غول حواصیل
| غول حواصیل | |
|---|---|
| |
| غول حواصیل، Ardea goliath | |
| وضعیت حفاظت | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرنده |
| راسته: | پلیکان‌سانان |
| تیره: | حواصیلان |
| سرده: | حواصیل‌های نمادین |
| گونه: | A. goliath |
| نام دوبخشی | |
| Ardea goliath | |
| |
غول حواصیل یا حواصیل بزرگ (نام علمی: Ardea goliath) نام گونه‌ای حواصیل از سرده حواصیل‌های نمادین است که به خاطر جثه بزرگش شناخته شده است. این پرنده در مناطق جنوبی صحرای آفریقا زندگی می‌کند و گاه در جنوب آسیا و جنوب شرق اسیا نیز یافت می‌شود. نام فارسی غول حواصیل بر پایۀ واژه "غول" در نام‍‌های انگلیسی و لاتین این گونه برگزیده شده است. [۲]
ویژگی‌های ریخت‌شناسی
[ویرایش]غول حواصیل پرنده‌ای بزرگ جثه با ۱۴۵ سانتی‌متر طول است که اندکی همانند حواصیل ارغوانی، ولی بسیار بزرگتر است. این پرنده بیشترین طول و بزرگترین جثه را در میان همه دیگر حواصیل‌ها دارد و در حالت ایستاده قدی برابر با قد یک انسان بالغ دارد. این پرنده دودیسی جنسی ندارد و نر و ماده همانند هم هستند. سر، حاشیه گردن و پهلوهای این پرنده به رنگ قرمز بلوطی و بالای سرش کمی تیره‌تر است. منقار آن بزرگ و سنگین و به رنگ خاکستری مایل به سبز است. چانه و اندکی از زیر گلو سفید رنگ و گردن دارای خط‌های عمودی راه‌راه به رنگ سیاه با زمینهٔ سفید است. روتنه "غول حواصیل" تیرهٔ مایل به آبی، زیرتنه آن بلوطی مایل به خرمایی و پاهایش تیره است. پرواز این پرنده مشخص و سنگین همراه با بال زدن‌های آرام است.[۳]
تغذیه
[ویرایش]غول حواصیل‌ها پرنده‌هایی تک‌زی و گوشه‌گیر هستند و از قلمرو خود در برابر نزدیک شدن دیگر حواصیل‌ها بالغ دفاع می‌کنند. آن‌ها با پاهای بلند خود در آب‌های کرانه‌ای راه می‌روند و به انتظار ماهی‌ها می‌نشینند. رژیم غذایی آن‌ها را ماهی و قورباغه و برخی دیگر جانوران آبزی تشکیل می‌دهد.
زیستگاه
[ویرایش]غول حواصیل‌ها اغلب ساکن و بومی هستند و در کنار تالاب‌ها، خورها، خلیج‌ها، کرانه‌های دریاها و دریاچه‌ها زندگی می‌کنند. آن‌ها به ندرت در ایران در مناطق جنوبی خلیج فارس و کرانه‌های دریای عمان دیده می‌شوند.[۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ BirdLife International (2012), Ardea goliath (به انگلیسی), IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1, retrieved 8 June 2014
- ↑ ادهمی، 1384، دانشنامۀ پرندگان
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ منصوری، راهنمای پرندگان ایران، ۵۰
- منصوری، جمشید (۱۳۹۲). راهنمای پرندگان ایران. فرزانه. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۲۳۹-۵۳-۰.
- ادهمی، علی (۱۳۸۴). دانشنامه پرندگان. فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
- فهرست سرخ IUCN از گونههای کمترین نگرانی
- پرندگان ایران
- پرندگان آفریقای جنوبی
- پرندگان آفریقای سیاه
- پرندگان شمال آفریقا
- پرندگان آنگولا
- پرندگان اتیوپی
- پرندگان اریتره
- پرندگان اسواتینی
- پرندگان اوگاندا
- پرندگان بنین
- پرندگان بوتسوانا
- پرندگان بورکینافاسو
- پرندگان بوروندی
- پرندگان پاکستان
- پرندگان تانزانیا
- پرندگان توصیفشده در ۱۸۲۷ (میلادی)
- پرندگان توگو
- پرندگان جمهوری آفریقای مرکزی
- پرندگان جمهوری کنگو
- پرندگان جیبوتی
- پرندگان چاد
- پرندگان خاورمیانه
- پرندگان روآندا
- پرندگان زامبیا
- پرندگان زیمبابوه
- پرندگان ساحل عاج
- پرندگان سنگال
- پرندگان سودان
- پرندگان سومالی
- پرندگان سیرالئون
- پرندگان غنا
- پرندگان کامرون
- پرندگان کنیا
- پرندگان گابن
- پرندگان گامبیا
- پرندگان گینه
- پرندگان گینه استوایی
- پرندگان گینه بیسائو
- پرندگان لسوتو
- پرندگان لیبریا
- پرندگان مالاوی
- پرندگان مالی
- پرندگان مصر
- پرندگان موزامبیک
- پرندگان نامیبیا
- پرندگان نیجر
- پرندگان نیجریه
- پرندگان هند
- حواصیل‌های نمادین
- حواصیلان