixidos convencionais. Existe un crecente interese en controlar a "rixidez da matriz",[16] un concepto que levou a descubrimentos en campos como:

Cultivos celulares tridimensionais

editar

Os cultivos celulares tridimensionais foron considerados como unha "Nova Dimensión da Bioloxía",[31] pero a práctica de cultivos celulares segue baseada abrumadoramente en substratos ríxidos bidimensionais. Porén, existe cada vez maior interese nos cultivos tridimensionais en áreas de investigación como o descubrimento de fármacos, bioloxía do cancro, medicina rexenerativa e investigación básica nas ciencias da vida. Utilízanse varias plataformas para facilitar o crecemento de estruturas celulares tridimensionais como a levitación magnética facilitada por nanopartículas,[32] armazóns de matrices de xel, e placas de gota colgante.[33]

Cultivo e enxeñaría de tecidos

editar

O cultivo celular é un compoñente fundamental do cultivo e enxeñaría de tecidos, xa que establece os principios para cultivar e manter células in vitro. A principal aplicación de cultivos celulares humanos é na industria das células nai, na que poden cultivarse células nai mesenquimais e criopreservalas para futuras utilizacións.

Vacinas

editar

As vacinas da polio, sarampelo, papeiras, rubéola, e varicela prodúcense actualmente en cultivos celulares. Debido á ameaza de pandemia polo virus da gripe H5N1, algúns gobernos, como o dos Estados Unidos, financiaron a investigación no uso de cultivos celulares para producir a vacina da gripe. Entre as novas ideas neste campo están as vacinas baseadas no ADN recombinante, como por exemplo unha que utiliza adenovirus humanos (un virus común do arrefriado) como vector,[34][35] e novos adxuvantes.

Estudos que empregan cultivos celulares

editar

Os estudos que emprgan cultivos celulares abranguen gran número de disciplinas e aproximacións ao estudo do fenómeno celular. Son:

Actividade celular. Estuda os mecanismos envolvidos nos diferentes procesos intracelulares, como por exemplo: transcrición do ADN, síntese de proteínas, metabolismo enerxético...

Fluxo intracelular. Estuda os movementos intracelulares de substancias e sinais asociados aos diferentes procesos fisiolóxicos, como por exemplo: ensamblaxe e desensamblaxe dos diferentes compoñentes intracelulares, movementos do ARN: núcleo-citoplasma, movemento de proteínas.

Ecoloxía celular. Estudo das condicións ambientais responsables do mantemento da funcionalidade celular, da súa diferenciación etc., como por exemplo o estudo das necesidades nutricionais, infeccións, estudo da transformación celular (inducida por virus ou axentes químicos), cinética da poboación celular...

Interaccións celulares. Estudan os procesos de indución embrionaria, cooperación metabólica, inhibición por contacto ou por adhesión, interaccións célula-célula.

Exemplo de áreas de investigación moi dependentes das técnicas de cultivo celular son:

- Viroloxía: establecemento de condicións de cultivo de virus animais e de plantas, produción de vacinas antivirais...

- Investigación do cancro

- Inmunoloxía

- Enxeñaría de proteínas. Para a produción de proteínas en liñas celulares: interferón, insulina, hormona do crecemento.

- Estudos de interacción e sinalización celular, na diferenciación e no desenvolvemento.

- Aplicacións diagnósticas. Por exemplo en medicina e farmacoloxía destacan a análise cromosómica de células cultivadas a partir de mostras de amniocentese, detección de infeccións virais, ensaios de toxicidade...

- Aplicacións médicas: mantemento e produción de tecido para transplantes.

- Aplicacións industriais e agronómicas: produción por reprodución "in vitro" de clons de plantas de interese cormecial.

- Saúde ocupacional: Por medio de ensaios citoxenéticos que permiten detectar danos xenéticos a nivel celular, nos que os cultivos de linfocitos de sangue periférico son unha ferramenta para realizar ensaios como: Ensaio de Micronúcleos (MN), aberracións cromosómicas (AC), intercambio de cromátides irmás, a traballadores expostos a algún axente citotóxico.

Vantaxes e desvantaxes dos cultivos celulares

editar

Os cultivos celulares teñen unha serie de vantaxes innegables, pero ao mesmo tempo teñen desvantaxes que hai que ter en consideración.

