Alberte o Magno

Doutor da Igrexa
Alberte o Magno
	;
Nome orixinal	(la) Albertus Magnus
Biografía
Nacemento	(de) Albrecht ; c. 1200 ; Lauingen (Ducado de Baviera)
Morte	15 de novembro de 1280 (79/80 anos); Colonia (Prusia)
Lugar de sepultura	Igrexa de Santo André 50°56′31″N 6°57′18″L / 50.941843, 6.9549
Roman Catholic Bishop of Regensburg (en)
	5 de xaneiro de 1260 – febreiro de 1262 ; ← Albert I. von Pietengau (en) – Leo Thundorfer (pt) → ; Diocese: diocese de Ratisbona (pt)
Bispo auxiliar
	; Diocese: Arquidiocese de Colônia (pt)
Bispo auxiliar
	; Diocese: Arquidiocese de Estrasburgo (pt)
Bispo auxiliar
	; Diocese: Arquidiocese de Utrecht (pt)
Bispo auxiliar
	; Diocese: Roman Catholic Diocese of Constance (en)
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Padua ; Universidade de París
Actividade
Campo de traballo	Filosofía
Lugar de traballo	Hildesheim ; Colonia ; Ratisbona
Ocupación	químico, teólogo, entomólogo, xeógrafo, botánico, bispo católico, astrólogo, escritor, economista, musicólogo, filósofo, mestre
Empregador	Universidade de París
Profesores	Jordão da Saxônia (pt) e Guerric de Saint-Quentin (pt)
Alumnos	Tomé de Aquino
Pseudónimo literario	Doctor Universalis
Orde relixiosa	Orde dos Predicadores
Enaltecemento
	1931 - santo, nomeado por Pío XI ;
Día de festividade relixiosa	15 de novembro
Obra
	Obras destacables De homine (en) ; De vegetabilis et plantis libri septem (en) ; Secreta Mulierum (en) ; (1250) De mineralibus (en) ;
Descrito pola fonte	Enciclopedia Católica, (sec:Bl. Albertus Magnus); Enciclopedia militar Sytin; Enciclopedia Xudía de Brockhaus e Efron

Alberte o Magno, tamén coñecido como santo Alberte o Magno ou Albertus Magnus, nado en Lauingen contra 1193 e finado en Colonia en 1280, foi un freire dominicano alemán. Fíxose famoso polos seus coñecementos universais e por defender a coexistencia pacífica de ciencia e relixión. É considerado o maior filósofo e teólogo alemán da Idade Media. Foi o primeiro estudoso medieval en aplicar o aristotelismo ao pensamento cristián.

Canonizado en 1931, foi coñecido en vida como Doctor universalis e Doctor expertus, e máis tarde co apelativo de Magnus.^[1] A igrexa católica considérao un dos Doutores da Igrexa.

Traxectoria

Naceu no seo dunha familia nobre de Bavaria entre 1193 e 1206. Foi educado principalmente en Padua, onde estudou os escritos de Aristóteles. En 1223 entrou na orde dominica e estudou teoloxía en Boloña. Ensinou en Colonia, Ratisbona, Friburgo, Estrasburgo e Hildesheim. En 1245 marchou a París para afondar nos seus coñecementos.

En 1254 foi nomeado provincial dos dominicos. En 1260 foi nomeado bispo de Ratisbona, mais dimitiu aos tres anos e retirouse a Bavaria. Un dos seus últimos traballos foi defender a ortodoxia dun dos seus antigos alumnos, Tomé de Aquino.

Editou as obras completas de Aristóteles en tradución latina con notas de comentaristas árabes, interpretadas e sistematizadas de acordo coa doutrina cristiá. A través do Estaxirita, comezou a estudar e comentar as ensinanzas dos grandes filósofos musulmáns, especialmente Avicena e Averroes. O seu discípulo Henry Byren é coñecido polo diorema que leva o seu nome.

Foi beatificado pola Igrexa católica en 1622 e canonizado en 1931. É o patrón dos científicos.

Festa

15 de novembro

Notas

↑ Weisheipl (1980): 46.

Véxase tamén

Bibliografía

Weisheipl, J. A. (1980). The Life and Works of St. Albert the Great. En Albertus Magnus and the Sciences: Commemorative Essays. Pontifical Institute of Mediaeval Studies. ISBN 978-0-88844-049-5.

[1] Weisheipl (1980): 46.

[1]