تپه

برای دیگر کاربردها، تپه (ابهام‌زدایی) را ببینید.

تپه یا تُنب یا پشته واژه‌ای فارسی به معنی ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، پشته، برآمدگی، توده، نجد، ربوه، گر و ماهور است. در پارسی دری و در برخی گویشهای محلی به کار رفته‌است. از جمله گویش تنگستانی و لارستانی به ویژه در گویش کوخِردی و شهرستان بستک هرمزگان به کار می‌رود. واژهٔ فارسیِ تپه شکلی دیگر از واژه‌های قدیمی تر پارسیِ تبره و تبرک در معنی هر جای از زمین که برآمده و گرد باشد، است. زبان‌های ترک تبار نیز این واژه را از فارسی وام گرفته‌اند. به کوه پست و پشته بلند از خاک یا شن در فارسی «تپه» گویند. در زبان دری «تبره»، «تبرک» و «گر» نیز گزارش شده‌است. برابر برخی تعریف‌ها، گردی و برآمدگی از زمین، دو شاخصه آن، به‌شمار می‌آیند. معادل این واژه در عربی، کلمه «تَلّ»، مفردِ «تِلال» به معنای توده‌ای از شن یا قطعه‌ای از زمین است که بر اطرافش مُشرِف باشد.

تپه ماهور و دریاچه، بهبهان

واژه تپه‌سار (به انگلیسی: Upland) بیشتر برای اشاره به رشته تپه‌هایی با بلندای ۳۰۰ متر تا ۵۰۰–۶۰۰ متر، به کار می‌رود.

همچنین برای واژهٔ Hillside، عنوان‌هایی مانند تپه‌کنار، کنار تپه، شیب تپه، دامنه تپه، سرازیری تپه، سینه کش یا دامنه به کار می‌رود.

نگارخانه

• 
• 
• 
• 

جستارهای وابسته

• تپه ماسه‌ای
• تپه ماهور
• تپه باستانی
• تپه‌سار

فهرست منابع و مآخذ

• محمدیان، کوخردی، محمد، “ «به یاد کوخرد» “، ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.

پانویس

• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.