Como vantaxes podemos citar:

  • Permiten un control preciso e fino do medio ambiente. Nun cultivo pódense controlar todos os factores do medio: Físico-químicos (pH, temperatura, presión osmótica, niveis de O2, CO2, tensión superficial...), e fisiolóxicos (hormonas, factores de crecemento, densidade celular...)
  • Caracterización e homoxenidade da mostra. As células en cultivo dunha liña celular, ou dunha liña continua son homoxéneas, con morfoloxía e composición uniformes. Pódense obter con facilidade un número elevado de réplicas idénticas, co que se supera o grave problema de heteroxeneidade das mostras asociado ao uso de animais de experimentación.
  • Economía. Supoñen un aforro no uso de reactivos ou drogas a estudar porque ao realizárense os estudos en volumes reducidos e cun acceso directo das células á droga, as concentracións requiridas son moito máis baixas do que no animal completo.

En canto ás desvantaxes do cultivo celular salientaremos:

  • Técnica sensible. O crecemento das células animais é moito máis lento ca o dos contaminantes máis habituais (fungos, lévedos, bacterias, micoplasmas...) e ademais, dado que proceden de organismos pluricelulares, son incapaces de creceren en ausencia dunha complexa mestura de nutrientes que simula o plasma ou o fluído intersticial. Isto supón a necesidade de manter as condicións de asepsia en todo momento, o cal é limitante en canto ao instrumental requirido e ao persoal cualificado para a súa manipulación.
  • Cantidade e custo. O custo de produción dun gramo de tecido en cultivo é máis de 10 veces superior ao obtido no animal. Existe tamén unha limitación de produción, que é da orde de 10 g de células nun laboratorio normal, e que para ser superior a 100 g require instalacións de tipo industrial.
  • Inestabilidade. Moitas das liñas celulares continuas son inestables, como consecuencia da súa dotación cromosómica aneuploide. A poboación celular pode variar a súa composición se algunha das subpoboacións celulares pode crecer cunha taxa lixeiramente superior, é dicir, podemos encontrar diferenzas significativas na liña celular dunha xeración á seguinte. A única maneira de evitalo é empregar liñas estables que se resementan a partir dun stock conxelado cada determinado tempo, ou despois dun determinado número de xeracións.
  • A investigación biomédica supón o sacrificio cada ano de miles de animais de experimentación. O cultivo celular non pode substituír sempre aos ensaios "in vivo" pero é unha alternativa válida en moitos casos.

Cultivo de células que non son de mamífero

editar

Métodos de cultivo de células de plantas

editar
Artigo principal: Cultivos de células de plantas.

Os cultivos de células de plantas fanse tipicamente en suspensión nun medio líquido ou como cultivos de calos en medio sólido. O cultivo de células de plantas indiferenciadas e de calos require que haxa un adecuado equilibrio entre a hormona de crecemento da planta auxina e a citoquinina.

Cultivos celulares de insectos

editar

As células derivadas da mosca Drosophila melanogaster (principalmente as células Schneider 2) poden utilizarse para experimentos que poden ser difíciles de facer con moscas ou larvas vivas, como estudos bioquímicos ou nos que se usa ARN interferente pequeno. As liñas celulares derivadas da avelaíña Spodoptera frugiperda, como as liñas Sf9 e Sf21, e da avelaíña Trichoplusia ni, células High Five, utilízanse comunmente para a expresión de proteínas recombinantes utilizando baculovirus.

Métodos de cultivo de bacterias e lévedos

editar
Artigo principal: Cultivo microbiolóxico.

Para cultivar bacterias e lévedos utilízanse pequenas cantidades de células, que se fan crecer en soportes sólidos que conteñen os nutrientes, xeralmente un xel como o ágar-ágar, pero os cultivos a grande escala realízanse coas células en suspensión nun caldo de cultivo.

Métodos de cultivo de virus

editar
Artigo principal: Cultivo de virus.

O cultivo de virus require o cultivo de células de mamíferos, plantas, fungos ou bacterias, que funcionarán como hóspedes para o crecemento e replicación dos virus. Nas condicións axeitadas poden xerarse virus de tipo salvaxe completos, virus recombinantes ou p[[++rodutos virais en tipos celulares distintos dos que son os seus hóspedes naturais. Dependendo da especie de virus, a infección e replicación viral poden dar lugar á lise da célula hóspede e a formación dunha placa viral.

