نافرمانی مدنی
روش اعتراضی
نافرمانی مدنی روش مقاومت بدون خشونت برای اعتراض به سیاستهای حکومت‌ها می‌باشد. دراین روش با بی‌اعتنایی به قوانین حکومتی، سعی در تضعیف قابلیت اجرای قانون که یکی از مهم‌ترین پایه‌های قدرت هر حکومتی است می‌شود.
این روش در جنبشی به رهبری مهاتما گاندی برای استقلال هند از امپراتوری بریتانیا استفاده شد. همچنین این شیوه در جنبش ضد نژادپرستی در آفریقای جنوبی، جنبش حقوق مدنی آمریکا و جنبش‌های صلح‌طلب مورد استفاده قرار گرفت.[۱][۲]
روش‌ها
ویرایشقوانین مهاتما گاندی:
- یک فرد عضو مقاومت هرگز عصبانی نمی‌شود.
- او از عصبانیت مخالفش رنج می‌برد.
- اگر یکی از مخالفان یکی از اعضا را ترور کند، او انتقام نمی‌گیرد ولی هرگز به خاطر ترس از مجازات توسط دشمنش تسلیم خواسته‌های دشمنش نمی‌شود.
- اگر مأموران حکومتی بخواهند فردی از گروه مقاومت را دستگیر کنند او خود را داوطلبانه تسلیم می‌کند.
- اگر یک عضو مقاومت امانتدار اموال کسی است که حکومت قصد ضبط آن را دارد باید تا پای جان برای حفظ آن مال تلاش کند.در ایران
جستارهای وابسته
ویرایش
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نافرمانی مدنی موجود است.
ویکی‌کتاب دارای کتابی پیرامون موضوع نافرمانی مدنی است
منابع
ویرایش- ↑ Violent Civil Disobedience and Willingness to Accept Punishment, vol. 8, Essays in Philosophy, June 2007, archived from the original on 18 June 2010, retrieved 1 November 2011
- ↑ J Morreall (1976), "The justifiability of violent civil disobedience", Canadian Journal of Philosophy, Canadian Journal of Philosophy, 6 (1): 35–47
- ۳. ویکی‌پدیا انگلیسی:Civil disobedience بازیابی ۳۰ اکتبر ۲۰۱۱
منابع برای مطالعه بیشتر
ویرایش | این یک مقالهٔ خرد سیاست است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |