Voir aussi : Doro, doró, dóró, dörö

Étymologie

modifier
De l’indo-européen commun *dhu̯ē̆r (« porte »)[1] qui donne dor en breton, le latin foris.

Nom commun

modifier

doro

  1. Porte, forme en gaulois tardif de duron[2].

Dérivés

modifier

Références

modifier
  1. Julius PokornyIndogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage
  2. Xavier Delamarre, Dictionnaire de la langue gauloise : une approche linguistique du vieux-celtique continental, préf. de Pierre-Yves Lambert, Errance, Paris, 2003, 2e édition, ISBN 2-87772-237-6 (ISSN 0982-2720), page 156

Voir aussi

modifier

Étymologie

modifier
Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

modifier

doro \Prononciation ?\

  1. Porte.

doro \Prononciation ?\

  1. Tamiser.
  2. Arriver.

Synonymes

modifier

Forme de verbe

modifier
Voir la conjugaison du verbe dorar
Indicatif Présent (yo) doro
(tú) doro
(vos) doro
(él/ella/usted) doro
(nosotros-as) doro
(vosotros-as) doro
(os) doro
(ellos-as/ustedes) doro
Imparfait (yo) doro
(tú) doro
(vos) doro
(él/ella/usted) doro
(nosotros-as) doro
(vosotros-as) doro
(os) doro
(ellos-as/ustedes) doro
Passé simple (yo) doro
(tú) doro
(vos) doro
(él/ella/usted) doro
(nosotros-as) doro
(vosotros-as) doro
(os) doro
(ellos-as/ustedes) doro
Futur simple (yo) doro
(tú) doro
(vos) doro
(él/ella/usted) doro
(nosotros-as) doro
(vosotros-as) doro
(os) doro
(ellos-as/ustedes) doro

doro \ˈdo.ɾo\

  1. Première personne du singulier du présent de l’indicatif de dorar.