Liñas celulares comúns

editar

Entre as numerosas liñas celulares utilizadas nos cultivos celulares, as máis comúns son:

Liñas celulares humanas
Liñas celulares de primates (non humanos)
  • Vero (liña de células epiteliais de ril de mono verde africano Chlorocebus iniciada en 1962)
Liñas de células tumorais de rata
Liñas celulares de rato
  • MC3T3 (parte superior do cranio embrional)
Liñas celulares de plantas
Liñas celulares doutras especies

Notas

editar
  1. ↑ "Cell Culture". Consultado o 2006-04-19. 
  2. ↑ "Some landmarks in the development of tissue and cell culture.". Consultado o 2006-04-19. 
  3. ↑ "Animals and alternatives in testing.". Arquivado dende o orixinal o 25 de febreiro de 2006. Consultado o 2006-04-19. 
  4. ↑ Schiff, Judith Ann. "An unsung hero of medical research.". Arquivado dende o orixinal o 14 de novembro de 2012. Consultado o 2006-04-19.  Yale Alumni Magazine, February 2002.
  5. ↑ "LipiMAX purified lipoprotein solution from bovine serum". Selborne Biological Services. 2006. Arquivado dende o orixinal o 08 de xuño de 2012. Consultado o 2010-02-02. 
  6. ↑ Portela VM, Zamberlam G, Price CA (2010). "Cell plating density alters the ratio of estrogenic to progestagenic enzyme gene expression in cultured granulosa cells". Fertil. Steril. 93 (6): 2050–5. PMID 19324349. doi:10.1016/j.fertnstert.2009.01.151. 
  7. ↑ Drexler, HG; Dirks, WG; Macleod, RA (1999). "False human hematopoietic cell lines: cross-contaminations and misinterpretations". Leukemia 13 (10): 1601–7. ISSN 0887-6924. PMID 10516762. doi:10.1038/sj/leu/2401510. 
  8. ↑ Drexler, HG; Macleod, RA; Dirks, WG (2001). "Cross-contamination: HS-Sultan is not a myeloma but a Burkitt lymphoma cell line" (Free full text). Blood 98 (12): 3495–6. ISSN 0006-4971. PMID 11732505. doi:10.1182/blood.V98.12.3495. 
  9. ↑ Cabrera, CM; Cobo, F; Nieto, A; Cortés, JL; Montes, RM; Catalina, P; Concha, A (2006). "Identity tests: determination of cell line cross-contamination". Cytotechnology 51 (2): 45–50. ISSN 0920-9069. PMID 19002894. doi:10.1007/s10616-006-9013-8. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Chatterjee, R (2007). "Cell biology. Cases of mistaken identity.". Science 315 (5814): 928–31. ISSN 0036-8075. PMID 17303729. doi:10.1126/science.315.5814.928. 
  11. ↑ Liscovitch, M; Ravid, D (2007). "A case study in misidentification of cancer cell lines: MCF-7/AdrR cells (re-designated NCI/ADR-RES) are derived from OVCAR-8 human ovarian carcinoma cells.". Cancer letters 245 (1–2): 350–2. ISSN 0304-3835. PMID 16504380. doi:10.1016/j.canlet.2006.01.013. 
  12. ↑ Macleod, RA; Dirks, WG; Matsuo, Y; Kaufmann, M; Milch, H; Drexler, HG (1999). "Widespread intraspecies cross-contamination of human tumor cell lines arising at source". International Journal of Cancer. Journal International Du Cancer 83 (4): 555–63. ISSN 0020-7136. PMID 10508494. doi:10.1002/(SICI)1097-0215(19991112)83:4<555::AID-IJC19>3.0.CO;2-2. 
  13. ↑ Masters, John R. (2002-04). "HeLa cells 50 years on: the good, the bad and the ugly". Nature Reviews. Cancer 2 (4): 315–319. ISSN 1474-175X. PMID 12001993. doi:10.1038/nrc775. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Dunham, J.H.; Guthmiller, P. (2008). "Doing good science: Authenticating cell line identity" (PDF). Cell Notes 22: 15–17. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 28 de outubro de 2008. Consultado o 16 de novembro de 2012. 
  15. ↑ "Moore v. Regents of University of California (1990) 51 C3d 120". Online.ceb.com. Consultado o 2012-01-27. 
  16. ↑ http://www.sciencemag.org/content/310/5751/1139.abstract
  17. ↑ Gilbert, P.M. et al. Substrate elasticity regulates skeletal muscle stem cell self-renewal in culture. Science 329, 1078-1081 (2010).http://www.sciencemag.org/content/329/5995/1078.short
  18. ↑ Chowdhury, F. et al. Soft substrates promote homogeneous self-renewal of embryonic stem cells via downregulating cell-matrix tractions. PLoS ONE 5, e15655 (2010).http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0015655
