پرویز راجی
پرویز (کامران) راجی (۲۴ مهر ۱۳۱۵[۲] خورشیدی تهران – ۳ فروردین ۱۳۹۳ لندن) سفیر ایران در بریتانیا در شاهنشاهی ایران بود ؛ پادشاه ایران محمدرضا شاه پهلوی (۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷) و نخست وزیر امیرعباس هویدا بودند.[۱]
پرویز راجی | |
---|---|
آخرین سفیر شاهنشاهی ایران در بریتانیا | |
دوره مسئولیت ۱۳۵۵ – ۱۳۵۷ [۱] | |
پادشاه | محمدرضا پهلوی |
نخستوزیر | امیر عباس هویدا |
اطلاعات شخصی | |
زاده | پرویز کامران راجی ۲۴ مهر ۱۳۱۵ تهران، ایران |
درگذشته | ۳ فروردین ۱۳۹۳ (۷۷ سال) لندن، انگلستان،بریتانیا |
ملیت | ایران(شاهنشاهی) |
فرزندان | امین ، ثمره و مراد |
پیشه | سیاستمدار، سفیر ایران در بریتانیا در شاهنشاهی ایران ؛ (پادشاهی محمدرضا شاه پهلوی) |
زندگینامه
ویرایشراجی در سال ۱۳۱۵ خورشیدی در تهران متولد شد. پدرش عبدالحسین راجی، وزیر بهداری کابینهٔ منوچهر اقبال بود. وی تحصیلات متوسطهٔ خود را در ایالات متحده آمریکا به پایان رسانید.[۳]
راجی در سال ۱۳۳۸ از دانشگاه کمبریج کارشناسی اقتصاد گرفت و در سال ۱۳۳۹ به استخدام وزارت نفت درآمد. حضور وی در وزارت نفت سبب آشنایی با نخست وزیر امیرعباس هویدا که در آن زمان در این سازمان بود، شد. با نخستوزیر شدن هویدا، راجی به سمت ریاست دفتر نخستوزیری برگزیده شد. وی سمتهای حساسی را در دورهٔ پهلوی تجربه کرده است. (۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷)[۴] و سپس به عنوان سفیر به لندن رفت.[۱][۵]
انتشار خاطرات
ویرایشاو خاطرات و یادداشتهای روزانه دوران سفارتش را سالها پس از انقلاب در یکی از نشریات بریتانیایی منتشر کرد. این یادداشتها را حسن کامشاد در کتاب در خدمت تخت طاووس ترجمه کرده و در ایران منتشر کرد. (البته از کتاب پرویز راجی ترجمه دیگری با نام خدمتگزار تخت طاووس نیز منتشر شده است که راجی محتویات آن را تأیید نکرده و گفت ترجمه درستی از کتابش نیست، اما صحت مندرجات کتاب در خدمت تخت طاووس ترجمه کامشاد را تایید کرده بود.)[۱]
مرگ
ویرایشپرویز راجی در سوم فروردین ۱۳۹۳، در سن ۷۷ سالگی درگذشت.[۱]
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ «آخرین سفیر پهلوی در لندن درگذشت». بیبیسی فارسی. ۴ فروردین ۱۳۹۳. دریافتشده در ۱۶ فروردین ۱۳۹۳.
- ↑ https://kayhan.london/fa/1393/01/04/پرویز-راجی-درگذشت-دکتر-رضا-قاسمی
- ↑ حسین فردوست؛ از ظهور تا سقوط، تهران، اطلاعات، ۱۳۷۳ش، ج ۲، صفحه ۴۶۴.
- ↑ فردوست، حسین؛ از ظهور تا سقوط، تهران، اطلاعات، ۱۳۷۳ش، ج ۲، صص ۴۶۴ و ۴۶۵
- ↑ تاریخ ایران - امین ثمره مرادی ص۴۸.