وجه التزامی
وجه التزامی یا وجه پِیرو وجهی از فعل است که گوینده آن را برای اشاره به وضعیتی نسبی و غیرقطعی به کار می‌برد.[۱] وجه التزامی برای بیان شرط، احتمال، آرزو، تردید، خواستن، میل و امثال آن به کار می‌رود.[۲] هرگاه واقع‌شدن یا نشدن فعل مسلم نباشد، از وجه التزامی استفاده می‌شود.[۳]
ناتل خانلری معتقد است «فعلی که به وجه التزامی است همیشه به دنبال فعل دیگری می‌آید».[۴]
مثال
ویرایش- مثال ۱
- وجه خبری: «امروز باران می‌آید»
- وجه التزامی: «فکر می‌کنم امروز باران بیاید»
- مثال ۲
- وجه خبری: «حسن به بانک رفته‌است»
- وجه التزامی: «حسن باید به بانک رفته باشد»
- مثال ۳
- وجه خبری: «هر روز کمی پیاده‌روی می‌کنم»
- وجه التزامی: «از فردا می‌خواهم هر روز کمی پیاده‌روی بکنم»
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ «وجه التزامی» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «subjunctive mood»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وجه التزامی)
- ↑ «متن‌شناسی ادب فارسی ، سال پنجاهم، دورة جدید ، سال ششم، شمارة ۲، (پیاپی ۲۲ ) تابستان ۱۳۹۳، ص ۶» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵.
- ↑ «متن‌شناسی ادب فارسی ، سال پنجاهم، دورة جدید ، سال ششم، شمارة ۲، (پیاپی ۲۲ ) تابستان ۱۳۹۳، ص ۲۱–۲۲» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵.
- ↑ «متن‌شناسی ادب فارسی ، سال پنجاهم، دورة جدید ، سال ششم، شمارة ۲، (پیاپی ۲۲ ) تابستان ۱۳۹۳، ص ۲۲» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵.
 | این یک مقالهٔ خرد دستور زبان است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |