پرش به محتوا

جنگ استعماری پرتغال

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جنگ استعماری پرتغال
بخشی از استعمارزدایی از آفریقا و جنگ سرد
تاریخ۴ فوریه ۱۹۶۱ – ۲۵ آوریل ۱۹۷۴
(۱۳ سال، ۲ ماه و ۳ هفته)
موقعیت
نتایج

استقلال آنگولا، کیپ ورد، گینه بیسائو، موزامبیک و سائوتومه و پرنسیپ:

  • پیروزی ارتش پرتغال در آنگولا و موزامبیک. پرتغال تا انتهای درگیری (۱۹۷۴) کنترل کامل قلمرو آنگولا و تقریباً تمام موزامبیک را به دست می‌گیرد؛ نگهداری ستاد جنبش ملی گرایان و نهادهای سیاسی آن در کشورهای همسایه طی جنگ. استالامات نظامی یا شکست جزئی پرتغال در گینه نو پرتغال.[۲][۳]
  • فرسایش سیاسی، اجتماعی و دیپلماتیک رژیم استادو نوو. سقوط رژیم استادو نوو (انقلاب کلاسیک
  • انقلاب میخک[۴]
  • خروج تمام نیروهای پرتغالی از آفریقا.[۵]
تغییرات
قلمرو

مستعمره‌های آفریقایی پرتغال آزاد شدند .

.[۶]
طرف‌های درگیر

پرتغال استادو نوو

فرماندهان و رهبران
Generally: Angola: Portuguese Guinea: Mozambique: Angola: Portuguese Guinea: Mozambique:
قوا

۱۴۸٬۰۰۰ نیروهای ارتش پرتغال

  • ۶۵٬۰۰۰ در آنگولا
  • ۳۲٬۰۰۰ در گینه پرتغال
  • ۵۱٬۰۰۰ در موزامبیک

۳۸٬۰۰۰–۴۳٬۰۰۰ چریک

  • ۱۸٬۰۰۰ در آنگولا
  • ۱۰٬۰۰۰ در گینه پرتغال
  • ۱۰–۱۵٬۰۰۰ در موزامبیک
تلفات و خسارات
  • ۸٬۸۲۷ کشته
  • ۱۵٬۵۰۷ مجروح
  • حدود ۳۰٬۰۰۰ زحمی در آنگولا
  • حدود ۶٬۰۰۰ کشته
  • حدود ۴٬۰۰۰ زخمی در گینه
  • بیش از ۱۰٫۰۰۰ کشته در موزامبیک
تلفات غیرنظامی:
  • ۵۰٬۰۰۰ کشته در موزامبیک[۷]

جنگ استعماری پرتغال (پرتغالی: Guerra Colonial Portuguesa) یا جنگ برون مرزی پرتغال که در مستعمرات سابق به عنوان جنگ آزادیبخش نیز شناخته می‌شود، بین ارتش پرتغال و جنبش‌های ملی در مستعمره‌های آفریقایی پرتغال در سال‌های ۱۹۶۱ و ۱۹۷۴ صورت گرفته‌است. رژیم پرتغال در سال ۱۹۷۴ با یک کودتای نظامی سرنگون شد و این جنگ‌ها با سقوط این رژیم پایان یافت. این جنگ نزاعی ایدئولوژیک در مستعمره‌های پرتغال در آفریقا و دیگر کشورهای اطراف آن‌ها یا کشور پرتغال بوده‌است.

مستعمره‌های پرتغال

[ویرایش]

جنگ‌های استعماری پرتغال در سه منطقه شامل آنگولا، گینه پرتغالی و موزامبیک خلاصه می‌شود ولی با این حال، برخی عقیده دارند که این جنگ‌ها را باید جنگ استقلال آنگولا، جنگ استقلال گینه بیسائو و جنگ استقلال موزامبیک دانست.