  19. ↑ Engler, A.J., Sen, S., Sweeney, H.L. & Discher, D.E. Matrix elasticity directs stem cell lineage specification. Cell 126, 677-689 (2006).http://www.cell.com/retrieve/pii/S0092867406009615
  20. ↑ Paszek, M.J. et al. Tensional homeostasis and the malignant phenotype. Cancer Cell 8, 241-254 (2005).http://www.cell.com/cancer-cell/retrieve/pii/S1535610805002680
  21. ↑ Levental, K.R. et al. Matrix crosslinking forces tumor progression by enhancing integrin signaling. Cell 139, 891-906 (2009).http://www.cell.com/retrieve/pii/S0092867409013531
  22. ↑ Tilghman, R.W. et al. Matrix rigidity regulates cancer cell growth and cellular phenotype. PLoS ONE 5, e12905 (2010).http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0012905
  23. ↑ Liu, F. et al. Feedback amplification of fibrosis through matrix stiffening and COX-2 suppression. J. Cell Biol 190, 693-706 (2010).http://jcb.rupress.org/content/190/4/693.short
  24. ↑ Wipff, P.-J., Rifkin, D.B., Meister, J.-J. & Hinz, B. Myofibroblast contraction activates latent TGF-beta1 from the extracellular matrix. J. Cell Biol 179, 1311-1323 (2007).http://jcb.rupress.org/content/179/6/1311.short
  25. ↑ Georges, P.C. et al. Increased stiffness of the rat liver precedes matrix deposition: implications for fibrosis. Am. J. Physiol. Gastrointest. Liver Physiol 293, G1147-1154 (2007).http://ajpgi.physiology.org/content/293/6/G1147.short
  26. ↑ Li, Lulu; et al. (2008-05). "Functional Modulation of ES-Derived Hepatocyte Lineage Cells via Substrate Compliance Alteration". Annals of Biomedical Engineering (en inglés) 36 (5): 865–876. ISSN 0090-6964. doi:10.1007/s10439-008-9458-3. (require subscrición (?)). 
  27. ↑ Semler, E.J., Lancin, P.A., Dasgupta, A. & Moghe, P.V. Engineering hepatocellular morphogenesis and function via ligand-presenting hydrogels with graded mechanical compliance. Biotechnol. Bioeng 89, 296-307 (2005).http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/bit.20328/abstract
  28. ↑ Friedland, J.C., Lee, M.H. & Boettiger, D. Mechanically Activated Integrin Switch Controls α5β1 Function. Science 323, 642 -644 (2009).http://www.sciencemag.org/content/323/5914/642.short
  29. ↑ Chan, C.E. & Odde, D.J. Traction dynamics of filopodia on compliant substrates. Science 322, 1687-1691 (2008).http://www.sciencemag.org/content/322/5908/1687.short
  30. ↑ Dupont, S. et al. Role of YAP/TAZ in mechanotransduction. Nature 474, 179-183 (2011).http://www.nature.com/nature/journal/v474/n7350/abs/nature10137.html
  31. ↑ http://www.nature.com/drugdisc/news/articles/424870a.html
  32. ↑ Three-dimensional tissue culture based on magnetic cell levitation Glauco R. Souza1,9, Jennifer R. Molina2, Robert M. Raphael3, Michael G. Ozawa1, Daniel J. Stark4, Carly S. Levin5, Lawrence F. Bronk1, Jeyarama S. Ananta6, Jami Mandelin1, Maria-Magdalena Georgescu2, James A. Bankson7, Juri G. Gelovani8, T. C. Killian4, Wadih Arap1 & Renata Pasqualini1 http://www.nature.com/nnano/journal/v5/n4/abs/nnano.2010.23.html
  33. ↑ Amy Y. Hsaio, Yi-Chung Tung, Xianggui Qu, Lalit R. Patel, Kenneth J. Pienta, Shuichi Takayma. 384 Hanging Drop Arrays Give Excellent Z-Factors and Allow Versatile Formation of Co-Culture Spheroids. Biotechnol Bioeng. 109(5): 1293–1304. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/bit.24399/abstract
  34. ↑ Reuters (2006-01-26). "Quickie Bird Flu Vaccine Created". Wired. Arquivado dende o orixinal o 28 de xuño de 2006. Consultado o 2010-01-31. 
  35. ↑ Gao W, Soloff AC, Lu X, Montecalvo A, Nguyen DC, Matsuoka Y, Robbins PD, Swayne DE, Donis RO, Katz JM, Barratt-Boyes SM, Gambotto A. (2006). "Protection of mice and poultry from lethal H5N1 avian influenza virus through adenovirus-based immunization". Journal of Virology (United States: American Society for Microbiology) 80 (4): 1959–1964. ISSN 0022-538X. PMC 1367171. PMID 16439551. doi:10.1128/JVI.80.4.1959-1964.2006. Arquivado dende o orixinal o 05 de xaneiro de 2011. Consultado o 2010-01-31. 

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cultivo_celular&oldid=6704092»