بر خلاف دیگر کشورهای اروپایی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، پرتغال، از مستعمره‌های آفریقایی خود یا سرزمین‌های خارج از آن عقب‌نشینی نکرد زیرا این قلمروها از سال ۱۹۵۱ به آن تعلق داشتند. در دهه ۱۹۶۰، جنبش‌های استقلال طلبانه مسلح مانند: جنبش خلق برای آزادی آنگولا، جبهه آزادیبخش ملی آنگولا، اتحاد ملی برای استقلال آنگولا، حزب آفریقا برای استقلال گینه و کیپ ورد در گینه نو و جبهه آزادسازی موزامبیک در موزامبیک فعال شدند. در طول این سالها، پرتغال با افزایش مخالفانی که داشت با تحریم تسلیحاتی و سایر تحریم‌های تنبیهی اعمال شده توسط جامعه بین‌المللی مواجه شد. در سال ۱۹۷۳ این جنگ به دلیل تداوم، هزینه‌های مالی، بدتر شدن روابط دیپلماتیک با سایر اعضای سازمان ملل متحد و نقش منفی آن محکوم شد.

در آوریل ۱۹۷۴ این جنگ با کودتای نظامی به پایان رسید. بیرون رفتن پرتغال از مستعمره‌هایش منجر به خروج صدها هزار نفر از شهروندان پرتغالی و همچنین پرسنل نظامی اروپایی، آفریقایی و قومی مخلوط از سرزمین‌های سابق پرتغال و کشورهای جدید و مستقل آفریقایی منجر شد. این مهاجرت به عنوان یکی از بزرگترین مهاجرتهای مسالمت‌آمیز در تاریخ جهان محسوب می‌شود.

مستعمره‌ها، بعد از استقلال

[ویرایش]

مستعمره‌های قبلی پرتغال بعد از استقلال با مشکلاتی جدی روبرو شدند. در جنگ‌های مخرب و خشونت‌آمیز در آنگولا و موزامبیک که چندین دهه طول کشید، میلیون‌ها نفر کشته شدند و تعداد زیادی پناهندگان آواره را ببار آورد. رکود اقتصادی اجتماعی، سلطه گری، فقدان دموکراسی و دیگر حقوق شهروندی و سیاسی ابتدایی، فساد، فقر، نابرابری و برنامه‌ریزی مرکزی باعث فروکش شدن تب انقلابی اولیه مردم شد. سطحی از نظم اجتماعی و توسعه اقتصادی مشابه آنچه که در دوران حاکمیت پرتغال یا در زمان جنگ‌های استعماری وجود داشت، به هدف سرزمین‌های مستقل تبدیل شد.

نتیجه استعمار

[ویرایش]

در سال ۱۴۱۵ که پرتغال سئوتا را تصرف کرد اولین کشور مدرن اروپایی بود که در آفریقا مستعمره‌ای را پایه گذاری می کرد و حالا آخرین کشور اروپایی بود که آفریقا را ترک می‌گفت. مستعمره‌های اولیه پرتغال در آفریقا مانند آنگولا، موزامبیک، گینه بیسائو و کیپ ورد استقلال خود را بدست آوردند و به کشورهای دارای حاکمیت ملی تبدیل شدند.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. "Afrikka" (PDF). Archived from the original (PDF) on 23 May 2013. Retrieved 12 May 2011.
  2. Cann, John P. (February 28, 1997). Counterinsurgency in Africa: The Portuguese Way of War, 1961-1974. Praeger; First Edition. pp. 11 to 14 [۱].
  3. A Guerra - Colonial - do Ultramar - da Libertação, 2nd Season (Portugal 2007, director Joaquim Furtado, RTP)
  4. Portugal since 1974, Encyclopædia Britannica
  5. Ultramar - da Libertação, 1st Season (Portugal 2007, director Joaquim Furtado, RTP
  6. Mia Couto, Carnation revolution, لو موند دیپلماتیک
  7. Mid-Range Wars and Atrocities of the Twentieth Century retrieved December 4, 2007

پیوند به بیرون

[ویرایش]